Ο τελευταίος κοπρίτης που λιάζεται στο Θησείο δεν θα πουλούσε την αγέλη του για να κονομήσει κοψίδια από τα spreads και τα CDS...

Μια χρονιά μόνο στη ζωή μου, στα εννιά μου, δεν είχαμε σκύλο κι ήταν γκρίζα χρονιά. Νόμιζα πως το σπίτι δεν είχε πόρτα. Είπε κάποιος, δεν θυμάμαι ποιος, ότι η Ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα ανθρώπων που πρόδωσαν την Πατρίδα τους, ανθρώπων που πρόδωσαν τις ιδέες τους, τ’ αδέρφια, τα παιδιά, τους...
γονείς, τους φίλους ή τους συζύγους τους. Δεν υπάρχει όμως ούτε ένα καταγεγραμμένο παράδειγμα σκύλου που να πρόδωσε τον αφέντη του. Ο σκύλος είναι ευθύς, ειλικρινής, άδολος. Ό,τι νοιώθει, το δείχνει. Φόβο, χαρά, επιθετικότητα, δισταγμό. Δεν υπάρχει περίπτωση να δείχνει κάτι και να εννοεί κάτι άλλο. Δεν υπάρχει ψεύτης σκύλος. Ο σκύλος είναι εκ φύσεως μάγκας και μπεσαλής, κοιτάει μόνο στα ίσια. Γι’ αυτόν είμαστε όλος ο κόσμος. Κι ο κόσμος του αρχίζει και τελειώνει στην αγέλη, που είναι γι’ αυτόν η οικογένεια. Είμαστε η κινούμενη Πατρίδα του, όπου κι αν πάμε. Στο Βόρειο Πόλο ή στην έρημο είναι ευτυχισμένος, αρκεί να είναι μαζί μας, να βλέπει και να μυρίζει την παρουσία μας. Στα παιδικά μας χρόνια μας διδάσκει την πρώτη ευθύνη για κάποιον άλλο αλλά και τον κύκλο της ζωής, γιατί ζει λιγότερο από εμάς. Γέννηση, ακμή, παρακμή και θάνατος. Επιστήθιος φίλος αλλά και η πρώτη απώλεια. Γι’ αυτό όταν βλέπω ένα παιδί και το κουτάβι του, χαμογελάω. Ξέρω ότι, εκείνη τη στιγμή, η ζωή εκπαιδεύει. Στις σπηλιές και στους απέραντους λειμώνες των κυνηγών, ήταν ο πρώτος σύντροφος που μας συνέδραμε στον αγώνα της επιβίωσης. Πάλεψε με θηρία, μας έδειξε κι έφερε θηράματα, φύλαξε τις φαμίλιες μας, τα κοπάδια, τα σπίτια και τις σοδειές μας. Σήμανε συναγερμό για επερχόμενους εχθρούς, μπήκε στη μάχη μαζί μας, μας συντρόφεψε στους ωκεανούς και δοκίμασε τις συνέπειες των εφευρέσεων μας. Πήγε παντού, σ’ εξερευνήσεις, πολέμους, στο διάστημα, με τυφλή εμπιστοσύνη στο χέρι μας. Στα άγρια δάση ή ανάμεσα στους ουρανοξύστες, ο κόσμος γι’ αυτόν παραμένει ίδιος. Ένας άγριος κι ενδιαφέρων τόπος, γεμάτος κινδύνους, όπου αυτός πορεύεται στο πλάϊ του αφέντη του, έτοιμος πάντα να θυσιαστεί. Είναι πια αποδεδειγμένο κι επιστημονικά, ένας πεινασμένος σκύλος αν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε τροφή και στο χάδι του αφέντη του, θα διαλέξει το χάδι. Και μην σας ενοχλεί η λέξη «αφέντης». Μην λερώνεται με την «πολιτική ορθότητα» και τα σκυλιά. Δεν φταίνε. Ο σκύλος, ως λύκος που είναι, είναι σοφός, ξέρει από ένστικτο ότι στη φύση υπάρχει ιεραρχία. Σας κοιτάζει με αφοσίωση γιατί σας αναγνωρίζει ως Αρχηγό. Σας αγαπάει άδολα και περιμένει το ίδιο. Ζει για το καθήκον του και θεωρεί αυτονόητη την ανταπόδοση σας. Κι ακόμη κι αν ως παλιάνθρωποι τον προδώσετε, εγκαταλείποντας τον, κακοποιώντας τον, αυτός δεν θα σας προδώσει ποτέ. Θα πουν μερικοί πως δεν πάω καλά. Εδώ χανόμαστε κι αυτός γράφει για σκύλους; Στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας είπα απ’ το βήμα ότι «εμείς, η αληθινή λαϊκή και πατριωτική παράταξη, ο μόνος αυθεντικός εκφραστής του κοινωνικού φιλελευθερισμού είμαστε και θα είμαστε πάντα το μαντρόσκυλο του Εθνικού Συμφέροντος, ο Άγρυπνος Φύλακας της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης». Μερικοί, ευαίσθητοι, ξέρετε, κάτι καραπροοδευτικά ρετάλια, κάτι σκυφτά μανικιούρ –πεντικιούρ της πολιτικής ορθότητας, ενοχλήθηκαν. Η νεοφιλελεύθερη αποτρίχωση, ένεκα του θέρους και της Μυκόνου, ενίοτε παίρνει κόντρα και τα μυαλά. Ακούσανε τη λέξη μαντρόσκυλο κι ο νους τους πήγε στην βία και στον τσαμπουκά. Ούτε που τους πέρασε από το μυαλό η ανιδιοτελής πίστη κι η ειλικρινής αφοσίωση. Δεν μπορούν να την ξεχωρίσουν από την υποταγή. Όταν κάνεις σέρβις στην παρασιτική διαπλοκή, όταν ακκίζεσαι ως γατούλα στους καναπέδες των «επιχειρηματιών», που έχουν μοναδικό πελάτη το κράτος, μπερδεύεις την εθελούσια δουλεία σου στους «νταβατζήδες» με την τιμή της αδιάλλακτης αμισθί στράτευσης. Μπορούμε να διδαχτούμε πολλά από τη φύση και πολλά είναι αξεπέραστα, αν όχι όλα. Οι ναυπηγοί ξέρουν πως κανένα δημιούργημα τους δεν μπορεί να έχει τα υδροδυναμικά χαρακτηριστικά των δελφινιών, που μάλιστα επικοινωνούν από τεράστιες αποστάσεις, πολύ πριν εκπέμψει και λάβει την πρώτη λέξη ο κύριος Μαρκόνι. Έτσι κι ο τελευταίος κοπρίτης, που λιάζεται στο Θησείο, δεν θα πουλούσε την αγέλη του για να κονομήσει κοψίδια από τα spreads. Το τελευταίο κοψονούρικο αλάνι που επιβίωσε με τους κολλητούς του από φόλες, νταλίκες και τον μπόγια, δεν θα εγκατέλειπε τους συντρόφους του και πολύ περισσότερο δεν θα τους πρόδιδε κερδοσκοπώντας με τα CDS. Κι αποδεδειγμένα, τα σκυλιά δεν ρουφιανεύουν. Σκύλος ρουφιάνος δεν υπήρξε σ’ όλο το ντουνιά. Δεν δίνουν εσωτερικές πληροφορίες σε σόγια και κολλητούς για να τα κονομήσουν. Δεν συμμαχούν με τους λύκους, τις αλεπούδες και τις αρκούδες ενάντια στον αφέντη τους και την αγέλη τους. Δεν υποκρίνονται. Ποτέ. Είπαμε, δεν υπάρχει ψεύτης σκύλος. Δεν κάνουν διαρροές, ούτε δίνουν ύπουλα παραπολιτικά. Πεθαίνουν για την φαμίλια τους και τον αρχηγό της. Δεν υπάρχει καν γαύγισμα που να περιγράφει την προδοσία. Τους είναι άγνωστη. Επίσης οι σκύλοι δεν είναι ψώνια. Αδιαφορούν για την χλιδή, δεν φωτογραφίζονται σε κότερα, ούτε σε καναπέδες μαζί με ύαινες, λύκους και γατόπαρδους. Ζουν φυσικό βίο. Έχουν φίλους, εχθρούς και ξένους που έδει δείξαι. Καθαρές σκυλίσιες κουβέντες. Οι σκύλοι έχουν μπέσα, αδέρφια. Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα θελήσετε ν’ αποκαλέσετε κάποιον «βρωμόσκυλο», ξανασκεφτείτε το. Αδικείτε γενιές και γενιές έντιμων, πιστών και γενναίων σκύλων… * Το κείμενο αυτό το είχα υποσχεθεί στην συναγωνίστρια του Antinews Έυη, μετά από ένα απίστευτο ελληνικό γεύμα που μας ετοίμασε κάποτε. Αφιερωμένο…
Πηγη