Αναξιότιμη κυρία Λανγκάρντ,
Μέσα στον καταιγισμό των αντιδράσεων που προκάλεσαν οι πρόσφατες δηλώσεις σας, θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ τη δική μου, ως μιας απλής γυναίκας και μητέρας.
Δεν θα σας θυμίσω το γεγονός ότι, μέχρι το 1960, ο Νίγηρας ήταν γαλλική αποικία, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη σημερινή κατάσταση σ' αυτήν την πολύπαθη χώρα. Δεν θα σας θυμίσω ούτε ότι, ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, αυξήσατε το μετοχικό κεφάλαιο της κρατικής γαλλικής...
εταιρείας AREVA, της εταιρείας που εμπορεύεται την πρώτη ύλη των κοιτασμάτων ουρανίου του Νίγηρα, η οποία, ενώ έχει ετησίως κέρδη ύψους 14 δισ. ευρώ, διαθέτει μόλις το 0,05% για την υγειονομική και κοινωνική φροντίδα των κατοίκων αυτής της χώρας για την οποία κόπτεσθε.
Θα σας θυμίσω μόνο τη δήλωσή σας, όταν υποβάλατε την υποψηφιότητά σας για τη σημερινή θέση που κατέχετε: «Αν εκλεγώ, θα φέρω στο Ταμείο όλη την εμπειρία μου ως δικηγόρου, μάνατζερ, υπουργού και γυναίκας».
Δεν είμαι σε θέση να κρίνω την απόδοσή σας ως προς τις τρεις άλλες ιδιότητές σας, αλλά, ως προς την τέταρτη, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αποτύχατε οικτρά.
Για μια γυναίκα, κυρία Λαγκάρντ, ένα παιδί που υποφέρει είναι πάντα αθώο. Δεν ευθύνεται για τα λάθη των γονιών του ούτε για των υπολοίπων ενηλίκων, γενικώς.
Για μια γυναίκα, κυρία Λαγκάρντ, ένα παιδί που υποφέρει δεν έχει εθνικότητα. Είναι, απλώς, ένα παιδί που υποφέρει.
Για μια γυναίκα, κυρία Λανγκάρντ, όλα τα παιδιά του κόσμου, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, γλώσσας, είναι «όλα τους παιδιά της», για να παραφράσουμε τον τίτλο του θεατρικού έργου του Άρθουρ Μίλερ.
Για μια γυναίκα, κυρία Λαγκάρντ, η μόνη παγκόσμια γλώσσα μέσα στην, τεχνητά, παγκοσμιοποιημένη κοινωνία σας, είναι το κλάμα ενός παιδιού.
Όταν για μια γυναίκα, κυρία Λαγκάρντ, η μόνη παγκόσμια γλώσσα είναι το χρήμα και όχι το κλάμα ενός παιδιού –απ' όποιο σημείο της γης κι αν ακούγεται- «κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας»...
Με καμία εκτίμηση,
Ρένα Καρακατσάνη
πηγη
Μέσα στον καταιγισμό των αντιδράσεων που προκάλεσαν οι πρόσφατες δηλώσεις σας, θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ τη δική μου, ως μιας απλής γυναίκας και μητέρας.
Δεν θα σας θυμίσω το γεγονός ότι, μέχρι το 1960, ο Νίγηρας ήταν γαλλική αποικία, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη σημερινή κατάσταση σ' αυτήν την πολύπαθη χώρα. Δεν θα σας θυμίσω ούτε ότι, ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, αυξήσατε το μετοχικό κεφάλαιο της κρατικής γαλλικής...
εταιρείας AREVA, της εταιρείας που εμπορεύεται την πρώτη ύλη των κοιτασμάτων ουρανίου του Νίγηρα, η οποία, ενώ έχει ετησίως κέρδη ύψους 14 δισ. ευρώ, διαθέτει μόλις το 0,05% για την υγειονομική και κοινωνική φροντίδα των κατοίκων αυτής της χώρας για την οποία κόπτεσθε.
Θα σας θυμίσω μόνο τη δήλωσή σας, όταν υποβάλατε την υποψηφιότητά σας για τη σημερινή θέση που κατέχετε: «Αν εκλεγώ, θα φέρω στο Ταμείο όλη την εμπειρία μου ως δικηγόρου, μάνατζερ, υπουργού και γυναίκας».
Δεν είμαι σε θέση να κρίνω την απόδοσή σας ως προς τις τρεις άλλες ιδιότητές σας, αλλά, ως προς την τέταρτη, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αποτύχατε οικτρά.
Για μια γυναίκα, κυρία Λαγκάρντ, ένα παιδί που υποφέρει είναι πάντα αθώο. Δεν ευθύνεται για τα λάθη των γονιών του ούτε για των υπολοίπων ενηλίκων, γενικώς.
Για μια γυναίκα, κυρία Λαγκάρντ, ένα παιδί που υποφέρει δεν έχει εθνικότητα. Είναι, απλώς, ένα παιδί που υποφέρει.
Για μια γυναίκα, κυρία Λανγκάρντ, όλα τα παιδιά του κόσμου, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, γλώσσας, είναι «όλα τους παιδιά της», για να παραφράσουμε τον τίτλο του θεατρικού έργου του Άρθουρ Μίλερ.
Για μια γυναίκα, κυρία Λαγκάρντ, η μόνη παγκόσμια γλώσσα μέσα στην, τεχνητά, παγκοσμιοποιημένη κοινωνία σας, είναι το κλάμα ενός παιδιού.
Όταν για μια γυναίκα, κυρία Λαγκάρντ, η μόνη παγκόσμια γλώσσα είναι το χρήμα και όχι το κλάμα ενός παιδιού –απ' όποιο σημείο της γης κι αν ακούγεται- «κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας»...
Με καμία εκτίμηση,
Ρένα Καρακατσάνη
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου