Μαζί, αλλιώς Γουδί!

Οι επόμενες ώρες και ημέρες που ξημερώνουν για τη χώρα είναι από τις πιο κρίσιµες στην Ιστορία της. Εστω και την ύστατη ώρα ας βρει, επιτέλους, η πολιτική, η επιστηµονική και η επιχειρηµατική τάξη της Ελλάδας µια κοινή συνισταµένη. Το δράµα που εξελίσσεται και η κρισιµότητα των στιγµών ξεπερνούν κόµµατα και ιδεολογίες που...
έχουν ήδη καταρρεύσει.

Ας επιστρατευθούν οι καλύτεροι Ελληνες, όσοι έχουν εµπράκτως αποδείξει ότι και γνωρίζουν και τολµούν να συγκροτήσουν ένα εθνικό σχήµα για τη σωτηρία της χώρας και των πολιτών της. Πολιτικοί, επιχειρηµατίες, τεχνοκράτες, οποιοσδήποτε. Ας αντιληφθούν ότι δεν µπορεί µόνος του κανείς να αντιµετωπίσει µια τόσο κρίσιµη κατάσταση. Η Ελλάδα βρίσκεται σήµερα σε πόλεµο. Αν δεχόταν επίθεση, ας πούµε, από την Τουρκία, θα τσακωνόταν ο Παπανδρέου µε τον Σαµαρά ή θα τους κατήγγελλαν ο Τσίπρας µε την Παπαρήγα;

Οταν θα καταλήξουν οι Ευρωπαίοι σε βαριές και επώδυνες αποφάσεις για την Ελλάδα, αυτές θα πρέπει -σε λίγες ώρες ή µέρες- να εφαρµοστούν.

Μπορεί ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Σαµαράς ή όποιος άλλος από µόνος του να αναλάβει αυτό το δύσκολο έργο χωρίς εθνική οµοψυχία; Γιατί, επιτέλους, έστω και την τελευταία στιγµή, δεν επιχειρούν µια υπέρβαση;

Aν δεν συµφωνήσουν αυτοί οι δύο ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΟΛΟΥΣ, καµιά λύση, «καλή» ή κακή, δεν θα εφαρµοστεί και θα πάει όλη η χώρα στο ΓΟΥΔΙ.

Ενας παραπάνω λόγος που έχει τρελαθεί ο κόσµος είναι ότι βλέπει να χάνονται η χώρα, η οικονοµία, η δουλειά του, ΑΜΑΧΗΤΙ! Και όχι µόνο αυτό, αλλά µέχρι την τελευταία στιγµή οι πολιτικοί να γράφουν τις πιο µαύρες σελίδες της εθνικής ΒΙΒΛΟΥ ΕΜΦΥΛΙΩΝ «ΠΟΛΕΜΩΝ», η οποία δόξα τω Θεώ -που µας κρατάει ακόµα δυνατούς- είναι ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια.

Διαµέσου των αιώνων, ακόµα και όταν οι Μήδοι ήταν προ των πυλών, ή και εντός, δεν καταφέρναµε να συνεννοηθούµε. Από τις Θερµοπύλες, όπου οι µισοί δεν πήγαν γιατί ήταν δουλειά των άλλων, έως την πτώση της Κωνσταντινούπολης, όπου δήλωναν ανοιχτά ότι προτιµούν το τουρκικό σαρίκι από την παπική τιάρα. Κι από τα µατωµένα χώµατα του 1922 ως τη µεγάλη εµφύλια τραγωδία του 1944-1949, πάντα βγάζαµε τα µάτια µας µόνοι µας. Μεγάλοι ηγέτες, καλοί πολιτικοί, όπως και οι σύγχρονοι, εγκλωβίζονται στον στείρο κοµµατισµό.

Είµαστε, θα µου πείτε, σε τέτοια ιστορική συγκυρία;

Ναι, είµαστε, γιατί για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόµη, έχει δροµολογηθεί, µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο, µε το Α ή Β plan, µε το fast track ή το slow death, χρονοδιάγραµµα για την έξοδο της Ελλάδας από το club των αναπτυγµένων κρατών της Δύσης και η µετάταξή της στις βαλκανικές.

Με πόνο καρδιάς άκουγα τις προάλλες ξένο τεχνοκράτη να µου εξηγεί ότι η χώρα µας αντιµετωπίζεται πια ως αναπτυσσόµενη, developing, ήτοι, καταρχάς τριτοκοσµική by any standards!…

Και βλέποντας έξω από το παράθυρο µολότοφ και νεκρούς, ανθρώπους και σκουπίδια µε φόντο την Ακρόπολη, δεν είχα τι να πω…

Αναπτυσσόµενη προς τα κάτω! Τον χάσαµε τον πόλεµο, πατριώτες, και η υπ’ αριθµόν ένα αιτία, όπως θα καταγράψει για άλλη µια φορά η Ιστορία, είναι ο κοµµατισµός και η ασυνεννοησία.

Ο κοµµατισµός… Ανάθεµα τις ώρες και τις στιγµές που φάγαµε τη ζωή µας ξεσκίζοντας ο ένας τον άλλον υπέρ του κάθε κατά καιρούς Παπανδρέου και του κάθε Καραµανλή, ανάµεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά, στην Αλλαγή και την Κάθαρση, που όλα αποδείχτηκαν καλοστηµένες βιτρίνες για να τρώνε και να πίνουν οι πολιτικοί εις βάρος των κορόιδων.

ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που χάθηκαν τόσες και τόσες ανθρώπινες ζωές σε αγώνες, δίκαιους και έντιµους, που τελικά κατέληξαν να εξαργυρώνονται από πολιτευτάκηδες «κωλοέλληνες» που κοίταζαν µόνο την πάρτη τους, τελικά…

Ακόµη και εν έτει 2010, ενώ βάζανε όλη την Ελλάδα στη µέγκενη της Τρόικας, κατάφεραν, σύµφωνα µε την επίσηµη έκθεση των απηυδισµένων ΤΟΜΣΕΝ, να διπλασιάσουν τις ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ηµετέρων!

Ακόµη και το ’11, ενώ µισό εκατοµµύριο Ελληνες έχαναν τις δουλειές τους στον ρηµαγµένο ιδιωτικό τοµέα, αυτοί όχι µόνο δεν έδιωξαν ούτε ένα από τα «δικά τους παιδιά» του Δηµοσίου, αλλά προσέλαβαν κι άλλους!

Αυτό φτάνει και περισσεύει για να τεκµηριωθεί η άποψη ότι ο πόλεµος χάθηκε ΑΜΑΧΗΤΙ, κάπως όπως το ΕΑΜ άφησε τον ΕΛΑΣ να τρώει κοψίδια στη Λιβαδειά την ώρα που έδινε µε τους εφέδρους και τα γυναικόπαιδα τη µάχη της Αθήνας το Δεκέµβρη του ’44!

Οταν δεν απέλυσαν ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ, όταν δεν αποκρατικοποίησαν ΤΙΠΟΤΑ, κι όταν δεν εκπλήρωσαν ούτε παράγραφο από το ΜΝΗΜΟΝΙΟ που εκείνοι συµφώνησαν, πάει να πει ότι ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΧΑΘΗΚΕ ΑΜΑΧΗΤΙ!

Τι τους ζήτησαν Ε.Ε. και ΔΝΤ; Να περικόψουν το σπάταλο κράτος ΤΟΥΣ.

Τι έκαναν; Το «φόρτωσαν» ακόµη παραπάνω, στέλνοντας στην πυρά µόνο τους αληθινά εργαζόµενους -άρα φορολογούµενους- του ιδιωτικού τοµέα.

Ουσιαστικά µιλάµε για αυτοϋπονόµευση εκ των ένδον, για την οποία δεν υπάρχει καµία απολύτως δικαιολογία.

Τι να τις κάνω τώρα εγώ τις κλάψες και τις ανθρώπινες εξοµολογήσεις, τι µε νοιάζει αν χάνεται η… πολιτική καριέρα του οιουδήποτε νυν ή µέλλοντος ηγέτη, αν ζορίζεται η Βάσω, αν «θυσιάζεται» η Λούκα, αν θυµώνει και υποφέρει ο Γιώργος, αν απελπίζεται ο Σαµαράς µε το τι δέον γενέσθαι, κι αν κόβει τις φλέβες του ο Βενιζέλος;

ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΟΤΙ ΟΝΤΩΣ ΥΠΕΦΕΡΑΝ ΚΑΙ ΠΑΛΕΨΑΝ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΤ’ ΙΔΙΑΝ ΟΤΑΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΑΝ να τα βάλουν µε τα «ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ»;

Και να κέρδιζαν και κάτι, να πω! Αλίµονο, αυτούς που προσπάθησαν τάχα µου να «λουφάρουν», αυτούς βρίσκουν πρώτους-πρώτους στις γραµµές των Αγανακτισµένων, γιατί τελικά, αφού ΔΙΕΛΥΣΑΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, θα την πληρώσουν, θέλουν δεν θέλουν, και οι βολεµένοι καρεκλοκένταυροι του Δηµοσίου, αλλά και ο απλός δηµόσιος υπάλληλος, είτε δούλευε άριστα είτε όχι. Ολοι µαζί «στο σφυρί» γιατί οι πολιτικοί δεν είχαν το σθένος να κάνουν αυτά που συµφώνησαν.

ΕΞΑΠΑΤΗΣΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Το να χάνεις έναν πόλεµο µπορεί να δικαιολογηθεί αν έχεις δώσει τον αγώνα ολοκληρωτικά και ηρωικά, όπως έχει κάνει αυτός ο λαός όπου και όποτε χρειάστηκε στην τρισχιλιετή Ιστορία του που, κατά… σύµπτωση, όλες οι χρυσές σελίδες της έχουν γραφτεί από τον απλό µαχόµενο Ελληνα του ’21 ή του ’40, τον Ελληνα του «Αέραααα» και όχι από πολιτικούς και προύχοντες του αέρα του κοπανιστού.

ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓΜΗ: Και οι δύο µαζί, αλλιώς όλη η Ελλάδα στο Γουδί.

Πηγή