εντούτοις και τον ποιο συνετό άνθρωπο κάποτε να παραφρονεί. Όταν χαθεί η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, τότε λογικό είναι να επιχειρήσει ο κάθε νοικοκύρης να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Να κάνει και να ασχοληθεί με πράγματα που κάτω από διαφορετικές συνθήκες ούτε που θα τα άγγιζε… Αυτό έχει συμβεί και σήμερα. Η ανασφάλεια και το φυσικό ένστικτο αυτοσυντήρησης μας κάνουν όλους να αναζητούμε διεξόδους. Αυτό δεν είναι τυχαίο… Όλα δείχνουν πως κάτι συμβαίνει γύρω μας και ο καθένας έχει την υποχρέωση, πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του και στη σφαίρα επιρροής και ευθύνης του, να καταλάβει τι συμβαίνει και να λάβει τα μέτρα του. Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι έχει αποδειχτεί, δυστυχώς, πως οι θεσμικοί «φύλακες» έχουν εγκαταλείψει τα πόστα τους και επιδίδονται με περισσό ζήλο στο …πλιάτσικο. Άρα δεν μας μένει παρά να ανασκουμπωθούμε και να δούμε ο καθένας τι θα κάνουμε. Δεν είναι λογικό όμως, προτού αρχίσουμε να …τρέχουμε, να κάνουμε πρώτα μια αξιολόγηση της κατάστασης; Στη σειρά αυτών των άρθρων επιχειρώ να παρουσιάσω τα δεδομένα, που φανερώνουν, πως η προοπτική της “Εθνικής Ανεξαρτησίας – Λαϊκής Κυριαρχίας και Κοινωνικής Απελευθέρωσης” που έγινε σημαία της Μεταπολίτευσης, δεν ήταν παρά μια αυταπάτη. Τα γεγονότα αποκαλύπτουν, πως ο λαός μας έχει πέσει θύμα καιροσκόπων, τυχοδιωκτών, και υπερφίαλων «στοχαστών». Αυτό που θεωρήθηκε αρχικά προοδευτισμός κατέληξε να γίνει τελικά μια καταστροφική δίνη, που βλέπουμε αυτές τις ημέρες να ολοκληρώνεται με μια ολική απαλλοτρίωση. Επειδή αναζητούμε όμως διέξοδο, και είμαστε στη διαδικασία αξιολόγησης της κατάστασης, πρέπει να επιχειρήσουμε να δούμε τα πράγματα ποιο σφαιρικά. Θα ήταν λάθος, εφόσον ζούμε σήμερα μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, να περιορίσουμε το οπτικό μας πεδίο μέσα στα ελληνικά σύνορα. Αυτό θα οδηγούσε σίγουρα σε λάθος συμπεράσματα. Τι φανερώνει το γενικό πλαίσιο; Δεν δείχνει πως τα προβλήματα είναι σχεδόν κοινά, όσο κι αν κάποιοι καταφέρνουν να καμουφλάρουν την πραγματική εικόνα, όπως λ.χ. η Αμερική, η Γερμανία, η Αγγλία και η Γαλλία, με το τεράστιο εξωτερικό χρέος; Αν τα προβλήματα είναι άρα κοινά, τότε θα πρέπει να υπάρχουν και κοινές αιτίες που οδήγησαν σε αυτά. Και από την άλλη, θα πρέπει να αναζητηθούν και κοινές λύσεις. Σχετικά με το πρώτο, έχουν γίνει αναλύσεις επί αναλύσεων και οι αιτίες των κοινών προβλημάτων είναι λίγο πολύ γνωστές. Το φλέγον ζήτημα όμως είναι, οι κοινές λύσεις! Είναι όμως ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει διεθνής συνεργασία για να εξευρεθούν κοινές λύσεις; Εδώ οι χρηματιστηριακοί κερδοσκόποι έχουν καταφέρει να κρατούν το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα σε έναν σφιχτό κλοιό, και κανείς δεν μπορεί (φαινομενικά) να τους αντισταθεί, πως μπορούμε να περιμένουμε άρα διέξοδο; Και από ποιους; Από τις κρατικές κυβερνήσεις; Από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Ή μήπως από την Κίνα με την τεράστια φούσκα των ακινήτων που ετοιμάζεται επίσης να εκραγεί; Και είναι τα προβλήματα μόνο οικονομικά; Ας ξεκινήσουμε την έρευνά μας από την Ελλάδα. Οι Παπανδρέου και οι Έλληνες Για την γενιά του Πολυτεχνείου, που συσπειρώθηκε γύρω από έναν πυρήνα ανανέωσης και αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, μετά την πτώση της χούντας, ο σύγχρονος Έλληνας φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος λέει τα εξής: «Με την υπεροψία ενός νικητή που δεν ενδιαφέρθηκε να σκεφτεί τη νίκη του, εξαργύρωσε βιαστικά το επίτευγμα, με τα σύμβολα και τα προνόμια της εξουσίας. Χωρίς στοιχειώδη εφόδια η γενιά τούτη η οποία κυβερνά ως σήμερα, ακολούθησε με ασύνειδη μακαριότητα το δρόμο του λαϊκισμού, υποδαύλισε ένα πνεύμα εμφυλίου πολέμου και οδήγησε τον τόπο στη σημερινή κατάντια. Ήταν ίσως το μόνο που μπορούσε να κάνει με μια σκέψη βγαλμένη από την ιδεολογική παράνοια.» Στο προηγούμενο άρθρο έγινε αναφορά στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου και στο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) το οποίο ίδρυσε, εισβάλλοντας ως «μεταρρυθμιστής» μέσα στο πολιτικό «κατεστημένο», όπως αυτός το είχε ονομάσει. Πολλοί έχουν ασχοληθεί με το πρόσωπο «Ανδρέας Παπανδρέου» και τον χαρισματικό ηγέτη, κανείς όμως δεν τόλμησε να αγγίξει την «προίκα» που αυτός έφερε μαζί του από την δεύτερη πατρίδα του την Αμερική, την οποία πιστά υπηρέτησε μάλιστα ως εθελοντής στον Β’ ΠΠ. Το όνομα «Παπανδρέου» έμελε να παίξει σημαντικό διαχρονικό ρόλο στις πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στον τόπο μας. «Παιχνίδια της Ιστορίας» τα χαρακτηρίζει ο πρώην βουλευτής, ευρωβουλευτής και υπουργός Γιώργος Ρωμαίος σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ, στο οποίο αναφέρει επίσης τα εξής: “Τον Ιούλιο του 1944, στο ξενοδοχείο «MountWashi– ngton» του Νιου Χαµσάιρ, συγκεντρώθηκαν 700 αντιπρόσωποι από 44 χώρες του αντιχιτλερικού συνασπισμού µε σκοπό να διαμορφώσουν νομισματικούς κανόνες για τον μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κόσμο. Στις 22 Ιουλίου υπογράφηκε η ιστορική συμφωνία, γνωστή ως Συμφωνία του Μπρέτον Γουντς. Με τη συμφωνία εκείνη «ανακηρύχθηκε» το δολάριο παγκόσμιο νόμισμα και ιδρύθηκαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Παγκόσμια Τράπεζα µε σκοπό «να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στη διεθνή οικονομία μετά την αποκατάσταση των εκ του πολέμου ζημιών και την επάνοδο του κόσμου στην ομαλότητα».[…] Το επείγον πρόβλημα μετά την απελευθέρωση, δεν θα ήταν η νομισματική σταθεροποίηση και ο τρόπος μελλοντικού δανεισμού, αλλά τα είδη πρώτης ανάγκης… Σήμερα, το πρόβλημά µας είναι πρόβλημα δανεισμού και η τύχη της χώρας «παίζεται» στην Ευρώπη, αλλά και στο ∆ΝΤ, το οποίο ιδρύθηκε µε την υπογραφή του Γεωργίου Παπανδρέου, παππού. Και όχι μόνον… Ο Ανδρέας Παπανδρέου μετείχε στη διάσκεψη ως εμπειρογνώμων της ελληνικής αντιπροσωπείας! Σε ηλικία 26 ετών τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν βοηθός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και υπηρετούσε ως εθελοντής στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ.” Άρα αρκετά νωρίς μπήκε «στα πράγματα» ο μετέπειτα χαρισματικός ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κινήματος, ο «σωτήρας» των αδικημένων της χώρας. Είχαν να κάνουν όμως πράγματι τα σχέδιά του με τα συμφέροντα του τόπου; Ήταν πατριωτικοί οι στόχοι και τα κίνητρά του που τον ωθούσαν να παλέψει για την Ελλάδα και του Έλληνες; Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, ο τρόπος με τον οποίο έγινε δεκτός στην Ελλάδα έδειξε, πως η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων είχε πιστέψει πως είχε βρει επιτέλους τον γνήσιο εκφραστή της. Τον ηγέτη της! Τι ήταν όμως αυτό το οποίο πράγματι αντιπροσώπευε; Προτού αναζητήσουμε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, καλό θα ήταν να ρίξουμε μια ματιά και σε ένα άλλο, σημαντικό, πρόσωπο της οικογένειας, στη δεύτερη σύζυγο του Ανδρέα (παντρεύτηκαν το 1951), την Μαργαρίτα Παπανδρέου, διότι μια παροιμία λέει «Πίσω από κάθε επιτυχημένο άνδρα υπάρχει πάντα μια έξυπνη γυναίκα». Οπότε, θα ήταν έλλειψη στην έρευνά μας να μη λάβουμε υπόψη και αυτόν τον παράγοντα. Εξάλλου είναι γνωστή η επιρροή που ασκεί η Μαργαρίτα στον σημερινό πρωθυπουργό, πράγμα το οποίο σημαίνει, οτι έχει ενεργό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Πόσοι γνωρίζουν πως η Μαργαρίτα ως πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών πέτυχε, ως λέγεται, τη βελτίωση του νομικού και κοινωνικού κατεστημένου των Ελληνίδων; Ας σημειωθεί, πως πρόσφατες μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνουν τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων, τη θέσπιση του πολιτικού γάμου, τη νομιμοποίηση διαζυγίων με αμοιβαία συναίνεση, τη δυνατότητα διατήρησης του επώνυμου των γυναικών μετά το γάμο τους και την απόκτηση ίσων δικαιωμάτων με το σύζυγο στα παιδιά τους. Το επίσημο site της ΜΚΟ (ΚΕΔΕ) στο οποίο είναι ακόμη σήμερα επίτιμος πρόεδρος, αναφέρει για την ίδια: “Ακτιβίστρια της ειρήνης και των γυναικείων δικαιωμάτων, συντονίστρια του παγκόσμιου δικτύου Women for Mutual Security, επίτιμη Πρόεδρος του Κέντρου Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη (ΚΕΔΕ), συντονίστρια της Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας Γυναικών Ελλάδας-Τουρκίας (WINPEACE) και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας (ΕΓΕ). Επισκέπτρια Διδάκτωρ στις Ειρηνευτικές Σπουδές (Πανεπιστήμιο Oregon) και συγγραφέας των βιβλίων «Εφιάλτης στην Αθήνα» και «Επειδή Είμαστε Γυναίκες».” Η οικογένεια Παπανδρέου δεν έχει γίνει σημείο αναφοράς μόνο για εμάς τους Έλληνες. Οι New York Times σε εκτενές άρθρο τους για την ελληνική κρίση την οποία προσπαθούν να ερμηνεύσουν μέσα από ένα συγκριτικό “ψυχογράφημα” Γιώργου και Ανδρέα Παπανδρέου, αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Η ιστορία της οικογένειας Παπανδρέου θα μπορούσε να έχει γραφεί από τον Σοφοκλή». Πιστεύω πως θα ήταν χρήσιμο, να επιχειρήσει κάποιος να κάνει ορισμένους συσχετισμούς και να βρει τον κοινό παρονομαστή στη δράση και τα ενδιαφέροντα του Ανδρέα, της Μαργαρίτας και του Γιώργου Παπανδρέου, του σημερινού πρωθυπουργού, διότι αυτός ο κοινός παρονομαστής είναι που θα μας χρησιμεύσει ως «μίτος», για να βρούμε διέξοδο από τον λαβύρινθο στο οποίο μας έχει οδηγήσει αυτή η οικογένεια.
(…συνεχίζεται )
(Στο επόμενο: «Μια παγκόσμια οργάνωση με κοινωνικό πρόσωπο»)
Πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου