Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Ἡ μάνα!

Σε είδα χθες τ’ απόγευμα στην παραλία. Ήσουνα με την αδελφή σου και τον γιο σου. Ήθελα να έρθω κοντά να σας χαιρετίσω, αλλά δεν το ‘κανα.

Δεν ήρθα γιατί μπορεί να σ’ έβριζα άσχημα δημοσίως, και δεν το ‘θελα.

Ακόμη αντηχούν στ’ αυτιά μου τα λόγια που είπες στην ΜΑΝΑ ΣΟΥ.

“ Τσακίσου κι έλα αμέσως εδώ, ΤΩΡΑ!!!”.

Θόλωσα. Μπορεί να μην είπες “ τσακίσου” και να ‘ταν άλλες οι λέξεις, δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως..
τον ΤΟΝΟ της φωνής σου, κι είναι το ίδιο.

Θυμάμαι τα λόγια σου να μαστιγώνουν τον αέρα, και πιο πολύ εκείνο το “ ΤΩΡΑ” να μου σκίζει τα σωθικά σα λάμα εικοσάποντη. Όπως μου σκίζει τα σωθικά κάθε σου ανάλογο ξέσπασμα, όταν η ΜΑΝΑ ΣΟΥ σου χαλάει την ηρεμία, μ’ αυτά που κάνει.

Θα μου πεις, πως έχεις δικαιολογίες. Την ΜΑΝΑ ΣΟΥ την πρόδωσε το μυαλό της. Σιγά – σιγά, ύπουλα. Αλτσχάιμερ το λένε. Εγώ το λέω διαλείψεις.

Κι έτσι, μια γυναίκα ΑΞΙΑ που έπιανε την πέτρα και την έστιβε, μια γυναίκα ΠΕΡΗΦΑΝΗ που πάντα έδινε και ποτέ δεν ζήταγε, κατήντησε να μην μπορεί να κουνήσει ρούπι χωρίς να πάρει την άδειά σας.

“ Τσακίσου, κι έλα αμέσως εδώ ΤΩΡΑ!!!”.

Θα μου πεις, κι ίσως να ‘χεις και δίκιο, πως ” έξω απ’ τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις”.

Θα μου πεις πως δεν γίνεται να την αφήσεις να μαγειρέψει, γιατί δεν ξέρεις τί θα σου ετοιμάσει. Θα μου πεις ακόμη, πως δεν γίνεται να την αφήσεις να σιδερώσει μόνη, γιατί δεν ξέρεις που θα κρύψει τα ρούχα.

Κι άλλα τέτοια θα μου πεις, και θα τα δεχτώ όλα ως δικαιολογίες.

Αλτσχάιμερ το λένε. Εγώ το λέω διαλείψεις.

Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ήρθε στο σπίτι μας προχθές. Την αγκάλιασα και την φίλησα σαν τη δική μου ΜΑΝΑ.

Κάθισε να πιει το καφεδάκι της, να πει δυό κουβέντες.

Και ξαφνικά την ανακάλυψαν! Κι εκείνη η φωνή: “ τσακίσου, κι έλα άμέσως εδώ, ΤΩΡΑ!!!”, σαν το σκυλί που το μαλώνουν όταν το σκάσει κρυφά. Μα τί λέω, ούτε στο σκυλί δεν θα μιλούσα έτσι, ΧΥΔΑΙΑ!

Κι εκείνη; Εκείνη μάζεψε την τσαλακωμένη της αξιοπρέπεια, προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, πήρε τον καφέ της στο χέρι κι έφυγε! Έκανε πως δεν καταλάβαινε. Αλλά καταλάβαινε πολύ καλά!

Αλτσχάιμερ το λένε. Εγώ το λέω διαλείψεις.

Στο μεταξύ οι φωνές εξακολουθούσαν ν’ ακούγονται στο ίδιο ύφος.

Λέω πως, μπορεί να φοβήθηκες ότι άνοιξε την πόρτα κι έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση.

Σύμφωνοι.

Ήθελα όμως ν’ ακούσω λόγια τρυφερά, λόγια στοργικά, κάτι σαν “ πού ήσουνα ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ, ανησύχησα που έλειπες”. Ένα χάδι, μια αγκαλιά, κάτι…

Όμως τίποτα τέτοιο. Αντιθέτως, σφυροκόπημα και ταπείνωση.

Προσπαθώ να σε δικαιολογήσω και λέω πως η ταραχή σου ήταν πολύ μεγάλη, και γι’ αυτό ήσουν τόσο απότομη.

Μα σε άκουσα και χθες, που σου μάζευε Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ τα τσιμπιδάκια, να της λες στον ΙΔΙΟ ΤΟΝΟ πως ήρθες να περάσεις λίγες μέρες ηρεμίας και πως, μ’ αυτά που κάνει, δεν σ’ αφήνει.

Και σκέφτομαι. Μα δεν καταλαβαίνει πως, αυτή η γυναίκα έχει μάθει να έχει ευθύνες, είναι περήφανη και δεν μπορεί να νοιώθει παροπλισμένη; Ότι χρειάζεται ν’ ακούσει έναν καλό λόγο, να νοιώθει ενεργό μέλος, και όχι να την αντιμετωπίζουν ως ΑΧΡΗΣΤΗ;

Και στο κάτω κάτω, από που κι ως που σού χαλάει τις διακοπές σου;

Στο σπίτι της είναι! Μπορεί σήμερα το σπίτι ν’ ανήκει στην αδελφή σου, αλλά οι γονείς σας το ‘φτιαξαν! ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ είναι!

Αν δεν την αντέχεις την ΜΑΝΑ ΣΟΥ, αν δεν μπορείς να είσαι συγκαταβατική ΜΑΖΙ ΤΗΣ, έ τότε μην έρχεσαι στο σπίτι της! Νοίκιασε αλλού!

Μπορεί να ακούγομαι σκληρός! Ίσως να είμαι, δεν ξέρω. Ίσως και να μην μου πέφτει λόγος.

Αλλά είναι ΜΑΝΑ. Και θυμώνω όταν φέρονται έτσι στην ΜΑΝΑ ΤΟΥΣ, και ειδικά όταν είναι πλέον ΑΔΥΝΑΜΗ, προς το κλείσιμο του κύκλου της ζωής της.

Το ίδιο θα θυμώσω αν βρεθείς στην θέση της ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ, κι έρθει ο γιος σου και σού φερθεί έτσι!

Όμως, παραφέρομαι και λέω πολλά!

Σε είδα χθες στην παραλία. Ήθελα να ‘ρθω να σας χαιρετήσω, μα δεν το ‘κανα….

Νίκος Θ.
πηγη

11 σχόλια:

  1. Να υποθέσω πως είναι αληθινό γεγονός?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΔΙΝΟΥΜΕ Ε¨?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και εαν ηταν η μοναδικη αληθινη ιστορια!
    Ετσι μας καταντησε το συστημα.Ακαρδους εγωϊστες κτηνοι ανθρωπομορφα!
    Και μας πηραν την πατριδα!
    Αυτα που θα συμβουν εντος ολιγου,αυτα που θα βιωσουμε σαν Εθνος αυτα που θα δουμε και θα ακουσουμε θα κανουν την ανωτερω φοβερη αληθινη ιστορια ηπια πολυ ηπια.
    Αφου μας πηραν την ψυχη και δεν αντιδρασαμε οταν βλεπαμε τα σχολεια να γινονται μπουρδελα οταν η αδικια η ψευτια η πονηρια η απληστια και οι αρπαγες κατακρεουργουσαν τα ιερα και τα οσια της φυλης,οταν τα παιδια μας ασεβουσαν κατα παντος...εμεις καμαρωναμε γιατι ειχαμε μπαρμπα στην Κορωνη!
    Οταν οι Εκκλησιες μας εγιναν τοποι επιδειξεως της καθε βλαχας και κερατα οταν οι Ιεραρχες μας παραστρατουσαν οταν .... οταν .... οταν...εμεις καναμε μεγαλους σταυρους και σταυρωναμε τους παντες!
    Ηθικη η κριση... και ολα τα μετεπειτα....

    Οσο για τον φιλο...τι πινουμε; ΠΑΤΡΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.Αν πιεις, και εσυ θα καταλαβεις.
    Θα καταλαβεις οτι απο ανθρωπο θα σε κανουν ζωο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΠΑΤΡΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ! ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ? ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΩΣ ΠΟΥ ΓΙΝΑΜΕ ΔΟΓΑΜΤΙΚΟΙ? ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΩΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΕΒΡΑΙΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΟΥΤΕ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΑΝ? ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΠΡΟΓΩΝΟΙ ΜΑΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ...ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ! ΟΜΩΣ ΞΕΡΩ ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΙ ΣΕΒΟΝΤΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ! ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑΝ!

    ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. κανεις δεν ειναι αμοιρος ευθυνων.Η οικογενεια ειναι σμικρυνση της κοινωνιας. Μετην ιδια αδιαφορια που αντιμετωπιζουμε την οικογενεια στην συνεχεια αντιμετωπιζουμε και την κοινωνια. και δεν μιλω για το φαινεσθαι αλλα γι αυτο που πραγματικα ειναι η σκεψη και τα εργα κατα συνεπεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγώ ξέρω πως αυτός που δεν τιμά τους γονείς του (και την πατρίδα του φυσικά), είναι αναξιοπρεπής,ποταπός,χυδαίος και ανάξιος να λέγεται άνθρωπος. Ήθος. Μιά λέξη γεμάτη νόημα.... Άν δεν έχεις συνείδηση και ήθος, δεν μπορείς να σεβαστείς κανέναν και φυσικά ούτε τον εαυτό σου. Έτσι κυκλοφορούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, κακοκουρδισμένα ανθρωπάρια, λοβοτομημένα άψυχα όντα, πανέτοιμο κρέας για τη μηχανή της παγκοσμιοποίησης...Σιγά μην είναι Έλληνες αυτά τα αισχρά σκουλήκια που σέρνονται ολημερίς ασθμαίνοντας πίσω από τις τεχνητές ανάγκες που τους πνίγουν...Ντροπή μας για όλα αυτά που ζούμε αδιαμαρτύρητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πόσο δίκιο έχει το άρθρο.Εγώ ποτέ δεν θα παρατήσω τους γονείς μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μπραβο στον/ην 7:41 εμεις ομως ολλοι που σκεφτομαστε καπως ετσι καποτε το συντομοτερο δηλ.πρεπει να προσπαθεισουμε ολλοι μαζι για κατι καλυτερο για αυτο που αξιζουμε στα αληθεια !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Παιδια στη σημερινη εποχη που ζουμε εχουν αλλαξει πολυ τα ηθη. Οι παλαιοτεροι απο μας θα το εχουν καταλαβει. Οσοι ηταν μικροι ας πουμε την δεκαετια του '60 και '70 ξερουν πανω-κατω πως ζουσαν οι γονεις τους με τα χιλια δυο προβληματα, αλλα ζουσαν αξιοπρεπως. Βοηθουσαν ο ενας τον αλλον, διασκεδαζαν ολοι μαζι, υπηρχε ο σεβασμος στον μεγαλυτερο. Τωρα; Εχουμε αλλαξει πολυ. Να, απλα μια ματια να ριξετε στα σχολια που γραφονται εδω μεσα και θα καταλαβετε ποσες διαφορες υπαρχουν. Και βαζω και τον εαυτον μου μεσα. Φιλοι μου πρεπει να αλλαξουμε νοοτροπια, πρεπει να βρουμε καποια ακρη για να μπορεσουμε να γινουμε καλυτεροι ανθρωποι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τὸ κείμενον (δυστυχῶς) εἶναι γεγονός. Προσωπικὴ ἐμπειρία «δικοῦ» μου ἀνθρώπου, ποὺ συνέβῃ πρὸ μερικῶν ἡμερῶν.
    Δὲν εἶναι ὅμως τὸ μοναδικὸ περιστατικό. Παντοῦ γύρω μας συναντοῦμε τέτοιους «ἀνθρώπους». (Ἀνθρωποειδὴ γιὰ τὴν ἀκρίβεια.) Δὲν ἔχουν ἴχνος σεβασμοῦ μέσα τους γιὰ τὰ παιδιά τους, τὸν σύντρόφό τους καὶ φυσικὰ τοὺς γονεῖς τους.
    Εἶναι φυσικότατον. Πῶς θὰ μποροῦσαν ἄλλως τε; Πρόσωπα ποὺ δὲν σέβονται τοὺς ἑαυτούς τους εἶναι δυνατὸν νὰ σεβαστοῦν κάποιον γύρω τους;

    Φιλονόη

    ΑπάντησηΔιαγραφή