Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Βερολίνο, το καμίνι της διαλυτικής Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης Πραγμάτων…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

Η Γερμανία αναβιώνει τον ηγεμονισμό της, «κοπιάροντας» τις ίδιες σχεδόν στρατηγικές που χρησιμοποίησε τη δεκαετία του ’30 (και του ’20), αλλάζοντας κάπως τα «μέσα» για την επίτευξη των στρατηγικών της στόχων...


Η Γερμανία, η ΣΗΜΕΡΙΝΉ Γερμανία, με τη ΣΗΜΕΡΙΝΗ ηγεσία της, αποτελεί το πλέον διαλυτικό στοιχείο στην υπόθεση ΤΗΣ ΑΡΧΙΚΗΣ και υποτιθέμενης εν ισχύει ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΑΠΑΊΚΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ, με βάση τις παραδοσιακές αρχές της Δημοκρατίας, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Ισοτιμίας, και της αρμονικής συνύπαρξης
μιας Ελεύθερης Αγοράς και ενός ισχυρού Κοινωνικού Κράτους.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ Γερμανία, έπαψε να βλέπει την Ευρώπη σαν ένα Όλο στο οποίο η ίδια μετέχει ως Μέρος, και είναι φανερή η διάθεσή της και η προσπάθειά της, όλα τα Μέρη να ενωθούν στο δικό της Μέρος, καθιστάμενη έτσι η ίδια η προσωποποίηση, η ουσία και η ψυχή του Όλου, υποχρεώνοντας τα άλλα Μέρη να «προσαρμόσουν» τις δικές τους πραγματικότητες, στη δική της «πραγματικότητα», έτσι όπως αυτή την ορίζει.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Βερολίνο.

Θα πρέπει να είναι τυφλός κανείς για να μη το βλέπει.

Σχεδόν οι ηγέτες των άλλων χωρών, δεν ερωτώνται καθόλου για τα σημαντικά ζητήματα της Ευρώπης. Το Βερολίνο απλά ανακοινώνει τις αποφάσεις του, και από εκεί και πέρα, οι διαδικασίες απλά τηρούνται για το πρόσχημα της δημοκρατικότητας.

Ακόμα και το Παρίσι, έχει κάποιο ρόλο, αυτόν που του εκχωρεί το Βερολίνο.

Το «όχημα» για την επίτευξη του στόχου της πανευρωπαϊκής ηγεμονίας του Βερολίνου, είναι ο νεοφιλελευθερισμός, και όχι τυχαία.

Ο νεοφιλελευθερισμός, είναι η πιο προσιτή τρεχόντως ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ιδεολογία που προσφέρει μέσα πολιτικής δράσης που περισσότερο από κάθε άλλη ιδεολογία και πρακτική, βρίσκονται πιο κοντά στις φιλοδοξίες ενός καθεστώτος που ονειρεύεται να ηγεμονεύσει καθ’ ολοκληρίαν σε μια ήπειρο, και που γνωρίζει ότι μια τέτοια ηγεμονία δεν μπορεί να επιτευχθεί διαφορετικά.

ΑΥΤΗ η Γερμανία, η ΣΗΜΕΡΙΝΗ Γερμανία, είναι ο Δούρειος Ίππος που θέλει να καταλάβει την Ευρώπη, όχι να τη μοιραστεί με άλλους.

Προσωπικά, εκτιμώ ότι η Γερμανία όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης, αλλά, αντιθέτως, ονειρεύεται μια Ευρώπη μεταλλαγμένη σε μια επιχειρηματική / οικονομική Ένωση, μια Ευρώπη που θα διοικείται από ένα διοικητικό συμβούλιο με τις εξουσίες όλες εκχωρημένες στον διευθύνοντα σύμβουλο, θέση για την οποία προφανώς ο πλέον ενδεδειγμένος υποψήφιος δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια, μια Ευρώπη που θα διοικείται και ως εταιρία. Όποιος «εργαζόμενος» (δηλαδή λαός), θα βαθμολογείται χαμηλά, όποιος δεν θα είναι αρκετά υπάκουος, θα υπόκειται σε τιμωρία, κατά προτίμηση οικονομικής φύσεως, ενώ ο διευθύνων σύμβουλος θα έχει και το δικαίωμα να τον «απολύσει».

Κι ακόμα χειρότερο : ΤΟΥΤΗ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ, γι’ ακόμα μια φορά στην ιστορία της, τείνει να στρέψει εναντίον της, όχι απλά κάποιες πολιτικές ηγεσίες, ΜΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, και φυσικά, να στρέψει εναντίον τους τον γερμανικό λαό, τον οποίο θα τον αφιονίζει με τον «κίνδυνο» που περιβάλλεται, από άλλες εθνότητες, που στοχεύουν να τον ληστέψουν, να επιβιώσουν παρασιτικά σε βάρος του.

Οι καταστατικοί χάρτες, την ίδια στιγμή, τα Συντάγματα, όπως τα γνωρίζουμε, αποτελούν μάλλον τροχοπέδη σ’ αυτή την «επιχειρηματική οντότητα». Το ίδιο και άλλες έννοιες, όπως «κοινωνικό Κράτος», «δικαιώματα» (ανθρώπινα, πολιτικά, και τα παρόμοια). Εδώ, χρειάζονται άλλες έννοιες να πάρουν τη θέση των κλασικών προνοιών των συνταγμάτων. Έννοιες που θα επιβάλλουν την «παραγωγικότητα», την «οικονομική απόδοση», τον «οικονομικό «ορθολογισμό» στη διοίκηση», και τα όμοια. Μια Ευρώπη εργοτάξιο, μια Ευρώπη, όπου τα «άτομα» («άτομα» και όχι «άνθρωποι»), απ’ τη στιγμή που θα γεννιούνται μέχρι τη στιγμή που θα πεθαίνουν, θα έχουν το προσωπικό τους βιβλιάριο παραγωγικότητας και απόδοσης, και με βάση το οποίο ο καθένας σε ξεχωριστή συμφωνία με τον εργοδότη του θα καθορίζεται η αμοιβή του, και βεβαίως, θα έχει όλα τα «δικαιώματα», ΕΞΟΝ από εκείνα που απειλούν την εύρυθμη λειτουργία του εργοταξίου, κι εκείνα που απειλούν τις οικονομικές του επιδόσεις.

Ποιος Μεσαίωνας;

Η ηγεμών της Ευρώπης, σίγουρα τον Μεσαίωνα θα τον θεωρεί «απαράδεκτα ανεκτικό».

Ονειρεύεται κάτι ακόμα πιο δραστικό.

Ίσως το «1984» του Όργουελ, να μπορεί να περιγράψει την επερχόμενη βαρβαρότητα.

Όμως, οι ολοκληρωτισμοί, ωρίμασαν, ΞΕΚΙΝΏΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΑΔΙΑΚΟ ΞΥΛΩΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ : κλωστή τη κλωστή, κόμπο το κόμπο.

Και η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι η Ευρώπη της Ειρήνης και της Προόδου των λαών της, η Κοινωνική Ευρώπη, η Ευρώπη των θαυμαστών οικονομικών επιδόσεων, ΑΥΤΗ η Ευρώπη, είχε μια από τις ρίζες της ακριβώς στον «γερμανικό παράγοντα» εκείνης της εποχής : τον παράγοντα που είχε βυθίσει στην απελπισία και το αίμα ολόκληρο τον κόσμο και κυρίως την Ευρώπη. Αυτό το «θηρίο» προσπαθούσε να ηρεμήσει, παρότι δεν θα ήταν δύσκολο, όταν ήταν πεσμένο στο έδαφος, να το σκοτώσει. Και καλώς επιδίωξε να το ηρεμήσει, αντί να το σκοτώσει. Όμως, τούτο το «θηρίο», ΣΗΜΕΡΑ, δείχνει μια ηγεμονική βουλιμία, τέτοια που να φαίνεται ότι επιδιώκει να καταβροχθίσει ό,τι μπορεί.

Όμως, η ΣΗΜΕΡΙΝΗ Γερμανία, είναι εγκλωβισμένη σε έναν δύσκολα αποκρυπτόμενο υπερεθνικισμό. Δεν ενδιαφέρεται για την Ευρώπη, παρά στο μέτρο που η Ευρώπη εξυπηρετεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ την οικονομική της ισχύ και ανάπτυξη. Δεν ενδιαφέρεται για την Ευρώπη, παρά στο μέτρο που η Ευρώπη εξυπηρετεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ την επιδίωξή της να ηγεμονεύσει σ’ αυτή, αρχικά οικονομικά και πολιτικά, κι έπειτα βλέπουμε : το να δημιουργήσει και κάποιες νεοαποικιακές καταστάσεις ΜΕΣΑ στην Ευρώπη, δεν θα έλεγε και όχι, ήδη δημιούργησε μία.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ Γερμανία, είναι μια άρνηση της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ολοκλήρωσης της Ευρώπης. Η ευκολία με την οποία μιλά για διαλυτικές προοπτικές είναι ολοφάνερη : όσοι «αντέχουν» τους ρυθμούς του Βορρά, δηλαδή της Γερμανίας κατά βάση, «ας ακολουθήσουν», διαφορετικά από τη πόρτα του ευρωπαϊκού τρένου, δεν μπαίνει μόνο κανείς αλλά και βγαίνει.

Πρέπει τούτη η άρνηση, να προσκρούσει πάνω σε μια εξίσου αποφασιστική άρνηση.

Για να δούμε τι θα μας ξημερώσει.

Εκτός κι αν…

Εκτός κι αν, έγκαιρα ό,τι μας διαλύει το απομακρύνουμε, το αποβάλουμε από την Ευρώπη…

Ανησυχείτε τι θα γίνει η Ευρώπη χωρίς τη Γερμανία;

Λοιπόν να σας πω…

Να δείτε ΠΟΣΟ ΑΝΗΣΥΧΕΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ…

Ανησυχεί, ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΙ ΑΠ’ ΤΗ ΜΑΛΤΑ, για ν’ αναφερθούμε στο μικρότερο πληθυσμιακά Κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Βεβαίως, υπάρχει ένα ακόμα «εκτός κι αν…»…

Εκτός κι αν, η Γερμανία λογικευθεί, ή υποχρεωθεί να αποδεχτεί ως προϋπόθεση της παραμονής της στην Ένωση, την ηγεμονία των θεμελιωδών δημοκρατικών, κοινωνικών και ανθρωπιστικών κεκτημένων της Ένωσης, έναντι κάθε άλλης ιδέας ηγεμονισμού…

Αλλά, το ζήτημα είναι : πόσες ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ, πράγματι είναι προσηλωμένες στους θεμελιώδεις στόχους που οδήγησαν στη δημιουργία της Ένωσης;

Είναι κι αυτό ένα ερώτημα.

Διότι η ΣΗΜΕΡΙΝΗ Γερμανία, φυσικά, έχει και τώρα τους δικούς της συμμάχους, λίγοι βέβαια, αλλά αρκετοί για την ίδια…

πηγη