ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ

Όλα αλλάζουν κι όλα ανατρέπονται! Δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο. Κανένας γάιδαρος δεν είναι πια δεμένος από κανέναν. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ακόμη και οι πιο σημαντικές κατακτήσεις... ξεκατακτώνται! Τώρα όσοι νόμιζαν όλα τα αυτονόητα δικαιώματά μας δεδομένα, ξαφνικά πανικοβάλλονται. Πανικοβάλλονται γιατί, όταν χιλιάδες φωνές τους καλούσαν σε επαγρύπνιση, αυτοί "αγρόν ηγόραζον...
Σαν άλλοι Αγαμέμνονες δεν άκουσαν τις Κασσάνδρες που τους προειδοποιούσαν για το κακό που έρχεται και τώρα πέφτουν πάνω στο μαχαίρι του Αίγισθου που τους περίμενε να επιστρέψουν αμέριμνοι, ανεύθυνοι και αφελείς. Και για κάποιο περίεργο λόγο η Κασσάνδρα έχει αποκτήσει αρνητική χροιά ως χαρακτηρισμός, ενώ η αλήθεια είναι ότι η Κασσάνδρα επιβεβαιώθηκε στο ακέραιο για τους φόβους και τις προβλέψεις της, ότι έρχεται μεγάλο κακό αν συνεχίσει ο Αγαμέμνονας αμέριμνος την προδιαγεγραμμένη πορεία του. Τώρα ίσως καταλαβαίνουν πολλοί ότι όλα αυτά που πίστευαν τόσα χρόνια ήταν απλά... φούσκες! Όλα όσα θεωρούσαν αυτονόητα και κεκτημένα έρχεται τώρα ένα αόρατο χέρι (ή... ορατό) και τα αρπάζει, χωρίς έλεος, χωρίς αναστολες, χωρίς Αιδώ και Δίκη. 'Ολοι τώρα κρίνονται ως ένοχοι για ένα έγκλημα στο οποίο ήταν τόσα χρόνια θύματα, χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Αλλά όσο κι αν το ζητούν, δε θα τους απαλλάξει κανείς λόγω βλακείας. Το Δικαστήριο αυτό είναι στημένο κι η απόφαση πληρωμένη από πριν. Οι ένορκοι "πιασμένοι" από τους κατηγόρους. Κι όλοι θα καταδικαστούν. Θα καταδικαστούν αν δεν σπάσουν τα δεσμά. Τα δεσμά ενός σάπιου πολιτικού-οικονομικού συστήματος που ταίζει με φρούδες ελπίδες και διάσπαρτα ξεροκόμματα, ενώ ταυτόχρονα ταίζεται με δισεκατομμύρια ευρώ. Τα δεσμά δεν σπάνε ούτε με κλάψες, ούτε με μούτζες. Τα δεσμά σπάνε με αγώνα καθημερινό, πολιτικά στοχευμένο, με στόχους, ιδέες, ρεαλιστικό σχέδιο επόμενης μέρας, και δυναμισμό. Και πάνω απ' όλα με ψηλά το κεφάλι!!! Οι κακομοίρηδες ποτέ δεν κερδίζουν. Τους κακομοίρηδες τους λένε looser οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Μπορούν πολλοί να κάθονται να κλαίγονται κάθε βδομάδα για το "νέο χαράτσι", για τους "άδικους φόρους", για τις νέες απολύσεις, για την εφεδρεία και για ό,τι άλλο κατεβάζει το άρρωστο μυαλό των -εντός και εκτός συνόρων- κυβερνώντων τη χώρα. Μπορούν να στήνονται μπροστά στην κάμερα του mega και να λένε "πεινάμε κυρία Τρέμη μου, πείτε τα κι εσείς!". Μπορούν να κάνουν τους καμπόσους όση ώρα περιμένουν στην ουρά του ΙΚΑ, της εφορίας κλπ, ώσπου να ρθει η σειρά τους βέβαια, όπου σαν γυμνοσάλιαγκες μεταμορφώνονται σε πολίτες με ευγένεια και τρόπους μεγαλοαστής Γαλλιδούλας. Γιατί πάντα έτσι ήταν: μέσα στον όχλο παληκάρια που θα βάλουν βόμβα να ανατινάξουν όλους τους "κακούς" και μόλις βρεθούν μπροστά στον πιο χαμηλό εκρπόσωπο του Κράτους και της εξουσίας (π.χ. τον υπάλληλο στα γκισέ της εφορίας), τότε το ύφος εν μία στιγμή αλλάζει και υποτάσσονται από φόβο και δέος μπροστά στον εκπρόσωπο του Κράτους. Πού να τρακαριστούν και με κανέναν εξοπλισμένο Ματατζή δηλαδή! Θα τρέξει υγρά το παντελονάκι τους... Αλλά μακριά από τους εκπροσώπους τους Κράτους... παλληκάρια! Στον ύπνο σταυραετοί Στον ξύπνιο στρατιωτάκια... Αλλά αυτούς όλους πρέπει να τους αφήσουμε πίσω μας. Ή τουλάχιστον πίσω από τα μικρόφωνα του Αυτιά και του Παπαδάκη, όπου ο... "αγώνας" τους δικαιώνεται! Όλους αυτούς που θα "τιμωρήσουν" το πολιτικό σύστημα (χωρίς να λένε κουβέντα για το οικονομικό/επιχειρηματικό σύστημα) με το να ρίξουν τον Παπανδρέου και να ανεβάσουν το Σαμαρά στην εξουσία. Μπράβο, κάνατε την τύχη σας!!! (ακούγονται χειροκροτήματα!) Όσοι είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε αυτή τη χώρα και αυτήν την κοινωνία, οφείλουμε στους εαυτούς μας, στη χώρα μας και στην ιστορία να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και να προχωρήσουμε στην ανατροπή του παρόντος εμετικού πολιτικού και οικονομικού σκηνικού και να αναγεννήσουμε τη χώρα μέσα απ' τις στάχτες της. Οφείλουμε να αλλάξουμε τις δομές του Ελληνικού Κράτους, για να προκύψει Δημοκρατία, αναδιανομή του πλούτου, ανεξαρτησία της χώρας και απεμπλοκή από τα δεσμά του Νέου Κατακτητή της Ελλάδας: των "Δανειστών"! Για να φωνάξουμε και πάλι περήφανα: "Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές, θα τους θερίζω και το αίμα τους θα στάζει".

Ο Μικρός Ήρως (Λουκιανού Κηλαηδόνη) Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή: "Νομίζω πως τον κρύβεις στην κουζίνα". Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα, μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό, εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα. Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει, καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση. Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει, μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση. "Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές, θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει". Πίσω απ' τον τοίχο ο ασύρματος καλεί, είναι απ' τη Μέση Ανατολή, απ' το αρχηγείο. Θα σoυ αναθέσουν μια καινούργια αποστολή μ' ευχές για καλή τύχη απ' το αρχηγείο. Η Κατερίνα σ' αγαπούσε σιωπηλά, αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες. Χωρίς το Σπίθα ίσως να 'ταν πιο καλά, παρ' όλ' αυτά εσύ τον συγχωρούσες. Όταν ακούω να μιλάνε γι' Αφρική, για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι, σκέφτομαι, λέω, πού να ξέραν μερικοί πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει. Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή, μέσα στις σφαίρες μες στο κρύο, μες την πείνα, με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη γη μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα. Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει, καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση. Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση. "Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές, θα τους θερίζω και το αίμα τους θα στάζει". Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό, μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ, μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω. Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός γι αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του και μ' ένα χτύπημά σου έπεφτε ο φρουρός με μια στροφή γύρω απ' τον εαυτό του. Μπορούσες πάλι να ημερεύεις τα σκυλιά με κάποιο σφύριγμα που σου 'μαθε τσομπάνος κι έτσι που πέταγες με κόλπο τη θηλιά θα έπρεπε να είσαι Αμερικάνος. Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω που να μην το 'χει πει κανένας για κανέναν, εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω. Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα. Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει, καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση. Όπου κι αν είσαι, θα 'χεις γεράσει μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.
Πηγη