ο έθνος είναι δημιούργημα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης, για να δημιουργηθεί απαιτείται εδαφική επικράτεια, της

οποίας οι φυσικοί πόροι είναι ο πρωτογενής κοινός πλούτος όλων των μελών του έθνους
Το έθνος είναι δημιούργημα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης. Η επιστήμη, μας έχει εξηγήσει ορισμένα ζητήματα σχετικά με την δημιουργία του έθνους. Το έθνος προέρχεται από την (πολλών μορφών) αρχέγονη πολυπληθή οικογένεια της άγριας κατάστασης, από την οποία προέρχεται το γένος,
από το οποίο προέρχεται η φυλή (η ορδή όπως την λένε ορισμένοι ανθρωπολόγοι), από την οποία προέρχονται οι ομο-φυλίες, από τις οποίες προέρχεται το έθνος.

Το έθνος ΔΕΝ μπορεί να δημιουργηθεί τεχνητά. Τουλάχιστον χωρίς μια προϋπάρχουσα μαγιά πάνω στην οποία θα ενσωματωθούν άτομα-μέλη-ομάδες από άλλα έθνη και θα αφομοιώσουν τον χαρακτήρα του νέου τους έθνους.

Ο δυτικός πολιτισμός συνάντησε πολλά τέτοια προϋπάρχοντα “φυσικά” (λολ) έθνη -όπου κι αν πήγε προς αναζήτηση και κλοπή φυσικών πόρων- όπως στην βόρεια και νότια Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία και στην Αυστραλία. Τα οποία έθνη φυσικά και δεν ήταν τεχνητά δημιουργήματα κανενός.

[Πόσο αποτελεσμα τεχνητής επιβολης μπορεί να είναι τα κοινά εθνικά χαρακτηριστικά, της ομο-φυλίας των ινδιάνων Σιου (Sioux) για παράδειγμα; Ο ευρωπαίος όταν πήγε στην βόρεια αμερική βρήκε την ομο-φυλία αυτή χωρισμένη σε επιμέρους φυλές όπως οι Oglala και οι Lakota κλπ κλπ. Και όλοι, παρά και τις συγκρούσεις που κατά καιρούς είχαν μεταξύ τους για κυνηγότοπους κλπ, γνώριζαν και είχαν συνείδηση πως αποτελούσαν τμήμα ενός ενιαίου έθνους. Είχαν συνείδηση πως έχουν δηλαδή μια κοινή ταυτότητα έναντι άλλων παρόμοιων ομο-φυλιών. Που είναι το τεχνητό εδώ; ]

Για να δημιουργηθεί το έθνος, και ΟΛΑ τα προηγούμενα, απαιτείται μία σημαντική παράμετρος: το έδαφος. Ο τόπος. Δηλαδή η εδαφική επικράτεια. Την οποία εδαφική επικράτεια το έθνος (και όλοι οι πρόγονοί του, όπως ομο-φυλία, φυλή, γένος, αρχέγονη και πολυπληθής οικογένεια της άγριας κατάστασης) διεκδικεί και ζηλότυπα επιτηρεί, έναντι των άλλων εθνών, που ενδεχομένως την επιβουλεύονται.

Και ο λόγος για αυτή την ζηλότυπη επιτήρηση και διεκδίκηση της εδαφικής επικράτειας του έθνους, είναι απλός. Από τους φυσικούς πόρους του εδάφους που κατέχει το έθνος, οτι υπάρχει πάνω και κάτω από αυτό το έδαφος δηλαδή, και με την απαιτούμενη ανθρώπινη εργασία φυσικά, ακόμη κι αν πρόκειται απλώς για ΤΡΟΦΟ-ΣΥΛΛΟΓΗ, ζει και τρέφεται ΠΡΩΤΟΓΕΝΩΣ το έθνος (και όλοι οι πρόγονοί του). Γι’ αυτό και το εθνος (και όλοι οι πρόγονοί του, μέχρι και η πολυπληθής κοινοκτημονική αρχέγονη οικογένεια των σπηλαίων), υπερασπίζεται τα εδάφη του. Στρατιωτικά. Οπως ακριβώς κάνουν και πολλά πολλά πολλά άλλα θηλαστικά. Στην γη και την θάλασσα.

Το έθνος δημιουργείται λοιπόν μέσα στα όρια μιας εδαφικής επικράτειας. Ορος απαραίτητος. Ακόμη και για νομαδικά-ποιμενικά έθνη. Την εδαφική επικράτεια αυτή την ονομάζει πατρίδα. Το έθνος καλεί τον τόπο του πατρίδα. Πατρίδα σημαίνει άνθρωποι που γεννιούνται και κατοικούν σε έναν τόπο. Εθνος και πατρίδα σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κάθε μέλος ενός έθνους θεωρεί πως έχει ΜΙΑ μετοχή στον κοινό πλούτο αυτής της εδαφικής επικράτειας-πατρίδας. Δηλαδή στον σχηματισμό του έθνους συμβάλλουν και σοβαρώτατοι, μα ΣΟΒΑΡΩΤΑΤΟΙ, οικονομικοί λόγοι.

Υπάρχουν ή υπήρξαν έθνη χωρίς πατρίδα, δηλαδή χωρίς εθνική επικράτεια. Είναι όμως ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να συντηρηθεί η ύπαρξη ενός έθνους, χωρίς αυτό το έθνος να έχει πατρίδα. Δηλαδή εδαφική επικράτεια. Δηλαδή κοινούς φυσικούς πόρους. Η εστία του έθνους είναι το έδαφος, ο τόπος του, και οι φυσικοί πόροι που παρέχει αυτό το έδαφος.

Ο άνθρωπος όμως είναι ο απόλυτος φυσικός οικονομικός πόρος, χωρίς την εργασία του οποίου τίποτε δεν θα αποκτούσε ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ αξία. Εθνική εδαφική επικράτεια και άνθρωποι με ικανότητα προς εργασία-μέλη αυτού του έθνους, (δηλαδή άνθρωποι με την εργασία των οποίων και ΜΟΝΟ μπορεί να αποκτήσουν οι φυσικοί πόροι που κατέχει αυτό το έθνος κάποια ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ αξία), είναι αξεδιάλεχτα στοιχεία.

Ετσι ένα έθνος που επιβουλεύεται τον φυσικό (ή και άλλο) πλούτο ενός άλλου έθνους επιτίθεται σε αυτό το έθνος στρατιωτικά, στερεί την ελευθερία από τα μέλη του υπόδουλου έθνους και εκμεταλλεύεται τους φυσικούς (ή άλλους) πόρους του, με πειθαναγκασμό των υποδούλων. (Στις μέρες μας βλέπουμε παραλλαγές αυτού του σεναρίου χωρίς στρατιωτικά μέσα).

Δηλαδή η έννοια της συλλογικής ελευθερίας (και μαζί και της ατομικής) είναι ΠΟΛΥ ΣΤΕΝΑ δεμένη με το έθνος αλλά και με την εδαφική επικράτεια. Το έθνος είναι ο πάροχος του αιτήματος της ελευθερίας. Συλλογικής και κατ’ επέκτασιν ατομικής.

Φυσικά μέσα σε ένα έθνος, και εξαιτίας της άνισης κατανομής της πολιτικής ισχύος μεταξύ των μελών του, δημιουργήθηκε, ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ νωρίς, από την εποχή των οικογενειών των σπηλαίων ακόμη, μια πολιτική και εξουσιαστική ελίτ. Που απαίτησε μεγαλύτερο μέρος από τον παραγόμενο (συλλεγόμενο κλπ) πλούτο και τους φυσικούς πόρους της ελεγχόμενης εδαφικής επικράτειας. Και το κατάφερε κιόλας τελικά αυτό, κάνοντας χρήση της αυξημένης πολιτικής ισχύος που διέθετε. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε μια οικονομική και ταξική διαστρωμάτωση μέσα στο ίδιο το έθνος. Μια οικονομική ανισότητα.

Δηλαδή μια ολιγομελής ομάδα (ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ), λόγω του οτι είχε την πολιτική εξουσία να το κάνει, απαίτησε (νομοθέτησε, όρισε κλπ) διεκδίκησε και πήρε, πολύ περισσότερο από τον κοινό (παραγόμενο ή υπάρχοντα) πλούτο από ότι τα υπόλοιπα μέλη του έθνους. Η ομάδα αυτή ήταν και παρέμεινε ολιγομελής από την αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Γι’ αυτό και πάντα μιλάμε για πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.

[Το παράλληλο συμπέρασμα εδώ είναι πως είναι η πολιτική ανισότητα που οδηγεί στην οικονομιή ανισότητα και ΟΧΙ το αντίθετο.]

Οπως κάθε εξουσιαστική ομάδα αποκτάει δεσμούς και ΚΟΙΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και με τις “αντίπαλες” εξουσιαστικές ομάδες, έναντι του πλήθους των πολλών που όλες αυτές οι αντίπαλες εξουσιαστικές ομάδες αγωνίζονται μεταξύ τους να εξουσιάσουν, έτσι και οι πολιτικές και οικονομικές ολιγαρχίες που άρχουν στα διάφορα έθνη, παρά την αντιπαλότητά τους, συνεργάζονται μια χαρά όταν η συνεργασία αυτή ωφελεί τα κοινά συμφέροντα που έχουν ως δι-εθνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.

Οι πολλοί και αδικημένοι της μοιρασιάς ενός έθνους, που συνήθως ονομάζουμε “ο λαός”, θεωρούν πως λόγω πλήθους ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ. Μια και οι οικονομικές και πολιτικες ολιγαρχίες είναι πάντα ένα πάρα πολύ μικρό κλάσμα, μα ΕΝΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΚΛΑΣΜΑ, του ίδιου εθνικού συνόλου. Δηλαδή ο απλός λαϊκός άνθρωπος θεωρεί πως το έθνος είναι αυτός και οι όμοιοί του. Και για τον απλό λαϊκό άνθρωπο, στον σύγχρονο κόσμο, είναι πολυ δυσδιάκριτη η διαφορά μεταξύ λαού και έθνους. Και ίσως έχει και δίκιο. Διότι, και παρά την ύπαρξη πολιτικών και οικονομικών ολιγαρχιών και ταξικών διαστρωματώσεων, το έθνος και ο λαός σχεδόν ταυτίζονται.

Ο λαός θεωρεί την απληστία της ολιγαρχίας που άρχει στο έθνος του πολιτικά και οικονομικά, ως ένδειξη “ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ” του ίδιου του λαού, τον οποίο λαό ουσιαστικά ταυτίζει με το έθνος. Και έτσι θεωρεί πολλές από τις πράξεις αυτής της ολιγαρχίας ως ΕΘΝΟ-ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ. Πράξεις που προδίδουν ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΣΤΗΝ ΟΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ. Ιδίως πράξεις αυτής της εθνικής ολιγαρχίας που παραδίνουν τμήματα του κοινού φυσικού (ή και μη φυσικού) πλούτου του έθνους, σε ξένες εθνικές ολιγαρχίες, ή δέχονται να τον μοιραστούν με εκείνες. Πάντα εις βάρος των πολλών ενός έθνους. Δηλαδή του λαού.

Τα κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά που μοιράζονται τα μέλη ενός έθνους, όπως γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα, τέχνη και παράδοση, καθώς επίσης και η κοινή ιστορική μνήμη, αλλά ακόμη και η ιδέα πως όλα τα μέλη του έθνους κατέχουν τον φυσικό πλούτο της εθνικής επικράτειας από κοινού, γεννούν την έννοια της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.

Εθνική συνείδηση είναι η ιδέα που έχει κάποιος πως ανήκει σε αυτό το εθνικό σύνολο και όχι σε εκείνο. Δηλαδή πως έχει αυτή την εθνική ταυτότητα και όχι κάποια άλλη. Και με δεδομένο το ότι ο λαός ταυτίζει το έθνος με τον λαό από τη μια, και από την άλλη γνωρίζει πως η ολιγαρχία που συνήθως τον κυβερνάει είναι πάντα έτοιμη να τον “προδώσει”, δεν είναι υπερβολικό να ισχυριστούμε πως η εθνική συνείδηση είναι το πρώτο σκαλί της ταξικής συνείδησης. Της συνείδησης δηλαδή που έχουν οι πολλοί, ο λαός, πως υφίστανται, μέσα στο ίδιο τους το έθνος, την οικονομική ανισότητα που έχουν επιβάλλει με πολιτικό τρόπο οι ολίγοι που άρχουν στο εθνικό σύνολο.

Εν ολίγοις το έθνος-πατρίδα-κλπ είναι η επιβίωση ως τις μέρες μας, με όλες τις ενδιάμεσες αλλαγές, εκείνης της αρχέγονης πολυπληθούς οικογένειας. Το έθνος μπορεί να νοηθεί ως μια διευρυμένη οικογένεια.

Το έθνος υπάρχει ως ιστορικό και κοινωνικό φαινόμενο ανεξάρτητα από την θέληση του καθενός από εμάς. Και η τυχόν εξαφάνισή του, αν συμβεί ποτέ, θα είναι πάλι αποτέλεσμα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης.

Ως φυσικό φαινόμενο το έθνος είναι μεγαλύτερο, δηλαδή υπερβαίνει, τις πολιτικές ή οικονομικές προσδοκίες και επιθυμίες οποιασδήποτε κοινωνικής δύναμης. Από μόνο του, και όπως κάθε άλλο φυσικό φαινόμενο, σαν την βροχή και το χιόνι, δεν διαθέτει χαρακτήρα προοδευτικό ή συντηρητικό. Απλώς είναι. Υπάρχει και συμβαίνει και κινείται ιστορικά. Οι χαρακτηρισμοί της έννοιας του έθνους ως προοδευτικό ή συντηρητικό έχουν την ίδια πολιτική αξία ή πολιτική βαρύτητα με τις ποιητικές εκφράσεις “το κρύο φεγγάρι” και “το άγριο βουνό”.

Το έθνος ΔΕΝ έχει λοιπόν προοδευτικό ή συντηρητικό χαρακτήρα. Τέτοιος χαρακτήρας δίνεται στο έθνος είτε από άγνοια, είτε από κάποιον πολιτικό υπολογισμό. Είναι άλλο πράγμα το έθνος αυτό καθαυτό και άλλο πράγμα η πολιτική χρήση της έννοιας του έθνους, που βλέπουμε να γίνεται.

Μάλιστα, θα τολμούσαμε να πούμε πως η ιστορία επιφύλαξε στις μέρες μια έκπληξη. Εδωσε στο έθνος έναν “προοδευτικό” χαρακτήρα (λολ). Διότι το έθνος στέκεται εμπόδιο στα σχέδια της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής επικράτησης, που εδώ και περίπου 40 χρόνια, η διεθνής οικονομική και πολιτική ολιγαρχία επιχειρεί.

Ακόμη και ένας επιπόλαιος αναγνώστης της ιστορίας έχει αντιληφθεί πως όσοι προσπάθησαν την παγκόσμια κυριαρχία με στρατιωτικά μέσα, απέτυχαν λόγω της ύπαρξης του έθνους και του αιτήματος της συλλογικής ελευθερίας και αυτονομίας που το έθνος συνεπάγεται. Ολοι οι “μεγάλοι” κατακτητές και οι αυτοκρατορίες (μια αυτοκρατορία είναι “χωνευτήρι” εθνών) που δημιούργησαν, φαίνεται να έχασαν την τελική μάχη από την αναμέτρηση με το έθνος, που επιμένει να επιζεί και να θέτει το θέμα της συλλογικής του ελευθερίας και αυτονόμησης-αυτοτέλειας.

Ετσι και για τον λόγο αυτό, δημιουργήθηκε η εξουσιαστική πολιτική ιδέα της κατάργησης του έθνους, και ως τέτοια ιδέα κυρίως αυτή την επιδίωξη της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας εξυπηρετεί.

Η σύγχρονη και παγκόσμια υπερεθνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δηλαδή, γνωρίζοντας τα παραπάνω, επιχειρεί να υπονομεύσει την έννοια των ξεχωριστών εθνών και να δημιουργήσει στην θέση τους, με όπλο τον πολιτισμό και την οικονομία, ένα ενιαίο έθνος, στο οποίο ελπίζει πως θα κυριαρχήσει τελικά, πολιτικά και οικονομικά, με τα “ειρηνικά” εξουσιαστικά μέσα που διαθέτει. Και όχι με στρατιωτική κυριαρχία που αποδείχτηκε ιστορικά ατελέσφορη στον μεγάλο σκοπό της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας.

Ο απλός άνθρωπος, αυτός που έντιμα εννοεί πως “αγαπάει την πατρίδα του και τον τόπο του”, -με αυτά τα απλά λόγια εκφράζει τα κοινά οικονομικά συμφέροντα που τον δένουν με τους ομοίους του, με την επιβίωση των οποίων συνδέει και την δική του επιβίωση-, αριστερός ή δεξιός, σπάνια πληροφορήθηκε την απλή αλήθεια που συνιστά το έθνος ιστορικά και κοινωνικά.

Οι δεξιές ολιγαρχίες που συνήθως κυβερνάνε με ψευδεπίγραφα “δημοκρατικά” πολιτεύματα, τους λαούς της δύσης, μυθολογούν το έθνος, τα σύμβολα και την ιστορία του, τα ιστορικά γεγονότα και τα ιστορικά πρόσωπα, μόνο και μόνο για να κρύψουν πως χρησιμοποιούν την έννοια του έθνους πολιτικά για ίδιο οικονομικό όφελος, είτε στέλνοντας τον λαό σε πολέμους που εξυπηρετούν τα ολιγαρχικά συμφέροντα, είτε προβάλλοντας εθνικούς λόγους για να συνεχίζουν την καταλήστευση και την εκμετάλλευση του λαού, εξιδανικεύοντας και κολακεύοντας το έθνος, ώστε με την φουσκωμένη εθνική υπερηφάνια να περάσουν τους δόλιους σκοπούς τους.

Οι αριστερές ολιγαρχίες έφτασαν, άλλες από αντίθεση ή στενοκεφαλιά και άλλες για άγνωστους λόγους, στο αντίθετο άκρο, δαιμονοποίησαν το έθνος, το κακολόγησαν (“δέρνουν την θάλασσα”, φυσικά), το δυσφήμησαν, το συνδύασαν με εθνικιστικές ακρότητες, ρατσισμούς και φασισμούς και κατέστησαν στον πολιτικό τους περίγυρο κάθε αναφορά στο έθνος συνώνυμη με τα χειρότερα κακά που είδε ποτέ η ανθρωπότητα. Οι αριστερές ολιγαρχίες αυτές προώθησαν και την αντιφατική ιδέα πως μπορεί κάποιος να είναι δι-εθνιστής χωρίς να αποδέχεται πως και ο ίδιος ανήκει σε κάποιο έθνος. Προώθησαν την πολύ πολύ εσφαλμένη και επικίνδυνη ιδέα πως διεθνισμός και έθνος είναι σε ευθεία αντίθεση. Και φυσικά παραβλέπουν το γεγονός πως η άγρια ταξική οικονομική σύγκρουση συμβαίνει ΚΥΡΙΩΣ μέσα σε εθνικό πλαίσιο. Και πως κατακτήσεις ενός εθνικού εργατικού κινήματος ΔΕΝ μεταφέρονται αυτόματα στα διπλανά και γειτονικά εθνικά εργατικά κινήματα.

Ας ελπίσουμε πως η δημοκρατία που ξαναγεννιέται στις μέρες μας, και που γίνεται σταδιακά αίτημα πολλών λαών, θα ξαναδώσει στο έθνος και στην πατρίδα το σωστό τους νόημα και θα πληροφορήσει τον μέσο έντιμο άνθρωπο και πολίτη, τους απλούς ιστορικούς λόγους που βρέθηκε να είναι μέλος σε ένα έθνος, και τι αυτό συνεπάγεται.

Θραξ Αναρμόδιος
Πηγη