Ερχόμενος στο σπίτι σε κάποια λακούβα του δρόμου είχε μαζευτεί νερό μάλλον από κάποιον γείτονα που είχε πλύνει πριν το αυτοκίνητό του και 4-5 σπουργιτάκια πίνανε να ξεδιψάσουν...
Ανέκοψα ταχύτητα και φρενάρησα σεργιανώντας τα...
Το μυαλό μου με μιας έφυγε πίσω...
Αύγουστος 2000. Καύσωνας με 40 βαθμούς θερμοκρασία. Ένα εργοτάξιο σε ένα μέρος που θα ζήλευε την δόξα της άγονης αμερικάνικης δύσης. Σε έναν ολόκληρο λόφο μία αγριογκορτσιά όλο κι όλο...
Είμαστε στα γραφείο της εταιρείας με έναν συνάδελφο ηλικιωμένο μηχανικό ο οποίος θεωρούνταν από όλους ως αγροίκος στην συμπεριφορά του. Η ζέστη ανυπόφορη. Έβραζε η πέτρα. Εμείς εκεί χωρίς νερό, ρεύμα κ.λπ. στο πουθενά.
Όπως έβαλα ένα ποτήρι νερό να πιω χύθηκε λίγο πάνω στο τραπέζι και μια μύγα που περιφερόταν πήγε πάνω από μια σταγόνα νερό να ξεδιψάσει... Πέρνω την μυγοσκοτώστρα και την σκοτώνω!
Γυρνάει τότε ο αγροίκος μηχανικός και μου λέει αυστηρά «ούτε τον εχθρό σου μην πειράζεις την ώρα που πίνει νερό!»...
Έμεινα εμβρόντητος!
Δεν ήταν μία αναλαμπή ευαισθησίας του αλλά κάτι βαθύτερο απ' αυτήν την παράδοση της οποίας η δική μου γενιά έχασε το νήμα...
Οι συγκρίσεις με όσα κάνανε οι τούρκοι στους αιχμαλώτους στην Κύπρο, όπου τους δίνανε τσιγάρο και μετά τους εκτελούσανε, αυτόματες...
Το νήμα αυτής της παράδοσης πρέπει να ξαναβρούμε για να αναγεννηθούμε κι είμαι σίγουρος πως με οδηγό την ανάγκη θα το ξαναπιάσουμε...
Τι πίνεις?
ΑπάντησηΔιαγραφή