Το σχέδιο Treuhband, είναι δοκιμασμένο με σαφή ισοπεδωτικά (και όχι απλώς καταστροφικά) αποτελέσματα και έχει επιλεγεί προκειμένου να ιδιωτικοποιηθεί μία ολόκληρη χώρα. Μέσα στα...
πλαίσια αυτού ακριβώς του σχεδίου πωλείται η ΔΕΗ (λιγνίτες και εργοστάσια), πωλούνται τα λιμάνια, καίγονται τα βουνά για να υπάρξει χώρος για ανεμογεννήτριες... αλλά και λίαν συντόμως θα πωληθούν και τα νερά (διόλου απίθανο να πωληθεί μέχρι και το νερό της βροζής, όπως έγινε στην Αργεντινή του ΔΝΤ), κατρακυλά η βιομηχανική παραγωγή για να μπορέσουν να υπάρξουν οι ΕΟΖ (με χρήματα της Ε.Ε. προς την Ελλάδα θα κατασκευαστούν βιομηχανικές μονάδες με ειδικούς όρους, δημιουργώντας κράτη μέσα στο κράτος...)
Το σχέδιο Treuhband είναι πολύ καλά δομημένο για να προσφέρει τα μέγιστα σε όσους αποφασίσουν να μετέχουν σε αυτό, διώχνοντας τους πιθανούς επενδυτές πριν την έναρξη της λειτουργίας του. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρόκειται να υπάρξει οικονομική ανάκαμψη στην Ελλάδα, αφού όλα έχουν προγραμματιστεί ώστε να υλοποιηθεί το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή η ολική κατάρρευση της οικονομίας της χώρας, την οποία "περιμένουν" (ασκώντας τις σχετικές πιέσεις για να μειώσουν τον χρόνο αναμονής) τα "γεράκια" της Γερμανίας, τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά πως θα δράσουν στην περίπτωση της Ελλάδας, χωρίς να χρειαστούν χρόνο "προσαρμογής", αφού έχουν πρότερη εμπειρία από την περίπτωση ιδιωτικοποίησης της Ανατολικής Γερμανίας...
Του Τerence Roth
Αρχείο Wall Street Journal
Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/07/2011
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Μπορεί η Treuhand να γίνει η γερμανική λύση για το ελληνικό πρόβλημα;
Θα μπορούσε η παλιά γερμανική Treuhand να αποτελέσει πρότυπο για την επίσπευση της διαδικασίας ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα;
Σύμφωνα με τον Jean-Claude Junker, πρωθυπουργό του Λουξεμβούργουκαι πρόεδρο του Eurogroup, ο οργανισμός που δημιουργήθηκε το 1990 για να πουλήσει τα κρατικά «ασημικά» της«ημιθανούς» Ανατολικής Γερμανίας θα μπορούσε να αποτελέσει αυτό ακριβώς το πρότυπο.
Χιλιάδες εταιρείες της Ανατολικής Γερμανίας δημοπρατήθηκαν στα πλαίσια ενός ξεπουλήματος στυλ «όσο-όσο», που είχε σχεδιαστεί για να «διορθώσει» τέσσερις δεκαετίες μη ανταγωνιστικής κομμουνιστικής διαχείρισης.
Η διαδικασία εκείνη ήταν τεράστια αν συγκριθεί με την πολύ μικρότερου μεγέθους περίπτωση της Ελλάδας, η οποία αφορά ουσιαστικά 30 περίπου εταιρείες, τα «ασημικά» του κράτους και κάποια άλλα περιουσιακά στοιχεία που μπορούν να διατεθούν προς πώληση.
Η Ελλάδα σήμερα έχει επίσης ένα πολύ στενότερο χάσμα παραγωγικότητας με την υπόλοιπη Ευρώπη απ’ ό,τι η Ανατολική Γερμανία πριν από 20 χρόνια. Οι επιπτώσεις στην ελληνική αγορά εργασίας δεν θα είναι ποτέ τόσο «ωμές», όπως ήταν το ξεπούλημα «κοψοχρονιά» της Ανατολικής Γερμανίας. Ωστόσο, κάποιες από τις παγίδες της Treuhand αξίζουν την προσοχή μας.
Κάναμε μια έρευνα στα αρχεία αυτής της εφημερίδας για ορισμένα χαρακτηριστικά "συμπτώματα" της διαδικασίας εκείνης.
1991—Ισοπέδωση της αγοράς εργασίας: Μόνο κατά το πρώτο έτος, 840.000 θέσεις εργασίας εξαφανίστηκαν από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς οι εταιρείες της συρρικνώθηκαν με σκοπό να γίνουν πιο ανταγωνιστικές και ελκυστικές για τους επενδυτές. Στις αρχές του 1991, σχεδόν 2,7 εκατομμύρια (σχεδόν το 1/3 από τα 9 εκατομμύρια εργαζόμενους) ήταν ή άνεργοι ή εργάζονταν σε βάρδιες μερικής απασχόλησης.
1994—Γραφειοκρατία: Απόσπασμα από άρθρο της Wall Street Journal: «Η Treuhand έχει συχνά επικριθεί για τις γραφειοκρατικές επιπλοκές οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα να μην ανταποκρίνεται πλήρως στις πιθανώς μη ρεαλιστικές προσδοκίες για μια γρήγορη και αποτελεσματική διαδικασία ιδιωτικοποίησης».
1994—Αποτυχημένες«μεταμοσχεύσεις»: Μέχρι και το τέλος του 1993, υπολογίζεται ότι η Treuhand προκάλεσεζημία 300 εκατ. μάρκων ως αποτέλεσμα εγκληματικών ενεργειών που διαπράχθηκαν στα πλαίσια συμφωνιών της, που απαιτούσαν περαιτέρω επανα-διαπραγμάτευση συμβολαίων. Ορισμένες εταιρείες αγοράστηκαν και το μόνο αποτέλεσμα ήταν η πλήρης λεηλασία και εξαΰλωσή τους. Οι καταγγελίες για μίζες διαδέχονταν η μια την άλλη.
1994—Κατασπατάληση χρήματος: Απόσπασμα από άλλο δημοσίευμα της Wall Street Journal: «Σύμφωνα με τη γερμανική κυβέρνηση, οι δραστηριότητες της Treuhand θα αφήσουν πίσω τους απλήρωτους λογαριασμούς περίπου 275 δισ. μάρκων (164 δισ. δολαρίων), ως αποτέλεσμα της ανάληψης παλαιών οφειλών από ανατολικο-γερμανικές επιχειρήσεις, την καταβολή προστίμων για επιβαρύνσεις στο περιβάλλον (ρύπανση), την αναδιάρθρωση μη βιώσιμων επιχειρήσεων και τη χρηματοδότηση κοινωνικών προγραμμάτων και αποζημιώσεων μετά από απολύσεις».
Ακόμα και σήμερα, η ανατολική περιοχή της ενωμένης Γερμανίας φέρει τα σημάδια του εσπευσμένου εκείνου ξεπουλήματος: το ποσοστό ανεργίας της είναι διπλάσιο από αυτό της Δυτικής Ευρώπης, τα οικογενειακά εισοδήματα είναι χαμηλότερα και η τοπική πολιτική χαρακτηρίζεται από τάσεις πόλωσης. Όλα αυτά, παρά την οικονομική ενίσχυση ύψους 1,5 τρισ. δολαρίων από την πρώην Δυτική Γερμανία, που άρχισε από το 1990 με στόχο την «επούλωση» των κοινωνικών και οικονομικών πληγών που προέκυψαν.
Αν και, από άποψη μεγέθους, το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας της Ελλάδας είναι πολύ μικρότερη υπόθεση, στην Ελλάδα δεν υπάρχει μια αντίστοιχη «Δυτική Ελλάδα» ώστε να είναι δυνατή μια σταδιακή διαδικασία οικονομικής και κοινωνικής στήριξης που θα έπρεπε κανονικά να συνοδεύσει το όλο «έργο».
Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου