Το ΔΝΤ έχει ήδη αποφανθεί ότι το Μνημόνιο ΙΙ εξέπνευσε και καμιά παράταση, καμιά επιμήκυνση, καμιά «ιδιωτικοποίηση» δεν μπορεί να το σώσει. Η «τρόικα» γνωρίζει επίσης ότι ο καταστροφικός της ρόλος ολοκληρώνεται. Η περίφημη «έκθεσή» της έχει ήδη γραφεί από τον Μάρτιο του 2012, οπότε και το δίδυμο Λ. Παπαδήμου - Ευ. Βενιζέλου, με τη συμπαράσταση και συνεργία (έστω και αιδήμονα) του Α. Σαμαρά, επισημοποίησε στην πράξη τη χρεοκοπία της χώρας.
Γιατί όμως «καθυστερεί» η έκθεση της «τρόικας» και μετατίθεται για τον Σεπτέμβριο;
Πρώτον, για να οριστικοποιηθούν και να εκμετρηθούν επακριβώς τα μέτρα των 11,5 + 3 = 14,5 δισ. ευρώ που θα αποφασίσουν και θα νομιμοποιήσουν οι «τρεις ιεράρχες» της συγκυβέρνησης. Η πολιτική της λιτότητας και της «παιδαγώγησης» των απείθαρχων αποτελεί ένα «υπόδειγμα» που επιδεικνύεται προς συνετισμόν των ανήσυχων μεσογειακών πολιτών της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Ο δεύτερος και πλέον σημαντικός λόγος οφείλεται στο γεγονός ότι οι πάτρονές μας πρέπει να κερδίσουν λίγο χρόνο για να αποφασίσουν τελικά τι θα κάνουν με την Ελλάδα…
Οι «λύσεις» που συζητούνται την περίοδο αυτή είναι η αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ευρώ ή μια νέα «αναδιάρθρωση» του χρέους…
Η «εκπαραθύρωση» της Ελλάδας δεν είναι εύκολη απόφαση. Κατά πρώτον, ουδείς μπορεί να ελέγξει μια παγκόσμια αναταραχή. Κατά δεύτερον, η «απομόνωση» και η εκδίωξη της Ελλάδας προϋποθέτουν τη σωτηρία του εκρηκτικού «διδύμου» Ιταλίας-Ισπανίας, που μόνο για το 2013 οι χώρες αυτές έχουν ανάγκη βοήθειας ύψους 800 δισ. ευρώ αθροιστικά… Ποιος θα διαθέσει στον EFSF αυτά τα ποσά; Αυτό είναι το πρώτο βασικό αδιέξοδο της κ. Μέρκελ.
Η λύση της συνολικής αντιμετώπισης του χρέους των χωρών της Ευρωζώνης αποτελεί ένα απαγορευμένο θέμα συζήτησης για τον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης. Η πολιτική της αυστηρής λιτότητας, το δόγμα της δημοσιονομικής πειθαρχίας θεωρούνται απαραβίαστοι όροι. Συνεπώς το στρατηγικό αδιέξοδο επιτείνεται και η διάλυση της Ευρωζώνης αποτελεί τώρα ένα «εναλλακτικό σχέδιο» για τη γερμανική οικονομικοπολιτική ελίτ και τους συμμάχους της.
Η ελληνική κυβέρνηση, και στην πράξη συνολικά οι οικονομικές και πολιτικές ηγετικές ομάδες παρατηρούν τις κρίσιμες αυτές εξελίξεις ως ουδέτεροι παρατηρητές, ως παθητικοί «θεατές» που έχουν παραιτηθεί αυτοβούλως από κάθε είδους παρέμβαση.
«Ποιος θα πληρώσει το πολιτικό κόστος των νέων εξοντωτικών μέτρων;» Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που απασχολεί τους τρεις ηγέτες της συγκυβέρνησης και ο τρόπος αντιμετώπισης του ερωτήματος αυτού από τον καθέναν εξ αυτών ερμηνεύει και τη συμπεριφορά του.
Πολλοί αναφέρονται στην εμφάνιση της πρώτης κρίσης στον σύντομο βίο τής νέας κυβέρνησης… Επιεικής εκτίμηση… Η ίδια η σύσταση της κυβέρνησης συνιστά απόδειξη κρίσης, η ίδια η πολιτική ανικανότητα και η υποταγή της προδιαγράφουν μια σύντομη κυβερνητική θητεία, στοιχείο της οποίας θα αποτελούν οι αλληλοδιάδοχες κρίσεις.
Ο Ευ. Βενιζέλος τελεί σε κατάσταση «νευρικής κρίσης». Εξωθεί σε ρήξη τους εσωκομματικούς του αντιπάλους στο ΠΑΣΟΚ, επιδιώκοντας την επιβολή της απόλυτης προσωπικής του εξουσίας σε έναν κομματικό μηχανισμό που συρρικνώνεται και απαξιώνεται από μήνα σε μήνα… Ταυτόχρονα ο Ευ. Βενιζέλος, θεωρώντας τον εαυτό του μοναδική αποδεκτή λύση «σωτηρίας» μετά τον Α. Σαμαρά από το μνημονιακό στρατόπεδο, επιδιώκει να διαφοροποιείται συνεχώς από τον πρωθυπουργό, ώστε να του «χρεώσει» στην τελική φάση τη χρεοκοπία και την επάνοδο στη δραχμή…
Όμως, όταν φθάσει αυτή η ώρα, κανένα επικοινωνιακό τέχνασμα δεν θα μπορεί να αποτρέψει την οριστική καταδίκη και των τριών εταίρων της συγκυβέρνησης. Το πρόβλημα όμως της Ελλάδας δεν είναι η τύχη των κομμάτων αυτών και των ηγεσιών τους, αλλά η επιβίωση του λαού μας, η αξιοπρέπεια και η ανεξαρτησία της χώρας μας.
Η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συναπαρτίζουν αρνούνται να αντιμετωπίσουν την αλήθεια. Αρνούνται όχι μόνο να συζητήσουν σοβαρά με τους εταίρους μας για την απεμπλοκή από το καταστροφικό αδιέξοδο στο οποίο έχουμε οδηγηθεί, αλλά και να εκπονήσουν ένα εναλλακτικό σχέδιο «σωτηρίας», αν αναγκασθούμε τελικώς να οδηγηθούμε εκτός της Ευρωζώνης από τους εταίρους μας.
Οι αδυσώπητοι μηχανισμοί της ύφεσης και της υπερχρέωσης μας οδηγούν εβδομάδα με την εβδομάδα, μήνα με τον μήνα στην ολική καταστροφή. Ίσως αποδειχθεί ότι τη 17η Ιουνίου δεν ψηφίσαμε απλώς «για να κυβερνηθεί ο τόπος», αλλά αποφασίσαμε και για το ίδιο το μέλλον μας…
πηγη
W89285FR66H
ΑπάντησηΔιαγραφή