Επιτέλους, οι δανειστές συμφωνήσαν μαζί μας! Για την ακρίβεια, συμφώνησαν απολύτως με τον κ. Στουρνάρα, ο οποίος είχε προηγουμένως συμφωνήσει απολύτως μαζί τους. Ο νέος υπουργός Οικονομικών πιστεύει ακράδαντα από το 2010 ότι το Μνημόνιο είναι ...
μια θαυμάσια συμφωνία, την οποία δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν σωστά οι προηγούμενες, ανίκανες κυβερνήσεις. Κατά μία διαβολική σύμπτωση, τα ίδια ακριβώς πιστεύουν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε (αν και σχεδόν κανείς άλλος σοβαρός Ευρωπαίος ή Αμερικανός αξιωματούχος). Επειδή, όμως, είναι οι Γερμανοί που βάζουν τα λεφτά, κανείς δεν είχε όρεξη να διαφοροποιηθεί κι έτσι επήλθε συμφωνία σε όλα τα σημεία: «Εφαρμόστε το Μνημόνιο και μετά βλέπουμε».
Την ταφόπλακα στην εθνική εποποιία της επαναδιαπραγμάτευσης είχε βάλει το Σαββατοκύριακο ο πρωθυπουργός με τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης. Η σκληρή μάχη που προεκλογικά είχε υποσχεθεί είχε υποβαθμιστεί σε δύο αιτήματα ζητιανιάς προς την τρόικα: στην «επέκταση του επιδόματος ανεργίας για μια χρονιά ακόμα με κοινοτικούς πόρους» και την «τακτοποίηση των φετινών αλλεπάλληλων φορολογικών επιβαρύνσεων σε περισσότερες δόσεις» και όχι μόνο σε τρεις, όπως γίνεται σήμερα. Στις Βρυξέλλες θα πρέπει να πάθανε την πλάκα τους.
Μάλιστα, για να εξευμενίσει και τους δανειστές, επειδή οι «μεταρρυθμίσεις» έχουν καθυστερήσει, ο κ. Σαμαράς εξήγγειλε από το βήμα της Βουλής την ιδιωτικοποίηση των πάντων, ακόμη και του νερού (ευτυχώς που έχει καταργηθεί η σκλαβιά, αλλιώς θα πουλάγανε και γυναικόπαιδα). Μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, αλλά τα πράγματα έτσι έγιναν: με μια σειρά αλλοπρόσαλλους ή και ύποπτους χειρισμούς, οι προηγούμενες κυβερνήσεις μετέτρεψαν την κρίση χρέους μιας χώρας σε οικονομική και κοινωνική κατάρρευση. Ύστερα είναι η σειρά των οικονομικών δολοφόνων, για να την αγοράσουν μισοτιμής.
Για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη. Από πέρυσι το καλοκαίρι, όταν έγινε φανερό ότι η παραπαίουσα κυβέρνηση Παπανδρέου δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας το πρόγραμμα που της είχε επιβληθεί, οι δανειστές εγκατέλειψαν κάθε ιδέα ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να σωθεί για να ξεπληρώσει τα δάνεια και συγχρόνως να βοηθηθεί για να βελτιώσει τη δημόσια διοίκησή της, να εξευρωπαϊστεί κ.λπ. Για να ακολουθήσει, δηλαδή, τον δρόμο της Πορτογαλίας. Αποδέχτηκαν ότι ήταν αναπόφευκτο το «κούρεμα» του χρέους, με το οποίο θα έχαναν και οι τράπεζές τους χρήματα, και κοίταξαν ν’ ασχοληθούν στο εξής αποκλειστικά με το να μη χάσουν περισσότερα: εξού και η αποικιοκρατική ρύθμιση στο δεύτερο Μνημόνιο, η οποία προβλέπει ότι πρώτα θα πληρώνονται οι δόσεις και ύστερα θα καλύπτονται οι ανάγκες επιβίωσης της χώρας.
Συγχρόνως, στην Αθήνα πλάκωσαν εκατοντάδες σύμβουλοι και ειδικοί που περιμένουν το εναρκτήριο λάκτισμα για το μεγάλο φαγοπότι των ιδιωτικοποιήσεων. Αυτόν το ρόλο παίζουν πλέον και πολλοί από τους συμβούλους που πλαισιώνουν ή κινούνται παράλληλα με τους μηχανισμούς της τρόικας, του Ράιχενμπαχ κ.λπ. Προς στιγμήν, στις εκλογές που προκηρύχτηκαν από παιδαριώδη λάθη των ντόπιων συμμάχων, το πειραματόζωο πήγε –σύμφωνα με μια εξαιρετικά επιτυχημένη έκφραση- να καταλάβει το εργαστήριο. Οι δανειστές έπαιξαν τα ρέστα τους και κατάφεραν να φέρουν στην πρώτη θέση τους δικούς τους ανθρώπους. Οι τελευταίοι τούς ανταποδίδουν τώρα την εξυπηρέτηση, αλλά για τη χώρα το τίμημα θα είναι πολύ μεγάλο.
Η αστραπιαία, κυνική και πλήρης αθέτηση της βασικής προεκλογικής υπόσχεσης και των θέσεων με τις οποίες ψηφίστηκαν τα τρία κόμματα που σχημάτισαν τη σημερινή κυβέρνηση αποτελεί τη χαριστική βολή στο ήδη αναξιόπιστο και καταρρέον πολιτικό σύστημα. Η παραίτηση του νεοδημοκράτη υφυπουργού Εργασίας που είδε, στο υπουργείο του, την αναδιαπραγμάτευση να εγκαταλείπεται πριν καν αρχίσει δεν αποτελεί παρά τον πρόλογο ενός αναπόφευκτου, πιθανότατα αιματηρού, πολιτικού χάους. Γιατί στις χώρες όπου στο παρελθόν έδρασαν οικονομικοί δολοφόνοι, πέρα από την αποθέωση της διαφθοράς, το αίμα που χύθηκε δεν είχε, δυστυχώς, μόνο το χρώμα του χρήματος.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου