Η δασκάλα και ο ήρωας ιπτάμενος της ΠΑ, Κώστας Ηλιάκης...!!

Το παρόν κείμενο με τίτλο «Και όμως υπάρχει ελπίδα» το αλιεύσαμε από το http://iliakis.blogspot.com/, το οποίο είναι αφιερωμένο στον αξέχαστο νεομάρτυρα (κυριολεκτούμε, ελπίζουμε να το δουν στον ΣΥΡΙΖΑ) του έθνους, Σμηναγό (Ι) Κώστα Ηλιάκη ο οποίος έδωσε τη ζωή του για την...
υπεράσπιση του Αιγαίου από τους Οθωμανούς του Νταβούτογλου.

Το κείμενο αναρτήθηκε από τον Φίλιππο Ηλιάκη, αδερφό του Κώστα, ο οποίος μας διηγείται την ιστορία ενός τηλεφωνήματος μίας δασκάλας από γυμνάσιο νήσου των Κυκλάδων η οποία μίλησε μαζί του ΕΝ ΩΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ενώ η όλη συνομιλία ήταν σε ανοιχτή ακρόαση με τους μαθητές οι οποίοι ήθελαν να μάθουν περισσότερα για το περιστατικό αλλά και για τον άνθρωπο Κώστα Ηλιάκη και τις αξίες και πιστεύω για τα οποία έδωσε τη ζωή του.

Το ακριβές κείμενο έχει ως εξής:

«Έζησα απίστευτη εμπειρία σήμερα το μεσημέρι όταν δέχτηκα τηλεφώνημα από καθηγήτρια Γ’ γυμνασίου σε νησί στις Κυκλάδες. Γνωρίζει από το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ το περιστατικό του κτυπήματος του αδελφού μου, Σμηναγού (Ι) Κώστα Ηλιάκη από τον Τούρκο πιλότο πάνω από την θάλασσα της Καρπάθου στις 23 Μάη 2006. Η έκπληξη μου ήταν διότι το τηλεφώνημα έγινε μέσα από την τάξη, με ανοικτή ακρόαση και συμμετοχή των μαθητών με ερωτήσεις για τον Κώστα, τον χαρακτήρα του, την ζωή και την προσφορά του στο πλαίσιο μαθήματος – συζήτησης με την καθηγήτρια τους για το τι σημαίνει καθήκον και ποιος ήταν αυτός που έδωσε το υπέρτατο αγαθό, την ζωή του για να εκτελέσει στο ακέραιο το καθήκον του.

»Συγκινήθηκα με το ενδιαφέρον μαθητών και καθηγήτριας, (δεν είναι οι μόνοι, σε πολλά σχολεία έχουν γίνει παρόμοιες συζητήσεις μιας και το περιστατικό είναι πρόσφατο- είναι ο τελευταίος που κτυπήθηκε στην εκτέλεση του καθήκοντος του για την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας-). Τελικά, υπάρχει ελπίδα από τους νέους και τους δασκάλους τους σε αντιδιαστολή με αυτά που ζούμε και βλέπουμε από τους ηγέτες και που στο κάτω- κάτω της γραφής δεν τους ζητάμε να δώσουν την ζωή τους για εμάς, απλά να κάνουν το καθήκον τους, να κυβερνήσουν με σύνεση για το συμφέρον της Χώρας και των πολιτών της. Ζητάμε πολλά;»



Από τη πλευρά μας τι άλλο να πούμε πέραν από το ότι όσο θα υπάρχουν Δασκάλες – με το «Δ» κεφαλαίο – θα υπάρχουν μνήμες, τα νέα δε Ελληνόπουλα είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένα για τα «βασικά» της ζωής, και ευτυχώς πολύ πιο υποψιασμένα για το τι συμβαίνει γύρω τους από όλους εμάς οι οποίοι περάσαμε από τα μαθητικά θρανία παλαιότερα – τις «χρυσές» εποχές της ευμάρειας και της ανεμελιάς όπου η κύρια απασχόλησή μας ήταν το κουτσομπολιό των… πρωινάδικων και των… μεσημεριανάδικων.

Ας ενημερώσουμε λοιπόν κάθε ενδιαφερόμενο, εταίρο, σύμμαχο, φίλο ή εχθρό πως όσο υπάρχουν Έλληνες, δεν πρόκειται να κάνουμε τη χάρη στον… νεκροθάφτη (ποτέ δεν θα πεθάνουμε… που λέει το γνωστό χιουμοριστικό απόφθεγμα). Αφού το μόνο που κατάφεραν αυτή την εποχή είναι να μας τσαντίσουν, σκεφτείτε μόνο τι πρόκειται να συμβεί μόλις ο «θυμός» αυτός μετατραπεί σε «δράση»…

Ο καιρός για τη συγκεκριμένη μετάλλαξη είναι πολύ πιο κοντά από ότι κάποιοι φαντάζονται. Αρκεί να το πάρουμε απόφαση σαν κοινωνία, αλλά και ο καθένας μόνος του…

defence-point