Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν
παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν…
λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»
Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).
Πηγη
http://www.youtube.com/watch?v=1Rj2ciMykxA
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλητο μουνοπανα σας ειπα καλημερα η ξεχασα
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Mario de Andrade μακάρι να ένιωθε έτσι και ο υπόλοιπος κόσμος...σίγουρα θα γινότανε καλύτερος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα είναι το νόημα της ζωής και εσύ σχεδόν το βρήκες.
"Η τέχνη των ελλήνων είναι η αποτύπωση της συμπεριφοράς τους να ξεπεράσουν τον πόνο που τους έδινε η γνώση τους για τον κόσμο και για τη θέση του ανθρώπου μέσα στον κόσμο. Εάν οι έλληνες δεν έβρισκαν διέξοδο στην τέχνη τους, θά ‘παιρναν τα βουνα και τα όρη. Κάτω από κάθε δέντρο θα μας άφηναν και μια αγχόνη."
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ
Η τέχνη των Ελλήνων είναι η ταπείνωση της συμπεριφοράς τους να ξεπεράσουν την υπερηφάνεια που τους έδινε η γνώση τους για τον κόσμο και για τη θέση του ανθρώπου μέσα στον κόσμο.Εάν οι Έλληνες πατέρες μας δεν απαρνιόντουσαν τα είδωλα και τους ψεύτικους θεούς τους και δεν δεχόντουσαν τον αληθινό Θεό, τότε του πλανήτη οι άνθρωποι όλλοι, θά ‘παιρναν τα βουνά και τα όρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτω από κάθε δέντρο θα μας άφηναν και μια αγχόνη."
ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΕΓΩ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέστε μου από πού είναι αυτό το νούμερο ?
Εγώ δεν μπορώ να το βρω
http://koinonikieksegersi.blogspot.com/2011/08/blog-post_5761.html
Mario de Andrade με άγγιξες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξίζει περαιτέρω ερευνα, μπραβο α.ν.τ.π. που το ανέβασες
5.18 υπογραφεις ως ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ η ειναι πραγματι
του αγιου;
απλα υπεροχο....
ΑπάντησηΔιαγραφή@ ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή12 Αυγούστου 2011 5:18 μ.μ.
Ο Θεοδόσιος για αυτό τους έσφαξε στον ιππόδρομο. Για να μην αυτοκτονήσουν...