Πώς να πέρασε άραγε εκείνη την πρώτη Μεγάλη Παρασκευή;

η Μάνα τού Ιησού...
Ήταν κοντά Του , έβλεπε τα παθήματα Του ένα προς ένα...
Τις συκοφαντίες, τις ψευδομαρτυρίες, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, την διαπόμπευσή, την καταδίκη , την φραγγέλωση, όλη την διαδικασία του μαρτυρίου της σταυρώσεως, άκουγε τις φωνές της ανθρώπινης οδύνης καθώς τα καρφιά ξέσκιζαν σάρκα , νεύρα και οστά, έβλεπε την αγωνιώδη προσπάθεια για μια ακόμη ανάσα , μια πικρή παράταση ζωής του Μονογενή Της....

Πόσες μανάδες παραστέκουν κι απόψε στα νοσοκομεία, στις εντατικές μονάδες, δίπλα σε κρεβάτια ετοιμοθάνατων παιδιών.....
Σαν να΄θελε η Παναγιά με κείνο το πρωτοφανέρωτο αγιο πόνο Της να απλώσει χέρι βοήθειας και συμπαράστασης σε όλες τις μανάδες που χάνουν, άδικα ή όχι τόσο, τα σπλάγχνα τους...

«....ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας ὑπῆρξε ἀπέραντη καὶ ἀκατάληπτη, ἔτσι ἀπέραντος ἦταν κι ὁ πόνος Της ποὺ παραμένει ἀκατάληπτος γιὰ μᾶς.

Ἄσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πὲς σ᾿ ἐμᾶς τὰ παιδιά Σου, πῶς ἀγαποῦσες τὸν Υἱό Σου καὶ Θεό, ὅταν ζοῦσες στὴ γῆ; Πῶς χαιρόταν τὸ πνεῦμα Σου γιὰ τὸ Θεὸ καὶ Σωτῆρα Σου; Πῶς ἀντίκρυζες τὴν ὀμορφιὰ τοῦ προσώπου Του; Πῶς σκεφτόσουν ὅτι Αὐτὸς εἶναι Ἐκεῖνος, ποὺ Τὸν διακονοῦν μὲ φόβο καὶ ἀγάπη ὅλες οἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν;

Πές μας, τί ἔνοιωθε ἡ ψυχή Σου, ὅταν κρατοῦσες στὰ χέρια Σου τὸ Θαυμαστὸ Νήπιο; Πῶς τὸ ἀνέτρεφες; Πῶς πονοῦσε ἡ ψυχή Σου, ὅταν μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσὴφ Τὸν ἀναζητοῦσες τρεῖς μέρες στὴν Ἱερουσαλήμ; Ποιάν ἀγωνία ἔζησες, ὅταν ὁ Κύριος παραδόθηκε στὴν σταύρωση καὶ πέθανε στὸ Σταυρό;

Πές μας, ποιά χαρὰ αἰσθάνθηκες γιὰ τὴν Ἀνάσταση ἢ πῶς σπαρταροῦσε ἡ ψυχή Σου ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ Κυρίου μετὰ τὴν Ἀνάληψη;

Οἱ ψυχές μας λαχταροῦν νὰ γνωρίσουν τὴ ζωή Σου μὲ τὸν Κύριο στὴ γῆ· ἀλλὰ Σὺ δὲν εὐδόκησες νὰ τὰ παραδώσῃς ὅλ᾿ αὐτὰ στὴ Γραφή, ἀλλὰ σκέπασες τὸ μυστήριό Σου μὲ σιγή.

....»

όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης