Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι.

Σήμερα στὴν Πατρίδα μας ζοῦμε μίαν κατάστασι ὑστερίας.

Ὅλοι πνίγονται, ἀγανακτοῦν, ἐξοργίζονται… Ἀναζητοῦμε τὴν αἰτία τῶν κακῶν καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἐμεῖς εἴμαστε τὸ ἴδιο τὸ κακό.

Θυμώνω, ἴσως περισσότερο ἀπὸ ὅσο χρειάζεται κάποιες φορές, ἀλλὰ εἶναι αὐθόρμητον.


Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, κάποιος φίλος μοῦ ζήτησε βοήθεια γιὰ νὰ βρῇ ἐργασία.

Γνωρίζοντας τὸ παλληκάρι καλά, ἀπεφάσισα νὰ ἀπευθυνθῶ στὶς ἐπαφές μου καὶ νὰ ἀναζητήσω κάποιον τρόπο νὰ τὸν βοηθήσω.

Στὸ μεταξύ, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, συνειδητοποίησα πὼς ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τὸ πρόβλημα τοῦ φίλου μου, ὑπάρχει κάτι βαθύτερο, πολὺ μεγαλύτερο, ποὺ ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν δική μας στάσι ἀπέναντι στὰ νεότερα δεδομένα.

Ἡ ἀνάγκη καὶ ὁ τρόπος ποὺ τὴν ἀντιμετωπίζουμε.

Ὅπως προανέφερα, ἐπικοινώνησα μὲ πολλούς. Οἱ περισσότερες ἀπαντήσεις ἀρνητικές. Τὸ παλληκαράκι δὲν ἔχει ἐπαγγελματικό δίπλωμα, δὲν διαθέτει πτυχία, δὲν ἔχει γνωριμίες. Συνεπῶς δὲν περιορίζει τὴν ἀναζήτησι. Θὰ ἐργαστῇ ὁπουδήποτε καὶ μὲ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες. Τό ξέρει. Ἐργάτης, γεωργός, τσοπάνος, κτίστης, ὑδραυλικός, μοῦτσος… Δὲν ἔχει προτιμήσεις. Μίαν διέξοδο ψάχνει γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ζήσῃ.

Ὅμως ἔτσι εἶναι μόνον ὁ φίλος μου.

Οὐδεῖς ἄλλος.

Βλέπουμε παιδιὰ νέα, ποὺ κάθονται κυριολεκτικῶς καὶ χάπτουν ἀέρα, ἀναμένοντας. Τί; Τὴν καλλιτέρα ἐργασία μέ βάσει τὰ τυπικά τους προσόντα;

Ἡ ἀγροτική μας οἰκονομία ῥημάζει, ἡ κτηνοτροφία μας βάλλεται, ἡ οἰκονομία μας ἔχει πιάσει πᾶτο κι αὐτοὶ ἀναζητοῦν τὴν πίττα νὰ πέσῃ γιὰ νὰ τὴν φᾶνε.

Ναί, ξέρω, ὁ φίλος μου δὲν ἔχει τυπικὰ προσόντα. Αὐτοὶ ἔχουν. Ὁ φίλος μου ὅμως δὲν φοβήθηκε ΠΟΤΕ τὴν δουλειά. Οὔτε τὸ κουβάλημα, οὔτε τὴν οἰκοδομή, οὔτε τὸ χωράφι. Αὐτοί;

Ναί, αὐτοί;

Πρὸ μερικῶν ἐτῶν, φίλος βιοκαλλιεργητής, ὁμολογοῦσε πὼς ἀναγκάζεται νὰ πάρῃ διαφόρους ἀλλοδαποὺς στὰ χωράφια, διότι οἱ Ἕλληνες ἀναμένουν στὸ καφενεῖο κάποιον διορισμό. Εἰδικευμένοι κι ἀνειδίκευτοι.

Ὅλοι δῆλα δή προσδοκοῦν κάτι ποὺ θὰ ἔχῃ γραφεῖο, γραβάτα, μισθό..

Ἒεεεε λοιπόν, αὐτὸ πάει, μᾶς τελείωσε! Πάπαλα!

Τέλος τὰ γραφεῖα, τέλος οἱ γραβᾶτες, τέλος οἱ μισθοί!

Τώρα πρέπει νὰ τὰ πιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Χωράφι, φτυάρι, κασμά… Ξέρετε… Αὐτὰ ποὺ φέρνουν τροφή… Αὐτὰ ποὺ βοηθοῦν τὸν ἄνθρωπο νὰ εἶναι αὐτάρκης…

Εἴμαστε 5.000.000 νοματαῖοι στὴν Ἀθήνα σήμερα. Ἐὰν προσθέσουμε κι ἄλλους τόσους ΛΑΘΡΟεποίκους, (κοντεύουν νὰ μᾶς φθάσουν) τότε περιμένουμε τί;

Νά πέσῃ ἐξ οὐρανοῦ τό μᾶννα; Σοβαρολογοῦμε;

Βλέπω νέους ἀνθρώπους νὰ φυτοζωοῦν. Νὰ ἀναμένουν ἀναγνώρισι πτυχίου. Πολυετῶν σπουδῶν. Ἢ ἔςτῳ μίαν καρεκλίτσα κάπου, πρὸ κειμένου νὰ μὴν βγοῦν στὴν ὕπαιθρο. Λυπᾶμαι πάρα πολύ γιὰ αὐτούς, ἀλλὰ δὲν θὰ μπορέσουν ΠΟΤΕ ξανὰ νὰ ἔχουν αὐτὰ ποὺ ὀνειρεύτηκαν ἢ ποὺ τοὺς ἔταξαν!

Γνωστὴ ἑταιρεία, ποὺ εἰδικεύεται στὴν πρόσληψι προσωπικοῦ γιὰ τρίτους, δηλώνει ξεκάθαρα στοὺς ὑποψηφίους, πὼς δὲν πρόκειται νὰ βρεθῇ ΤΙΠΟΤΑ ποὺ νὰ καλύπτῃ πλήρως τὰ προσόντα τους καὶ τὰ ὄνειρά τους. Κάτι κοντινό, ἴσως. Τίποτα ὅμως ποὺ νὰ ἐπιβραβεύῃ ἢ νὰ ἀποζημιώνῃ χρόνους καὶ χρόνους σπουδῶν. ΤΙΠΟΤΑ! ΤΕΛΟΣ!

Οἱ ἄνεργοι ἔχουν πρὸ πολλοῦ ξεπεράσει τὸ ἑκατομμύριο, ἐπισήμως. Ἐὰν συνυπολογίσουμε τοὺς ἐλευθέρους ἐπαγγελματίες ποὺ δὲν ἔχουν πλέον ἐπιχειρήσεις, τοὺς νέους ποὺ δὲν ἔχουν κάρτες ἀνεργίας καὶ τὶς ἡμιαπασχολήσεις ποὺ μᾶς τελείωσαν, τότε γιά πόσους ἀνέργους συζητᾶμε;

Κάποτε ὁ GAP ἰσχυρίστηκε πὼς θὰ ὑπάρχῃ ἕνας ἐργαζόμενος ἀνὰ οἰκογένεια. Ἔλεγε ἀλήθεια. Ἀλλὰ δὲν διευκρίνισε σὲ ποιὲς ἐργασίες θὰ ἀπασχολοῦνται ὅλοι αὐτοί. Γιατί κρατᾶμε ἀπό τίς πληροφορίες μόνον τμῆμα τους; Γιατί δέν τίς κρατᾶμε ὁλόκληρες;

Ἕνας ἐργαζόμενος ἀνὰ οἰκογένεια σημαίνει, ἕνας ποὺ θὰ μπορῇ νὰ παράγῃ χρῆμα. Στὸ χωράφι, στὸ λιβάδι, στὸ καΐκι, στὸ δᾶσος, στὸ συνεργεῖο, στὸ… ὁπουδήποτε.

Ἀλλὰ ἐμεῖς ἐκεῖ! Θέλουμε μόνον αὐτὰ ποὺ ἔως τώρα εἴχαμε. Ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἡ κρίσις περιλαμβάνει κι ἐμᾶς. Δὲν εἶναι γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους μόνον. Εἶναι πρῶτα καὶ κύρια δική μας.

Δὲν θὰ ξαναβροῦμε ΠΟΤΕ δουλειὰ ποὺ νὰ καλύπτῃ κάθε μας προσόν ἢ κάθε μας πτυχεῖο! Ὀφείλουμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε! Δὲν θὰ ἀλλάξῃ αὐτὸ γιὰ πολλὰ πολλὰ χρόνια.

Δὲν θὰ μᾶς τακτοποιήσῃ κανένας γνωστός, κολλητός, ὑποψήφιος σὲ καμμίαν θεσούλα. Οἱ θεσοῦλες κόβονται ἡ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλην. Θὰ παραμείνουν σὲ λειτουργία μόνον οἱ ἀπαραίτητες.

Κι ἐμεῖς ἐξακολουθοῦμε νὰ ἔχουμε ἀνάγκη.

Ἀλλὰ ἀντὶ νὰ πιάσουμε τὴν πέτρα καὶ νὰ τὴν στύψουμε, ἀναμέεεεεεενουμε! Καλάααααα….

Ὁ φίλος μου ἀκόμη δὲν ἔχει βρεῖ δουλειά. Ἀναζητοῦμε τρόπους μήπως καὶ φύγῃ γιὰ Κρήτη ἢ γιὰ Βόρεια Ἑλλαδα. Δὲν θὰ μείνῃ ἐδῶ νὰ κλαίῃ τὴν Μοίρα του. Ἐκεῖ ἔχουν χωράφια. Τώρα θὰ μαζέψουν τὶς ἐλιές. Νὰ μερικὰ μεροκάματα.

Ὅμως ὁ φίλος μου δὲν διαθέτει κεφάλαια. Θὰ μποροῦσε νὰ βρεθῇ μὲ ἄλλους πολλούς, νὰ πᾶνε σὲ μίαν ἐπαρχιακὴ πόλι, νὰ λάβουν μίαν ἐκτασι ἀπὸ τὸ κράτος, ἀπὸ τὰ προγράμματα ποὺ ἔχουν δημιουργηθεῖ. Ἢ νὰ ἐνοικίασουν μίαν ἔκτασι καὶ νὰ τὴν ἐκμεταλλευθοῦν. Ἄλλος νὰ παράξῃ τομάτα, ἄλλος μαρούλι, ἄλλος πατάτα, ἄλλος γάλα, ἄλλος τυρί, ἄλλος νὰ μεταφέρῃ, ἄλλος νὰ πουλᾶ… Ἰδοῦ πεδίον δόξης λαμπρόν. Καί γιατί ὄχι;

Κάποιος ποὺ ἔχει σπουδάσει οἰκονομικά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἄλλη παροχὴ ἐργασίας στὰ τῆς παραγωγῆς, θὰ μποροῦσε νὰ κρατᾶ τὰ λογιστικά. Ἢ νὰ ὀργανώνῃ τὶς πωλήσεις. Ἢ νὰ φροντίζῃ γιὰ τὴν ἀνάπτυξι τῆς ἐπιχειρήσεως.

Ἕνας ἄλλος, ποὺ ἔχει σπουδάσει μηχανικός, θὰ μποροῦσε νὰ φροντίσῃ τὶς καλλίτερες δυνατὲς ἐφαρμογὲς γιὰ τὴν ἐπιχείρησι. Ἢ τὴν συντήρησι κάποιων μηχανημάτων. Ἢ … Ξέρει αὐτός καλλίτερα.

Δῆλα δή, μποροῦμε νὰ κάνουμε τόσα καὶ τόσα. Δὲν εἶναι μόνον ἀδιέξοδα ἐμπρός μας. Ὑπάρχουν λύσεις. Ὑπάρχουν προοπτικές. Ἀρκεῖ νὰ θέλουμε νὰ τὶς δοῦμε.

Ἄλλως τε, καμμία ἐπιχείρησις δὲν ἀποδίδει ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς λειτουργίας της. Ἀπαιτεῖται νὰ ἐπενδύσουμε χρῆμα, χρόνο καὶ προσωπικὴ ἐργασία, πρὸ κειμένου νὰ ξεκινήσουμε νὰ λαμβάνουμε κάτι ὡς ἀπολαβὴ ἀπὸ τοὺς κόπους μας.

Εἶναι καλλίτερο νὰ κάθονται νέοι ἄνθρωποι ἀδρανεῖς; Νά περιμένουν τί; Δίχως χρήματα, δίχως ἐργασία, δίχως ὄνειρα. Τοὐλάχιστον ἂς ξεκινήσουν ἀπὸ κάτι. Τώρα δὲν ἔχουν τίποτα. Καὶ δὲν ἐλπίζουν σὲ τίποτα. Μήπως ἀλλάζοντας ὀπτική και ἀντίληψι θὰ μπορέσουν νά ἔχουν κάτι; Κάτι; Ἀπό τό τίποτα δέν εἶναι σημαντικότερον;

Ναί, δέν γνωρίζουν. Ἀλλὰ θὰ μάθουν. Ναί, δὲν ἔχουν δικές τους ἐκτάσεις. Θὰ ζητήσουν καὶ θὰ λάβουν.

Ἀλλὰ ὑπάρχουν κι ἄλλα. 70.000 τόνοι πατάτας περιμένουν στὸν Νευροκόπι νὰ ….θαφτοῦν. Ἕνα φορτηγάκι, πέντε-ἕξη παιδιά, καὶ ἡ πατάτα θὰ βρῇ τὸν δρόμο της γιὰ τὴν κουζίνα μας. Γιατί νά περιμένουμε ἀπό τήν Αἴγυπτο καί τήν Κίνα πατᾶτες; Τόσοι τόνοι ἐκεῖ παραμένουν στά ἀζήτητα. Ἐμπρός, δέν ὑπάρχει κάποιος νά ἀποφασίσῃ πώς αὐτή ἡ πατάτα εἶναι τροφή ἀπαραίτητη κι ὄχι λίπασμα;

Τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα. Πάρα πολὺ δύσκολα. Στὶς Οἰνοῦσες γιὰ παράδειγμα ζητοῦν Πολιτικὸ Μηχανικό. Γιατί δέν ἔχουν βρεῖ ἀκόμη; Μήπως διότι κανένας δέν ἐνδιαφέρεται; Μήπως διότι κανένας δέν θέλει νά χάσῃ τήν βολή του; Μὰ τότε ἡ ἀνάγκη δὲν ὑφίσταται! Κοροϊδευόμαστε.

Τὸ σημαντικότερον ὅλων ποὺ ὀφείλουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε εἶναι πὼς ὅλο αὐτὸ τὸ οἰκοδόμημα, ἐντὸς τοῦ ὁποίου διαβιούσαμε, ΠΑΕΙ!!! Γκρεμίζεται! Τελείωσε!

Ἐμεῖς, γιὰ νὰ παραμείνουμε ζωντανοί, ὀφείλουμε νὰ ἀλλάξουμε προτεραιότητες, στόχους καὶ σχεδιασμούς. Εἰδ’ ἄλλως ἂς δέσουμε ἀπὸ μίαν πέτρα στὸν λαιμό μας… Κάπου κοντὰ κάποιαν θάλασσα θὰ ἔχουμε…. Ἂς τὸ κάνουμε τώρα, συνειδητά, διότι σὲ λίγο, σὲ πολὺ λίγο, θὰ ψοφήσουμε ἀπὸ πείνα.

Γιὰ νὰ κτίσῃς ἕνα γκρεμισμένο σπίτι, πρῶτα καθαρίζεις τὰ ῥημάδια, τὰ πετᾶς καὶ μετά στήνεις θεμέλια. Θεμέλια στὰ ῥημάδια δὲν στήνονται. Αὐτὴ εἶναι ἡ νέα μας πραγματικότης.

Κι ἐμεῖς, μέρος αὐτοῦ ποὺ καταρρίπτεται, εἴμαστε τμῆμα τῶν ἐρειπίων. Τῶν ῥημαδιῶν. Ἐὰν δὲν πετάξουμε τὶς παλαιές μας συμπεριφορές, στάσεις ζωῆς καὶ τρόπους διαβιώσεως, ἁπλῶς θὰ ἀκολουθήσουμε τὰ ῥημάδια. Μπᾶζα αὐτά, μπᾶζα κι ἐμεῖς.

Τώρα τί κάνουμε; Πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι; Πονάει τό σύστημα κόψουμε τό σύστημα; Μὰ τὸ σύστημα εἴμαστε πρῶτα καὶ κύρια ἐμεῖς. Ἐὰν δὲν ἀλλάξουμε ἐμεῖς, πῶς θά ἀλλάξῃ τό σύστημα;

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Εἶμαι ἀρκετὰ μεγαλύτερη ἀπὸ κάθε πιτσιρικὰ ποὺ σήμερα καταλαμβάνεται ἀπὸ ἀπελπισία. Ἔχω κι ἐγὼ δομήσει τὴν ζωή μου μὲ βάσει τὰ προϋπάρχοντα δεδομένα. Πρὸς ὥρας ἀκόμη ἀντέχω. Ἀλλὰ ὅταν θὰ πάψω νὰ ἀντέχω, κανένα πρόβλημα. Θὰ τὰ καταφέρω ὁπουδήποτε. Μὲ γνωρίζω πάρα πολὺ καλά.

Υ.Γ.2. Δὲν θὰ πρότεινα ποτὲ σὲ κάποιον νὰ κάνῃ κάτι ποὺ δὲν ἔχω κάνει πρῶτα ἐγώ. Κι ὅλα τὰ παραπάνω τὰ ἔχω ἤδη πράξει ἀρκετὲς φορές. Περισσότερο γιὰ νὰ διαπιστώσω τὶς ἀντοχές μου, παρὰ ἀπὸ ἀνάγκη. Ἀλλὰ τὰ ἔπραξα. Δὲν μὲ τρόμαξε ποτὲ ἡ δουλειά.

Υ.Γ.3. Οἱ περισσότεροι, ἰδίως νέοι, ὅπως προανέφερα, αὐτὴν τὴν στιγμὴ δὲν κερδίζουν τίποτα. Δὲν ἔχουν εἰσοδήματα, δὲν ἔχουν τρόπο νὰ ζήσουν, δὲν ἔχουν ὄνειρα. Μία κίνησις δημιουργίας δικῆς τους ἐπιχειρήσεως, μὲ ἢ χωρὶς τὴν συνδρομὴ συνεταίρων, προϋποθέτει τὴν ἀνάληψι τοῦ ῥίσκου. Καὶ τὰ κέρδη καὶ οἱ ζημίες δικές τους. Τώρα ὅμως δὲν ἔχουν τίποτα. Μὲ τὴν ὁποιανδήποτε δράσι θὰ ἔχουν κάτι. Πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ τίποτα. Ἀκόμη καὶ ἡ ζημία, εἶναι πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὸ τίποτα. Ἔτσι ἔμαθα ἐγώ. Δὲν συμφωνεῖτε;

φωτογραφία
πηγη