Ἡ μάνα!

Σε είδα χθες τ’ απόγευμα στην παραλία. Ήσουνα με την αδελφή σου και τον γιο σου. Ήθελα να έρθω κοντά να σας χαιρετίσω, αλλά δεν το ‘κανα.

Δεν ήρθα γιατί μπορεί να σ’ έβριζα άσχημα δημοσίως, και δεν το ‘θελα.

Ακόμη αντηχούν στ’ αυτιά μου τα λόγια που είπες στην ΜΑΝΑ ΣΟΥ.

“ Τσακίσου κι έλα αμέσως εδώ, ΤΩΡΑ!!!”.

Θόλωσα. Μπορεί να μην είπες “ τσακίσου” και να ‘ταν άλλες οι λέξεις, δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως..
τον ΤΟΝΟ της φωνής σου, κι είναι το ίδιο.

Θυμάμαι τα λόγια σου να μαστιγώνουν τον αέρα, και πιο πολύ εκείνο το “ ΤΩΡΑ” να μου σκίζει τα σωθικά σα λάμα εικοσάποντη. Όπως μου σκίζει τα σωθικά κάθε σου ανάλογο ξέσπασμα, όταν η ΜΑΝΑ ΣΟΥ σου χαλάει την ηρεμία, μ’ αυτά που κάνει.

Θα μου πεις, πως έχεις δικαιολογίες. Την ΜΑΝΑ ΣΟΥ την πρόδωσε το μυαλό της. Σιγά – σιγά, ύπουλα. Αλτσχάιμερ το λένε. Εγώ το λέω διαλείψεις.

Κι έτσι, μια γυναίκα ΑΞΙΑ που έπιανε την πέτρα και την έστιβε, μια γυναίκα ΠΕΡΗΦΑΝΗ που πάντα έδινε και ποτέ δεν ζήταγε, κατήντησε να μην μπορεί να κουνήσει ρούπι χωρίς να πάρει την άδειά σας.

“ Τσακίσου, κι έλα αμέσως εδώ ΤΩΡΑ!!!”.

Θα μου πεις, κι ίσως να ‘χεις και δίκιο, πως ” έξω απ’ τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις”.

Θα μου πεις πως δεν γίνεται να την αφήσεις να μαγειρέψει, γιατί δεν ξέρεις τί θα σου ετοιμάσει. Θα μου πεις ακόμη, πως δεν γίνεται να την αφήσεις να σιδερώσει μόνη, γιατί δεν ξέρεις που θα κρύψει τα ρούχα.

Κι άλλα τέτοια θα μου πεις, και θα τα δεχτώ όλα ως δικαιολογίες.

Αλτσχάιμερ το λένε. Εγώ το λέω διαλείψεις.

Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ήρθε στο σπίτι μας προχθές. Την αγκάλιασα και την φίλησα σαν τη δική μου ΜΑΝΑ.

Κάθισε να πιει το καφεδάκι της, να πει δυό κουβέντες.

Και ξαφνικά την ανακάλυψαν! Κι εκείνη η φωνή: “ τσακίσου, κι έλα άμέσως εδώ, ΤΩΡΑ!!!”, σαν το σκυλί που το μαλώνουν όταν το σκάσει κρυφά. Μα τί λέω, ούτε στο σκυλί δεν θα μιλούσα έτσι, ΧΥΔΑΙΑ!

Κι εκείνη; Εκείνη μάζεψε την τσαλακωμένη της αξιοπρέπεια, προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, πήρε τον καφέ της στο χέρι κι έφυγε! Έκανε πως δεν καταλάβαινε. Αλλά καταλάβαινε πολύ καλά!

Αλτσχάιμερ το λένε. Εγώ το λέω διαλείψεις.

Στο μεταξύ οι φωνές εξακολουθούσαν ν’ ακούγονται στο ίδιο ύφος.

Λέω πως, μπορεί να φοβήθηκες ότι άνοιξε την πόρτα κι έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση.

Σύμφωνοι.

Ήθελα όμως ν’ ακούσω λόγια τρυφερά, λόγια στοργικά, κάτι σαν “ πού ήσουνα ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ, ανησύχησα που έλειπες”. Ένα χάδι, μια αγκαλιά, κάτι…

Όμως τίποτα τέτοιο. Αντιθέτως, σφυροκόπημα και ταπείνωση.

Προσπαθώ να σε δικαιολογήσω και λέω πως η ταραχή σου ήταν πολύ μεγάλη, και γι’ αυτό ήσουν τόσο απότομη.

Μα σε άκουσα και χθες, που σου μάζευε Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ τα τσιμπιδάκια, να της λες στον ΙΔΙΟ ΤΟΝΟ πως ήρθες να περάσεις λίγες μέρες ηρεμίας και πως, μ’ αυτά που κάνει, δεν σ’ αφήνει.

Και σκέφτομαι. Μα δεν καταλαβαίνει πως, αυτή η γυναίκα έχει μάθει να έχει ευθύνες, είναι περήφανη και δεν μπορεί να νοιώθει παροπλισμένη; Ότι χρειάζεται ν’ ακούσει έναν καλό λόγο, να νοιώθει ενεργό μέλος, και όχι να την αντιμετωπίζουν ως ΑΧΡΗΣΤΗ;

Και στο κάτω κάτω, από που κι ως που σού χαλάει τις διακοπές σου;

Στο σπίτι της είναι! Μπορεί σήμερα το σπίτι ν’ ανήκει στην αδελφή σου, αλλά οι γονείς σας το ‘φτιαξαν! ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ είναι!

Αν δεν την αντέχεις την ΜΑΝΑ ΣΟΥ, αν δεν μπορείς να είσαι συγκαταβατική ΜΑΖΙ ΤΗΣ, έ τότε μην έρχεσαι στο σπίτι της! Νοίκιασε αλλού!

Μπορεί να ακούγομαι σκληρός! Ίσως να είμαι, δεν ξέρω. Ίσως και να μην μου πέφτει λόγος.

Αλλά είναι ΜΑΝΑ. Και θυμώνω όταν φέρονται έτσι στην ΜΑΝΑ ΤΟΥΣ, και ειδικά όταν είναι πλέον ΑΔΥΝΑΜΗ, προς το κλείσιμο του κύκλου της ζωής της.

Το ίδιο θα θυμώσω αν βρεθείς στην θέση της ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ, κι έρθει ο γιος σου και σού φερθεί έτσι!

Όμως, παραφέρομαι και λέω πολλά!

Σε είδα χθες στην παραλία. Ήθελα να ‘ρθω να σας χαιρετήσω, μα δεν το ‘κανα….

Νίκος Θ.
πηγη