Η Μεταπολίτευση πέθανε. Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε…

Πάει καιρός από τότε που με θυμάμαι ψηφοφόρο στο κρατικοδίαιτο και κρατικολεηλατημένο μεταπολιτευτικό μόρφωμα.  Ένα δύσοσμο απόστημα που κάποιοι μάγκες λωποδύτες όμορφα και πειστικά μου πλάσαραν ως ευρωπαία και ισχυρή Ελλάδα.  Δεκαπέντε χρόνια...
πέρασαν και κάθε φορά που πλησιάζω στην κάλπη πάντα η ίδια ιστορία.

Οδηγούμαι στο παραβάν με διλήμματα. Διλήμματα τρομακτικά, επιβλητικά, εμπορικά και πιασάρικα. Διλήμματα που διαχρονικά ψάρωναν τη θεια μου τη Βασίλω στα 1250 μέτρα υψόμετρο από την επιφάνεια της θάλασσας, στα Κρυονέρια της ορεινής Ναυπακτίας, μέχρι τον κομψό ξιπασμένο μεγαλοαστό στα 0 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, αραγμένο σε μια ιερή ξαπλώστρα της Ψαρούς στη Μύκονο. Διλήμματα. Όχι τριλήμματα ή περισσότερα.

Διλήμματα μόνο. Που μεταξύ μας, έχουν την ίδια βαρύτητα και εγκυρότητα με το παλιό κλισέ των γιαγιάδων μας: «Ή τρως όλο το φαί σου ή θα σε πάρει ο γύφτος».

-          ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία;

-          Καραμανλής ή Χάος;

-          Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;

-          Και το νεόκοπο Μερκελικό σουξέ: Ευρώ ή Δραχμή;

Αποφάσισε φοβισμένο μυρμηγκάκι, μια λάθος απόφαση είναι δυνητικά θανατηφόρα για την πατρίδα και το μέλλον σου σε αυτή. Φοράς παντελόνια, έχεις κοχόνες να αποκλίνεις από το ένα – άγιο – καθολικό – αποστολικό μονοπάτι που σου προτάσσουμε; Σιγά μην έχεις έντρομο γατάκι. Σιγά μη σκίσεις καμία καλτσοδέτα από την πολλή μπρουτάλιτυ ταπεινό μας ανδρίκελο.

3 γενιές ελλήνων ταΐστηκαν με διλήμματα. Ντεμέκ διλήμματα, αλλά επί της ουσίας προεξοφλημένοι επιβαλλόμενοι μονόδρομοι. Επιβαλλόμενα συνώνυμα. Σκεφτείτε λίγο:

ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία απεδείχθησαν «σάρκα μία» με παππά τη Μέρκελ και προξενήτρα το ΔΝΤ. Ο Καραμανλής και το σινάφι του το μόνο που επανίδρυσαν ήταν το κοινωνικό χάος, δίνοντας τη χαριστική βολή στην έτσι κι αλλιώς πειραγμένη εντροπία του νεοελληνικού μελλοθάνατου συστήματος (σημ. εντροπία είναι η έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία, της οποίας η μέγιστη τιμή αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής ή αλλιώς της εξέλιξης). Το ίδιο και ο Σοσιαλισμός. Ο ΓΑΠ και ο Βενιζέλος ξέχασαν ότι τη βία τη χρησιμοποιούν ως μέσο επίλυσης των προβλημάτων, μόνο τα μικρά παιδιά και τα μεγάλα κράτη. Είπαν να πειραματιστούν και σε μεγάλα παιδιά από μικρό κράτος και η σοσιαλιστική βαρβαρότητα από τότε μας πήρε και μας σήκωσε.

Για το καραστημένο, κατασκευασμένο, επιτηδευμένο και σπεκουλαδόρικο «Ευρώ ή Δραχμή» δεν θα μακρηγορήσω γιατί δεν το αξίζετε εσείς οι εμπνευστές του.

Ένα μόνο θα πω. Πριν από λίγο καιρό ο καρκίνος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου, ζητώντας μου επιτακτικά και κυνικά ό,τι αγαπώ. Δεν κώλωσα, δε μάσησα στιγμή. Τον κοίταξαμε όλοι μαζί στα μάτια και μετά από πολύμηνη άνιση και δύσκολη μάχη τον κερδίσαμε τον αλήτη.

Έτσι και τώρα. Απέκτησα αντισώματα κόντρα στη μεταπολιτευτική διεφθαρμένη αλητεία, ενάντια στους ταριχευμένους τρομολάγνους Χίτσκοκ. Δε με τρομάζουν πια. Κάθε άλλο. Με διασκεδάζουν και με πεισμώνουν περισσότερο. Τα διλήμματα τους είναι για τους δειλούς. Και τη δειλία την ξόρκισα.

Ζούμε τις τελευταίες μέρες της μεταπολιτευτικής μας ζωής. Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε. Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε αδέρφια…

10, 9, 8, 7….

ΥΓ1: Καλέ φίλε και συνάδελφε Άρη Τσιφτσόγλου σε ευχαριστώ ολόψυχα. Για το ταξίδι, όχι μόνο για την Ιθάκη…
πηγη