Είμαστε οι καλύτεροι πελάτες

Λέω εγώ τώρα σαν άσχετος με τα οικονομικά:

πόσο δύσκολο θα ήταν να ορίζει το ΣΥΝΤΑΓΜΑ τι επιτρέπεται και τι όχι στις τράπεζες;
Αφού το κάνει για την (μη) φορολογία των εφοπλιστάδων γιατί να μην το κάνει και για τους τραπεζίτες;
Γιατί να μην μπορεί ένα νομοθέτημα όπως το αμερικάνικο Glass-Steagal Act να προστεθεί στο Σύνταγμά μας;

Μήπως δεν έχουμε αρκετά στοιχεία στα χέρια μας που να ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ότι οι τράπεζες αισχροκερδούν εις βάρος της πολιτείας και των πολιτών;;

Δεύτερη σκέψη εμού του ασχέτου επί των οικονομικών:

Εφόσον διά της βίας μάθαμε όλοι εδώ και 1,5 χρόνο περίπου τι διάολο είναι τα spreads και πως αυτά επηρεάζονται ΑΜΕΣΑ από την συνολική εικόνα αξιοπιστίας μιας χώρας, ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕ να οριστεί ένα συνταγματικό νομοθέτημα που να ενεργοποιείται ΑΥΤΟΜΑΤΑ σε περιόδους κρίσεων και να ελέγχει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ και ΕΝΔΕΛΕΧΩΣ όλες τις πράξεις των πολιτικών και των οικονομικών παραγόντων που δύνανται να ΜΕΙΩΣΟΥΝ την αξιοπιστία της χώρας άρα να την υποβάλλουν σε καθεστώς ανυποληψίας;

Είμαστε μια μικρή οικονομία.
Ένα μικρό νοικοκυριό που έχει την ικανότητα (και θα πρεπε να χει και την δυνατότητα) να παράξει μεγαλύτερο ΑΕΠ και να εξάγει αρκετά προϊόντα σε χώρες που έχουν υστέρημα.
Η δυνατότητα αυτή μας έχει στερηθεί γιατί εδώ και πάρα πολλά χρόνια είμαστε κράτος ΠΕΛΑΤΗΣ.
Αγοράζουμε ΔΙΑ ΤΗΣ (κεκαλυμένης) ΒΙΑΣ πράγματα που δεν χρειαζόμαστε με τιμές που δεν μπορούμε να πληρώσουμε.
Και όλα αυτά επειδή οι “άρχοντες” υπακούν στις προσταγές των διεθνών παραγόντων και δανείζονται χρήμα κρυφά και πίσω από τις πλάτες μας και κατόπιν μας σερβίρουν το λογαριασμό.

Η Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι προς πτώχευση αλλά είναι σχεδόν ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΗ ΑΓΟΡΑ.
Η παραγωγή μας σαμποταρίστηκε συστηματικά από δανεικό χρήμα ώστε:

• να μην έχουμε αυτόνομη ανάπτυξη
• να καταναλώνουμε σχεδόν αποκλειστικά ξένα προϊόντα

Η “κατοχή” της χώρας μας εκτός από γεωπολιτικά παιχνίδια εξυπηρετεί ακριβώς αυτό το λόγο:
Να παραμένουμε εσαεί ΠΕΛΑΤΕΣ.
Ούτε παραγωγοί, ούτε εξαγωγείς.
Πελάτες...