Χ. Βασιλειάδη Θεολόγου - Φιλολόγου πρ. Εκπαιδευτικού
Το «Κοινό» δικαιούται και πρέπει να γνωρίζει περί τίνος ακριβώς πρόκειται, προκειμένου για τις Μεταμοσχεύσεις, γιατί αυτό ακριβώς το «Κοινό» καλείται να εφοδιάσει τις «Τράπεζες ανθρωπίνων οργάνων» με...
μοσχεύματα.
Δυστυχώς, όμως, οι ήδη δωρητές και οι δυνητικοί τοιούτοι αγνοούν τις λεπτομέρειες, διότι όλος ο μηχανισμός της σχετικής με το θέμα της «δωρεάς σώματος» προπαγάνδας παραπλανά το «Κοινό»
, δεν τού λέει όλη την αλήθεια.
Οι παραλήπτες της κάρτας τού «δωρητή» πληροφορούνται απλώς και ψευδώς, ότι τα όργανά τους αφαιρούνται «μετά θάνατο». Δεν έχουν, όμως, ιδέα, ότι οι προπαγανδιστές εννοούν τον «Εγκεφαλικό θάνατο». Ούτε γνωρίζουν οι
«δωρητές», τι είναι αυτός ο «Εγκεφαλικός θάνατος», ότι, δηλαδή, στην ουσία του είναι ο προθάλαμος μιας «χειρουργικής νόμιμης δολοφονίας». Έτσι έπρεπε να ονομάζουν τον θάνατο, για τον οποίο προορίζουν τους «δωρητές».
Φυσικά, εάν οι «δωρητές» το ήξεραν και το απεδέχοντο, εάν, δηλαδή, εδέχοντο την ευθανασία (διότι περί αυτού πρόκειται) και εάν αυτό το επέτρεπε η Πολιτεία και η Εκκλησία, τότε, ευ και καλώς, να γίνουν συνειδητά «δωρητές». Τους αποκρύβουν, όμως, ότι «προκειμένου να σωθεί ένας άρρωστος, πρέπει οι γιατροί να προξενήσουν, πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, το θάνατο ενός άλλου ασθενούς» (Κυπριανού Χριστοδουλίδη, «Μεταμοσχεύσεις: λύση ή πρόβλημα;» εκδ. Υπακοή, 1995, σελ.11).
Αλλά οι «δωρητές», δεν είναι ούτε σωστά, ούτε πλήρως ενημερωμένοιαπό την πληροφόρηση, που τους γίνεται. Αγνοούν κάτι βασικό, το εάν, δηλαδή, όταν τους αφαιρούν τα όργανα (π.χ. στην περίπτωση μεταμόσχευσης καρδιάς), είναι ζωντανοί, ή, νεκροί.
Όταν, λοιπόν, τους λένε, ότι «τα όργανα τα αφαιρούν μετά θάνατο», εννοούν τον «εγκεφαλικό θάνατο», ο οποίος είναι προβληματικό, τουλάχιστον και, επιστημονικώς, αντιλεγόμενο, εάν είναι ο οριστικός βιολογικός θάνατος.
Στην τρέχουσα ιατρική γλώσσα, οι ασθενείς με «νεκρό» εγκέφαλο και ζωντανή καρδιά ονομάζονται «εγκεφαλικά» ή «κλινικά» νεκροί. Επομένως, αφού η καρδιά λειτουργεί, κατά τον «εγκεφαλικό θάνατο», όταν θα αφαιρεθούν τα όργανα, δεν είναι αλήθεια, ότι τα όργανα αφαιρούνται «μετά θάνατο».
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι, προκειμένου και περί της καρδιάς, ότι οι χειρουργοί προκαλούν στο χειρουργείο τεχνητά το θάνατο τού «δωρητή», για να τού την αποσπάσουν.
Κρύβουν την αλήθεια άπ' το «κοινό», αποσιωπούν το κρίσιμο σημείο (δηλαδή το «πριν», ή «μετά» θάνατον), και εξωραΐζουν την πράξη της «δωρεάς οργάνων» με λόγια - πομφόλυγες, ως εξής: «Γίνε δωρητής σώματος! Η δωρεά σώματος είναι μια πράξη χωρίς πολιτική η θρησκευτική τοποθέτηση [Παράλληλα απευθύνονται στην Εκκλησία για να πει αυτή στους πιστούς της, ότι η «δωρεά» είναι «αυτοθυσία» και «υψίστη χριστιανική αρετή»!!!].
Είναι μια ιδέα, που δεν έχει σύνορα, δεν έχει χρώμα. Είναι πανανθρώπινη και καταξιώνει τον άνθρωπο με την προσφορά ζωής προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό του». Θα είχαν, βέβαια, δίκαιον, εάν προέτρεπαν τους τόσο «μεγαλόψυχους» και «γενναιοδωρότατους» «δωρητές» να γίνουν δότες εν ζωή, δηλαδή να δεχθούν, ενόσω ζουν και ενόσω είναι υγιέστατοι, να δωρήσουν ένα άπ' τα διπλά τους (δίδυμα) όργανα (νεφρό, οφθαλμό, λοβό τού ήπατος). Αυτό θα ήταν «αυτοθυσία», «δωρεά», «υψίστη χριστιανική πράξη» κλπ. Άλλ' αυτό απαγορεύεται, είναι παράνομο, εκτός εάν ο δότης είναι στενός συγγενής τού ασθενούς.
Και η προπαγάνδα συνεχίζει, η δε Εκκλησία «σιγοντάρει» και «κανοναρχεί»: «Η δωρεά σώματος είναι μια απόφαση, που θα πρέπει να πάρουμε, όσο είμαστε ζωντανοί, συνειδητά, με ελεύθερη και αβίαστη θέληση.
Η απόφαση αυτή γίνεται πράξη ζωής, για κάποιον ή για κάποιους άλλους, μετά το δικό μας τέλος. Έχουμε, λοιπόν, τη δύναμη, και το τονίζουμε, τη δύναμη κι' όχι απλά τη δυνατότητα, να προσφέρουμε ζωή, μετά το δικό μας τέλος.
Είναι η ιδιόμορφη περίπτωση, όπου η ζωή δεν μπορεί να προσφέρει ζωή, στηνιδίαν τη ζωή και τότε καλείται να το κάνει ο θάνατος. Αυτό σημαίνει, ότι, μετά το δικό μας τέλος, αν θέλουμε, κάποιος θα πάρει μία παράταση ζωής και κάποιοι άλλοι θα αισθανθούν την ποιότητα της ζωής τους να καλυτερεύει...
Τα υγιή όργανα, που μεταμοσχεύονται, τα παίρνουμε από νεκρά άτομα και γι αυτό τα ονομάζουμε "πτωματικά" μοσχεύματα» (Περιοδ. «Στρατιωτικά Χρονικά», Οκτ.-Νοέμ.-Δεκ. 1986, σελ. 44).
Αφού νομιμοποίησαν το έγκλημα, γίνεται προσπάθεια και να το δικαιώσουν ηθικά και να το εξωραΐσουν και να το εξιδανικεύσουν!
Στους δε ταλαιπωρημένους, στενοχωρημένους και αδαείς συνήθως συγγενείς ενός αρρώστου με «εγκεφαλικό θάνατο», που βρίσκεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, λένε τα εξής: «Ο δικός σας άνθρωπος θα επιθυμούσε κι' ο ίδιος να γίνει δωρητής! Σκεφθείτε, ότι με τη δωρεάν των οργάνων του ο άνθρωπός σας δεν χάνεται τελείως, αφού έσωσε κάποιους άλλους συνανθρώπους. Συνεχίζει να ζει με τα όργανά του, μέσα στο σώμα τού άλλου». Και το εξής αμίμητο: «Δεχθείτε να αναστήσετε κάποιον άλλο, με το να πεθάνετε εσείς»! («Στρατιωτικά Χρονικά», Οκτ.-Νοέμ.-Δεκ., σελ. 45,1986).
Ακούστε και το θράσος σ' όλη του τη γύμνια κι' αδιαντροπιά: Η Π.Ε. ΠΡΟ.ΖΩ. στα Στρατ. Χρονικά, αυτόθι σελ. 45, «τολμώσα ητήσατο το σώμα» τού δυνητικού «δωρητή» και γράφει:
«Όλοι ξέρουμε, ότι είναι επιθυμία, δικαίωμα τού κάθε ανθρώπου, να παρατείνει τη ζωή του, ή να καλυτερεύει την ποιότητά της». Φοβερόν και ακατανίκητο το επιχείρημα! Ο καθείς, λοιπόν, «επιθυμεί» και γι' αυτό «δικαιούται» να παρατείνει τη ζωή του εις βάρος της ζωής τού «δωρητή», - ο οποίος, δεν δικαιούται να παρατείνει κι' αυτός τη ζωή του;
Ώστε δεν πρόκειται για «δωρεάν», ούτε για «χαριστική» πράξη τού δωρητή, αλλά για «δικαίωμα» τού λήπτη, να παρατείνει τη ζωή του μετά το θάνατο, που θα προκαλέσει στο δότη! «Δικαίωμα», λοιπόν, επί της «δωρεάς» και επί της «χαριστικής» πράξης τού δωρητή! Ακούς, αναγνώστη μου, περί τίνος πράγματος πρόκειται;;;
Από το βιβλίο:
ΠΟΙΕΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ; Φάκελλος "Μεταμοσχεύσεις". Οι νόμιμες δολοφονίες εν ονόματι της ζωής ή η νομιμοποίηση της Ευθανασίας;
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011
egolpion
http://www.kalyterotera.gr/2012/06/p-thn.htmlΠΗΓΗ: http://afipnisoy.blogspot.com/2012/06/p-thn.html#ixzz1yYRAOXvN
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου