Ο πόλεμος των εννοιών

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ Πώς το πολιτικό κατεστημένο ελέγχει τις συνειδήσεις μας; Πολύ συχνά ακούμε από το πολιτικό προσωπικό ότι έχουμε ως πολιτικό σύστημα τη Δημοκρατία. Μας...
λένε ότι οι αποφάσεις παίρνονται με δημοκρατικές διαδικασίες και βέβαια τρία από τα οκτώ κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν τη λέξη στο ίδιο τους το όνομα. (Νέα Δημοκρατία, Δημοκρατική Αριστερά και Δημοκρατική Συμμαχία) Όμως τα γεγονότα του περασμένου Ιουνίου - και όχι μόνο - απέδειξαν ότι η λεγόμενη «Δημοκρατία» μας είναι βαρέως πάσχουσα. Το νομοσχέδιο που επικύρωνε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και που δεν το ήθελε το 90% του λαού, τελικά υπερψηφίστηκε στη βουλή και οι διαδηλώσεις πνίγηκαν στα χημικά. Όμως Δημοκρατία είναι να εφαρμόζεται η θέληση της πλειοψηφίας και αφού αυτό δεν συμβαίνει άρα υπάρχει αλλοίωση της έννοιάς της για να μην εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των πολλών αλλά των λίγων. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μια ισχνή μειοψηφία που αποφασίζει υπέρ των συμφερόντων μιας ισχνής μειοψηφίας - δηλαδή ολιγαρχία. Και βέβαια αυτή η στρέβλωση οδηγεί σε μια αλυσιδωτή φθορά δεκάδων πολιτικών εννοιών. Ας εξετάσουμε κάποιες από αυτές: 1) Νόμος – Διαταγή Νόμος είναι «είναι κοινωνικός κανόνας όπου ομού αποφασίσαμε να εφαρμόσουμε» (Ρήγας Φεραίος-Χάρτα). Άρα Νόμος είναι εκείνος ο κοινωνικός κανόνας που επιλέχθηκε από την πλειοψηφία των ατόμων που καλούνται στη συνέχεια να τον εφαρμόσουν. Από την άλλη μεριά διαταγή είναι ο κανόνας στου οποίου τη διαμόρφωση δεν εμπλέκονται αυτοί που θα υποχρεωθούν στη συνέχεια να τον εφαρμόσουν. Τον κανόνα αυτόν τον αποφασίζουν λίγοι και στη συνέχεια τον επιβάλλουν με τη χρήση διαφόρων μορφών βίας και απειλών στην κοινωνία. Απλά σκεφτείτε για μια στιγμή πόσες και ποιες από αυτές τις διαταγές που υπερψηφίστηκαν στη βουλή, θα εφαρμόζονταν τελικά, αν έπρεπε πρώτα να τις εγκρίνει το κοινωνικό σύνολο. 2) Πολίτης - Υπήκοος Για να θεωρείται κάποιος πολίτης πρέπει - κατά τον Αριστοτέλη - να μετέχει στη Νομοθετική και τη Δικαστική εξουσία. Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις στη ζωή τόσο του πολίτη όσο και του υπηκόου ορίζονται από κανόνες. Οι κανόνες αυτοί στην πρώτη περίπτωση ονομάζονται νόμοι και στη δεύτερη διαταγές. Το κύριο αλλά ψευδεπίγραφο σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009 ήταν "Πρώτα ο πολίτης". Ως μετά Χριστόν προφήτες μπορούμε τώρα να του δώσουμε την πραγματική του ερμηνεία: "Τελευταία ο υπήκοος". 3) Αντιπρόσωπος – Ασύδοτος Οι βουλευτές μας αυτοχαρακτηρίζονται σαν αντιπρόσωποί μας. Όμως η σχέση αντιπροσώπευσης είναι σχέση εντολέα και εντολοδόχου. Ο τελευταίος ενεργεί σύμφωνα με τις εντολές του πρώτου και όχι το αντίθετο. Όμως εδώ έχουμε το πρόβλημα ότι αφού κάθε κυβέρνηση έχει ορίζοντα τετραετίας, οι πολιτικές της και οι άνθρωποι που τις αποφασίζουν μένουν στο απυρόβλητο για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο ο –δήθεν κυρίαρχος - λαός δεν μπορεί να τους ανακαλέσει. Επίσης δεν μπορεί να παρέμβει στο «διαταγοθετικό» έργο με αποτέλεσμα να είναι αναγκασμένος να υπακούει σε κάθε έκτρωμα που θα βγάλει ο ναός της ολιγαρχίας. Ενώ ο λόγος ύπαρξης του πολιτικού προσωπικού θα έπρεπε να είναι η κοινωνία, αντ΄ αυτού έχουμε μετατροπή της σχέσης αντιπροσώπευσης σε σχέση ασυδοσίας ανάμεσα στα συμβαλλόμενα μέρη. Σαν συνέπεια το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου παραμερίζεται για να εξυπηρετηθεί αυτό των λίγων πολιτικών και οικονομικών εξουσιαστών, ντόπιων και ξένων. Όσοι πιστεύουν ότι η έλλειψη δημοκρατίας είναι αυτή που μας οδήγησε σε αυτά τα χάλια, είναι αυτοί που πρέπει να παλέψουν ώστε να αρχίσει η κοινωνία να αντιλαμβάνεται το παραμύθι που μας πουλάει ο κοινοβουλευτισμός, όπως επίσης να παλέψουν για τον εκδημοκρατισμό της συλλογικότητας στην οποία μπορεί να ανήκουν. Για να πολεμήσεις τον εχθρό σου πρέπει να ξέρεις ποιος είναι αυτός και ποια είναι τα όπλα του. Είναι πολύ δύσκολο έως και αδύνατο να αντικρούσουμε την κοινοβουλευτική δικτατορία που μας καταδυναστεύει αν ονομάζουμε τις διαταγές της νόμους, αν προσποιούμαστε τους πολίτες ενώ είμαστε υπήκοοι της ολιγαρχίας και αν αποκαλούμε τους ασύδοτους εξουσιαστές μας αντιπροσώπους. Το ότι υπάρχει σχετική ελευθερία λόγου, δικαιώματα για απεργίες και διαδηλώσεις(όταν δεν είναι πολύ ενοχλητικές), και οι εκλογές – με άλλες προϋποθέσεις βέβαια από τις σημερινές - είναι κάποια δημοκρατικά στοιχεία, αλλά από μόνα τους δεν κάνουν τη Δημοκρατία. Αυτά τα στοιχεία χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι από τους κοινοβουλευτικούς για να αποχαρακτηρίσουν την ολιγαρχία τους και να ευνουχίσουν τον δίκαιο αγώνα για την ανατροπή της. Πώς είναι δυνατόν να λέμε και να πιστεύουμε ότι έχουμε κοινοβουλευτική ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία όταν απλά αποφασίζουμε κάθε 4 χρόνια μεταξύ ελαχίστων ποιος θα είναι ο νέος μας δικτάτορας; Όταν αφήνουμε 151 άτομα να αποφασίζουν για 11.000.000; Εδώ που καταντήσαμε κανείς δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του – είτε είναι πάνω είτε είναι κάτω. Αν θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα πρέπει να τα λέμε με το όνομά τους!
ramnousia
Λόγιος Ερμής