Πολίτικη κουζίνα και πολιτικό μαγέρικο

[αφιερωμένο στον Πάνο Καμμένο]
Όσοι έχουν δει τη θαυμάσια ταινία «Πολίτικη κουζίνα» θα πρέπει να θυμούνται δύο σκηνές που κατά τη γνώμη μου σημαδεύουν τον ελληνισμό και τον Έλληνα, αποτελούν δε την πεμπτουσία της ταινίας. Όταν οι Τούρκοι ασφαλίτες πήγαν στο σπίτι τού συμπατριώτη μας [τον υποδύεται ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης] για να του ανακοινώσουν την απέλασή του οικογενειακώς, τον πήραν κάποια στιγμή παράμερα στο σαλόνι και ένας απ’ αυτούς τού είπε κάτι στ’ αυτί.


Αφού η οικογένεια είχε πλέον έλθει και εγκατασταθεί στην Ελλάδα, ο σύζυγος εκμυστηρεύτηκε στη σύζυγό του τί του είχε ψιθυρίσει στ’ αυτί ο τούρκος μυστικός πράκτορας. Του είχε πει ότι αν αλλαξοπιστούσε, θα μπορούσε αυτός και η οικογένειά του να παραμείνουν στην Κωνσταντινούπολη. «Και συ τί του απήντησες;» τον ρώτησε εκείνη. «Ασφαλώς και του απήντησα ΟΧΙ» αποκρίθηκε εκείνος με ένα θλιμμένο ύφος.
«Του απήντησες αυτό που έπρεπε», συνέχισε η σύζυγος. «Αλλά γιατί αυτό το σκυθρωπό ύφος τώρα;». «Διότι έχω ένα βάρος από τότε. Και με βασανίζει. Καθυστέρησα μερικά δευτερόλεπτα να απαντήσω».
Και όμως, αυτή την αδάμαστη ψυχή, αυτή τη λεβεντιά την κουμαντάρουν χρόνια τώρα οι ξένοι εφιάλτες με τους εγχώριους μπάτλερ, τον εσμό των λακέδων τους και τις λουλούδες-καμαριέρες τους. Κατά χιλιάδες γράφουμε, μιλάμε, φωνάζουμε, διαβάζουμε για το αλισιβερίσι των προδοτών πρωθυπουργών, για τους χαφιέδες-υπουργούς, τους βουλευτές-σφουγγαρίστρες, τους διορισμένους γύπες-διοικητές, για την ιδιοτέλεια όλου του πολιτικού συστήματος, για το νταβατζιλίκι του Τύπου και των ΜΜΕ εν γένει, για όλο αυτό το σκυλολόι τέλος πάντων, αλλά δεν κουνιέται ούτε πούστης, όπως λένε στο μεγάλο λιμάνι.
Εν προκειμένω, μάλιστα, εν πολλοίς κυριολεκτούμε χρησιμοποιώντας την έκφραση αυτή. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Μετά τον Σαρτζετάκη [1985-1990] βρέθηκε ένας Καραμανλής [2004-2009] να υψώσει ανάστημα και στη συνέχεια πάλι τα κεφάλια μέσα στη ντροπή, στο τέλμα, στα βοθρολύματα.
Εμείς οι ίδιοι χλευάσαμε αυτούς του δύο, διότι μας χάιδευαν τ’ αυτιά, οι Πρωτόπαππες, οι Πολυζωγόπουλοι, οι Παπουτσήδες και όλα τ’ άλλα τα παιδιά της «Αλλαγής» κουστουμιών από «Μαρούσης» σε «Armani».
Οι Ραγκούσηδες, οι Σκανδαλίδηδες, οι Πετσάλνικοι, οι Αρούληδες, οι Μητσοτάκηδες, οι Κουτρουμάνηδες, οι Κουσελάδες, οι Σαχινίδηδες, οι Χατζηδάκηδες, οι Χατζηγάκηδες, οι Άκηδες, οι Μάκηδες, οι Πάγκλανοι, οι Βενιζέλοι, οι Αβραμόπουλοι οι Δήμες, οι Τραγάκηδες, οι Γιαννακούδες και πρωτίστως ο ΓΑΠ και ο Σαμαράς [να με συμπαθάνε όλοι οι άλλοι λυμεώνες, τα ονόματα των οποίων δεν παραθέτω. Είναι βλέπετε και ατέλειωτος ο κατάλογος των δημοκρατών-δυναστών μας].
΄Ολοι οι άρπαγες και οι βολεμένοι να ψεύδονται ισχυριζόμενοι ότι σκίζονται να μας σώσουν, ενώ γνωρίζουν ότι οι ίδιοι σκοπίμως μας ξεσκίζουν φέρνοντάς μας στην σημερινή οικτρή οικονομική, κοινωνική και ψυχική κατάσταση. Βλέπουν τους άστεγους και τους πεινασμένους να πολλαπλασιάζονται εξ αιτίας της πολιτικής τους και δεν συγκινούνται. Διαλύουν τον λαό, αλλά όχι τη χώρα είπε ο τρισμέγιστος το δέμας, αλλά μικρόνους Βενιζέλος.
Η παρθένα ο Χρυσοχοΐδης μυξοκλαίει. Αφού μας ξέσκισε, μας λέει σχεδόν κάθε μέρα ότι δεν έπρεπε να μας έχει ξεσκίσει. Και τα συσσίτια αυξάνονται. Οι φιλάνθρωποι πληθύνονται. Φιλέλληνες, όμως πουθενά. Για έλληνες ηγέτες ούτε λόγος να γίνεται. Δεν χρειάζεται να διαβάσετε τίποτε και κανενός για να αντιληφθείτε πλήρως το σημερινό σκηνικό. Όσοι έχετε δει την ταινία «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» [υπόθεση Μπελογιάννη – ταινία του Νίκου Τζίμα του 1980] ξαναδείτε την και αναλογισθείτε σε τί διαφέρει η τότε εποχή [αρχές του ΄50] από εκείνη του ΄60, του ΄70, του ΄80, του ΄90, του ΄00, του ΄10.
Οι νεότεροι ας τη δουν για πρώτη φορά και ας κάνουν τη σύγκριση με τις ελάχιστες προσλαμβάνουσες που έχουν για την προ του ΄90 εποχή. Βλέποντάς την ας ξεχάσουν τις ιδεολογικές προτιμήσεις ή αγκυλώσεις τους. Ας εστιάσουν την προσοχή τους στο κλίμα της εποχής και είναι βέβαιον ότι θα αντιληφθούν αμέσως ποιος σημερινός πρωταγωνιστής ταιριάζει στον κάθε ρόλο της ταινίας. Σαν να μην πέρασε μια μέρα που λέει και το τραγούδι.
Θεέ μου, στείλε στο πολιτικό μαγέρικό μας μια φριτέζα σαν αυτή που ακούγεται στη διαφήμιση με τον Μπουλά.

Σωτήριος Καλαμίτσης