Ο Θύμιος Παπανικολάου μιλά "εφ όλης της ύλης" για την "αριστερά" και την αριστερά

Αναδημοσιεύουμε σε μία ανάρτηση δύο συνδεδεμένα μεταξύ τους κείμενα του Θύμιου Παπανικολάου ("Ρεσάλτο" ) στα οποία αναλύεται διεξοδικά απο έναν παλιό αδέσμευτο μαρξιστή όχι μόνο η πορεία της αριστεράς στην Ελλάδα αλλά και ο ρόλος που έπαιξαν οι διάφορες εκφράσεις της.Ο Θύμιος Παπανικολάου στο δεύτερο...
κείμενο , λαμβάνοντας πολύ σοβαρά υπ΄όψη τα όσα συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας , παρουσιάζει με εντιμότητα και ευθύτητα την δική του πολιτική πρόταση.

Η Βαβυλωνία της ΟΡΓΗΣ

Για πρώτη φορά, ίσως, στην ιστορία, τόσο συσσωρευμένη και συμπιεσμένη λαϊκή ΟΡΓΗ δεν εκδηλώνεται σε συνειδητή Οργανωμένη Πράξη, παρά μόνο λεκτικά. Εκδηλώνεται σε μια Βαβυλωνία οργισμένης λεκτικής περιγραφής και καταδίκης της δωσίλογης κυβέρνησης, του πολιτικού κόσμου, της καθεστωτικής παρακμής και του εφιάλτη της καταστροφής και του αφανισμού μας που ΖΟΥΜΕ…

Ακόμα και τα «αυθόρμητα», «τυφλά» ξεσπάσματα (πλατείες κ.λπ) έχουν σπασμωδικό και επεισοδιακό χαρακτήρα, χωρίς συνέχεια και δίχως να αφήνουν κάποια σοβαρά πολιτικά και οργανωτικά ίχνη- κεκτημένα: Ατμός που χάνεται και πυροδοτεί περαιτέρω το Μεγάλο Θυμό, συνακόλουθα την οργισμένη, ατομική μας λεκτική έξαρση, η οποία παραμένοντας σε ατομικό επίπεδο ισοδυναμεί με εκτόνωση…

Τέτοιες καταστάσεις βολεύουν μια χαρά το καθεστώς. Το βολεύει να διαθλάται η λαϊκή οργή σε ατομικά αναθέματα και κατάρες, σε αγελαίες εκφορτίσεις, σε τυφλές εκρήξεις του λαού ο οποίος, όταν θα επιτίθενται οι δυνάμεις καταστολής, θα αναζητά τη σωτηρία του στην τρεχάλα των ποδιών του…

Σήμερα, μάλιστα, έχει αναχθεί σε επιστήμη η προώθηση της αγελαίας, τυφλής, ατομικιστικής έκρηξης: Η «ατομική εξέγερση», η ατομική απόρριψη του καθεστώτος και τα «ατομικά πυρά» εναντίον του.

Τέτοιες είναι και οι «μαζικές εξεγέρσεις» που κυριαρχούνται ΟΧΙ από τις συνειδητές πολιτικές και οργανωτικές ορίζουσες, αλλά από τις τυφλές (ψυχολογικές) ορίζουσες της ψευδούς συνείδησης του εξεγερμένου ατομικισμού.

Αυτά πολύ εύκολα καναλιζάρονται, χειραγωγούνται και ακόμα: Παρέχουν το γόνιμο έδαφος για ποικίλες προβοκάτσιες των καθεστωτικών μηχανισμών, αλλά και άλλες πολύχρωμες ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ πλήθους πολιτικών τυχοδιωκτών…

Οι διεθνείς μηχανισμοί της Νέας Τάξης και τα πολιτικά τους όργανα σε κάθε χώρα μπορούν να παίζουν και να προωθούν αυτό το παιχνίδι της εξέγερσης των ατομικοτήτων, ακριβώς διότι έχουν αλωθεί τα πολιτικά υποκείμενα, οι κοινωνικές συλλογικότητες, κάθε κύτταρο ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ.

Με την άλωση αυτών των κοινωνικών και πολιτικών ιμάντων οι λαοί δεν έχουν στηρίγματα για να κινητοποιηθούν οργανωμένα, με στόχους και προοπτικές.

Για να μπει κάποιος σε σκληρούς αγώνες θέλει θεμέλια, Πίστη σε στόχους και προοπτικές του αγώνα. Οι αγώνες και κυρίως οι εξεγέρσεις δεν είναι παιχνίδια ατομικής έκρηξης και τρεχάλες δίχως Πολιτική και Οργάνωση…

Συνεπώς, όταν απουσιάζουν παντελώς τα πολιτικά επαναστατικά υποκείμενα, τα κύτταρα συλλογικότητας και οι ιμάντες της κοινοτικής δράσης, τότε αυτό που απομένει είναι οι τυφλές και αγελαίες λαϊκές εκρήξεις: Εκρήξεις που απλώς αποτελούν το αθροιστικό σύνολο των «ατομικών εξεγέρσεων»…

Το μεγάλο ιστορικό έγκλημα που έχει συντελεστεί είναι η μετάλλαξη και ενσωμάτωση στους μηχανισμούς της Νέας Τάξης της παραδοσιακής αριστεράς: Κυρίως της Σοσιαλδημοκρατικής, και ευρωκομμουνιστικής και των πολύχρωμων «αριστερίστικων» ποικιλιών τους.

Αυτή η «αριστερά» έπαψε να είναι Αριστερά. Απλώς έγινε ο διαχειριστής της αγωνιστικής αριστερής κληρονομιάς, ο αμείλικτος καταστροφέας αυτής της κληρονομιάς και των επαναστατικών παραδόσεων, καθώς και όλων των ιστορικών κατακτήσεων της Αριστεράς, ο φθονερός και μοχθηρός ροπαλοφόρος (ιδεολογικός και πολιτικός) της Νέας Τάξης.

Ας κάνουμε μια απλή υπόθεση εργασίας: Αν σήμερα υπήρχε Αριστερά στην αυθεντική της ιστορική παράδοση (έστω και στη ρεφορμιστική της εκδοχή) ΟΧΙ μόνο η κυβέρνηση αυτή θα είχε γκρεμιστεί, σαν χάρτινος πύργος, αλλά θα είχε γκρεμιστεί ολόκληρο το σάπιο καπιταλιστικό καθεστώς.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες κατάρρευσης του συστήματος, βάρβαρης λεηλασίας και χρεοκοπίας των λαών, χωρίς ιστορικό προηγούμενο, αλλά και τέτοιας συσσωρευμένης, διογκωμένης και συμπιεσμένης λαϊκής ΟΡΓΗΣ, θα είχαν εδραιωθεί, γιγαντωθεί και Οργανωθεί τα λαϊκά κινήματα σε δικές τους, πανίσχυρες μορφές κοινοτισμού, δηλαδή ΛΑΪΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ…

Τα υπάρχοντα «αριστερά» κόμματα, όμως, τα φτύνουν πλέον οι πάντες και αγωνίζονται απεγνωσμένα να ψαρέψουν ψηφοφόρους και να κρατήσουν τις δραματικά ισχνές δυνάμεις τους…

ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ τη μεγαλύτερη και πιο κατηγορηματική απόδειξη ότι δεν υπάρχει Αριστερά…

Επιβεβαιώνει όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Ότι χωρίς ΑΡΙΣΤΕΡΑ και χωρίς την αναστύλωση της αγωνιστικής ιστορίας της και των επαναστατικών της παραδόσεων δεν υπάρχει καμιά σωτηρία…

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Η μόνη διέξοδος

Ο εφιάλτης που ζει σήμερα η ανθρωπότητα (καταλήγαμε στο προηγούμενο κείμενό μας), δεν πιστοποιεί μόνο την ανυπαρξία της Αριστεράς, αλλά «επιβεβαιώνει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Ότι χωρίς ΑΡΙΣΤΕΡΑ και χωρίς την αναστύλωση της αγωνιστικής ιστορίας της και των επαναστατικών της παραδόσεων δεν υπάρχει καμιά σωτηρία…».

Μόνο η αυθεντική Αριστερά, δηλαδή η Αριστερά στην επαναστατική σοσιαλιστική της εκδοχή, μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από τα αδιέξοδα και την άβυσσο της καταστροφής.

ΜΟΝΟ η επαναστατική κίνηση των λαϊκών μαζών, δηλαδή οι σκληροί και αιματηροί μαζικοί αγώνες και οι γενικοί ξεσηκωμοί και εξεγέρσεις εναντίον των ληστών και δημίων της Νέας Τάξης μπορεί να διασώσουν τα έθνη, τους λαούς και τον Άνθρωπο.

Τέτοιους αγώνες μόνο η Επαναστατική Σοσιαλιστική Αριστερά μπορεί να τους πραγματοποιήσει, διότι αυτή αποτελεί τη νόμιμη κληρονομιά όλων των μαχών ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση που συνοδεύουν την παγίωση της ταξικής κοινωνίας.

Οι «θεωρίες» ότι δεν υπάρχει «αριστερά» και «δεξιά» ή ότι έχει πεθάνει η Αριστερά και ο Σοσιαλισμός είναι αντιδραστικές ουτοπίες, νεοταξικά ιδεολογήματα που καταργούν την Ιστορία, τα Κινήματα, και τις Ιδεολογίες…

Όσο θα υπάρχει η καταστρεπτική δυναμική του καπιταλισμού, που σήμερα απειλεί το ανθρώπινο γένος με αφανισμό, ο σοσιαλισμός θα παραμένει η μόνη ιστορική διέξοδος και η ΑΡΙΣΤΕΡΑ (η αυθεντική) η μόνη επαναστατική, ανθρωπιστική αντίληψη.

Όσο θα υπάρχουν σε αυτήν τη γη τα φαινόμενα της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης, της αδικίας, μαζικά και γενικευμένα, η αντίδραση ενάντια σ’ αυτά θα παραμένει απτόητη: Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και Η ιστορική φορά αυτής της αντίδρασης είναι η Αριστερά και ο σοσιαλισμός.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει άμεση σχέση με τον αιώνιο αγώνα του ανθρώπου, αποτελεί την πολιτική έκφραση αυτού του αιώνιου αγώνα και τον κληρονόμο των αγώνων.

Πάντα οι αγωνιστές και οι επαναστάτες τής κάθε εποχής ήταν η Αριστερά της Εποχής.

Αν ανιχνεύσει κανείς, έστω και πρόχειρα, τον 20ο αιώνα θα το διαπιστώσει: Όλες οι εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις ήταν έργο της Αριστεράς, όλοι οι μεγάλοι, ιστορικοί αγώνες είχαν μπροστάρηδες τους Αριστερούς και τους σοσιαλιστές

Η Αριστερά ήταν αυτή που προώθησε και οργάνωσε: Από τα συνδικάτα, τους αγροτικούς αγώνες, τους σκληρούς εργατικούς αγώνες (οκτάωρο, μισθούς, πολιτικές ελευθερίες κ.λπ) ΜΕΧΡΙ τα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, τις λαϊκές εξεγέρσεις και επαναστάσεις, και πολλά άλλα…

Δεν μπορεί κανείς να σβήσει από την ιστορία τούτο: Ότι η Αριστερά και μόνο αυτή αποτέλεσε τον πολιτικό εκφραστή των κοινωνικών και λαϊκών αγώνων εναντίον κάθε κατεστημένου, εναντίον της εκμετάλλευσης, της αδικίας και της καταπίεσης…

Γι αυτό και η σημερινή νεοταξική «αριστερά» (οι κάλπικοι διαχειριστές, σφετεριστές και κάπηλοι των λαϊκών αγώνων) κατάφερε τόσο θανατηφόρα κτυπήματα εναντίον της Αριστεράς και του Σοσιαλισμού…

Γι αυτό αυτή η «αριστερά» έγινε το πιο χαϊδεμένο και αδρά αμειβόμενο παιδί του συστήματος: Ακριβώς διότι ισοπέδωνε, κατέστρεφε και αποσάθρωνε την Ιστορία της Αριστεράς, τους αγώνες της, τις Ιδέες της, τον Πολιτισμό της, την Ηθική της, τις Μεγάλες Αξίες της: Της Συλλογικότητας, του Κοινοτισμού, της Αλληλεγγύης…

Η σημερινή, όμως, «αριστερά» δεν είναι Αριστερά: Είναι η άρνηση της Αριστεράς, το νεοταξικό άλλοθι και τεκμήριο για να συκοφαντηθούν οι ιδέες και οι αξίες της Αριστεράς, να σβήσουν την ιστορία της και κυρίως να σβήσουν τούτο: Ότι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει άμεση σχέση με τον αιώνιο αγώνα του ανθρώπου, αποτελεί την πολιτική έκφραση αυτού του αιώνιου αγώνα και τον κληρονόμο των αγώνων του ανθρώπου.

Κάθε αγώνας, συνεπώς, εναντίον της σημερινής βαρβαρότητας είναι εξ ορισμού ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ και ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ...

Το ίδιο κάθε εθνικός αγώνας είναι εξ ορισμού ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ, δηλαδή ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ…

Και οι μεγάλες εθνικές επαναστάσεις από τους Αριστερούς της Εποχής έγιναν…

Αυτά για να μην παραμυθιάζονται κάποιοι περί «πατρίδας» αποκόβοντας την «πατρίδα» από το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ πλαίσιο της Εποχής: Από τον ιμπεριαλιστικό, νεοταξικό οδοστρωτήρα που καταλύει κάθε έννοια πατρίδας, συλλογικότητας, κοινότητας, που καταλύει κάθε εθνικό ιστό και ιστορικό ιμάντα…

Το στρατηγικό χρέος της εποχής είναι: Η αναστύλωση της Αριστεράς και του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.

Η αναστύλωση των εργατικών και λαϊκών δομών και μορφών του αγώνα: Τα έμβρυα, τα κύτταρα και τους ιμάντες της λαϊκής κίνησης που η «αριστερά» διέλυσε…

Πηγη