Η δεύτερη ανάγνωση των νομοσχεδίων στη Βουλή είναι μια περιττή διαδικασία, χάσιμο χρόνου που δεν διευκολύνει τις ταχύτατες νομοθετικές διαδικασίες που πρέπει να φέρει εις πέρας η κυβέρνηση Παπαδήμου. Έτσι η κυβερνητική επιτροπή θα «προτείνει» να καταργηθεί αυτή η διαδικασία. Και οι βουλευτές; Ποιος τους υπολογίζει! Έτσι κι αλλιώς μήπως διάβαζαν τι ψήφιζαν; Ούτε καν το μνημόνιο, όπως ...
λένε κάποιοι από αυτούς. Ή μήπως έφερναν αντιρρήσεις;
Αφού λοιπόν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν τα πάντα, έστω και με πόνο ψυχής, για τη σωτηρία της πατρίδας, τώρα θα κολλήσουμε, που έχουμε 250 στη χειρότερη; Και η Βουλή; Ποια Βουλή! Και τι τον νοιάζει η Βουλή τον Παπαδήμο; Μήπως εξελέγη από την κάλπη; Ή μήπως μάθαμε ποιος τον έφερε στην Αθήνα για να γίνει πρωθυπουργός; Διότι αυτό κανείς μέχρι σήμερα δεν το παραδέχτηκε.
Τα κόμματα τον αποδέχτηκαν υπό την πίεση των ΜΜΕ, αλλά κανένας δεν έχει παραδεχτεί ότι τον κάλεσε να έρθει. Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά; Ψύλλοι στ’ άχυρα. Το θέμα είναι να γίνουν οι μπίζνες.
Εξ άλλου τραπεζίτης είναι ο άνθρωπος και ανέλαβε να κάνει μια δουλειά που δεν μπορούσαν μόνοι τους να κάνουν οι πασόκοι και δίσταζαν να αναλάβουν οι νεοδημοκράτες: να παραδώσει την περιουσία της χώρας στους δανειστές – και να το κάνει προσφέροντας στην όλη μπίζνα το κύρος που δεν είχε ο Παπανδρέου. Άλλωστε από τη μια κυβέρνηση στην άλλη το μόνο σοβαρό που έχει αλλάξει είναι ο πρωθυπουργός.
● Οι βασικοί υπουργοί είναι οι ίδιοι – και είναι του ΠΑΣΟΚ συν κάτι δεξιές τσόντες σε δεύτερους ρόλους.
● Η Ν.Δ. έβαλε κάτι διακοσμητικούς ίσα για να χρεωθεί μεν τη λέζα, αλλά να το παίζει αντιπολίτευση σε αυτά που ψηφίζει.
● Χώθηκαν στη ζούλα και κάτι γραφικοί ακροδεξιοί για να ξεπλύνουν την πολυκαιρισμένη οσμή του θαυμασμού στον μεταξικό φασισμό και την 21η Απριλίου και για να φτιάξουν προφίλ για την «επόμενη μέρα» – οι άλλοι ακροδεξιοί, τα... «σταγονίδια» που έμειναν απέξω, χρησιμεύουν στα «ευαίσθητα» συγκροτήματα ΜΜΕ ως μπαμπούλες, μαζί με το φάντασμα της τρομοκρατίας, για να ξεπλένουν τους ορίτζιναλ ακροδεξιούς ως εγγυητές της δημοκρατίας.
Αυτός ο αχταρμάς, λοιπόν, και κυρίως ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός τους, ανέλαβαν να ξεπουλήσουν τη χώρα – και ούτε καν να την πουλήσουν εδώ που τα λέμε, αφού στο τέλος το μόνο από αυτή τη διαδικασία που θα μείνει σε ελληνικά χέρια θα είναι τα «παράπλευρα κέρδη», οι μίζες που πάντοτε και παγκοσμίως συνοδεύουν τέτοιου είδους ξεπουλήματα.
Τι χρειαζόμαστε λοιπόν τα τυπικά της κοινοβουλευτικής διαδικασίας; Τα βάζουμε κι αυτά σε ένα fast track και ξεμπερδεύουμε.
Σε ποιο ευρώ πρέπει να μείνουμε;
Ο χρόνος άλλωστε πιέζει αφόρητα. Είδαμε πόσο καιρό κάναμε να πάρουμε την έκτη δόση – κι ακόμη στο ταμείο δεν μπήκε. Φανταστείτε τι θα γίνει για την έβδομη. Άρχισαν από τώρα τα όργανα. Και όλα, υποτίθεται, θα γίνουν για να παραμείνουμε στο ευρώ. Σε ποιο ευρώ; Σας παρακαλώ, αυτά είναι λεπτομέρειες.
● Τι σημασία έχει που το ευρώ έγινε ο παγκόσμιος ζήτουλας και έτρεξαν πανικόβλητα το δολάριο, το γιεν, η στερλίνα και το ελβετικό φράγκο να το στηρίξουν;
● Τι σημασία έχει που οι άξεστοι του Νότου και της ανατολικής Ευρώπης τρέχουν και μαζεύουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες σαν να έχει έρθει η συντέλεια του κόσμου επειδή οι ευρωτράπεζες στέγνωσαν τις αγορές από ρευστό;
● Τι σημασία έχει που οι αρθρογράφοι και οι αναλυτές διεθνώς κάνουν πλάκα με το ναυάγιο της ευρωζώνης και, αντί αναλύσεων, γράφουν σενάρια ταινιών καταστροφής;
● Τι σημασία έχει που ακόμη και ο Όλι Ρεν και ο Βαν Ρομπάι ξελαρυγγιάζονται ότι η κρίση στην ευρωζώνη είναι «συστημική» – δηλαδή του νομίσματος και του ευρωσυστήματος – και όχι απλώς των χρεωμένων χωρών;
● Τι σημασία έχει που ακόμη κι αυτοί λένε ότι, αν δεν καταφέρουν – τώρα στα στερνά, εν μέσω κρίσης και πανικού – όσα... δεν κατάφεραν σε τόσα χρόνια σταθερότητας και ανάπτυξης, δηλαδή τη «βαθύτερη ενοποίηση», «θα πρέπει να αποδεχτούμε τη σταδιακή διάλυση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος που λειτουργεί εδώ και πάνω από μισό αιώνα»;
● Τι σημασία έχει που η αμερικάνικη Fed, όπως έγραψαν χθες τα «Επίκαιρα», ετοιμάζεται να συνδέσει με το δολάριο τη... «νέα δραχμή», αλλά και τα νομίσματα όσων χωρών εγκαταλείψουν το ευρώ;
● Τι σημασία έχει που το ΔΝΤ (και συνεπώς οι ΗΠΑ) είναι έτοιμο να γίνει ο εγγυητής της προσωρινής επιβίωσης της ευρωζώνης – ή ενός μέρους της – μαζί με τους Κινέζους, που ετοιμάζονται να καταβροχθίσουν τις ευρωπαϊκές υποδομές και το εμπόριο;
Στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε τη συνέχεια ούτε τη βιωσιμότητα του ευρώ. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να εγγυηθεί τη δική μας θέση στο ευρωσύστημα. Κανείς δεν ξέρει αν, πότε ή για πόσο θα έχουμε ευρώ, «μαλακό ευρώ», «νέα δραχμή», «ευρωδραχμή», «δολαριοδραχμή» ή οθωμανικό γρόσι.
Χωρίς περιουσία, όμως, χωρίς πλούτο, δικαιώματα και ανεξαρτησία, είτε με ευρώ είτε με... δολάριο, εμείς θα είμαστε οι χαμένοι και οι υπόδουλοι.
Εξ άλλου, αν δεν το προσέξατε, όλοι αυτοί οι διεθνείς και εγχώριοι απατεώνες, κάθε φορά που μιλάνε για ευρώ ή δραχμή, πάντα κρατάνε για πάρτη τους τον μπαλαντέρ, που είναι το χρέος.
● Είναι βέβαιοι ότι η Ελλάδα, ανεξαρτήτως νομίσματος, θα συνεχίσει να χρωστάει και να μην μπορεί να πληρώσει.
● Είναι βέβαιοι ότι θα χρωστάει σε ευρώ και ότι εκείνοι σε κάθε περίπτωση θα έχουν λαμβάνειν αυτά που είναι έτσι κι αλλιώς αδύνατον να πληρώσουμε.
Η απειλή δεν είναι η δραχμή, διότι κανένα εθνικό νόμισμα δεν κατέστρεψε ποτέ κανέναν. Η απειλή είναι ότι θα μας έχουν δεμένους χειροπόδαρα και ότι θα μας πάρουν τα πάντα αν κουνηθούμε.
Στην πραγματικότητα είναι βέβαιοι και μπορούν να απειλούν όχι επειδή θα καταστραφούμε αν φύγουμε, αλλά επειδή κάποιοι εδώ, στο εσωτερικό της χώρας, εγγυώνται και διαβεβαιώνουν καθημερινά ότι αιωνίως θα χρωστάμε. Και ότι θα κάνουμε τα πάντα για να σώσουμε το ευρώ. Όχι τη χώρα ούτε τους Έλληνες.
Με... πατέντα
Με όλα αυτά πάνω στο τραπέζι όχι ως σενάρια καταστροφής, αλλά ως γεγονότα και ως δημόσιους σχεδιασμούς των μεγάλων παικτών του πλανήτη, πιστεύετε πως η Ελλάδα καλείται, μέσω του «τεχνοκράτη» πρωθυπουργού της και της θλιβερής κουστωδίας της οποίας ηγείται, να παραδώσει ό,τι έχει και δεν έχει – τα λεφτά της, τα υπάρχοντά της και τον ίδιο τον λαό της – για να μείνει στο ευρώ; Λυπούμαι, χάσατε.
Δεν καλείται να τα παραδώσει για να μείνει στο ευρώ. Αλλά απλώς να τα παραδώσει. Είτε μείνει στο ευρώ είτε φύγει ή εκδιωχθεί.
● Επειδή, σύμφωνα με τους κολλημένους επί δεκαετίες με το ξεπούλημα, αυτό πρέπει να γίνει. Δεν μας τα λένε σήμερα πρώτη φορά – ούτε επειδή τώρα χρωστάμε. Τα έλεγαν και τα έκαναν από τη δεκαετία του 1990. Και τότε τζάμπα για μας – και με κέρδη άγνωστα για τους ίδιους. Βλέπετε, αν δεν ανοίξουν οι λογαριασμοί των διατελεσάντων υπουργών, πρωθυπουργών και βουλευτών στην Ελβετία, δεν θα μάθουμε ποτέ τι φαγώθηκε με τις δεκάδες «μπιρ παρά» ιδιωτικοποιήσεις και από ποιους.
● Επειδή το λένε... δημοσιογράφοι, «δημοσιογράφοι», επαγγελματίες σορτάκηδες και αρπακτικά από την εποχή της «Σοφοκλέους», άμεσοι, έμμεσοι και κρυφοί υπάλληλοι τραπεζών και διάφοροι αφελείς κερδοσκόποι... ψηφαλακίων.
● Επειδή το λένε συγκροτήματα πρόθυμα να χειροκροτήσουν και να υπηρετήσουν οποιονδήποτε ως πρωθυπουργό, αρκεί να τους δίνει θαλασσοδάνεια και να μην τους πάρει τα μαγαζιά επειδή χρωστάνε τα κέρατά τους στις τράπεζες. Με οποιονδήποτε τα βρίσκουν, αρκεί να τρέχει ο μπερντές.
● Επειδή πρέπει η χώρα να μπει σε τροχιά... «ανάπτυξης». Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που χρεοκόπησε – με την ίδια διαφθορά, με την ίδια παράκαμψη της νομιμότητας, με τα ίδια ξένα αφεντικά στο κεφάλι μας, με τις ίδιες μεθόδους ξεπουλήματος, με τις ίδιες μίζες, αλλά αυτή τη φορά χωρίς νομικούς και άλλους θεσμικούς περιορισμούς. Στο πιτς φιτίλι και στο fast track.
● Επειδή όλα αυτά τα απαιτεί η διεθνής τοκογλυφία, η οποία με κανέναν νόμιμο τρόπο δεν μπορούσε να τα πάρει αν πρώτα ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου και ύστερα ο Βενιζέλος και ο Παπαδήμος δεν ήταν τόσο πρόθυμοι να «παραιτήσουν» την Ελλάδα από τα νόμιμα δικαιώματα και την ασυλία της.
Είναι πολλοί αυτοί που μας πιέζουν, βρε κουτά. Όχι για να μας κρατήσουν κοντά τους, αλλά για να μας πάρουν τα πάντα πριν μας σουτάρουν. Και δεν μπορούμε να πούμε «Όχι». Κι αν ακόμη παραλοΐσουμε και πούμε τελικά αυτό το ρημάδι το «Όχι», θα είμαστε – σύμφωνα με τη νέα ιδεολογική και πολιτική «γεωγραφία» που σμίλευσε ο μέγιστος, ο Τιτάνας της ελληνικής πολιτικής σκέψης – ή κομμουνιστές ή φασίστες ή μαλάκες.
Επειδή όμως οι κομμουνιστές είναι μειονότητα και οι φασίστες βρίσκονται ήδη στη συγκυβέρνηση υπηρετώντας προθύμως το «Ναι», τι μένει για όλους εμάς; Επιτέλους, το μαντέψατε. Για την ακρίβεια, αυτό ακριβώς πιστεύουν ότι είμαστε σήμερα: μαλάκες με πατέντα – και τεκμήριο αποτελεί η παροιμιώδης και αξιοθαύμαστη ανοχή μας. Μπορούμε να τους διαψεύσουμε; Άγνωστο...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου