Ο συγγραφέας αναφέρεται στο δεύτερο πακέτο διάσωσης της χώρας μας και στη διαδικασία ανταλλαγής των ομολόγων που κατέχουν οι ιδιώτες επενδυτές ύψους 107 δις ευρώ με νέα στο μισό της αξίας τους. Θεωρεί λογική την επιτυχία του εγχειρήματος καθώς οι δανειστές θα προτιμήσουν να πάρουν τα μισά από το να χάσουν όλα τα χρήματά τους σε περίπτωση που η Ελλάδα πτωχεύσει.
Ουσιαστικά υποστηρίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος του νέου δανείου των 130 δις ευρώ θα καταλήξει στις ξένες τράπεζες, κυρίως γαλλογερμανικές, και μόνο ένα μικρό ποσό θα δοθεί για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.
Για τους γαλλικούς και γερμανικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς οι οποίοι κατείχαν και το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ομολόγων, το ζήτημα δεν ήταν αν η Ελλάδα θα μπορούσε να πληρώσει το χρέος της, κάτι που ήξεραν πως δε μπορούσε να κάνει, αλλά πως θα μειώσουν τις απώλειές τους.
Στη συνέχεια, αφού οι γαλλογερμανικές τράπεζες έχουν απελευθερωθεί από το βάρος τον ελληνικών ομολόγων, η Γερμανία συμφωνεί να ενισχύσει τα ευρωπαϊκά ταμεία διάσωσης, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα χωρών που είναι στο χείλος της αβύσσου, όπως η Ισπανία.
Το ερώτημα που τίθεται τελικά για την Ελλάδα, είναι, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, πότε και υπό ποιες συνθήκες θα εγκαταλείψει η χώρα το ευρώ.
Καθώς δεν υπάρχουν μηχανισμοί εξόδου μιας χώρας από την ευρωζώνη, οι Έλληνες θα πρέπει να διαλέξουν αν θέλουν να συνεχίσουν να υφίστανται δεκαετίες περικοπών ώστε να πληρώσουν ένα χρέος που είναι αδύνατον να πληρωθεί, ή αν θέλουν να κηρύξουν πτώχευση, βγαίνοντας από το ευρώ, αλλά παραμένοντας στην ΕΕ. Αυτή η δεύτερη επιλογή θα σημαίνει την άμεση κατάρρευση των θεσμών και της οικονομίας όπως και μια συντριπτική πτώση του ΑΕΠ.
Αυτό το δίλημμα κατά τον Sotelo έχει διαιρέσει την ελληνική κοινωνία: από την μία οι ανώτερες τάξεις, έχοντας μεταφέρει τα χρήματά τους στο εξωτερικό, προτιμούν να μείνουν στο ευρώ επειδή θεωρούν ότι αυτό είναι το καλύτερο για τα συμφέροντά τους, ενώ από την άλλη, οι κατώτερες τάξεις, και μια αριστερά όλο και πιο ριζοσπαστική, ζητούν να χρησιμοποιηθεί η κατάρρευση ως ευκαιρία για να χτιστεί μια νέα Ελλάδα με ισχυρές βάσεις.
Το πρόβλημα είναι, για τον συγγραφέα ότι μπορεί η χώρα να βρεθεί σε μια κατάσταση που η δημοκρατία θα κινείται στα όρια της κοινωνικής επανάστασης. Αυτή η ριζοσπαστική πορεία δεν είναι επιθυμητή ούτε από την ελληνική ανώτερη τάξη, και πιθανώς ούτε από τους άλλους ευρωπαίους εταίρους, και ίσως οδηγήσει σε κάποιου είδους στρατιωτική παρέμβαση.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου