Σε τι εποχή ζούμε ;

Ζούμε στην εποχή των συσσιτίων. Στην εποχή που τα παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία. Στην εποχή που το δικαίωμα στην εργασία έγινε πολυτέλεια. Στην εποχή που οι άστεγοι υποφέρουν...
από την πείνα ή πεθαίνουν από ασιτία. Αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι ζούμε στην εποχή που οι πολιτικοί μας και τα Μ.Μ.Ε. δεν μετρούν πια όσους από απόγνωση αυτοκτονούν, ούτε καν αυτούς που συνειδητά θέτουν τέλος στη ζωή τους στην προσπάθεια να στείλουν ένα πολιτικό μήνυμα και να αφυπνίσουν τους υπόλοιπους. Είναι μήπως προτιμότερο να κάνεις το σωστό για λάθος λόγο από το να κάνεις κάτι λάθος για το σωστό λόγο;


Μετρούν μόνο αυτούς που θα καταφέρουν να στείλουν φοβισμένους στις κάλπες για να θρέψουν την ματαιοδοξία τους ή ακόμη χειρότερα για να επιτύχουν τους δόλιους στόχους τους. Γνωρίζουν καλά πως ο φοβισμένος άνθρωπος χειραγωγείται εύκολα. Όταν φοβάσαι δε λειτουργεί η κρίση σου. Όταν φοβάσαι δεν έχεις επίγνωση του τι πράττεις. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε ; Να παραμείνουμε έρμαια των κυμάτων σε μια θάλασσα άγνοιας, παραπληροφόρησης, βρωμιάς και ανηθικότητας; Να συνεχίσουμε να παραμένουμε στη διάθεση των κυμάτων που όπως έχει αποδειχτεί μέχρι τώρα, κάποιους από εμάς γρήγορα και άλλους αργότερα θα μας τσακίσουν αλύπητα, σαν να μην είναι δυνατό να χαραχτεί κάποια πορεία σε μια τέτοια φουρτουνιασμένη θάλασσα, μια πορεία που θα μπορούσε να μας φέρει στην διαύγεια, στην αληθινή καθαρότητα ή σε κάποιο σημαντικό προορισμό;


Το πρώτο νομίζω που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε το παλιό και ετοιμοθάνατο να πεθάνει για να αναδυθεί το καινούργιο. Να αφήσουμε πίσω τη βρωμιά. Να γλυτώσουμε από αυτούς που λεηλάτησαν τη χώρα μας. Σε καμιά περίπτωση να μην υποκύψουμε σε κανένα δίλλημα επιβραβεύοντας το σάπιο και το ανήθικο. Τους γυρνάμε την πλάτη όποιο κι αν είναι το τίμημα. Το παλιό έτσι κι αλλιώς αργά ή γρήγορα θα πεθάνει. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι με εκφοβισμό να παρατείνει τη ζωή του. Ο φοβισμένος άνθρωπος όμως ποτέ δεν είναι ελεύθερος. Και κάθε υποχώρηση σφίγγει ακόμη περισσότερο τις αλυσίδες στο λαιμό του. Ποιο είναι το καινούργιο που θα έλθει, θα με ρωτήσετε. Δεν γνωρίζω. Αν δε πεθάνει το παλιό ποτέ δε θα μάθουμε. Το δεύτερο και ίσως δυσκολότερο είναι να κάνει ο καθένας μας την αυτοκριτική του. Αν εμείς δεν αλλάξουμε είναι αδύνατον να αλλάξει και η εποχή που ζούμε.

  

Όπως λέει ο συνοδοιπόρος Ιωάννης Αυγουστάτος,  το καινούργιο το γνωρίζουμε πολύ καλά μέσα μας, αλλά δεν τολμάμε να το ονομάσουμε... Είναι αυτό που στοιχειώνει τη φαντασία και τα όνειρά μας. Μας χτυπάει την πόρτα αλλά εμείς κλείνουμε τα αυτιά για να μην μας ταράξει τους εφιάλτες μας...


Είναι τόσο μεγάλο και τόσο βαθύ κι εμείς τόσο μικροί και ρηχοί για να το χωρέσουμε. Για να το καλωσορίσουμε πρέπει να αλλάξουμε και αυτό είναι που φοβόμαστε περισσότερο. Τι θα κάνουμε έξω από την ασφάλεια της φυλακής μας;

 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

πηγη