Η οργισμένη απάντηση ενός δασκάλου στο κατάπτυστο προεκλογικό σποτ της Ν.Δ. με τα παιδάκια του δημοτικού….

Άκουσε τα παιδιά που βόγκουν μες στα υπόγεια

Πατημένα απ’ τα βαριά σύννεφα

Που έχουν κατέβει πάνω στη γη..» (Τάκης Βαρβιτσιώτης)

Κι ενώ στα χρόνια του μνημονίου χιλιάδες παιδιά «βόγκουν μες στα υπόγεια», εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά υποσιτίζονται, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά ζουν στην ανέχεια και στη φτώχεια, με γονείς καταδικασμένους στην ανεργία ή με (άγρια)...
πετσοκομμένους μισθούς, και στα ματάκια τους είναι ζωγραφισμένη η θλίψη και η απογοήτευση, κι ενώ, αυτές τις μέρες,  εκατοντάδες παιδιά που πάσχουν από καρκίνο δε βρίσκουν τα φάρμακά τους, έρχονται αυτοί της Νέας (αλητο)Δημοκρατίας και διαστρεβλώνοντας αναίσχυντα, ξετσίπωτα την πραγματικότητα, ρίχνουν χυδαία στην «εκλογική αγορά» αυτό το κατάπτυστο σποτ με τα καλοντυμένα παιδάκια και τον ηλίθιο «δάσκαλο»! Για να εκφοβίσουν και να τρομοκρατήσουν, νομίζοντας πως έτσι  θα κερδίσουν ψηφουλάκια οι αχρείοι!

Γνωρίζουν ότι χάνουν τις εκλογές και μπρος στο φάσμα της ήττας τους εκμεταλλεύονται ασύστολα ακόμα και τα παιδιά (μας)!…

Ποιος νοσηρός νους και πιο ποταπό επικοινωνιακό επιτελείο εμπνεύστηκε αυτή τη ΝΤΡΟΠΗ, και ποιος αδίστακτος και ηλίθιος συνάμα πρόεδρος έδωσε την άδεια να προβληθεί!

Η αλητεία! … Το θράσος!…  Η καπηλεία!… Η τρομοκρατία (με την εκμετάλλευση των παιδιών μας)!… Η βλακεία!.. Η γελοιότητα!… Η ανοησία!… Είναι επικίνδυνοι, και δεν το κρύβουν. Είναι αδίστακτοι και δεν ορρωδούν προ ουδενός, ούτε μπρος σε παιδιά δημοτικού για κομματική εκμετάλλευση! Είναι αχρείοι, είναι θρασείς, είναι αλήτες!

Αυτοί οι αχρείοι που συνυπέγραψαν τα μνημόνια της εξαθλίωσης του λαού, αυτοί που κυβέρνησαν για δεκαετίες με την κλεπτοκρατία και την πελατοκρατία για «ευαγγέλιό» τους, με τους κουμπάρους και του βατοπεδινούς, που κατέστρεψαν το μέλλον των παιδιών μας, γίνονται τώρα τιμητές  και εκβιαστές. Ουτιδανοί και τρισάθλιοι πολιτικάντηδες!

Υπηρέτησα επί 35 ολόκληρα χρόνια τη δημόσια εκπαίδευση- τα 8 τελευταία χρόνια από τη θέση του Σχολικού Συμβούλου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Γνωρίζω την τραγική κατάσταση στα σχολεία, ιδιαίτερα τα δυο τελευταία χρόνια του μνημονίου, από πρώτο χέρι.

Ποιος  θα απολογηθεί για τις τρώγλες- σχολεία, για τα υπόγεια- νηπιαγωγεία, για τα απαράδεκτα εκπαιδευτικά προγράμματα και βιβλία, για τις βασικές ελλείψεις σε εποπτικά μέσα διδασκαλίας; Ποιοι υπουργοί και υφυπουργοί Παιδείας θα τιμωρηθούν αυστηρά που επί τόσα χρόνια «σκυλεύουν» πάνω στο ευαίσθητο «σώμα» της Εκπαίδευσης και της Παιδείας;

Στις επισκέψεις μου στα σχολεία αυτά τα χρόνια του μνημονίου είδα με τα μάτια μου τα εκατοντάδες υποσιτισμένα παιδιά, με τη θλίψη και την απορία στα μάτια- όχι γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να βγει απ’ το ευρώ, αλλά γιατί οι γονείς τους είναι άνεργοι, γιατί δεν έχουν φαγητό στο σπίτι, γιατί περιμένουν βοήθεια από τους δασκάλους και τους συμμαθητές τους, από τους γείτονες, από φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Είδα να αναβιώνουν τα σχολικά συσσίτια της δεκαετίας του ’50 και του ’60 εν έτι 2012 εξαιτίας των άθλιων πολιτικών τους. Είδα συναδέλφους δασκάλους απογοητευμένους, με την αγωνία τους έκδηλη για το πώς θα τα βγάλουν πέρα με πετσοκομμένους μισθούς, χαρατσωμένους, με τα δάνεια και τις ανάγκες της οικογένειας να τρέχουν.

«…Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει…»

(Γιάννης Ρίτσος)

Δεν έχουμε ειρήνη… Έχουμε πόλεμο, σου λέω! Πόλεμο που κήρυξαν ενάντια στην κοινωνία ντόπιοι και ξένοι δυνάστες και εκμεταλλευτές του λαού… Πόσοι πατεράδες δε γυρνάνε το βράδυ στο σπίτι όχι «μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια» αλλά μ’ απελπισία και δάκρυα στα μάτια τους; Για πόσα παιδιά δεν υπάρχει «η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ» και πόσα δεν έχουν «ένα ποτήρι ζεστό γάλα»;… Γι αυτό σου λέω μας κήρυξαν τον πόλεμο, σκοτώνουν τα παιδιά μας… Δεν έχουμε ειρήνη!… Πολέμησέ τους τους αχρείους, τιμώρησέ τους με την ψήφο σου… Στείλ’ τους στον αγύριστο!

Αυτή είναι η τραγική κατάσταση στα ελληνικά σχολεία και στην ελληνική οικογένεια και κανένα διαφημιστικό σποτάκι της Νέας (αλητο)Δημοκρατίας δεν μπορεί να τη διαστρεβλώσει.

Αν έφτιανα ένα δικό μου σποτάκι, ένα βιντεάκι, αυτή την τραγική πραγματικότητα θα παρουσίαζα: εκπαιδευτικούς και γονείς να μοιράζουν το φαγητό στα σχολικά συσσίτια, την Ελένη και το Γιωργάκη από σχολείο της Ν. Ιωνίας, με τους γονείς τους άνεργους εδώ και μήνες, που κάθε μέρα περιμένουν από τη δασκάλα τους το δίευρο, από χρήματα που έχουν συγκεντρωθεί από εκπαιδευτικούς και γονείς, για ν’ αγοράσουν ένα σάντουιτς από το κυλικείο του σχολείου. Και υπάρχουν πολλές χιλιάδες Ελενάκια και Γιωργάκηδες στα σχολεία της Ελλάδας, πολλές χιλάδες!

Κι επιπλέον θα επένδυα το βιντεάκι μου με τους παρακάτω στίχους του Γιάννη Ρίτσου:

«Για το παιδί»:

«Τα παιδιά θέλουν παπούτσια/ τα παιδιά θέλουν ψωμί

θέλουνε και φάρμακα/ δούλεψε και συ

 Γέλα κλαίγε κι όλο λέγε/ το παιδί: ζωή.

Τίποτ’ άλλο, Ζωή.

Ζύμωνε στη σκάφη/ πρώτο σου ζυμάρι, πρώτο σου ψωμί

ένα καλυβάκι μια μικρούλα αυλή/για το παιδί.

Ζύμωνε το χώμα/ με το δάκρυ δάκρυ

φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί/ να πετάει τη νύχτα

και να κελαηδεί/ για το παιδί.

Τούτη είναι η ζωή μας/ τούτο το μεγάλο, τίποτ’ άλλο

γέλα κλάψε, πες  ό, τι θες/ Το παιδί ζωή: ζωή

τίποτ’ άλλο/ Ζωή.»!
πηγη