Πριν από μερικά χρόνια η εικόνα με τους Cartoneros στους δρόμους της Αργεντινής, τους ανθρώπους με τα καροτσάκια που μάζευαν τενεκεδάκια και χαρτόκουτα για ανακύκλωση,...
μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των δελτίων ειδήσεων της Λατινικής χώρας.
Στην Αργεντινή του 2001, αποτέλεσαν σύμβολο εξαθλίωσης. Συνέλεγαν ανακυκλώσιμα προϊόντα για να βγάλουν το καθημερινό τους φαγητό.
Μόλις λίγα χρόνια μετά, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, η εικόνα με τους αλλοδαπούς συνήθως ρακοσυλλέκτες, αποτελεί την πιο συνηθισμένη εικόνα στις γειτονιές της Αθήνας.
Οι «άνθρωποι με τα καροτσάκια»
Σέρνουν τα καροτσάκια του σούπερ μάρκετ, προσπαθώντας να συλλέξουν όσο το δυνατόν περισσότερα σίδερα ή χαρτόκουτα για να βγάλουν ένα μεροκάματο.
Πλέον τους συναντάμε σε κάθε γειτονιά της Αθήνας, ακόμα και στις λεγόμενες «πλούσιες». Κρατούν ένα γάντζο στα χέρια και ψαρεύουν αντικείμενα μέσα από τους κάδους. Σιδερένια αντικείμενα, μέταλλα, σίδερο, αλλά και κάθε είδους χάρτινα σκουπίδια.
Για τους περισσότερους η εικόνα είναι αδιάφορη, τους κοιτούν με μισό μάτι και τους θεωρούν ως ένα φαινόμενο της εποχής, ένα επακόλουθο της κρίσης. Οι πιο πολλοί δεν θέλουν να τους βλέπουν στη γειτονιά τους, φοβούνται ότι θα τους επιτεθούν ή ότι θα ζητιανέψουν ή μάλλον θα τους μολύνουν. Θα μολύνουν ακόμα και τον αέρα που αναπνέουν.
Η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική.
Οι «άνθρωποι με τα καρότσια του σούπερ μάρκετ» φορτωμένα ανακυκλώσιμα σκουπίδια, φεύγοντας από τη χώρα τους, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, τη Γκάνα, τη Νιγηρία, αυτό ακριβώς ήθελαν να αποφύγουν όταν άφηναν την πατρίδα τους. Την εξαθλίωση και την αναζήτηση τροφής στα σκουπίδια των Ελλήνων που με τον καιρό γίνονται και αυτά φτωχότερα, λόγω της κρίσης που χτυπά κάθε νοικοκυριό.
Βρώμικοι, ρακένδυτοι και κουβαλώντας αρρώστιες, οι εξαθλιωμένοι μετανάστες αποτελούν μέρος ενός κύκλου εκμετάλλευσης, μιας παράνομης εργασίας, δραστηριότητας αν θέλετε, που εξελίσσετε υπό την ανοχή των αρχών. Η «μαύρη» ανακύκλωση, έχει ως επακόλουθο την« μαύρη» εργασία και το «μαύρο» χρήμα.
Που τα πάνε τα καροτσάκια;
Κάτω από αντίξοες συνθήκες, κάτω από τον καυτό ήλιο, με βροχή και με κρύο, οι μετανάστες σέρνουν τα καροτσάκια για πολλά χιλιόμετρα τις περισσότερες φορές, προκειμένου να τα πάνε σε εργοστάσια ανακύκλωσης.
Το κιλό κοστίζει 10, 12, το πολύ 13 λεπτά. Οι περισσότεροι ξεκινούν από τα χαράματα και λίγο πριν πέσει η νύχτα, τα πηγαίνουν στους εμπόρους μέταλλων σε Ρέντη, Πειραιώς, Βοτανικό, Ταύρο, Φυλής. Εκεί, οι έμποροι μετάλλων ζυγίζουν την πραμάτεια τους και τους δίνουν ένα χαρτζιλίκι – μεροκάματο, περίπου 15 ευρώ ημερησίως. Φυσικά όλα μαύρα.
Αθήνα vs Μπουένος Άιρες
Οι περισσότεροι από αυτούς πούλησαν ότι είχαν και δεν είχαν στην πατρίδα τους, για να κάνουν το ταξίδι για μια καλύτερη ζωή. Το σίγουρο είναι πως η ζωή αυτή δεν είναι στην Ελλάδα του 2012, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης.
Οι Έλληνες μπορεί βλέποντάς τους να δυσανασχετούν, αλλά κατά βάθος εύχονται να μην καταλήξουν και οι ίδιοι σαν τους Αργεντινούς Cartoneros ή σαν τους «ανθρώπους με τα καροτσάκια» στις γειτονιές της Ελλάδας.
Μήπως τελικά η Αθήνα γίνεται Μπουένος Άιρες ή μήπως οι «άνθρωποι με τα καροτσάκια» αποτελούν μέρος ενός συστήματος που εκμεταλλεύεται την ανάγκη των μεταναστών για ένα κομμάτι ψωμί;
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου