ήρωας του Θερβάντες θεωρείται μια ρομαντική φιγούρα, ένας ήρωας πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του για χάρη του έρωτα και των ιδεών του. Ωστόσο, πέρα από αυτή την ειδυλλιακή εικόνα, οι άνθρωποι μερικές φορές ξεχνούν ότι ο Δον Κιχώτης δεν πολεμούσε πραγματικά τέρατα, αλλά, μάλλον επινοήματα της φαντασίας του. Ήταν ένας ήρωας, αλλά αξιολύπητος.
Στα μέσα Δεκεμβρίου, ο Ron Dermer, ανώτερος σύμβουλος του πρωθυπουργού του Ισραήλ, έστειλε μια επιστολή σε έναν από τους συντάκτες της εφημερίδας New York Times. Η επιστολή ήταν ευγενική έως και κολακευτική, όμως είχε σκοπό να χρησιμεύσει ως μία κήρυξη πολέμου.
(Σχ. ΚΟ: Η εφημερίδα New York Times είναι ιδιοκτησίας Arthur Ochs Sulzberger Jr., δισέγγονου του πλούσιου Εβραίου εκδότη Adolph Ochs ο οποίος την αγόρασε το 1896. Ο εκτελεστικός συντάκτης είναι Max Frankel, και ο αρχισυντάκτης είναι ο Joseph Lelyveld. Και οι δυο τους είναι επίσης, Εβραίοι).
Οι New York Times προσέφεραν στο Νετανιάχου την ευκαιρία να γράψει ένα άρθρο. Ο Dermer αρνήθηκε την προσφορά για λογαριασμό του Netanyahu. Η εξήγηση που δόθηκε: Τον περασμένο Μάιο, η εφημερίδα δημοσίευσε, χωρίς προσόντα, την διαστρεβλωμένη εκδοχή του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα που προηγήθηκαν του ξεκινήματος του κράτους του Ισραήλ.
Ο Dermer πειράχτηκε από τις θέσεις που διατύπωσαν ορισμένοι αρθρογράφοι της New York Times. Πρόσεξε καλύτερα και ανακάλυψε ότι από τα 20 άρθρα που γράφτηκαν για το Ισραήλ τους τελευταίους μήνες, τα 19 επέκριναν το Νετανιάχου και την κυβέρνησή του, και μόνο ένα (γραμμένο από τον Richard Goldstone) ήταν θετικό.
Η επιστολή δεν είχε σκοπό μόνο τον αποδέκτη της, φυσικά. Από το Γραφείο του Πρωθυπουργού διέρρευσε γρήγορα στην Jerusalem Post, μια εφημερίδα της οποίας η ιστοσελίδα διαβάζεται από πολλούς Εβραίους των ΗΠΑ. Ο στόχος ήταν να φιμωθεί η κριτική στον Νετανιάχου στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, και ως επί το πλείστον η κριτική που ασκείται από τους Εβραίους.
Ο τρόπος για να επιτευχθεί ήταν να απονομιμοποιηθούν τα μέσα ενημέρωσης που δημοσιεύουν αυτές τις επικρίσεις. Όσοι τολμούν να γράφουν εναντίον του Νετανιάχου είναι «αντισημίτες». Ένας Εβραίος που τολμάει να γράψει εναντίον του Νετανιάχου είναι ένας Εβραίος αντισημίτης. Κάθε πιστός Εβραίος πρέπει να το βουλώσει.
Η διαρροή της επιστολής ήταν απλώς το πρώτο βήμα στην εκστρατεία. Το δεύτερο βήμα ήταν ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε λίγο αργότερα από το Weekly Standard, ένα εβδομαδιαίο δεξιό έντυπο. Γράφτηκε από τον Eliot Abrams, που κατείχε υψηλές θέσεις στην Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας κατά τη διάρκεια της θητείας του George W. Bush.
Ο Abrams είναι Εβραίος. Οι νεοσυντηρητικές απόψεις του τον τοποθετούν στην δεξιά πτέρυγα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Πάνω απ’ όλα, είναι ένας πολύ καλός φίλος του Ισραήλ. Τον γνώρισα αρκετές φορές, κατά τη διάρκεια της θητείας του και αργότερα. Είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Ένας εντυπωσιακός άνθρωπος. Το άρθρο αυτό παραθέτω εδώ δεν είναι ένα από τα καλύτερά του.
Ο Abrams ισοπέδωσε τη σοβαρότερη κατηγορία εναντίον δύο εξέχοντων αρθρογράφων, του Thomas Friedman από τη New York Times και του Joe Klein από το περιοδικό Time. Τους κατηγόρησε και τους δύο ότι είναι Εβραίοι αντισημίτες. Ο Friedman είναι ένοχος επειδή σε μια από τις στήλες του έγραψε ότι το χειροκρότημα που έλαβε ο Νετανιάχου στο Κογκρέσο, δεν πιστοποιεί συμφωνία με την πολιτική του. Το χειροκρότημα αγοράστηκε και πληρώθηκε από το ισραηλιτικό λόμπι, γράφει ο Φρίντμαν.
Εν τω μεταξύ, ο Joe Klein είναι ένοχος επειδή έγραψε ότι οι νεοσυντηρητικοί της Αμερικής επιθυμούν να στείλουν τους νέους Αμερικανούς στον πόλεμο για χάρη της εθνικής ασφάλειας του Ισραήλ.
Ο Friedman θα μπορούσε να έχει επιλέξει μια διαφορετική διατύπωση, αλλά το αίτημά του έχει μια δόση αλήθειας σε αυτό: Τα φιλο-Ισραηλιτικό λόμπι, όπως και άλλες ομάδες πίεσης, αγοράζουν την υποστήριξη των μελών του Κογκρέσου. Ήμουν εκεί, στη διάρκεια της ομιλίας του Νετανιάχου στο Κογκρέσο. Έχω αναφέρει την ενθουσιώδη υποδοχή που έλαβε. Ωστόσο, είδα επίσης και τους μεγαλύτερους Εβραίους χρηματοδότες να παρακολουθούν στενά τους εκλεγμένους αξιωματούχους που έλαβαν την υποστήριξή τους για να βεβαιωθούν ότι είναι αρκετά ενθουσιώδεις.
Ωστόσο, ας υποθέσουμε ότι ο Φρίντμαν είναι λάθος. Γιατί η κριτική που ασκείται σε μια εβραϊκή οργάνωση άμεσα μετατρέπεται σε αντισημιτισμό; Γιατί η κριτική που ασκείται στους νεοσυντηρητικούς, οι οποίοι έμπλεξαν την Αμερική σε λάθος πόλεμο στο Ιράκ, έναν πόλεμο που μόνο ωφέλησε το Ιράν, χαρακτηρίστηκε ως αντισημιτισμός; Είναι αλήθεια ότι πολλοί από αυτούς τους συγγραφείς είναι Εβραίοι. Και λοιπόν;
Πολλοί από τους μεγιστάνες της Wall Street είναι Εβραίοι, επίσης. Ο μεγαλύτερος των conmen, ο Bernie Madoff, (διαβόητος κεφαλαιούχος που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη φυλακή εκτίοντας ποινή 150 χρόνων) ήταν επίσης Εβραίος. Υπάρχει κάποια κριτική που ασκείται σε αυτόν, συμπεριλαμβανομένων των επικρίσεων που διατύπωσαν οι Εβραίοι θύματά του, που να έχει στιγματιστεί ως αντισημιτισμός;
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου