Το πραγματικό διακύβευμα

Από την Κυριακή 6 Μαΐου και μετά, το πολιτικό, τραπεζικό και MME κατεστημένο βρίσκεται σε τρικυμία. Αναμασούν με μεγαλύτερη ακόμα ένταση τα ίδια εκβιαστικά διλήμματα προκειμένου να σπείρουν τον τρόμο σε όλους εμάς ώστε να σκύψουμε το κεφάλι και να υποταχτούμε στις πολιτικές του...
μνημονίου ενώ αυτό πού προσπαθούν απεγνωσμένα είναι μήπως και καταφέρουν την ύστατη στιγμή να αποτρέψουν για αυτούς το μοιραίο: την οριστική διάλυση αυτού πού μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ως μεταπολίτευση.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει κυβέρνηση με αντιμνημονιακό περίβλημα η οποία στον πυρήνα θα είναι άκρως μνημονιακή εφαρμόζοντας τις ίδιες εξοντωτικές πολιτικές διαφορετικά η έξοδος από το ευρώ είναι πάρα πολύ πιθανή.

Έχουν λυσσάξει οι δανειστές μας και οι εγχώριοι υπάλληλοι τους να μας προειδοποιούν ότι τυχόν κατάργηση του μνημονίου ισοδυναμεί με ολική καταστροφή για την χώρα μας, επιστροφή κατά αυτούς δηλαδή στην δραχμή.

Μία πρώτη αθώα παρατήρηση πού μπορεί κανείς εύκολα να κάνει είναι γιατί ανησυχούν τόσο πολύ οι δανειστές μας αφού η καταστροφή αφορά εμάς και όχι αυτούς;

Μήπως το διακύβευμα είναι διαφορετικό;

Μήπως τελικά το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ‘Ευρώ ή Δραχμή’ αλλά ‘Ευρώ ή διάλυση της Ευρωζώνης’;

Δεν έχει νόημα νομίζω να αναφέρω τις αμέτρητες δηλώσεις ανθρώπων της αγοράς οι οποίοι επισημάνουν ότι η έξοδος μας από το ευρώ θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις και θα οδηγήσει στην διάλυση της ευρωζώνης.

Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας τι θα κάνουν οι υπόλοιπες χώρες όπως Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ιρλανδία αν εμείς ‘εκδιωχθούμε’ από το ευρώ. Υπάρχει έστω και ένας πού πιστεύει ότι θα δεχτούν οι χώρες αυτές να υποστούν τα πάνδεινα όπως εμείς μήπως και μείνουν στο ευρώ;

Φανταστείτε μόνο πόσο δύσκολο θα είναι για αυτές τις χώρες να δανειστούν από τις αγορές μετά την τρομαχτική άνοδο πού θα παρουσιάσουν τα επιτόκια δανεισμού μετά την αποπομπή μας από την ευρωζώνη. Θα δεχτούν οι χώρες αυτές να συνάψουν μνημόνια και δανειακές συμβάσεις με την τρόικα μήπως και σώσουν το ευρώ (εκτός από Πορτογαλία και Ιρλανδία πού ήδη το έχουν κάνει); Στην απίθανη περίπτωση πού δεχτούν, υπάρχει έστω και ένας πού πιστεύει ότι υπάρχουν τα χρήματα για να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο από τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης και το ΔΝΤ;

Η επόμενη ελληνική κυβέρνηση πού θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές (ελπίζουμε ο κ. Κουβέλης να μην αποδειχτεί ο Καρατζαφέρης της αριστεράς) θα πρέπει να κινηθεί θέτοντας τα πράγματα στην σωστή τους βάση. Ή δημιουργείται μία ευρωζώνη η οποία είναι εις όφελος των πολιτών ή απλά η ευρωζώνη διαλύεται και κάθε χώρα επιστρέφει στο εθνικό της νόμισμα.

Ενδιάμεση κατάσταση στην οποία η Ελλάδα είναι στην δραχμή και οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης στο ευρώ ΔΕΝ υπάρχει. Τόσο απλά.

Υ.Γ: Την διετία 2005-2007 δούλευα στην Ισπανία και συνεχίζω να διατηρώ στενές σχέσεις με ανθρώπους πού γνώρισα κατά την διαμονή μου εκεί. Στις επικοινωνίες πού έχουμε, συνεχώς μού αναφέρουν ότι προσεύχονται να αντέξουμε την ‘επανάσταση’ πού έχουμε ξεκινήσει. Έχουν συνειδητοποιήσει ότι στην χώρα μας διεξάγεται η μητέρα των μαχών μεταξύ του τραπεζικού κατεστημένου και των λαών. Ελπίζω να μην σκύψουμε το κεφάλι και στις επόμενες εκλογές να συντρίψουμε το κεφάλι του φιδιού. Ανεξαρτήτως πάντως του τι θα γίνει τελικά, πρέπει να ομολογήσω ότι ύστερα από πολλά χρόνια μετά τα σχόλια των Ισπανών φίλων μου ένιωσα και πάλι υπερήφανος πού είμαι Έλληνας. Όπως μου λένε χαρακτηριστικά ‘Sparta sigue luchando’ (H Σπάρτη συνεχίζει να μάχεται).
πηγη
olympia.gr