Αυτή τη λαϊκή αντίδραση που αναπόφευκτα θα προκαλέσει η παραπέρα εξαθλίωση στο βιοτικό επίπεδο των φτωχών στρωμάτων προσπαθούν με κάθε τρόπο να χαλιναγωγήσουν οι κρατούντες. Και επιστρατεύουν κάθε μέσο, ιδιαίτερα την τρομοκρατία και μάλιστα στη χειρότερη εκδοχή της: την έντυπη-ηλεκτρονική, την τρομοκρατία των αστικών ευρωχρηματοδοτούμενων ΜΜΕ.
Αυτή η ασαφής υπόκωφη απειλή πως «ακόμα δεν είδατε τίποτα», «έρχονται τα χειρότερα»...
κλπ είναι μερικές φορές πιο τρομακτική κι από την έκρηξη ενός αυτοσχέδιου μηχανισμού. Ενδεικτικά ας δούμε δυο από τα δεκάδες παρόμοια τρομοκρατικά χτυπήματα.
Στις 25/8 η «Ημερησία» στο κύριο άρθρο της με τίτλο «Ώρα Ελλάδας…» ισχυρίζεται ότι «Φτάσαμε στη ρωγμή του χρόνου, όπου παίζεται το παιχνίδι ‘‘όλα ή τίποτε’’. Διότι είτε μας αρέσει είτε όχι η Ελλάδα βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Και σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή πρέπει μόνοι μας να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Οι ξένοι θα πάρουν τις αποφάσεις τους, μόνο εφόσον καταλάβουν ότι είμαστε, επιτέλους, αξιόπιστοι. Ότι κρατάμε τον λόγο και τις δεσμεύσεις μας, κι ότι είμαστε έτοιμοι να ματώσουμε αλλά και να αφήσουμε πίσω τα λάθη. Οι επιλογές είναι δύο: Αγώνας και ιδρώτας εντός της Ευρωζώνης ή κόλαση έξω από αυτή. Η διαφορά είναι τεράστια και είναι καλύτερο να μην κάνουμε πειράματα για να δοκιμάσουμε. Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων είναι ώρα Ελλάδας, ούτε Γερμανίας ούτε Γαλλίας. Οι ξένοι ηγέτες μόνο αν δουν ότι έχουμε αφήσει πίσω το παρελθόν θα μας βοηθήσουν. Η μπάλα είναι στο γήπεδο των Ελλήνων, διότι όπως είπε και ο Αμερικανός συγγραφέας Χάρολντ Σέρμαν: «Όσο περισσότερο βασίζεσαι σε δυνάμεις έξω από σένα, τόσο περισσότερο εξουσιάζεσαι από αυτές’’».
Στις 27/8 στα «ΝΕΑ» δημοσιεύεται άρθρο του Γ. Λακόπουλου με τίτλο «Μέλισσες!». Ανάμεσα στα άλλα, σημειώνεται ότι «Όλοι αντιλαμβάνονται σε ποιο λούκι θα πέσει η Ελλάδα χωρίς Ευρώπη στη μηχανή της- δεν είναι μόνο τα δάνεια και το κοινό νόμισμα. Και, κακά τα ψέματα, αυτό που ζητούν οι δανειστές ως δανειστές και ως εταίροι είναι πολύ καθαρό. Προσαρμογή στον πραγματικά παραγόμενο πλούτο της χώρας. Να ζήσουμε με συγκεκριμένο όριο αμοιβών, ορισμένο επίπεδο κοινωνικών παροχών, συγκεκριμένο μοντέλο εργασιακών σχέσεων, οικονομίας, διοίκησης, παραγωγής. Αν θέλουμε κάτι περισσότερο, ας παράγουμε περισσότερο. Δεν έχουν μόνο και το μαχαίρι και το πεπόνι, έχουν και δίκιο. Τα κόμματα που συγκυβερνούν ή δεν το καταλαβαίνουν ή δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος. Ωστόσο, η κυβέρνηση Σαμαρά, αντί να υπόσχεται ότι θα κάνει πράγματα, δεν έχει παρά να τα κάνει, αλλιώς κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους. Όχι ότι το Μνημόνιο είναι τώρα καλύτερο. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε το κεφάλι έξω από το νερό. Η υλοποίησή του δεν είναι αυτοτελώς η λύση- είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να βρεθεί η λύση. Τα υπόλοιπα θα κριθούν στον χρόνο και από τη συλλογική βούληση να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή- σωστά αυτή τη φορά. Αλλιώς θα ξανάρθουν οι μέλισσες… Συνεπώς, καλές είναι οι δημόσιες σχέσεις του Πρωθυπουργού στην Ευρώπη. Αλλά η κατάσταση δεν αλλάζει στα ξένα κόκκινα χαλιά. Αλλάζει στο εσωτερικό, με καθαρή πολιτική, καθαρές κουβέντες και καθαρές σχέσεις. Όπως έλεγε ο αυστριακός φυσικός Ρίτσαρντ Φέιμαν: “Η πραγματικότητα πρέπει να προηγείται των δημοσίων σχέσεων γιατί η φύση δεν μπορεί να ξεγελαστεί”».
Δυο «διαφορετικά» (ίσως και ανταγωνιστικά) ΜΜΕ. Δυο «διαφορετικοί» συντάκτες. Ίδιο το κείμενο, ίδια τα επιχειρήματα, ίδιος ο τρόπος παρουσίασης τους, μέχρι και η κατακλείδα τους με ένα «τσιτάτο» που κορυφώνει την κινδυνολογία τους. Λες (;) και τα συνέταξε το ίδιο πρόσωπο και να τα μοίρασε σε όλα τα «δικά μας» ΜΜΕ. Ο παρονομαστής κοινός και συνοψίζεται σε λίγες φράσεις: «περνάμ(τ)ε δύσκολα με το μνημόνιο και την ευρωζώνη, αλλά τα πράγματα θα χειροτερέψουν αν βγούμε από αυτό. Συνεπώς, υπομονή και δεχτείτε αγόγγυστα την παραπέρα εξαθλίωση για να μην έρθει το χάος». Κανένας δε μας λέει πώς θα είναι αυτό το «χάος». Γιατί κάθε σωστό τρομοκρατικό χτύπημα οφείλει να παραλύει το μυαλό των θυμάτων ώστε να πάψει αυτό να κάνει στοιχειώδεις συλλογισμούς.
Βασική αρχή της ψυχολογικής τρομοκρατίας είναι η ασάφεια και η σύγχυση. Περισσότερο από μια σοβαρή συγκεκριμένη απειλή (π.χ. «θα σε χτυπήσω») το υποκείμενο που απειλείται φοβάται την αόριστη απειλή (π.χ. «θα δεις τι θα πάθεις»). Στην δεύτερη περίπτωση τρέμει αυτό που δεν γνωρίζει ακόμα κι αν αυτό είναι ανύπαρκτο ή λιγότερο επικίνδυνο από το συγκεκριμένο. Εκεί χτυπούν οι τρομοκράτες. Όχι μόνο εκείνοι οι «ερασιτέχνες» με τα γκαζάκια και τις μολότοφ αλλά οι «μετρ» του είδους, αυτοί που φορούν κοστούμια και κρατούν πένες «Mont Blanc».
Τα καλύτερο αντίμετρο σε τέτοια τρομοκρατικά χτυπήματα είναι η ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό από την εργατική τάξη. Αυτό που της επιτρέπει να σκέφτεται καθαρά, να βλέπει τους αίτιους και τα αποτελέσματα και να δρα για να τα αποτρέψει. Το καλύτερο αντίμετρο στη βία της τυφλής απειλής είναι η συνειδητοποίηση πως μόνο ο ενωμένος αγώνας μπορεί να καλυτερέψει την κατάσταση της. Αυτό είναι που τρέμουν οι τρομοκράτες.
Όλοι μαζί. Μπορούμε να κάνουμε αληθινούς αυτούς τους φόβους. Μπορούμε να τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες!
από το http://neosantaios313.blogspot.gr
Πάρτε το χαμπάρι ο στόχος τους είναι να πάρουν απο τους έλληνες με τον α, τον β, τον γ, ...τροπο μέχρι και το τελευταίο ευρώ που μπορει να τουσ απεμενε αν δεν έκαναν διπλές μειώσεις, τριπλά χαράτσια κ.ο.κ. Μόνο κάποιος που θέλει να εξαθλίωσει και να αφανισει έναν λαό θα έκανε ότι συμβαίνει εδώ και τόσα χρόνια...είναι όλοι ηθοποιοί του ίδιου έργου και εμείς οι ίδιοι θεατές ενός έργου που δεν μας αρέσει αλλα το βλέπουμε γιατί είμαστε ανίκανοι ακόμα και να αλλάξουμε κανάλι.λυπαμαι για μασ μα πιο πολύ για τα παιδιά μας..που ακόμα δεν έχουν δικαίωμα ψήφου και που εμείς ορίζουμε τις ζωές τους απαθείς και ηττημένοι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεόδωρος Κολοκοτρώνης