Η πανάξια Ελληνίδα, Φανούλα Αργυρού, απαντά σε άρθρο αναγνώστη

Κάποιες επιπρόσθετες αλήθειες για το Κυπριακό

Αναφέρομαι στο ειδησιογραφικό σας με τίτλο « Η μισή αλήθεια είναι εκ του πονηρού» και συμφωνώ μαζί σας.
ΕΔΩ
Δυστυχώς οι αλήθειες για το Κυπριακό είναι πολύ πικρές, φαρμακερές θα έλεγα, γι΄αυτό και οι περισσότεροι περιορίζονται επι σκοπού και ενσυνείδητα στις μισές τέτοιες για να καλύπτουν κάποιους που έχουν ήδη γίνει σκόνη κάτω από το χώμα...

Καταρχήν ξεκαθαρίζω πως, όπως πολύ σωστά γράψατε, ο ήρωας Τάσος Ισαάκ δολοφονήθηκε από τους Τούρκους όχι κατά τις τουρκικές εισβολές Ιουλίου/Αυγούστου 1974 (πρώτη και δεύτερη αντίστοιχα) αλλά το 1996 ως εξής:
Ο Τάσος Ισαάκ γεννήθηκε το 1972 και δολοφονήθηκε από τους Τούρκους στις 11 Αυγούστου 1996 κατά την διάρκεια αντικατοχικής διαδήλωσης στην περιοχής της λεγόμενης νεκράς Ζώνης στη Δερύνεια επαρχίας ελεύθερης Αμμοχώστου. .
Το 1996 η Kυπριακή Oμοσπονδία Mοτοσικλετιστών οργάνωσε αντικατοχική πορεία με αφετηρία το Βερολίνο και τερματισμό την κατεχόμενη Κερύνεια. Στις 11 Aυγούστου επτά χιλιάδες μοτοσικλετιστές θα πραγματοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Kερύνεια όμως μεσολάβησαν πολλές επεμβάσεις και τελικά ματαιώθηκε η πορεία πριν αρχίσει στην Κύπρο και τα πράγματα βρέθηκαν εκτός ελέγχου. Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, αφού άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στη συνέχεια σε δραματικές. Mοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ένοπλες στρατιώτες της κατοχικής δύναμης αλλά και οργανωμένους Τούρκους και Τουρκοκύπριους αντιδιαδηλωτές που περιελάμβαναν και οργανωμένες ομάδες των γκρίζων λύκων.
O Tάσος Iσαάκ, στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλον Eλληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Tούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν μεγάλος αριθμός Τούρκων και Τουρκοκύπριων αντιδιαδηλωτών καθώς και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν επανειλημμένα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς. Mέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Tον κτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι μέχρι που ο Tάσος Iσαάκ άφησε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα μακριά από την πολυαγαπημένη του Aμμόχωστο.
Kαθοδηγητής της δολοφονικής δράσης εναντίον του Tάσου Iσαάκ φέρεται να ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Mεχμέτ Aρσλάν. Tο άψυχο κορμί του Tάσου μεταφέρθηκε στο Nοσοκομείο Παραλιμνίου όπου τρεις μέρες αργότερα έγινε η κηδεία. O Tάσος Iσαάκ, 24 χρονών, από το Παραλίμνι, εγκατέλειψε την έγκυο σύζυγό του η οποία στις 17 Σεπτεμβρίου 1996 έφερε ένα κοριτσάκι…
Στις 24 Ιουνίου 2008 το ευρωπαϊκό δικαστήριο βρήκε ένοχη την Τουρκία για την δολοφονία Σολωμού και Ισαάκ. Σύμφωνα με το δικαστήριο η Τουρκία είναι ένοχη για την παραβίαση του 2ου άρθρου της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί δεν έγινε καμία έρευνα για να βρεθούν για τον θάνατο του. Επίσης εκδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Ισαάκ.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%83%CE%B1%CE%AC%CE%BA

Η στιγμή της δολοφονίας του Τάσου Ισαάκ
Ο Σολωμός Σολωμού
Ο δε Σολωμός Σολωμού και αυτός δολοφονήθηκε τον ίδιο καιρό από τους Τούρκους, συγκεκριμένα στις 14 Αυγούστου 1996 , ημέρα της κηδείας το Τάσου Ισαάκ ο οποίος ήταν ξάδελφός του. Στις 14 Αυγούστου 1996 κατά την διάρκεια διαδήλωσης στο οδόφραγμα της Δερύνειας ενάντια στην κατάληψη της Αμμοχώστου (το 1974), ο Σολωμός Σολωμού

ξέφυγε των Ειρηνευτικών δυνάμεων, πέρασε στην νεκρά ζώνη και όταν προσπάθησε να ν΄ανέβει σ΄ένα ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημεία οι Τούρκοι τον δολοφόνησαν στο λαιμό… Ένας από τους δολοφόνους του ήταν ο Κενάν Ακίν, έποικος και πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, ψευτουπουργός του κατοχικού καθεστώτος… Κανένας μέχρι σήμερα δεν συνελήφθηκε γιατί δυστυχώς οι κυπριακές αρχές δεν έπιασαν όσο ζεστά έπρεπε το θέμα…
Η στιγμή που δολοφονήθηκε ο Σολωμός Σολωμού
Ο Γ. Μαύρος και Γλ. Κληρίδης στην Γενεύη
Ο Γ. Μαύρος και Γλ. Κληρίδης με τις ομάδες συμβούλων τους τον Αύγουστο του 1974 δεν συζητούσαν πια όρους ειρήνης αλλά είχαν φθάσει στο στάδιο, όπως τους οδήγησαν οι Βρετανοί, να διαπραγματεύονταν με μάστορα τον «διαιτητή» βρετανό υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας Τζέιμς Κάλλαχαν τρόπους διχοτομικής διζωνικής λύσης του Κυπριακού κατ΄απαίτηση των Τούρκων με τους οποίους συμφωνούσαν οι Βρετανοί.
Το ιστορικό της άγνωστης σε λεπτομέρειες εκείνης περιόδου πάρα πολλοί δεν γνωρίζουν ακριβώς γιατί κάποιοι επιτήδειοι μάχονται μανιωδώς ακόμα (έστω και αν πέρασαν 38 χρόνια) να πλασάρουν μισές αλήθειες και όπως τους συμφέρει για τα κομματικά τους συμφέροντα και για να δίδουν άλλοθι στις ανικανότητες τους.
Π.χ. στις 12 Αυγούστου 1974 ο Ραούφ Ντενκτάς κατέθεσε σχέδιο Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με χάρτη! Και ο Κάλλαχαν με τους δικούς του συμβούλους προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν από τους Μαύρο και Κληρίδη αποδοχή διχοτομικής γραμμής και γεωγραφικής ομοσπονδίας για να ικανοποιήσουν τους Τούρκους λέγοντάς τους ότι η Τουρκία αλλοιώς θα προχωρήσει σε δεύτερη εισβολή και επρόκειτο να έκαναν τίποτα οι ΄Αγγλοι, ούτε οι Αμερικανοί… Τα γράφω όλα αυτά σε πλήρη λεπτομέρεια στο βιβλίο μου «Η Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011».
Παραθέτω ένα κομμάτι από το βιβλίο αυτό, στο οποίο περιγράφω το ιστορικό μέσα από τα πλέον έγκυρα ιστορικά έγγραφα για το Κυπριακό, τα βρετανικά, τα οποία δεν κρύβουν, ευτυχώς και αρκετά. (Παρόλον ότι υπάρχουν και άλλα που ακόμα κρατούνται δεσμευμένα, όμως αυτά πιστεύεται ότι, επι τω πλείστον προστατεύουν ζώντες συνεργάτες τους και βαθύτερες δικές των ευθύνες). Τα βρετανικά έγγραφα είναι τα πρωτογενή ιστορικά και όχι τα αμερικανικά για το Κυπριακό. Και όταν χρησιμοποιούνται αμερικανικά τέτοια πρέπει απαραιτήτως να διασταυρώνονται (cross – referenced) με τα βρετανικά για καλύτερη και πλησιέστερη ιστορική θέση των πραγμάτων. Πράγμα βέβαια που δεν γίνεται…
Από το βιβλίο:
«16 Ιουλίου 1974 – Αρχηγοί Επιτελείων, Σχέδιο Έκτακτης Ανάγκης
Οι Αρχηγοί των Βρετανικών Επιτελείων Στρατού ενημέρωσαν τον υπουργό Εξωτερικών για τις αποφάσεις που είχαν πάρει στο υπουργείο Άμυνας σε σχέση με την κατάσταση στην Κύπρο. Οι προετοιμασίες εκείνες υπογραμμίζουν την εκ των προτέρων γνώση της Βρετανίας για την τουρκική εισβολή και την συμπαιγνία της για την τραγωδία της Κύπρου.
17 Ιουλίου 1974 – Ο Ετσεβίτ συναντά Γουίλσον και Κάλλαχαν
Το Λονδίνο δίνει το πράσινο φως στον Ετσεβίτ να εισβάλει
Η συμπαιγνία
Ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπ. Ετσεβίτ συναντήθηκε με τον Βρετανό πρωθυπουργό Χ. Γουίλσον και τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών Τζέιμς Κάλλαχαν στις 17 Ιουλίου 1974. Ο Ετσεβίτ ζήτησε από την Βρετανία να εισβάλουν στην Κύπρο μαζί αλλά ο Κάλλαχαν και ο Γουίλσον αρνήθηκαν γιατί η θέση του Ηνωμένου Βασιλείου ως εγγυήτρια χώρα ήταν λεπτή. Αρνήθηκαν επίσης το αίτημα του Ετσεβίτ να περάσουν τα τουρκικά στρατεύματα από τις βρετανικές βάσεις. Όμως, δέχθηκαν την έκκληση του Ετσεβίτ να αφήσουν την Τουρκία να κάνει τη δουλειά της δίχως ανάμειξη. Ο Κάλλαχαν υποσχέθηκε να μην κάνουν τίποτα και να αφήσουν την Τουρκία να εισβάλει νοούμενου πως η Τουρκία δεν θα ενοχλούσε τις βρετανικές βάσεις. Η συγκεκριμένη αναφορά στα κρατηθέντα πρακτικά έχει ως εξής:
«…Από τις αναφορές του κ. Ετσεβίτ, ο πρωθυπουργός κατάλαβε πως επιθυμία των Τούρκων ήταν όπως η Βρετανία δεν εμπόδιζε οποιαδήποτε ενέργεια της Τουρκίας, παρά μόνο των Ελλήνων. Ο κ. Ετσεβίτ ρώτησε αν η Βρετανία ήταν έτοιμη να το κάνει. Ο υπουργός Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας είπε ότι δεν ήταν αδύνατο. Ο κ. Ετσεβίτ είπε πως οι Έλληνες ήδη εφοδίαζαν τις δυνάμεις αεροπορικώς και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας είπε πως η δράση εναντίον αεροπλάνων ήταν πολύ δύσκολη.»
Η συνάντηση έγινε μετά από γεύμα, στην πρωθυπουργική κατοικία στην οδό 10 Ντάουνινγκ Στριτ εν τη παρουσία της εξής βρετανικής πλευράς: πρωθυπουργού, υπουργού Εξωτερικών, υπουργού Άμυνας και των αξιωματούχων Sir John Killick, Charles Wiggin, Arthur Hockaday, Alan Goodison, Joe Haines, και λόρδου Bridges.
Από τουρκικής πλευράς παρευρέθηκαν : ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετσεβίτ, Χασάν Ιτσίκ, υπουργός Αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών και υπουργός Άμυνας, Ασίλτουρκ, υπουργός Εσωτερικών, πρέσβης Χαλούκ Μπαγιουλκεν ειδικός σύμβουλος (πρώην υπ. Εξωτερικών), Τουγκούτ Μενομετσίογλου, πρέσβης στο Ηνωμένο Βασίλειο, Ορχάν Εράλπ, πρέσβης στο ΝΑΤΟ, πρέσβης Ερκουμέντ Γιαβουζάλπ, γενικός διευθυντής του τμήματος γενικής ασφάλειας του υπουργείου Εξωτερικών, υπουργός Εκμέλ Μπαρουτσιού, επικεφαλής του κυπριακού και των ελλαδικών υποθέσεων του υπουργείου Εξωτερικών, Στρατηγός Χαιντάρ Σαλτίκ, Γενικό Επιτελείο Στρατού, στρατηγός Κεμάλ Γιαμάκ, Γενικό Επιτελείο Στρατού και Α. Αλακαπτάν, υπουργός, τουρκική πρεσβεία στο Λονδίνο
(Εκτενές ρεπορτάζ της γράφουσας για τα πιο πάνω έγγραφα ανα την αποδέσμευσή τους, δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες «Cyprus Weekly» 7 – 13 Ιανουαρίου 2005 και «Σημερινή»).
17 Ιουλίου 1974 – Συνάντηση Μακαρίου και Χάρολτ Γουίλσον
Την ίδια μέρα, όμως, 17 Ιουλίου 1974, και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε συνάντηση με τον Βρετανό πρωθυπουργό συνοδευμένος από τον Ύπατο Αρμοστή της Κύπρου στο Λονδίνο κ. Κώστα Ασσιώτη. Όμως αντίθετα με την συνάντηση που είχε ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετσεβίτ, μόνο ο κ. C.D. Wiggin και ο λόρδος Μπρίτζες (Lord Bridges) παρέστησαν στην συνάντηση με τον Μακάριο. Πρέπει επίσης να τονιστεί (αναφορικά με τις βρετανικές υποσχέσεις προς τους Τούρκους) ότι η συνάντηση μεταξύ Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του Βρετανού πρωθυπουργού προηγήθηκε εκείνης με τον Τούρκο πρωθυπουργό και της συνοδείας του (η οποία συνοδευόταν και με επίσημο γεύμα).
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ευχαρίστησε την βρετανική κυβέρνηση για την γρήγορη ανταπόκρισή τους να τον σώσουν και έδωσε πλήρη αναφορά των γεγονότων των τελευταίων ημερών. Ο Βρετανός πρωθυπουργός ρώτησε τον Πρόεδρο Μακάριο τι θα έλεγε στο μήνυμα του στα Ηνωμένα ΄Εθνη, και του ζήτησε να δηλώσει τι ανέμενε από τους Βρετανούς να κάνουν ως μέλη της Κοινοπολιτείας. Ο Πρόεδρος είπε ότι η βρετανική κυβέρνηση είχε ήδη δηλώσει την πρόθεσή της να μην αναγνωρίσει τον Σαμψών. Ζήτησε από την κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος να διατηρήσει την αναγνώριση του ιδίου ως τον εκλεγέντα πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Σαμψών δεν είχε βγει στην εξουσία με δικό του επιτυχημένο αγώνα αλλά είχε επιβληθεί από έξω. Ο πρωθυπουργός εισηγήθηκε πως τα γεγονότα μπορούσε ένας να πει ότι είχαν κάποια χαρακτηριστικά εισβολής. Ο Πρόεδρος Μακάριος συμφώνησε. Επίσης, ζητούσε και από άλλες κυβερνήσεις να ζητήσουν την αποχώρηση των Ελλήνων αξιωματικών από την Εθνική Φρουρά, όπως έκανε η βρετανική κυβέρνηση και να προτρέψουν την ελληνική κυβέρνηση να μην αναγνωρίσει τον Σαμψών ως Πρόεδρο. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας σκόπευε να κατηγορήσει την ελληνική χούντα με σκληρά λόγια. Θα έλεγε ότι είχε απόδειξη για την ανάμειξή τους σε τρομοκρατικές δραστηριότητες, και θα ζητούσε ψήφισμα που να καταδικάζει το πραξικόπημα (χαρακτηρίζοντας το ως ξένη εισβολή), θα καταδίκαζε την παραβίαση της κυπριακής ανεξαρτησίας, και θα καλούσε όλα τα μέλη να μην αναγνωρίσουν τον εκπρόσωπο της ελληνικής Χούντας ως Πρόεδρο της Κύπρου…
Ο πρωθυπουργός πληροφόρησε τον Αρχιεπίσκοπο πως θα έβλεπε και τον Τούρκο πρωθυπουργό το βράδυ. Ο Πρόεδρος Μακάριος ρώτησε ποια πρακτικά μέτρα μπορούσαν να παρθούν. Το τουρκικό ενδιαφέρον ήταν να μην γίνει η Κύπρος μέρος της Ελλάδας. Οι ελληνικές δηλώσεις εν τω μεταξύ ήσαν καθαρά μη ικανοποιητικές, και πίστευε ότι οι Τούρκοι θα επέμεναν στην αποχώρηση των Ελλήνων αξιωματικών από την Εθνική Φρουρά, όμως δίχως αμφιβολία ο Σαμψών θα έφερνε ένσταση σ’ αυτό…Ο Πρόεδρος είπε ότι δεν ήταν σίγουρος αν άρεσε στους Τούρκους όμως πίστευε ότι τον προτιμούσαν από τον Σαμψών.»
Σύμφωνα με τα πρακτικά της πιο πάνω συνάντησης δύο σημεία είναι μεγάλου ενδιαφέροντος:
Α) Ούτε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ούτε ο Χάρολτ Γουίλσον συζήτησαν το πιο κρίσιμο σημείο, δηλαδή την τουρκική πρόθεση για εισβολή στην Κύπρο ενώ ο Βρετανός πρωθυπουργός Χάρολτ Γουίλσον ήταν πλήρη ενημερωμένος για τις τουρκικές προθέσεις και προετοιμασίες. Ως εγγυήτρια δύναμη η Βρετανία όφειλε να είχε προβάλει το θέμα ως προτεραιότητα με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Το γεγονός ότι το απόφυγε είναι εγκληματικό για την Μ. Βρετανία
Β) Όμως ένοχος είναι και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο οποίος εξάγεται ότι ενδιαφερόταν περισσότερο να διατηρήσει την προσωπική του θέση και προσωπικό του γόητρο, κατηγορώντας την Ελλάδα στα Ηνωμένα Έθνη ως δύναμη εισβολής δίχως να κάνει την παραμικρή αναφορά στην ζωντανή πιθανότητα μιας σίγουρης τουρκικής εισβολής και των συνεπειών της. Ο Γουίλσον στην ουσία έβαλε λόγια στο στόμα του Μακαρίου όταν εισηγήθηκε πως το γεγονός μπορούσε να λεχθεί ότι είχε κάποια χαρακτηριστικά εισβολής. Με την οποία εισήγηση συμφώνησε ο Μακάριος. Η συμπεριφορά του Μακαρίου δημιουργεί πολλά ερωτηματικά όταν η μόνη του ανταπόκριση στην επικείμενη συνάντηση Ετσεβίτ και Γουίλσον ήταν να διερωτηθεί ποια πρακτικά μέτρα μπορούσαν να ληφθούν ενόψει του γεγονότος ότι το τουρκικό ενδιαφέρον στρεφόταν ως προς το να αποφευχθεί να γίνει η Κύπρος μέρος της Ελλάδας. Δεν κατάλαβε ότι ένα τέτοιο μέτρο σήμαινε τουρκική εισβολή; ‘Οταν οι τουρκικές προετοιμασίες για στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο ήσαν ήδη γνωστές για ποιο πράγμα άραγε βρισκόταν στο Λονδίνο για διαβούλευση με την βρετανική κυβέρνηση ο Τούρκος πρωθυπουργός συνοδευόμενος από την μισή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας;
Ο Μακάριος είχε επαφές με τους Τούρκους πριν την ομιλία του στα Η.Ε
Ο Ε. Μπαρουτσού διετέλεσε υπεύθυνος των Κυπριακών υποθέσεων στο τουρκικό υπ. Εξωτερικών. Ο Μπαρουτσού είχε δημοσιεύσει στην τουρκική Μιλλιέτ μια σειρά από αποκαλύψεις τις οποίες ανα-δημοσίευσε το 1993 η εφημερίδα της Κύπρου «Σημερινή» (με την οποία συνεργάζομαι από το 1988). Τίτλος των δημοσιευμάτων του Μπαρουτσού « Το συγκλονιστικό παρασκήνιο της εισβολής». Στην έκδοση της 12ης Ιουλίου 1993 σελ. 5 αναφέρονται τα πιο κάτω σχετικά με την μετάβαση του Ετσεβίτ και της συνοδείας του στο Λονδίνο στις 17 Ιουλίου 1974, για την συνάντησή του με την βρετανική κυβέρνηση, αλλά και για τις επαφές τους με τον Μακάριο πριν την ομιλία του στα Η.Ε. Έγραψε ο Μπαρουτσού:
«… ΄Οταν φθάσαμε στο αεροδρόμιο Χίθροου του Λονδίνου, επικοινώνησα τηλεφωνικώς με την αντιπροσωπία μας στα Ηνωμένα ΄Εθνη και ζήτησα να έλθουν σε επαφή με τον Μακάριο. Ο Μακάριος είχε ζητήσει σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Επιδίωξή μας ήταν να πείσουμε το Μακάριο να μην καταφερθεί εναντίον της Τουρκίας κατά την ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
Ο Μακάριος ξεγελάστηκε
Πράγματι ο Οσμάν Ολτσάι έδωσε οδηγίες στην αντιπροσωπία και ήλθε σε επαφή με το Μακάριο, ο οποίος ξεγελάστηκε. Χάρηκε πάρα πολύ από την πρωτοβουλία του Ολτσάι και παρακάλεσε την τουρκική αντιπροσωπία να διαβιβάσει στην τουρκική κυβέρνηση τα αισθήματα ευγνωμοσύνης και υποχρέωσής του. ΄Ολα αυτά τα διαβίβασε ο Οσμάν Ολτσάι.
Ο Μακάριος είχε πέσει στη θάλασσα και αναζητούσε σανίδα σωτηρίας. ΄Εβλεπε την Τουρκία σαν δύναμη σωτηρίας. Έπρεπε λοιπόν να εκμεταλλευθούμε την αδυναμία του πράγμα που έγινε. Η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας ήταν θετική ως προς την εγκυρότητα της Συνθήκης Εγγυήσεως. Μέχρι τότε ο Μακάριος απέρριπτε τη Συνθήκη Εγγυήσεως υποστηρίζοντας ότι οι πρόνοιές της είναι αντίθετες προς τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών. Με τη στάση του αναγνώριζε την ισχύ μιας συνθήκης, την οποία ως πριν από λίγο απέρριπτε.
Φθάσαμε νύχτα στο Λονδίνο και πήγαμε κατευθείαν στην πρωθυπουργική κατοικία. Ο Χάρολτ Ουίλσον συμφώνησε να μας δεχθεί σε δείπνο εργασίας…».
Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις Μπαρουτσού, τις οποίες δυστυχώς δεν περιέλαβα στο πρόσφατο βιβλίο μου, για τον απλούστατο λόγο δεν θυμώνουν που είχα φυλάξει τα εν λόγω δημοσιεύματα, επιβεβαιώνονται και κάποιες υπόνοιες που λέγονται αλλά δεν τεκμηριώνονται, ότι δηλαδή, ο Μακάριος είχε κάποια επαφή με τους Τούρκους πριν την τουρκική εισβολή. Και όλα αυτά γράφτηκαν στην Σημερινή τον Ιούλιο του 1993 και ένα χρόνο ενωρίτερα στην Μιλλιέτ και όμως διαγράφτηκαν από τους έγκυρους μας δημοσιογράφους…
Είναι να διερωτάται άραγε ακόμα κανείς γιατί ο Φάκελλος της Κύπρου δεν ανοίγει στην Αθήνα; Τι άλλο μπορεί να βλάψει την Ελλάδα απ΄ότι ήδη έχει κατηγορηθεί η Ελλάδα; ΄Η μήπως με το πραγματικό άνοιγμα θα φανούν οι ευθύνες ΟΛΩΝ, «εθναρχών» και μη και έτσι θα καταρρεύσουν επιτέλους οι μύθοι για ημίθεους και ότι ναι μεν οι ξένοι έστρωσαν τα διχοτομικά σχέδια της μικρής μας πατρίδας, ναι μεν το πραξικόπημα έκανε την αρχή, όμως αν οι δικοί μας ηγέτες στεκόντουσαν στο ύψος των περιστάσεων η Τουρκία δεν θα μπορούσε να εισβάλει ούτε μια ίτσα στην ματωμένη μας γή…
Είναι μισή αλήθεια να λένε κάποιοι ότι κατηγορείται ο Μακάριος ότι με την ομιλία του ευθύνεται για την τουρκική εισβολή. ΄Οχι. Ο Μακάριος δεν έφερε την Τουρκία στην Κύπρο με την ομιλία του στα Ηνωμένα ΄Εθνη γιατί όντως με την διαφορά της ώρας όταν εκείνος μιλούσε στην Νέα Υόρκη η Τουρκία ήδη έφθανε στα μαρτυρικά μας χώματα και ξεκινούσε το βάρβαρο έγκλημά της στις ακτές της Κερύνειας μας…
Εκείνο λοιπόν με το οποίο κατηγορείται ο Μακάριος και ευθύνεται ιστορικά και κανένας δεν μπορεί πια να το αμφισβητήσει, είναι ότι αφενός κατά την συνάντησή του με τους Βρετανούς δεν φάνηκε να τον απασχολούσε η μεγάλη πιθανότητα τουρκικής εισβολής και οι συνέπειές της, φθάνει να έφευγε από τη μέση ο Σαμψών και αφετέρου με την ομιλία του δυστυχώς, έκαψε την Ελλάδα ενώ ευθύνη είχαν μια χούφτα αξιωματούχων της χουντικής κυβέρνησης και κανένας τουρκοκύπριος δεν είχε πάθει το παραμικρό. Αυτό επιβεβαιώνεται με τις εκθέσεις στρατιωτικών βρετανών και του ιδίου του βρετανού Υπ. Αρμοστού σέρ ΄Ολβερ και των ιδίων των Τούρκων. Και ταυτόχρονα με την ομιλία του δεν ενόχλησε την Τουρκία. Αντιθέτως όπως κατέγραψε χρόνια αργότερα ο Μπαρουτσού, βοήθησε την Τουρκία όπως απαίτησε η τουρκική αντιπροσωπεία κατ΄εντολή του Ετσεβίτ…
Ολόκληρη η ομιλία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στα Ηνωμένα Έθνη στις 19 Ιουλίου 1974 δημοσιεύθηκε αυτούσια στα αγγλικά στο βιβλίο μου « Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011».
(Στο βιβλίο μου αναφέρομαι και στο ρόλο των Αμερικανών και του Δρ. Χ. Κίσσιγκερ τις μέρες εκείνες προ και μετά των τουρκικών εισβολών. Το γενικό συμπέρασμα από τα βρετανικά έγγραφα είναι ότι ο Κίσσιγκερ διαφώνησε με τους Βρετανούς έντονα για την εισβολή αλλά οι Βρετανοί ήσαν αμετάκλητοι στο να αφήσουν την Τουρκία να εισβάλει και έτσι να αλλάξει πλέον το στάτους διακυβέρνησης στην Κύπρο προς όφελος των Τούρκων. Ο Δρ. Κίσσιγκερ δέχθηκε τις βρετανικές πολιτικές εφόσον το Λονδίνο είχε το απάνω χέρι και έλεγχε τα πράγματα εφόσον το Κυπριακό ποτέ δεν υπήρξε αμερικανικό θέμα αλλά βρετανικό αλλά και γιατί είχε και άλλα πάρε-δώσε με τους Άγγλους που δεν ήθελε προφανώς να χάσει αν συγκρουόταν έντονα μαζί τους…Ο Δρ. Κίσσιγκερ ευθύνεται πιο πολύ για το πραξικόπημα παρά για την εισβολή την οποία έλεγχε το Λονδίνο… ).
Φανούλα Αργυρού
Ερευνήτρια/συγγραφέας
Λονδίνο
14.8.2012
πηγη