Μένω Ελλάδα. Αγωνίζομαι για την Ελλάδα.

Γεια σας, ονομάζομαι Δημήτρης και παίρνω το θάρρος να σας στείλω το παρακάτω κείμενο θέλοντας να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που με απασχολούν και πιστεύω πώς αγγίζουν και άλλους συνανθρώπους μου...
.

Είμαι εικοσιπέντε ετών και μεγάλωσα στην Αθήνα. τα τελευταία δύο χρόνια κατοικώ στο πατρικό μου σπίτι στο χωριό που ζούσε ο παππούς και η γιαγιά μου, είμαι από εκείνους που μπόρεσαν τελικά να πάρουν την απόφαση να γυρίσουν εκεί από όπου οι γονείς του έφυγαν για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον σε μια μεγαλούπολη ενώ τώρα κάνοντας το αντίθετο αναζητώ το ίδιο.

Θέλοντας και μη δεν έφυγα από την Ελλάδα, όμως πολλοί τις ηλικίας μου κατέφυγαν στο εξωτερικό αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο ή ίσα ίσα για να επιβιώσουν ή απλά απογοητευμένοι νομίζοντας πως αυτό που αφήνουν πίσω τους είναι η πραγματική Ελλάδα
και με θυμό ή στεναχώρια γυρίζουν την πλάτη τους σε τούτο τον λαμπρό τόπο.

Παρέμεινα εδώ λοιπόν προσπαθώντας μέρα με την μέρα να γνωρίσω όσο πιο καλά μπορώ τον εαυτό μου μέσα από τις δυσκολίες που έχει η καθημερινότητα μου καθώς επίσης και όσα περισσότερα μπορώ για τους προγόνους μου αναζητώντας την πραγματική ταυτότητα της ύπαρξης μου και ταυτόχρονα τον τρόπο έτσι ώστε να μπορέσω να επιβιώσω και πιο δυνατός να καταφέρω να κτίσω το μέλλον μου βασισμένο στα όνειρα που είχα ως παιδί και όχι στα ψεύτικα όνειρα και τις εικόνες που προσπάθησαν να μου επιβληθούν εκ των υστέρων.

Το θλιβερό κατά την άποψη μου είναι ότι το πιθανότερο είναι αυτά τα παιδιά , κάποιοι εκ των οποίων ήταν φίλοι μου, συμφοιτητές μου , συνάδελφοι ή συμμαθητές, να καταλήξουν να δουλεύουν για τις ίδιες κοινωνίες και κράτη που μας χειραγωγούν και μας εκμεταλλεύονται αιώνες τώρα.

Όσοι επέλεξαν ή δεν μπόρεσαν να φύγουν αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσουν τι σημαίνει να είσαι και να νιώθεις μετανάστης στην χώρα σου.

Το χειρότερο όμως σήμερα είναι ότι πολλοί συνάνθρωποί μας, το πιθανότερο οικογενειάρχες ή άνθρωποι με υποχρεώσεις δεν επιλέγουν ή δεν βιώνουν τίποτα από τα παραπάνω διότι πολύ απλά επέλεξαν να δραπετεύσουν από την φυλακή που τόσο περίτεχνα έκτισαν κάποιοι για μας με το να αφαιρέσουν την ίδια τους την ζωή μη βρίσκοντας άλλη διέξοδο και υποκύπτοντας στην πίεση που ένιωθαν μέσα στο μυαλό τους.

Το μέγιστο όλων που διαθέτει ο άνθρωπος είναι ο νους του, ένας νους που δύναται να αγγίξει το τέλειο και το θείο. Όμως κάποιοι το έστρεψαν εναντίων μας, είτε κάνοντας μας να πιστέψουμε ότι εμείς φταίμε, είτε παγιδεύοντας μας μέσα σε αυτόν.

Έστρεψαν και στρέφουν, γαλούχησαν και γαλουχούν, εκπαίδευσαν και εκπαιδεύουν όλους μας να είμαστε μόνοι μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και να ρίχνουμε τις ευθύνες μας στους ίδιους μας τους εαυτούς. Όσοι πάλι επιλέγουν να ρίξουν τις ευθύνες σε άλλους το πιθανότερο είναι να αστοχήσουν μιας και όσοι φέρονται ως υπαίτιοι δεν είναι παρά φιγούρες σε μία παράσταση που ελέγχετε από κάποιους καλά κρυμμένους και αφανείς.

‘Όπως για παράδειγμα το θέατρο σκιών που ο Ευγένιος Σπαθάρης το κράτησε ζωντανό για δεκαετίες, στο θέατρο εκείνο το κοινό βλέπει σε περιορισμένες διαστάσεις, για την ακρίβεια δύο να διαδραματίζεται μια παράσταση χωρίς να βλέπει ποιός πραγματικά κινεί τις φιγούρες, Το ίδιο θεωρώ πως συμβαίνει και με την τηλεόραση , το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες μιας και αυτός που παρουσιάζει ή κειμενογραφεί σχεδόν πάντα θα ελεγχτεί ή θα καθοδηγηθεί για τα λεγόμενα ή τα γραπτά του από εκείνους που ελέγχουν το μέσο που του παραχωρήθηκε για να ενημερώσει υποτίθεται το κοινό.

Οι αποδέκτες λοιπόν θωρώντας αληθής η όχι την πληροφορία που συλλαμβάνει ο νους τους άθελα τους συμμετέχουν στο αποτέλεσμα εκείνο που τους θέλει προσκολλημένους στο σύστημα, ένα κοινωνικό σύστημα που φτιάχτηκε για να τους παγιδεύσει και να τους ελέγξει κάθε πτυχή της ζωής τους μιας και ο νους διαμορφώνει τον χαρακτήρα και κατά συνέπεια υλοποιεί τις πράξεις.

Το σύστημα αυτό έχει ως σκοπό την διαμόρφωση χαρακτήρων χωρίς κριτική σκέψη, αντίληψη των πραγμάτων , γνώση και ουσία με σκοπό να δημιουργήσει γρανάζια που στην συνέχεια θα αποτελέσουν κομμάτι μιας μηχανής, μιας μηχανής που τελικό τις σκοπό έχει την εξάλειψη του ανθρωπίνου είδους και κατά συνέπεια του Ελληνικού έθνους.

Σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία έτσι όπως βίαια μας επιβάλουν χρόνια τώρα να βιώνουμε στον τόπο τούτο δεν υπάρχει χώρος για το γένος των Ελλήνων, διασπασμένοι, ατομιστές και με διχόνοια μέσα μας προσπαθούν να ξεριζώσουν τις ρίζες μας και να μας εξαλείψουν όπως κάποτε έκανε ο Χριστιανισμός βαπτίζοντας τους προγόνους μας ως ειδωλολάτρες και σφαγιάζοντας τους, τους επέβαλαν να γίνουνε εικονολάτρες. Βαπτίζοντας μας πριν προλάβουμε να πούμε την πρώτη μας λέξη και προσκυνημένοι να δοξάζουμε Θεό και αγίους που ούτε καν στην όψη δεν μας μοιάζουν, σε ναούς που καταπατούν τα ιερά μας προσπαθώντας να σβήσουν από την μνήμη μας την δόξα των προγόνων μας που ακόμη το αίμα τους κυλάει στις φλέβες μας. Γέμισαν το μυαλό μας δογματισμούς και προκαταλήψεις και προσπάθησαν να καταπνίξουν την ελεύθερη σκέψη και το πνεύμα των Ελλήνων, αλλά εκ του αποτελέσματος ποτέ δεν κατάφεραν να επιτύχουν ολοκληρωτικά τον στόχο τους μιας και όλοι είμαστε ακόμη εδώ, Χριστιανοί ή όχι , αμαθής ή ημιμαθής , σκεπτόμενοι ή όχι , γνωρίζοντας ή μη την πλήρη αλήθεια.

Όπως ένα λουλούδι ή ένα βότανο δύναται να ανθήσει και να ομορφύνει ή να δώσει τις ευεργετικές του ιδιότητες σε όποιον το αντικρίσει ή το χρησιμοποιήσει για να γιατρευτεί έτσι και εμείς θα πρέπει να δώσουμε και πάλι την ομορφιά και να γιατρέψουμε πρώτα τους εαυτούς μας και αμέσως μετά αναπόφευκτα όλη την ανθρωπότητα.

Πρέπει όμως να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα διότι έχουμε μαραθεί, μας έχουν βάλει στην σκιά και δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε, η δυνατότητα υπάρχει το περιβάλλον είναι το πρόβλημα, έτσι έχουμε τρείς επιλογές, είτε να περιμένουμε να πέσει το φώς πάνω μας, είτε κάποιος να μας μεταφέρει κάπου ηλιόλουστα και ζεστά, είτε να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να αναπτυχθούμε γοργά για να φτάσουμε εμείς τον Ήλιο πριν να είναι αργά και τελικά μαραθούμε εντελώς και κατά συνέπεια πεθάνουμε.

Σαν Έλληνες έχουμε τις ρίζες μας στις αρχές του χρόνου και αυτό σήμερα είναι πιο φανερό από ποτέ μιας και συνεχώς ανακαλύπτονται, αγγεία, πόλεις, αντικείμενα, γραφές και κτίσματα χρονολογούμενα όλο και πιο παλιά σε όλα τα μέρη του πλανήτη καθιστώντας μας το πιο λαμπρό και αρεστό έθνος σε όλη την υφήλιο.

Υπάρχει λόγος όμως και αυτός είναι η συνέχεια, η συνέχεια του πολιτισμού μας που πολεμιέται όσο κανείς άλλος και αφαιμάζεται συνεχώς από τους εξουσιαστές του εκάστοτε χρόνου πού σαν βδέλλες ρουφούν το αίμα του ξενιστή τους παίρνοντας δύναμη και κατά συνέπεια μένοντας ζωντανές.

Αντιλαμβανόμενοι ότι έχουμε ρίζες από τις αρχές του χρόνου μας κάνει να στεκόμαστε γερά στο έδαφος και με ορθό ανάστημα, υπερήφανοι και λαμπεροί να αναζητούμε συνεχώς την γνώση και τις αρετές των προγόνων μας βρισκόμενοι σε πλήρη επαφή με το παρόν και μόνον έτσι μπορούμε και πάλι να γεννήσουμε ζωή και να επεκτείνουμε την γνώση, κτίζοντας και δημιουργώντας κοινωνίες και τέχνες που υμνούν την ζωή και τον κόσμο παραδειγματίζοντας ότι όλοι ανήκουμε ενωμένοι και σε συνεχή επαφή με την φύση αποτελώντας όχι ένα γρανάζι αλλά ένα κύτταρο στον οργανισμό που ονομάζεται Γαία.

Σκοπός μου δεν είναι να διαλέξω και να διδάξω μιας και δεν είμαι σοφότερος από κανέναν αλλά να μοιραστώ με όλους όσους τυχόν διαβάσουν το μήνυμα μου την αντίληψη που κατέχω σήμερα συμπάσχοντας με τους συνανθρώπους μου που τόσο πολύ πονάν και νιώθουν μόνοι τους, έτσι κλείνοντας θα ήθελα να κρίνει ο καθένας τα παραπάνω και με τον δικό του νου να τα αφομοιώσει ή να τα απορρίψει.

Πιστεύω πως η ίδια η ζωή μας θα πρέπει να γίνει η επανάσταση μας και ο καθένας να δώσει την μάχη του σε έναν αναπόφευκτο πόλεμο πρώτα με τον ίδιο του τον εαυτό και ύστερα με τον πραγματικό εχθρό, μιας και οι πρόγονοι μας μας απέδειξαν ότι δεν έχει σημασία πόσοι είμαστε αλλά ποιοί είμαστε και για ποιόν λόγο πολεμάμε.

Το κεφάλι ψηλά αδέλφια, το καλοκαίρι είναι κοντά και ο Ήλιος που προσπαθούν να κρύψουν θα μας φωτίσει και πάλι, ζεσταίνοντας τις ψυχές μας και δίνοντας μας δύναμη για τα δύσκολα που κοντοζυγώνουν.

Δημήτρης.
πηγη