Από την πτώση του Τείχους στην πτώση (;) της Ελλάδας

Του Γιώργου Μαλούχου
Η Ελλάδα διανύει δραματικές ώρες, ειδικά μετά το χάος που έφεραν οι αδίστακτες βυζαντινές διαμάχες εξουσίας στο ΠαΣοΚ και μπλόκαραν, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, την επιλογή Παπαδήμου: δεν έχει νόημα να πει κανείς περισσότερα, οι πάντες γνωρίζουν πια τι ακριβώς συνέβη. Η ουσία είναι ότι στο ΠαΣοΚ, η υποψηφιότητα Παπαδήμου λειτούργησε τελικά περισσότερο ως φόβητρο για το....
κομματικό/κρατικό μέγα φέουδο εξουσίας, παρά, όπως έπρεπε, ως ελπίδα εξόδου της χώρας από την πιο δύσκολη στιγμή της. Και, τώρα, που είναι ισχυρότατη η πιθανότητα να του ζητήσουν εκ νέου κάτω από το βάρος της πίεσης να αναλάβει, το ερώτημα είναι αν μετά από όλα αυτά θα δεχθεί πλέον ο ίδιος… Ετσι, το μόνο που μπορεί τώρα κανείς να ευχηθεί, είναι όλα αυτά να τελειώσουν οριστικά σήμερα το πρωί, για να μην τελειώσει, πάλι σήμερα το πρωί, ξαφνικά η ίδια η χώρα. Εν τω μεταξύ, λοιπόν, και αναμένοντας τη «λύτρωση», ας κάνουμε πια μικρή «παύση» από τα εσωτερικά μας, για να δούμε και την άλλη, απόλυτα καθοριστική όψη των αιτιών που γέννησαν το φοβερό κραδασμό που ζει σήμερα η Ελλάδα, αλλά και μέγα μέρος της Ευρώπης – το τι συμβαίνει ήδη στην Ιταλία, το βλέπουμε όλοι. Γιατί μπορεί η μία διάσταση να είναι το ελληνικό πολιτικό σύστημα και τα… θαυμαστά «έργα και οι ημέρες του» για τα οποία ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο, όμως, υπάρχει κι άλλη: η όψη που κάνει την Ευρώπη να συμπεριφέρεται ως οτιδήποτε άλλο αντί ενιαίας Ευρώπης: να απειλεί χώρες ολόκληρες, να στέλνει απαράδεκτα τελεσίγραφα, που ευτυχώς βρίσκονται και κάποιοι να της τα γυρίσουνε πίσω, να απαιτεί μη προβλεπόμενες εκχωρήσεις κυριαρχίας από τα κράτη-μέλη της, να επιβάλλει προγράμματα που διαλύουν χώρες αντί να τις βοηθούν, να εκβιάζει ωμά και χωρίς νομιμότητα, να λαμβάνει όλες τις μεγάλες αποφάσεις αγνοώντας επιδεικτικά το σύνολο σχεδόν των μελών της και άλλα τόσα. Και για να δούμε πώς έφτασε η Ευρώπη εκεί, πρέπει να γυρίσουμε πίσω σε μια ημέρα σαν χθες πριν από περίπου δύο δεκαετίες: στη μέρα που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου και που από την Πτώση του, αντί να γεννηθεί μια νέα ενωμένη Ευρώπη, άρχισε να γεννιέται μια νέα γερμανική Ευρώπη, που σήμερα βρίσκεται στο απόγειο της δύναμης και της επιθετικότητάς της. Αμέσως μετά την Πτώση του Τείχους, μείζονες διεθνείς εξελίξεις δρομολογούνται: Ο Ψυχρός Πόλεμος τελειώνει. Στυγνές δικτατορίες σε όλη την Ευρώπη καταρρέουν και αυτό προκαλεί ανακούφιση Οι Αμερικανοί, όπως ακριβώς είχαν κάνει την επαύριο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επιβάλλοντας την απάλειψη των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων προς τους συμμάχους τους για να στήσουν τα πόδια της ξανά τη Γερμανία από το φόβο της Σοβιετικής Ενωσης, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, τους τα δίνουν και πάλι όλα. Αμέσως, η Γερμανία επανενώνεται – για την ακρίβεια, η πρώην Ανατολική προσαρτάται στην πρώην Δυτική. Η κυβέρνηση της νέας ενωμένης χώρας διακηρύσσει σε όλους τους τόνους, προς πάσα κατεύθυνση, με τον πιο επίσημο τρόπο και πολλές φορές, ότι το Βερολίνο δεν θα γίνει ξανά πρωτεύουσα της Γερμανίας. Λέει ψέματα σε όλους. Η γιγάντια επιχείρηση μεταφοράς της πρωτεύουσας ξεκινά να σχεδιάζεται μυστικά σχεδόν αμέσως, μέχρι που, ξαφνικά, εν μέσω αντιδράσεων στην ίδια τη Γερμανία, το 1994 γίνεται νόμος του γερμανικού κράτους. Παράλληλα, σχέδια και συζητήσεις ετών, έχουν αρχίσει πλέον να παίρνουν σάρκα και οστά: τίθενται οι βάσεις για το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Με ταχύτατες διαδικασίες, η νέα Ευρώπη γεννιέται και είναι φτιαγμένη στα μέτρα της νέας αναδυόμενης δύναμης, της Γερμανίας. Ακόμα και σήμερα, πολλοί δεν έχουν διακρίνει την άμεση συσχέτιση των δύο αυτών ιστορικών διεργασιών, της γερμανικής επανένωσης και της γέννησης του κοινού νομίσματος. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι η μία υπήρξε προϊόν, αποτέλεσμα αλλά και ταυτόχρονα προϋπόθεση της άλλης. Επίσης, πολλοί έχουν λησμονήσει το φοβερό νομισματικό πόλεμο των ετών αμέσως μετά την ενοποίηση: τον πόλεμο των επιτοκίων, στον οποίο, όπως ακριβώς και τώρα, η Γερμανία, συνεργαζόμενη άτυπα με τις «αγορές», εν προκειμένω με τον Τζορτζ Σόρος, οδήγησαν τη στερλίνα σε υποτίμηση 11% σε ένα βράδυ και την ιταλική λιρέτα σε εκδίωξη από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών που προηγήθηκε του κοινού νομίσματος. Τότε, η Γερμανία μάζεψε όλα τα κεφάλαια που χρειαζόταν, από όλη την Ευρώπη, ώστε να χρηματοδοτήσει την αναστήλωση και την ενσωμάτωση της παλιάς Ανατολικής Γερμανίας χωρίς κόστος για την ίδια. Ο τότε επικεφαλής της Μπούντεσμπανγκ Σλέσινγκερ, ο «βασιλιάς της Ευρώπης» όπως ονομαζόταν, ήταν το κεντρικό πρόσωπο σε αυτή την επιχείρηση, για την οποία έχουν γραφτεί δεκάδες διατριβές και βιβλία, ενώ ο διεθνής Τύπος της εποχής, για όποιον έχει τη διάθεση να κάνει τον κόπο να ανατρέξει σε αυτόν, είναι αποκαλυπτικός: εκεί, υπάρχουν τα πάντα. Αλλωστε, λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Σόρος τα περιέγραψε αναλυτικά στο βιβλίο του «Ο Σόρος για τον Σόρος», στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Λιβάνη, χωρίς ποτέ να διαψευστεί στο παραμικρό. Εκεί «προφητεύει» ότι ο νομισματικός πόλεμος για την γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει – αντιθέτως. Κι εκεί εξηγεί και περιγράφει ακριβώς πώς η Μπούντεσμπανγκ όχι μόνον υπονόμευσε τον ρόλο μιας ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας, αλλά υπήρξε «ο αρχηγός σε αυτό το νομισματικό κυνήγι, η φωνή του ‘κυρίου’ των κερδοσκόπων»… Η επανενωμένη Γερμανία, είχε όμως ακόμα δύο δυσκολίες: η πρώτη ήταν ότι η ενσωμάτωση της πρώην Ανατολικής απαιτούσε χρόνο – και σε αυτή τη διαδικασία ήταν που η Γερμανία πρώτη από κάθε άλλη χώρα παραβίασε η ίδια τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, για να «εισπράξει» μια απλή επίπληξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η δεύτερη, ήταν ότι δεν είχε ακόμα αποκτήσει την πολιτική ισχύ που θα ισοστάθμιζε την οικονομική ισχύ της και θα υπηρετούσε αποτελεσματικά τον εθνοκεντρικό επεκτατισμό της. Στην ουσία όμως, η ευρωπαϊκή Γερμανία της Βόννης, δεν υπήρχε πια. Τώρα, το μόνο που υπήρχε, ήταν η εκκολαπτόμενη γερμανική Ευρώπη του Βερολίνου την οποία ουδείς, εντός ή εκτός, μπορούσε πια να σταματήσει. Και αυτό ακριβώς είναι που πολλές φορές κατήγγειλαν τα δύο τελευταία χρόνια με σφοδρότητα και οι τρεις εν ζωή προηγούμενοι καγκελάριοί της. Ο Χέλμουτ Σμιτ, ο Χέλμουτ Κολ και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, κατήγγειλαν ανοικτά, δημόσια και σκληρά τη διάδοχό την Ανγκελα Μέρκελ ότι επανεθνικοποιεί την Ευρώπη και ότι απομακρύνεται από το στόχο μιας αληθινής ευρωπαϊκής ενοποίησης. Οι πρώην καγκελάριοι είδαν καθαρά και το είπαν πολλές φορές δημόσια ότι το Βερολίνο οδηγεί στο τέλος της Ευρώπης. Ειδικά ο Γκέρχαρντ Σρέντερ εξήγησε πολλές φορές γιατί και πώς το ευρώ ωφέλησε δραματικά τη γερμανική οικονομία και στραγγάλισε εκείνες του Νότου, καλώντας ταυτόχρονα το Βερολίνο να χρηματοδοτήσει, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, τη διαδικασία εξισορρόπησης. Κατήγγειλε την Ανγκελα Μέρκελ ότι η ίδια συνειδητά ήταν που στοχοποίησε την Ελλάδα και έσυρε τη γερμανική κοινή γνώμη σε μια κατεύθυνση στοχοποίησης και απαξίωσης της χώρας. Όμως, στο Βερολίνο, κανείς δεν είχε διάθεση να ακούσει για όλα αυτά. Η ελληνική κρίση, για την οποία ουδείς άλλος πλην ημών έχει την ευθύνη, ευθύνη απόλυτη και εξωφρενική, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το όχημα της τελικής γερμανικής υπέρβασης του πολιτικού και του θεσμικού πλαισίου αυτής της ενωμένης Ευρώπης. Η Ελλάδα έχει απόλυτη ευθύνη της κατάστασής της. Η ίδια. Όμως, η Γερμανία ήταν εκείνη που τη χρησιμοποίησε ως άλλοθι, ως Δούρειο Ιππο, για να επιβληθεί οριστικά το Βερολίνο ως ο μόνος και απόλυτος κυρίαρχος στην ευρωζώνη, κάτι που πέρασε πλήρως και θεσμικά στις 25 Μαρτίου του 2011 με την υιοθέτηση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, το οποίο «δένει» την Ευρώπη χειροπόδαρα στα μέτρα της γερμανικής επιθετικής πλεονασματικότητας. Πολλοί στην Ελλάδα έχουν την ευκολία να βρίζουν την πατρίδα τους. Αλλοι, φτάνουν στο αδιανόητο σημείο να λένε ότι ευτυχώς που οι Γερμανοί ισοπεδώνουν τη χώρα με την ασφυκτική πολιτική τους – την ώρα που, μόλις προχθές, στη χώρα τους προχωρούν σε προεκλογικές φορολογικές ελαφρύνσεις - και δεν κρύβουν τη χαρά τους για την επιβολή μιας πλήρους γερμανικής διοίκησης στη χώρα. Προφανώς δεν ξέρουν ούτε τι λένε, ούτε τι τους γίνεται. Δεν έχουν καν μπει στον κόπο να σκεφτούν ποιος ήταν εκείνος που, εκτός από τους όποιους έλληνες πολιτικούς ή μη απατεώνες – ωφελήθηκε τα μέγιστα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της τελευταίας εικοσαετίας στην Ελλάδα, που υπήρξαν όλα γερμανικά: η Siemens, τα υποβρύχια, τα άρματα… Τους είναι επίσης αδύνατο να αντιληφθούν το στοιχειώδες και αυτονόητο: καλά, εμείς, είμαστε ό,τι είμαστε. Και η Ιταλία; Η Ισπανία; Οι άλλες χώρες που μπήκαν ήδη στο μηχανισμό; Όλα αυτά δεν δείχνουν ότι κάτι άλλο συμβαίνει; Ότι το πρόβλημα δεν είναι στην καρδιά του Eλληνικό; Ότι δεν είναι η χώρα με το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ εκείνη που καταστρέφει τα πάντα για να πρέπει επί της ουσίας να ισοπεδωθεί με το πρόγραμμα που οι Γερμανοί σχεδίασαν και επέβαλλαν;… Η ελληνική πολιτική, τρώγεται με τα ρούχα της: δεν θέλει και δεν τολμά να δει την ουσία του προβλήματος. Κι αυτή δεν είναι άλλη παρά το αδήριτο γεγονός ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, όπως και πλήθος άλλες χώρες στις ισοπεδωτικές, ερημοποιητικές προδιαγραφές που με πρωτοφανή βία επιβάλλει το Βερολίνο για να πετύχει τους δικούς του και μόνον στόχους: την πλήρη επικράτηση της Γερμανίας στην Ευρώπη και την μετατροπή της στον γίγαντα που θα τροφοδοτήσει στα επόμενα χρόνια την αγορά της Κίνας. Αυτοί είναι οι μόνοι στόχοι του Βερολίνου και έχουν πλέον ομολογηθεί ανοιχτά, ακόμα και από τον ίδιο τον υπουργό Εξωτερικών της χώρας,Γκίντο Βεστερβέλε. Όμως αυτά, έχουν ως προϋπόθεση την άμεση κινεζοποίηση της Ελλάδας και όχι μόνον αυτής. Απλώς, ως ο πιο αδύναμος κρίκος, η Ελλάδα ξεκίνησε πρώτη. Ευτυχώς, όμως όπως πάντα, οι Γερμανοί βιάζονται. Δεν τους κρατάει τίποτα. Θέλουν την κυριαρχία και τη θέλουν τώρα. Επιτέθηκαν λοιπόν ήδη στην Ιταλία. Και την οδηγούν στο δρόμο που οδήγησαν κι εμάς. Αυτό, ίσως αποδειχθεί το μοιραίο λάθος τους. Γιατί η Ιταλία, δεν είναι Ελλάδα. Τα μεγέθη της είναι τεράστια, όπως και η παραγωγική της βάση και η σημασία της στις εξελίξεις. Κι εκεί, στην Ιταλία, που, ας σημειωθεί, ότι κανείς δεν βρίζει τη χώρα του, αλλά ούτε και εδώ αυτοί που βρίζουν πρόθυμα την Ελλάδα πράττουν το ίδιο για την Ιταλία, μπορεί πλέον να αρχίσει να γράφεται το τέλος της απόπειρας βίαιης γερμανοποίησης της Ευρώπης, που ξεκίνησε σαν σήμερα, το 1989, όταν έπεσε το Τείχος που, τελικά, δυστυχώς, πλάκωσε την Ευρώπη… Κι εδώ, τέλος, να σημειωθεί, ότι, ο λύκος στην αντάρα χαίρεται: τα όσα απίστευτα συμβαίνουν τις τελευταίες δύο μέρες στην Αθήνα, έδωσαν τη χρυσή ευκαιρία στη γερμανίδα καγκελάριο να κάνει χθες μια δήλωση που ελάχιστοι πρόσεξαν και ακόμα λιγότεροι κατάλαβαν, ενώ είναι καθοριστικής σημασίας: συνέδεσε άμεσα τα γεγονότα με την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβόνας. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η Γερμανία ετοιμάζεται πλέον και για τη συνταγματικού επιπέδου θεσμοποίηση της κυριαρχίας της στην Ευρώπη. Όμως, μετά το πρώτο λάθος του Βερολίνου να βάλει στη μέγγενη την Ιταλία ενώ είναι σε πλήρη εξέλιξη η ελληνική κρίση, αυτό είναι το δεύτερο λάθος: γιατί αυτή η αναθεώρηση απαιτεί ομοφωνία. Κι αυτό, είναι το μέγα όπλο της Ελλάδας και όχι μόνον αυτής, αρκεί να διαθέτει ηγεσία ικανή να πει «όχι»…
Πηγη
/filologos10