ΚΛΕΙΝΕΙ Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

του Θανάση Αργυράκη*

«Ω πουλημένα όντα νευρόσπαστα τυραννικά, ξενοκρατίας κλάδοι, το έθνος εφαντάσθητε να στείλετε στον Άδη, οικτίρω τιμωρίαν σας, την αθλιότητά σας και την ανοησίαν σας (…)». Η χώρα μας έχει...
ξαναπέσει στο γκρεμό, και ο διαχρονικός στρατηγός Μακρυγιάννης έχει δείξει και τους υπαίτιους, εντός και εκτός της Ελλάδας, αλλά και το μοναδικό δρόμο της εξόδου. Τον αγώνα για την αξιοπρέπεια. Σήμερα, οι Έλληνες ζούν μια ιστορική στιγμή. Βρίσκονται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, και καλούνται να αποφασίσουν αν θα ξαναγράψουν ιστορία ή όχι.

Πολλοί είπαν ότι κλείνει ο ιστορικός κύκλος της Μεταπολίτευσης. Άλλοι λένε ότι ολοκληρώνεται ο κύκλος της μεταπολεμικής περιόδου. Δεν αποκλείεται όμως, η Ελλάδα να βρίσκεται μπροστά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Το τέλος της νεοελληνικής περιόδου, η οποία άνοιξε με την επανάσταση του 1821, συνεχίστηκε με τις ξενόφερτες κυβερνήσεις, και μέσα από πολλές περιπέτειες, τραγωδίες, αλλά και λαμπρές στιγμές, η χώρα έφτασε να διαμορφώσει τα σημερινά σύνορά της και να αποκτήσει ένα -αλα γκρέκα- δημοκρατικό σύστημα.

Στη Γαλλία επανειλημμένως λέγεται ότι η αστική επανάσταση του 1789 και τα συνθήματα «Ισότητα, Αδελφοσύνη, Δικαιοσύνη», είναι ακόμα ζητούμενο. Στην Ελλάδα, οι στόχοι της δικής της επανάστασης, που ήταν εθνικοαπελευθερωτικοί και κοινωνικής δικαιοσύνης, θα μπορούσε να πεί κανείς ότι επίσης δεν εκπληρώθηκαν. Η ξενοκρατία, αν και υποχωρούσε ενίοτε, σήμερα κυριαρχεί. Το αίτημα για βαθιές τομές προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης, παραμένει περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.

Τηρουμένων των αναλογιών και εποχών ο ελληνικός λαός έχει κάθε λόγο να ξαναϋψώσει το φλάμπουρο της εξέγερσης, και να ξαναγίνει, όπως πρίν από δύο αιώνες, η σημαία του προοδευτικού κόσμου. Ο Έλληνας ή θα οικοδομήσει μια Νέα Δημοκρατική Ελλάδα, απαλλαγμένη από τα ξένα δεσμά, ή θα συνεχίσει να ζεί σαν νέο-ραγιάς. Σε αυτή την πορεία, δεν έχει τίποτε να χάσει. Άλλωστε, του τα παίρνουν όλα οι ξένοι εντολείς, με τους συνεργάτες τους, ντόπιους κουκουλοφόρους.

Σε όλα αυτά, τέλος, τεράστια είναι η ευθύνη της ονομαζόμενης αστικής τάξης. Της ελίτ της χώρας. Αντί να κρατάει τους παχυλούς λογαριασμούς της σε offshor στο εξωτερικό, περιμένοντας την κατάρρευση της χώρας, εντός ευρώ ή με δραχμή, για να αποκομίσει κέρδος, ας αποκτήσει επιτέλους εθνική συνείδηση και ας γίνει, έστω και μετά από δύο αιώνες, «εθνική αστική τάξη».

* ΠΗΓΗ: ''ΕΛ. ΤΥΠΟΣ''
 http://www.elkeda.g