Καλό ταξίδι Ελένη...

Από τον Φώτη Βακιρτζηδέλη



Εδωσε μεγάλες μάχες και βγήκε νικήτρια. 'Εγινε φάρος ελπίδας για πολλές γυναίκες αλλά δυστυχώς η τελική μάχη δεν είχε το αποτέλεσμα που θα ήθελαν όλοι..
.

Η Ελένη Καλαμάρη έφυγε σαφήνοντας την τελευταία της πνοή στο νοσοσκομείο, στις 18:00 το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης.

Ο κόσμος γνώρισε μια γλυκιά και όμορφη κοπέλα όταν εμφανίστηκε στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου.

Με φοβερή ψυχική δύναμη πάλευε μέχρι τέλους και μέσα από το βιβλίο της "Από Έλενα... Ελένη" και την προσωπική ιστοσελίδα της έγραφε τα πάντα σχετικά με την περιπέτεια που είχε με τον καρκίνο με στόχο να εμψυχώσει κι άλλες γυναίκες που δίνουν την δική τους μάχη.


Η συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε στον Φώτη Βακιρτζηδέλη>

Όταν η φίλη Μαρία Μπέλτσιου μου έστειλε την πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου “Από Έλενα… Ελένη” σκέφτηκα ότι θα πρέπει να συμπιέσω και άλλο τον λίγο ελεύθερο χρόνο για την παρουσίαση ενός ακόμη από τα –καλά – βιβλία που κυκλοφορούν κάθε μέρα. Διάβασα ένα απόσπασμα από το βιβλίο και κάτι έκανε κλικ μέσα μου. Μια νέα γυναίκα αντιμετώπιζε με θάρρος το πρόβλημα του καρκίνου.   Έτσι βρέθηκα στο αμφιθέατρο της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών. Η Λίλα Βούγια μου είπε: «Η Ελένη είναι πολύ αξιόλογος άνθρωπος. Πρέπει να την γνωρίσεις».
Λίγο αργότερα η Μαρία Μπέλτσιου με σύστησε σε μια όμορφη, χαμογελαστή και πολύ φιλική γυναίκα. Το πρώτο που προσέχεις στην Ελένη είναι το χαμόγελο της. Ένα πλατύ και γλυκό χαμόγελο που απλώνεται σε όλο το πρόσωπο της και το φωτίζει. Αμέσως μετά είναι η παράξενα ζεστή συμπεριφορά της. Σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι φίλος της χρόνια, ότι είσαι δικός της άνθρωπος. Με τις πρώτες λέξεις καταλαβαίνεις ότι η γυναίκα αυτή δεν επιπλέει στα ρηχά της ζωής. Έχει βουτήξει όσο πιο βαθιά γίνεται και βγάζει στην επιφάνεια τα πιο σπάνια μαργαριτάρια. Έχει καταλάβει το νόημα της πραγματικής ζωής και αυτή την αλήθεια της την βγάζει με μια ειλικρίνεια που αγγίζει τον κυνισμό, με μια καλοσύνη που βρίσκεται μια τρίχα μακριά από την αγιοσύνη και με μια απλότητα που θυμίζει μικρό παιδί. Αυτό το πάντρεμα είναι συγκλονιστικό όταν λέει: Ναι ρε παιδιά, έχω καρκίνο και τι έγινε; Το πολεμάω αλλά και ζω ταυτόχρονα.
Τι έγινε; Έγινε ότι ξορκίζεις τους φόβους μας, ότι θρυμματίζεις τις προκαταλήψεις μας, ότι μας φέρνεις αντιμέτωπους με την αλήθεια από την οποία κρυβόμαστε. Και λες έτσι απλά “τι έγινε;”
Μάρτυρες μου οι τετρακόσιοι περίπου (ίσως και παραπάνω) άνθρωποι που βρέθηκαν το Σάββατο το βράδυ μαζί της.
Οι διάλογοι της με τον κόσμο καταλυτικοί. Σε έπνιγαν, σε πλήγωναν, σε αναστάτωναν, σε τρόμαζαν, σε προβλημάτιζαν. Αλλά στο τέλος ένιωθες λυτρωμένος και γεμάτος δύναμη. Την δύναμη που σου μετέφερε αυτή η ντελικάτη, χαμογελαστή γυναίκα.
Γυναίκα. Έχω ήδη χρησιμοποιήσει αρκετά αυτόν τον χαρακτηρισμό για την Ελένη. Γιατί η ίδια είπε: «Έχω τελειώσει σαν γυναίκα. Είμαι μόνο Μάνα». Και όταν κάποια κυρία την ρώτησε γιατί και επέμενε σ’ αυτό, η Ελένη  χαμογελώντας της είπε: «Γιατί αγαπάω ακόμη τον άντρα μου». Μα αυτό είναι η ΓΥΝΑΙΚΑ Ελένη μου. Συγχώρεσε μου το “Ελένη μου” αλλά σε νιώθω δικό μου άνθρωπο.
Μίλησε, λοιπόν, ανοιχτά για την αρρώστια της αλλά κυρίως μίλησε για την δίψα της για ζωή. Δεν είπε ότι δεν φοβάται τον θάνατο αλλά είπε ότι αγαπάει την ζωή και θέλει να ζήσει την κάθε μέρα της, την κάθε στιγμή της ξεχωριστά. Δεν ήταν κομπασμός, δεν ήταν «μαγκιά» το «δεν φοβάμαι» που είπε. Ήταν η αλήθεια της και έμαθε μέσα από την περιπέτεια της να την λέει φωναχτά. Τι περισσότερο μπορεί να χαρίσει ένας άνθρωπος στο σύντομο πέρασμα του από την ζωή πέρα από αυτό;
Και όταν μετά από μια μίνι συνέντευξη που κάναμε και θα διαβάσετε παρακάτω βγήκαμε μια φωτογραφία, με αγκάλιασε με τόση θέρμη (όπως έκανε με όλους) και έγειρε το κεφάλι της επάνω μου, που ένιωθα να με αγκαλιάζει η ίδια η ζωή.
Αυτή είναι η Ελένη Καλαμάρη. Μια γυναίκα τόσο ίδια με εκατομμύρια άλλες αλλά και τόσο διαφορετική.
Τελειώνοντας αυτό το κομμάτι θα σας μεταφέρω μια σύντομη συζήτηση που είχαμε αλλά και ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο της. Ένα βιβλίο που λειτουργεί σαν καταλύτης στους φόβους μας, τις ιδεοληψίες και τις ανασφάλειες μας.

Ελένη ποια ανάγκη σε έκανε να γράψεις αυτό το βιβλίο;
-Η ανάγκη να γνωρίζει ο γιος μου την ιστορία της μαμάς του. Και δεν σκόπευα να το εκδώσω. Αργότερα έγινε βιβλίο και χαίρομαι που έπαψα να είμαι εγωίστρια και με ένοιαξε και ο γύρω κόσμος.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπων στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων;
-Ο φόβος και ο ρατσισμός – το έχω βιώσει στο πετσί μου – και φυσικά η άγνοια επειδή δεν γνωρίζουμε πράγματα. Είναι θέμα παιδείας.
Όταν βγήκες και είπες ανοιχτά “Ναι, έχω καρκίνο” πως σε αντιμετώπισαν οι άνθρωποι;
-Τώρα πια με αγαπάνε. Τώρα με αγαπάει όλος ο κόσμος, πριν δεν ήταν έτσι.
Τι συναισθήματα σου δημιουργεί αυτή η διαφορά αντιμετώπισης;
-Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι οπότε δεν έχω συναισθήματα. Έχω μάθει όμως μέσα απ’ αυτό να σέβομαι. Να σέβομαι την διαφορετικότητα των ανθρώπων. Επειδή όλοι δεν αντιδρούν όπως αντιδρώ εγώ δεν σημαίνει ότι δεν αντιδρούν σωστά. Απλά αντιδρούν διαφορετικά.
Παρά την γενικότερη στάση σου υποθέτω ότι στιγμές φόβου θα υπάρχουν, έτσι δεν είναι;
-Όχι πια φόβος. Έχω μάθει να μην φοβάμαι. Αλλά υπάρχουν στιγμές κούρασης, ψυχικής κούρασης.
Η αγωνία για το τι θα γίνει μετά, πως θα μεγαλώσει ο γιος σου π.χ. δεν υπάρχει; Πως αντιμετωπίζεται όταν έρχεται αυτό το πράγμα και σε κυριεύει;
-Μα το ζω. Και το ζω πολύ έντονα. Το ζω, στεναχωριέμαι, θα κλάψω, θα οργιστώ, θα νιώσω απόλυτο κενό αλλά θα σηκωθώ και θα πω «έτσι είναι να γίνει και θα γίνει. Ζήσε τώρα τον γιο σου που τον έχεις δίπλα σου και άσε τι θα γίνει μετά».
Θα ήθελα να μου πεις πως ήταν η σημερινή σου επαφή με τον κόσμο της Λάρισας. Είχατε κάποιους διαλόγους συγκλονιστικούς.
-Απίστευτο αυτό το συναίσθημα που ένιωσα σήμερα. Ένιωσα ένα διπλό συναίσθημα. Είδα έναν κόσμο ο οποίος νοιάζεται πραγματικά και ταυτόχρονα νοιάζεται για το τι θα πει ο γείτονας. Είδα αυτόν τον φόβο για το τι θα πει η γειτονιά. Ότι πρέπει να δείχνουν έναν τέλειο κόσμο και να κρύβουν τον πόνο μέσα τους για να μην το μάθει η γειτονιά
Σήμερα εγώ ανακάλυψα δυο ανθρώπους που για πρώτη φορά δημοσιοποίησαν το πρόβλημα τους. Αυτό θεωρώ ότι είναι το δώρο που τους χάρισες, η επιτυχία σου.
- Δεν ήταν πολύ σημαντικό αυτό; Αυτό το πράγμα για μένα είναι η δικαιολογία του γιατί αρώστησα. Γι’ αυτό αρώστησα. Και δεν θέλω να γυρίσει ο χρόνος και μην έχει έρθει ο καρκίνος στην ζωή μου. Γιαυτούς τους δυο ανθρώπους που σήμερα έχουν το θάρρος να πουν “έχω καρκίνο”.
Και τι περιμένεις από δω και πέρα από τους ανθρώπους, από την ζωή.
-Έχω μάθει να μην περιμένω τίποτα. Και όπως είπε ο λατρεμένος, ο Θεός επί γης Νίκος Καζαντζάκης “Δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα και έτσι είμαι ελεύθερη”.
Σε ευχαριστώ πολύ Ελένη.

-Εγώ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεις να πω στους ανθρώπους να μάθουν να μην φοβούνται. Να μάθουν να ζουν με την αλήθεια τους όποια και αν είναι αυτή.

Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο “Από Έλενα... Ελένη”
. "Ίσως μου πεις τώρα, αφού όλα αυτά ισχύουν, τότε γιατί δεν αφέθηκες και έκανες χημειοθεραπείες; Γιατί πάλεψες να μείνεις μαζί με το παιδί σου;
Γιατί είμαι παιδί του Ουρανού και της Γης, σου απαντάω, και έχω μάθει να παλεύω. Αν ο αγώνας μου, δεν ήταν σύμφωνος με το θεϊκό σχέδιο, δεν θα ήμουν εδώ σήμερα, ό,τι κι αν είχα κάνει.
Έχω επιλογές. Για αυτές σου γράφω μέσα σε τόσες σελίδες. Έχουμε επιλογές. Επέλεξα να δώσω την μάχη μου, επέλεξα να ολοκληρώσω την εκπαίδευσή μου και να νιώσω τιμή που είμαι κομμάτι του όλου. Επέλεξα να βοηθάω και να μην ζητάω αντάλλαγμα από όσους το έχουν τόσο ανάγκη, όσο το είχα και εξακολουθώ να έχω και εγώ. Επέλεξα να δω τον Θεό που υπάρχει μέσα στην ψυχή μου. Να νιώθω ευγνωμοσύνη που περιλαμβάνομαι και ζω γύρω από άλλες θεϊκές ψυχές, ακόμα και αν εκείνες δεν θυμούνται, προς το παρόν, την θεϊκή τους υπόσταση. Ξέρω πως η μνημοσύνη θα ξυπνήσει κάποια στιγμή μέσα τους, κι αν δεν είμαι δίπλα τους, σίγουρα θα τους χαμογελάω βλέποντας τους από τον όρμο μου, την ώρα που θα ξεκουράζομαι.
Και θα σας περιμένω, οικογένεια μου, να σχεδιάσουμε μαζί, την υπόλοιπη κοινή μας πορεία. Τα επόμενα μαθήματά μας. Την επιστροφή μας στον κύκλο της ζωής. Μέχρι εκείνη την στιγμή, όμως παύω να θυμώνω και χαίρομαι τον ήλιο, χαίρομαι την ζωή μου, χαίρομαι το παιδί μου, τον έρωτα, τα προβλήματά μου στο τώρα και συνεχίζω την πορεία μου, όση κι αν είναι αυτή, σε τούτη τη διάσταση.
Χαίρομαι όμως κι εσένα, συνοδοιπόρε, και σε αφήνω να χαρείς κι εσύ την δική σου ζωή, το δικό σου κομμάτι από το απέραντο σύμπαν. Εκτίμησε το!
Τελικά, ίσως να μην διαφέρουμε σε πολλά. Ίσως, πάλι, μόνο σ' ένα: εγώ, έχω συνειδητοποιήσει την φύση του θανάτου μου ...; Εσύ;
Παιδί μου, ακόμα και όταν έρθει η μέρα που δεν θα με βλέπεις δίπλα σου, εσύ θα γνωρίζεις ότι είμαι πάντα κοντά σου. Αν κάποια στιγμή λιποψυχήσεις, διάβασε αυτές τις γραμμές, κοίταξε ψηλά και συνδέσου ξανά με τον Θεό. Είσαι δικό Του παιδί -κι αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ!
Χαίρομαι όμως κι εσένα, συνοδοιπόρε, και σε αφήνω να χαρείς κι εσύ την δική σου ζωή, το δικό σου κομμάτι από το απέραντο σύμπαν. Εκτίμησε το!
Τελικά, ίσως να μην διαφέρουμε σε πολλά. Ίσως, πάλι, μόνο σ' ένα: εγώ, έχω συνειδητοποιήσει την φύση του θανάτου μου ...; Εσύ;"

Εκτός από την συνέντευξη που αποδόθηκε επί λέξει όπως την κατέγραψε το κασετόφωνο και από το απόσπασμα από το βιβλίο της το υπόλοιπο κείμενο γράφτηκε κάτω από μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Συγχωρέστε με λοιπόν αν δεν είναι ένα καλογραμμένο άρθρο ή κάπου δεν έχει λογική σειρά. Έτσι και αλλιώς βλέπετε να έχει λογική τίποτα στην εποχή μας; Και η Ελένη σίγουρα θα με συγχωρούσε γιατί αυτό είχε μάθει να κάνει.
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στα γραφεία της ΕΑΣ (Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών) Χατζημιχάλη 81 ή επικοινωνήστε στα τηλέφωνα 6936192346 και 6979720998
πηγη 
kourdistoportocali.com