«Ἐμένα μοῦ ἀρεσει τό ψέμμα μου! Ἐσύ γιατί θέλεις νά τό παρατήσω;»

Τὸ ἀκούσαμε κι αὐτό!
«Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἡ πληροφορία σου! Ἐμένα  μοῦ ἀρέσει νὰ κοιμᾶμαι!!!»...

«Τὸ δικό μου παιδὶ θέλω νὰ μάθῃ τὰ πράγματα ὅπως ὅλα τὰ ἄλλα παιδιά… Γιατί νά μάθῃ ἄλλα πράγματα; Γιά νά εἶναι δυστυχισμένο;»
«Ποιός σοῦ εἶπε πώς ἔχεις τό δικαίωμα νά μοῦ χαλάσῃς τήν εἰκόνα πού ἔχω ἐγώ γιά τά πράγματα; Ἔεεεε;»

Ξέρετε τί θυμήθηκα; Τὸν μύθο τοῦ σπηλαίου, τοῦ Πλάτωνος!
Ἐκπληκτικὴ παρουσίασις τῶν παραπάνω.
Δὲν θέλουν βρὲ ἀδελφὲ νὰ ἀλλάξουν τίποτα ἀπὸ ὅσα θεωροῦμε ὥς ἀλήθειες! Τί κόπτεσαι ἐσύ νά τίς ἀποκαλύψῃς; Μέ ποιό δικαίωμα; Ποιός σοῦ ἔδωσε ἐσένα, ἐμένα τοῦ ἄλλου τό δικαίωμα νά ἐπεμβαίνῃς στήν ΝΙΡΒΑΝΑ του καί νά τῆς ἀλλάζῃς τά φῶτα; Ἂςε τὸν ἀνθρωπᾶκο νὰ κοιμᾶται ὄρθιος… Κύττα τὶ καλὰ ποὺ τὸ ἀπολαμβάνει!!!

Ἔι, ψίτ, πατριῶτες, οὔτε ἔχρισα ἑαυτὸν εἰδικόν, οὔτε καλλίτερον ἀπὸ τοὺς γύρω μου, οὔτε ἰσχυρίστηκα πὼς κατέφθασα γιὰ νὰ ξυπνήσω κάποιον.
Ἡ γνώμη μου εἶναι αὐτή. Ἡ ὅποια γνώμη μου. Μπορῶ νά τήν ὑπερασπιστῶ μέ ἐπιχειρήματα; Ἔχω γνώσεις ἢ βασίζω τίς ἀπόψεις μου σέ φῆμες καί κουτσομπολιά; Ἔχω τὴν ἱκανότητα νά μάθω κάτι;

Αὐτὸ ἀκριβῶς κάνω.
Ναί, γράφω, συνομιλῶ, σκέπτομαι, προβληματίζομαι, ἀμφισβητῶ, ἐρευνῶ.
Δὲν εἶναι οὐδεῖς ὑποχρεωμένος νὰ συμφωνήσῃ μὲ ὅσα ἰσχυρίζομαι! Οὔτε νὰ τὰ ἀσπαστῇ καὶ πολὺ περισσότερο νὰ τὰ διαδόσῃ.
Ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ ἐγὼ ἰσχυρίζομαι, στραβὰ ἢ ἴσια, εἶναι ἀποτελέσματα τοῦ δικοῦ μου δρόμου! Ὄχι τοῦ δικοῦ σου!

Θέλεις νά παραμείνῃς σέ αὐτά πού ξέρεις; Ποιός σέ ἐμποδίζει νά τό κάνῃς; Ἢ μήπως σοῦ ἀποκαλύπτῃ ἡ παρουσία μου τήν δική σου ἀδυναμία νά προβληματιστῇς;
Εἶναι πολὺ ἰσχυρὴ ἡ δύναμις τῆς συνηθείας. Εἶναι δεσμός, βαρίδι, δεσμὰ ἄλυτα!
Ἀλλά τί νά κάνουμε; Ἢ τά σπᾶμε καὶ πᾶμε λίγο παρακάτω, ἢ καθόμαστε καὶ μυξοκλαῖμε!
Ἐγὼ δὲν μυξοκλαίω πλέον. Ἐσὺ ἔχεις κάθε δικαίωμα νὰ τὸ κάνῃς!
Καὶ φυσικὰ γιὰ ἐσένα μποροῦν πάντα νὰ φταῖνε ὅλοι οἱ ἄλλοι!
Μὴν ἀναλάβῃς καμμίαν ἀπολύτως εὐθύνη γιὰ τὴν δική σου συνενοχὴ καὶ συμμετοχή!
Ξέρεις, τὴν ἴδιαν στιγμὴ ποὺ τὸ ἕνα δάκτυλο δεικνύει τὸν ὑπαίτιο, τὰ ἄλλα τέσσερα δεικνύουν ἐσένα. Τόσο ἀπλᾶ!
Φιλονόη.

 Υ.Γ.1. Εἶναι πράγματι χρέος τῶν ἀφυπνισμένων νά κατεβαίνουν καί νά ξανακατεβαίνουν στό σπήλαιον πρό κειμένου νά φέρουν τό φῶς; Ἀκόμη κι ἐάν κινδυνεύουν μέ θάνατο; Ἀκόμη κι ἐάν ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ σπηλαίου τούς χλευάζουν;

Υ.Γ.2. Εἶναι καὶ τὸ μίσος στὴν μέσι. Τό ἔχετε αἰσθανθεῖ; Ναί, μίσος. Αὐτὸ τὸ συναίσθημα ποὺ ἐγείρει πόλεμο! Αὐτὸ τὸ κάτι ποὺ σὲ ἀκινητοποιεῖ! Ἐγὼ τὸ ἔχω ζήσει. Χαίρομαι ὅμως! Διότι τὸ δικό τους μίσος μὲ δυναμώνει καὶ μὲ πείθει πὼς τοὐλάχιστον γιὰ τὴν ὥρα, ὁ δρόμος μου εἶναι δρόμος κι ὄχι σπήλαιον.

Υ.Γ.3. Τὸ παρακάτω ταινιάκι προέρχεται ἀπὸ τμῆμα βιβλίου. Ἐκεῖ ποὺ ἔψαχνα μίαν καλὴν παρουσίασιν γιὰ τὸν μύθο τοῦ Πλάτωνος, ἔπεσα ἐπάνω του. Τὸ βρῆκα ἐξαιρετικὸν καὶ σᾶς τὸ παρουσιάζω.

Λόγιος Ερμής