Με «χρονοδιακόπτη» ολίγων μηνών…

Γράφει ο Μενέλαος Γκίβαλος

Με την ψήφο της 17ης Ιουνίου –και μέσω της ενεργοποίησης ενός πανίσχυρου μηχανισμού συλλογικής τρομοκράτησης και εκβιασμού των πολιτών– το καταρρέον κομματικό σύστημα, που εκφράζει τα μνημονιακά συμφέροντα, κατάφερε να ξαναστηθεί στα πόδια του. Πέτυχε, μάλιστα, να ενσωματώσει και ένα...
«μεταλλαγμένο» τμήμα της Αριστεράς, αποκτώντας με τον τρόπο αυτό, έστω και τυπικά, μια ευρύτερου χαρακτήρα νομιμοποίηση.

Τώρα ήρθε η ώρα «να πληρωθούν τα γραμμάτια». Να ξεκινήσει το «μεγάλο ξεπούλημα» της εθνικής και δημόσιας περιουσίας, να διαλυθεί και να ιδιωτικοποιηθεί ο κρατικός μηχανισμός, να καταργηθούν στην πράξη και οι τελευταίες κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες, να ακρωτηριαστούν οι μισθοί και οι συντάξεις, φθάνοντας σε επίπεδα που μόνο ένας ακραίος και πρωτόγονος «εξισωτικός κομμουνισμός» θα μπορούσε να συλλάβει…

Ήδη το πρώτο «σφάγιο», η ΑΤΕ, οδηγήθηκε στο «θυσιαστήριο» της τραπεζικής κερδοσκοπικής μηχανής, προκειμένου οι δανειστές μας και το 4ο Ράιχ να εκτιμήσουν θετικά τις προθέσεις και τους στόχους μιας κυβέρνησης που είναι «έτοιμη για όλα».

Απόδειξη: Για να ξεπουληθούν ταχέως και σε φθηνές τιμές οι δημοσίου χαρακτήρα επιχειρήσεις και η δημόσια περιουσία, καταργούνται αυτομάτως 70 νομοθετήματα… Κύριος, «βασικός μέτοχος», είναι πλέον η κερδοσκοπία, τα συμφέροντα, εγχώρια και εξωχώρια, τα οποία «εφωλεύουν», περιμένοντας με ανυπομονησία να ξεκινήσει η «εθνική δημοπρασία»…

Ποια είναι λοιπόν η «στρατηγική» της κυβερνητικής «τριμερούς του Μνημονίου»; Έχει επιλέξει ως διαδικασία επιβίωσής της την επίδειξη «καλής διαγωγής» προς τους δανειστές, το 4ο Ράιχ, την «τρόικα», ευελπιστώντας ότι δεν θα «σκάσει» στα χέρια της η επίσημη χρεοκοπία και η επάνοδος σε εθνικό νόμισμα…

Όμως οι φορείς της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας που έχει επιβληθεί στη χώρα μας όχι μόνο δεν «εκτιμούν» τέτοιες συμπεριφορές, αλλά στην πραγματικότητα περιφρονούν και οικτίρουν μια πολιτική-κυβερνητική εξουσία που παραιτήθηκε αυτοβούλως –δηλαδή, καταργήθηκε στην πράξη εθελουσίως– από κάθε διεκδίκηση, από κάθε διαπραγμάτευση, και σπεύδει να εφαρμόσει χωρίς καμία αντίρρηση το νέο «πακέτο» εξαθλίωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Τίποτα δεν πετυχαίνει η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη συγκροτούν με την υιοθέτηση αυτής της στάσης. Τα σενάρια αποπομπής της χώρας μας από την Ευρωζώνη και το ευρώ διατυπώνονται τώρα εναργέστερα και λεπτομερέστερα.

Το γεγονός ότι το ενδεχόμενο της αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη έχει αναδειχθεί σε κεντρικό θέμα της «ατζέντας» του προεκλογικού αγώνα στη Γερμανία, και μάλιστα αποτελεί το διακύβευμα μιας σκληρής κομματικής αντιπαράθεσης, δείχνει την κρισιμότητα των εξελίξεων.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι η Ελλάδα απομονώνεται όχι μόνο από τους δανειστές μας, το ΔΝΤ και το 4ο Ράιχ αλλά και από τους «φυσικούς» της συμμάχους, τις χώρες του μεσογειακού Νότου. οι οποίες φροντίζουν να διαφοροποιούνται ευκρινώς από τη χώρα μας προκειμένου να αποφύγουν εξομοιώσεις που θα τις οδηγήσουν στο «σιδερένιο κλουβί» του Μνημονίου.

Στις εκθέσεις που συντάσσουν την περίοδο αυτή διεθνείς οίκοι προβλέπουν αδυναμία χειρισμού της κρίσης από την ελληνική κυβέρνηση και κατάρρευσή της στο τέλος του 2012. Κατατάσσουν, μάλιστα, την Ελλάδα σε μια νέα κατηγορία χωρών (critical fragile state), οι οποίες από το στάδιο της ευημερίας οδηγούνται σε καταστάσεις κοινωνικής αναταραχής και διάλυσης εξαιτίας της αδυναμίας τους να πληρώσουν τα χρέη τους και να χρηματοδοτήσουν τις κοινωνικές υπηρεσίες… Η Ελλάδα αποτελεί ίσως το πρώτο θύμα της μετατροπής μιας ολόκληρης περιοχής της Ευρώπης σε «τριτοκοσμική ζώνη»…

Η κυβέρνηση έχει αποποιηθεί στην ουσία τον πολιτικό της ρόλο, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για την τύχη της χώρας. Στην πράξη έχει μεταβληθεί σε ένα συλλογικό λογιστήριο, το οποίο ακρωτηριάζει συστηματικά ακόμα και τα «υπόλοιπα» των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών. Δυστυχώς, με τις επιλογές της η κυβέρνηση των εταίρων του Μνημονίου δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα της κοινωνίας, ενώ ευτέλισε ταυτόχρονα, μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες, την ψήφο όσων ψήφισαν –με το ένα ή το άλλο σκεπτικό– τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Αυτά που αρνείται να αναγνωρίσει και να διεκδικήσει η ελληνική κυβέρνηση τα θέτει τώρα στην «ατζέντα» των συζητήσεων –έστω και άτυπα– το ΔΝΤ… Κάποιοι από τους δανειστές μας δεν θέλουν να «αποβιώσει» το «πειραματόζωο» στα χέρια τους και αναζητούν διεξόδους…

Κι όμως, κανένα κυβερνητικό στέλεχος δεν έθεσε σε επίσημες συναντήσεις με εκπροσώπους των εταίρων μας τα θέματα της ύφεσης και της υπερχρέωσης και δεν εξήγησε ότι αυτά αποτελούν απόλυτα απαγορευτικούς όρους για να συνεχιστούν οι πολιτικές του Μνημονίου.

Ζούμε μια σύγχρονη εθνική τραγωδία. Κι όμως, τα κόμματα της συγκυβέρνησης αρκούνται σε μια κακοστημένη παράσταση, με δηλώσεις, προειδοποιήσεις, κινδυνολογίες. Οι κ. Ευ. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης προσπαθούν τώρα να περισώσουν τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας τους… Κατανοούν ίσως ότι, όπως και ο Αντ. Σαμαράς, αποτέλεσαν τελικώς τις τελευταίες εφεδρείες του συστήματος.
πηγη