Η βαρβαρότητα που φαντάστηκε η Λούξεμπουργκ δεν είναι απολύτως τίποτα , μπροστά σε αυτήν που έρχεται και ο λόγος είναι πολύ απλός . Τότε οι διαχωριστικές γραμμές του καλού με το κακό ήταν ευδιάκριτες και βασίζονταν σε μια ευρύτατα αποδεκτή κοσμοαντίληψη για το πώς μπορεί να πορευτεί ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας τα Θεόσδοτα δώρα του αυτεξούσιου και της ελευθερίας. Ακόμα και εκείνοι που δεν ήξεραν ή δεν αποδέχονταν τον λόγο του Χριστού εν τούτοις αντλούσαν από τα βάθη της ψυχής τη δύναμη και αγωνίζονταν με σωστό ή με λάθος τρόπο, συνειδητά ή ασυνείδητα, υπερασπιζόμενοι όμως αυτά τα δύο δώρα. Από την στιγμή που επέτρεψαν οι λαοί να διαχειριστούν τις ιδεολογίες τους πρόσωπα μαυρισμένα από την καπνιά της αποστασίας και λερωμένα από την βρώμα της προδοσίας και του μισανθρωπισμού, ήταν βέβαιο ότι θα φτάναμε στην σημερινή κατάσταση όπου όλες οι ιδεολογίες και τα πολιτικά συστήματα αλέθονται μαζί δημιουργώντας αυτόν τον τοξικό πολτό που λέγεται ιδεολογία-κοσμοαντίληψη της «Νέας εποχής». Η οδύνη μπερδεύτηκε με την ηδονή και το ηθικό με το ανήθικο, η αλήθεια με το ψέμα και το λογικό με το παράλογο. Αυτήν την σύγχυση την έντυσαν με τις ιδεολογίες τους κυρίως τα καπιταλιστικά συστήματα και οι νεοφιλελεύθερες μεταλλάξεις τους. Ήταν εκείνοι που χρησιμοποίησαν ως άρμα δόξας την ήττα του Σοβιετικού «σοσιαλισμού» για να κάνουν ελεύθερα το σουλάτσο τους στον κόσμο, πουλώντας με το κιλό την δυτικού τύπου «ελευθερία». Ήταν το ξεκίνημα της εφαρμογής ενός νέου συστήματος που ανάλογα με τις περιστάσεις χρησιμοποιούσε διάφορες μουτσούνες για να παρασύρει τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους στον κόσμο της ψευδαίσθησης μιας κοινωνικής ομαλότητας και μιας ευημερίας. Δυστυχώς έπρεπε να περάσουν κάμποσα χρόνια ώστε να καταλάβουμε ότι αυτό που πλασάριζαν οι αριστεροδέξιες μουτσούνες δεν ήταν η «ώριμη» μορφή μιας αστικής δημοκρατίας αλλά το φρικώδες σύστημα μιας δαιμονοποιημένης κοινωνίας που χτίζεται καθημερινά με τα δόγματα της «Νέας εποχής». Μήπως αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι μια κοσμική πρόγευση της κόλασης όπως την ονειρεύτηκαν και την προτείνουν οι διάδοχοι του Μάλθους, του Κέην, της Θάτσερ και όλων των «πολιτισμένων» εκφάνσεων της νεοταξικής λέρας; Η κοινωνία δαιμονοποιήθηκε όχι γιατί βρέθηκαν αιμοσταγείς και βάρβαροι στα κέντρα λήψης αποφάσεων που εκχέουν το δηλητήριο της ψυχής τους προς τα έξω, αλλά γιατί όλοι εμείς δεχτήκαμε το μαύρο για άσπρο και παραδώσαμε το πνεύμα μας στην παιδαγωγία της «Νέας Εποχής» και των σκιών της. Είμαστε συνένοχοι γιατί αφήσαμε τον εαυτό μας να γίνει το θύμα του κάθε ενός τσαρλατάνου και φονιά που τύλιγε τη χρυσή κλωστή χρόνια τώρα γύρω από το λαιμό μας. Δώσαμε τα στολίδια της ψυχής μας στους γύφτους της πολιτικής και μείναμε ξεβράκωτοι και απλανείς να κουνάμε ξεπνεωμένοι τις πλαστικές τους σημαίες. Εντάξει λοιπόν αμαρτήσαμε, ξεφύγαμε από τη ρότα που χάραξαν με το αίμα τους οι πρόγονοί μας. Μέχρι εδώ όμως δεν υπάρχει παραπέρα. Δεν θα γίνουμε οι πόρνες και τα γιουσουφάκια του κάθε ενός κερατά που θέλει να κάνει αυτό τον Άγιο τόπο το μπορντέλο του αυτοκράτορα. Ποιός από σας που διαβάζει τούτα τα λόγια θα δεχόταν να ντύσει πόρνη τη θυγατέρα του και να την βγάλει στο κλαρί προκειμένου να εξασφαλίσει τη δόση για το τζίπ ή για την εφορία του Παπανδρέου; Και για να εξηγούμεθα δεν είναι ότι μας έλαχε ένας κακός, σκληρός και υποκριτής κυβερνήτης. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά είναι κοινά σε όλους τους πολιτικούς που πούλησαν τη ψυχή τους στο διάβολο προκειμένου να ζήσουν έστω και για λίγο κατέχοντας τον κίβδηλο τίτλο του αρχηγού του κράτους. Είτε με Καραμανλή είτε με Παπανδρέου το νεοταξικό πραιτώριο είχε διασφαλίσει την επικυριαρχία του και θεσμικά. Αυτό που συνέβη στις προηγούμενες εκλογές δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ανάδυση ενός προσωπείου το οποίο διατηρώντας ψήγματα από την παλιά σοσιαλιστική μουτσούνα, παρέσυρε τον εφησυχασμένο νεοέλληνα σε βαθύτερο ακόμα κελί. Φυσικά και αυτή η κυβέρνηση είναι «αναλώσιμη» πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί που την ανέδειξαν οι ίδιοι θα την πετάξουν στα σκουπίδια όπως έκαναν και με την προηγούμενη. Δεν θα είναι η ανικανότητά της ή ο …επικίνδυνος «πατριωτισμός» της αυτά που θα καθορίσουν την ημερομηνία λήξης, αλλά το πότε θα αποφασίσει το νέο-ταξικό διευθυντήριο να επιβάλλει άπαξ και δια παντός την δικτατορία του, και αυτό θα γίνει όταν θα έχει ολοκληρωθεί το θεσμικό υπόβαθρο αυτής της παγκόσμιας «κυβέρνησης». Μέχρι τότε το μόνο που θα μας κρατήσει αληθινά ζωντανούς είναι ο πνευματικός και κοινωνικός αγώνας για την υπεράσπιση του αυτεξούσιου και της ελευθερίας μας, πράγμα που απαιτεί πάνω από όλα να πετάξουμε μακρυά τον χιτώνα του υλισμού και του ατομισμού. Να εκπαιδευτούμε δηλαδή πάλι από την αρχή ώστε να μπορούμε να σηκώνουμε το κεφάλι μας ψηλά κοιτώντας τον ουρανό.
Πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου