Αλλά πριν να εξετάσουμε τους κυριότερους λόγους που οδήγησαν σε αυτή την βεβαιότητα, πρέπει να θυμίσουμε την εξαιρετική βία της επίθεσης κατά αυτής της χώρας!
Όσον αφορά τα μέσα, γνωρίζουμε ότι η «Ανώτατη Διοίκηση των επιτιθεμένων» έχει κινητοποιήσει περισσότερους από 12.000 ένοπλους μαχητές διαφόρων εθνικοτήτων: Σύρους φυσικά, αλλά επίσης Άραβες μουσουλμάνους από όλους τους ορίζοντες! Γνωρίζουμε επίσης ότι τους παραχώρησε «τους ειδικούς του ΝΑΤΟ» της που ασκούν τα ταλέντα τους σε δύο τομείς ταυτόχρονα: αυτού της άμεσης εποπτείας των εξεγερμένων ως σύμβουλοι για τις τρομοκρατικές δραστηριότητές τους στο εσωτερικό της Συρίας, και αυτού της κεντρικής συγκέντρωσης όλων των σχεδίων επίθεσης σε ένα «Θάλαμο επιχειρήσεων» που βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τη Συρία, στα Άδανα της Τουρκίας, για να ελέγχει την πορεία των γεγονότων και στη κατάλληλη στιγμή, να εκμεταλλευτεί την επιτυχία ή να αντιμετωπίσει την αποτυχία! Επιπλέον, αυτές οι «επιτιθέμενες δυνάμεις» εξοπλισμένες με όπλα, πυρομαχικά, και υπερ-σύγχρονο εξοπλισμό για να ανεβάσει το ηθικό τους και την ικανότητα μάχης, παράλληλα με έναν έντονο ψυχολογικό πόλεμο που υποτίθεται απευθύνεται στο συριακό λαό, τον στρατό του και στη κυβέρνηση του .
Το σχέδιο της επίθεσης της Αλέπο σχεδιάστηκε προσεκτικά και οι σχεδιαστές του ήταν πεπεισμένοι για την αναπόφευκτη επιτυχία του… σε δύο φάσεις! Πράγματι, ήλπιζαν ότι με τη προσέλευση των επιτιθέμενων στην καρδιά της πόλης, θα μπορούσε να εξαπλωθούν σε όλες τις γειτονιές και να εισβάλουν σε όλα τα κυβερνητικά κτίρια μέσα σε 5 ημέρες. Για αυτό το σκοπό, νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να υπολογίζουν τους ακόλουθους παράγοντες:
1. Την εγγύτητα του Χαλεπίου με τα τουρκικά σύνορα και την παρουσία μεγάλου αριθμού μαχητών που προωθηθήκαν στις γύρω περιοχές, με σκοπό την εξασφάλιση οδών εφοδιασμού απροσδιόριστα ανοικτές για τη τροφοδότηση των μαχών σε μαχητές, όπλα, εξοπλισμούς…
2. Την μη διαθεσιμότητα του συριακού στρατού απασχολημένου αλλού, κυρίως γύρω από τη Μάχη της Δαμασκού και γύρω από τα απομένοντα εκείνων των μαχών του Χομς και Δάρρα, και η οποία συνεπώς δεν θα είναι σε θέση να επιστρατεύσει μόνο εντός πέντε ημερών τις απαραίτητες στρατιωτικές δυνάμεις για μια αποτελεσματική αντεπίθεση για την προστασία του Χαλεπίου από «τον Ελεύθερο Στρατό της αμερικανικής της τρομοκρατίας» με τους χιλιάδες μισθοφόρους ή εγκληματίες του. Στοίχημα που έκανε η «Ανώτατη Διοίκηση των Επιτιθεμένων», η οποία είχε διαπιστώσει ότι οι μάχιμες μονάδες της Συρίας για την προστασία του εδάφους της Συρίας κατά του ενδεχομένου μιας ισραηλινής επίθεσης δεν είχε αλλάξει παρά τις πιέσεις εναντίον του συριακού κράτους, το οποίο ουσιαστικά αρνήθηκε να πέσει στην παγίδα.
3. Την επιθυμία για εκδίκηση και τον φόβο του μέλλοντος των ανταρτών που θα τους ωθούσε να πολεμήσουν μέχρι θανάτου, να κερδίσουν ή να πεθάνουν. Μια νοοτροπία που εξαπλώθηκε γρήγορα στο σύνολο των μαχητών στο έδαφος, των μεντόρων τους, και άλλων ακόμα ανώτερων!
Αλλά υπάρχουν διαφορές μεταξύ της Μάχης της Δαμασκού και του Χαλεπίου, που εξηγούν γιατί ο εισβολέας ήταν σε θέση να ξεφύγει από τις δύναμεις του κράτους στη δεύτερη περίπτωση, σε αντίθεση με την πρώτη. Πράγματι, στη Δαμασκό:
1. Οι στρατιωτικές δυνάμεις ήταν σε ετοιμότητα επιτόπου και ήταν σε θέση να αντιμετωπίσουν την κατάσταση σε σύντομο χρονικό διάστημα… Η διαδικασία λήψης αποφάσεων και η αντιμετώπιση της επίθεσης ήταν ραγδαίες στο σημείο που σόκαραν και επηρέασαν σοβαρά το ηθικό των ενόπλων μαχητών.
2. Οι αμυντικές επιχειρήσεις διεξήχθηκαν σε ατμόσφαιρα ψυχολογικής και ηθικής απόρριψης της τρομοκρατικής επίθεσης που σκότωσε τέσσερις ηγέτες της συριακής υπηρεσίας διαχείρισης κρίσεων.
3. Η γεωγραφία των στοχευόμενων γειτονιών δεν επέτρεπε στους τρομοκράτες να επωφεληθούν από τις τεχνικές του αντάρτικου των πόλεων, γεγονός που επέτρεψε στον στρατό να χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική δύναμη του χωρίς πολύ μεγάλο ρίσκο, ειδικά χωρίς να προκαλέσει πολύ σοβαρές βλάβες σε αθώους πολίτες. Αυτό εξηγεί γιατί, στο Χαλέπι, οι ένοπλες συμμορίες ξεκίνησαν να συγκεντρώνονται στις παλιές ιστορικές πυκνοκατοικημένες συνοικίες, και χρησιμοποίησαν πολίτες ως ανθρώπινες ασπίδες… Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να παραλύσουν το κράτος και να το αποτρέψει από την εφαρμογή των τεχνικών που εφαρμόστηκαν στη Δαμασκό…
Όμως, παρά τη σημαντική κινητοποίηση των εισβολέων, και παρ ‘όλα τα μαθήματα και τα οφέλη που πήραν από τη Μάχη της Δαμασκού, φαίνεται ότι τα αποτελέσματα της Μάχης του Χαλεπίου προσδιορίζονται από δω και στο εξής υπέρ του συριακού κράτους.
Αυτό δεν μας απαλλάσσεται να εξετάσουμε δύο σημαντικά στοιχεία: τη διάρκεια και το κόστος.
Όσον αφορά τη διάρκεια, είναι βέβαιο ότι το κράτος δεν θα πέσει στην παγίδα της «καταστροφικής πυρκαγιάς» και δεν θα εφαρμόσει τέτοια στρατηγική, σίγουρα γρήγορη, αλλά που θα προκαλούσε μεγάλες οικονομικές απώλειες και ανθρωπίνων ζωών. Αντ ‘αυτού, χρησιμοποιεί μια «στρατηγική συγκράτησης και σταδιακού ροκανίσματος» των τρομοκρατικών πυρήνων, το ένα μετά το άλλο, προσπαθώντας να μην επηρεάσει τους πολιορκημένους πολίτες από τα πυρρά των τρομοκρατών.
Όσον αφορά το κόστος της μάχης, δεν μπορεί να αγνοηθεί, ούτε σε αριθμό των στρατιωτών και πολιτών που θα μπορούσαν να πέσουν και πάλι, ούτε σε οικονομικές απώλειες σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου ο οικονομικός κύκλος έχει κατ ‘ανάγκην διαταραχθεί.
Ωστόσο, όπως είπαμε, τα αποτελέσματα της Μάχης της Χαλεπίου είναι από δω και στο εξής υπέρ του συριακού κράτους. Αυτό, με βάση τις παρατηρήσεις που έγιναν επιτόπου και νέα συγκεκριμένα στοιχεία τα οποία μπορούν να συνοψίσουμε ως εξής:
1. Η αποτελεσματικότητα των δυνάμεων που σταθμεύουν στο Χαλέπι και περιγύρου να απορροφήσει την πρώτη φάση της επίθεσης και να περιορίσει τους επιτιθέμενους σε ένα περιορισμένο χώρο που δεν υπερβαίνει το ένα έκτο της συνολικής έκτασης [5 συνοικίες από 29], πριν από την άφιξη των ενισχύσεων που απαιτούνται για την αποφασιστική μάχη.
2. Η ικανότητα των συριακών αρχών να κινητοποιήσουν και να ενισχύσουν τις δυνάμεις που σταθμεύουν στο Χαλέπι με μάχιμες μονάδες αρκετά ευέλικτες ώστε να εφαρμόζουν τη «στρατηγική του σταδιακού ροκανίσματος», που σχετίζεται με τις μονάδες της άμυνας κάτω από τα πυκνά πυρρά των επιτιθεμένων.
3. Η συμμετοχή των κάτοικων σε μία ή την άλλη μορφή, στην αμυντική επιχείρηση της πόλης, η οποία απέδειξε ότι ο εισβολέας ήταν ο αληθινός επιτιθέμενος που ήρθε να καταλάβει την περιοχή… και εκεί… η αντίδραση του πληθυσμού ήταν υπέροχη, στερώντας για πάντα τους τρομοκράτες από το φιλικό περιβάλλον, όπως έλπιζαν, παρά όλους τους πειρασμούς και εκφοβισμού που προηγήθηκαν. Φυσικά, δεν αγνοούμε την ύπαρξη ομάδων που συνεργάστηκαν με αυτούς τους λεγόμενους ενόπλους αντάρτες, αλλά ο αντίκτυπός τους είναι περιορισμένος σε αριθμό, σε δύναμη και σε αποτελεσματικότητα.
4. Μια προφανής ανισορροπία μεταξύ των τρομοκρατικών δυνάμεων που επιτίθενται και των αμυντικών στρατιωτικών δυνάμεων, μια παρατήρηση που οδήγησε τους ηγέτες του άξονα της επίθεσης να φοβηθούν και έπειτα να αποτρέψουν μια «σφαγή» που θα μπορούσε να καταστρέψει τους επιτιθέμενους τους σε μια άνιση μάχη με τις κυβερνητικές δυνάμεις αποφασισμένες να τους διώξουν από την Αλέπο με οποιοδήποτε κόστος!
Αυτά είναι τα γεγονότα που σημάδεψαν τη μάχη του Χαλεπίου και τις συνέπειές της.
Όπως και οι μέντορες τους, οι τρομοκράτες έχουν πλέον πλήρη επίγνωση της αδυναμίας τους να καταλάβουν το Χαλέπι και να εδραιώσουν τη δύναμή τους.
Αυτός είναι ο λόγος που υιοθέτησαν μια νέα προσέγγιση, για να κερδίσουν χρόνο και να αποφύγουν την πάρα πολύ γρήγορη κατάρρευση, ενώ είναι προφανές ότι η συριακή κυβέρνηση έχει την ικανότητα και την αποφασιστικότητα να εξαγνίσει την πόλη από τη τρομοκρατία… Είναι μόνο θέμα χρόνου… Η υιοθέτηση διαφορετικών στρατηγικών για τη Δαμασκό και το Χαλέπι είναι απόδειξη του επαγγελματισμού και των προφυλάξεων που λαμβάνονται από τις συριακές αρχές για τις οποίες η ταχύτητα δεν είναι η βιασύνη, και η υπομονή δεν είναι αμέλεια !
Dr Amin Hoteit
Αρχικό άρθρο: Al-binaa / INFOGNOMON
freepen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου