Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Η διαλεκτική των «σκιάχτρων»

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου
Είναι γνωστό (ιστορικά και πολιτικά επικυρωμένο άπειρες φορές) ότι η προβοκάτσια έχει αναχθεί, από τους μηχανισμούς του διεθνούς ιμπεριαλισμού, σε «επιστήμη» των «επιστημών»…
Μία συνιστώσα αυτής της προβοκατόρικης στρατηγικής είναι η «συνταγή» των «σκιάχτρων».
Παλιότερα το κυρίαρχο «σκιάχτρο» ήταν ο «κομμουνισμός»!!!


Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ξεθώριασε εντελώς αυτό το «σκιάχτρο». Το διαλεκτικό συνακόλουθο: η καθεστωτική ενσωμάτωση της ηττημένης, σοσιαλδημοκρατικής και σταλινικής «αριστεράς»…

Η «επιστήμη» της προβοκάτσιας προχώρησε σε νέες «εφευρέσεις»: Ανήγαγε τα τρομοκρατικά «σκιάχτρα» σε κυρίαρχη συνταγή. Το χρώμα αυτών των «σκιάχτρων» καθοριζόταν από τις εκάστοτε ανάγκες των νεοταξικών συμφερόντων και σχεδιασμών.

Η τρομοκρατική προβοκάτσια των «Δίδυμων Πύργων» και το «φάντασμα» του Μπιν Λάντεν (όπως έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές) υπαγορεύτηκαν και κατασκευάστηκαν για την κήρυξη του αυτοκρατορικού πολέμου εναντίον των αραβικών λαών και την ΚΑΤΟΧΗ του Αφγανιστάν και του Ιράκ…

Η τρομοκρατική προβοκάτσια στη Νορβηγία αλλάζει το χρώμα της μάσκας. Εδώ στήνεται μια «Διεθνής» της τρομοκρατίας με υπερτονισμένο «σκιάχτρο»: Την «ρατσιστική παράνοια», τους «εθνικιστικούς κινδύνους», την «ακροδεξιά» και «φασιστική απειλή»…

Τα αναλύουμε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5856

Ωστόσο, αυτή η «συνταγή» δεν μας προέκυψε ξαφνικά. Αποτελεί μια μακρόχρονα, συστηματικά δουλεμένη (ιδεολογικά και πολιτικά) «συνταγή», θεμελιωμένη πάνω στα κυρίαρχα, σήμερα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης.

Ιδιαίτερα στην Ελλάδα η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ αυτής της «συνταγή» των «ακροδεξιών», «εθνικιστικών» και «φασιστικών σκιάχτρων» έχει δοκιμαστεί ΠΡΑΚΤΙΚΑ και προσλάβει υστερικές προπαγανδιστικές μορφές.

Η τρομοκρατική προβοκάτσια στη Νορβηγία, με το συνακόλουθο «μανιφέστο» των νεοταξικών μηχανισμών, δίνουν τη ΔΙΕΘΝΗ τρομοκρατική διάσταση αυτής της ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ των «σκιάχτρων».

Πριν από πέντε ακριβώς χρόνια, στο τεύχος-7 του ΡΕΣΑΛΤΟ είχαμε αναλύσει αυτή τη διαλεκτική των νέων «σκιάχτρων» της Νέας Εποχής, στο άρθρο: «Τα παρωχημένα κλισέ του φασισμού και οι ακροδεξιές καρικατούρες».

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από αυτό το άρθρο για να δείξουμε τη διαλεκτική αυτής της νεοταξικής στρατηγικής η οποία δοκιμάστηκε στην Ελλάδα, ιδεολογικά και πολιτικά (η Ελλάδα αποτελεί το πρώτο «δοκιμαστήριο»), και τώρα παίρνει την ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ διεθνή της διάσταση και ανυψώνεται σε παγκόσμιο τρομοκρατικό δράμα…

Τι είναι ο φασισμός

Όταν ακούει κανείς σήμερα από τα προπαγανδιστικά κέντρα των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων και τους απολογητές και λακέδες της παγκοσμιοποίησης να αναθεματίζουνψυχωτικά τη φασιστική και εθνικιστική απειλή, το πρώτο που πρέπει να σκεφτεί είναι ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ένας πολιτικά νοήμων γελάει με αυτές τις θρηνωδίες των πολιτικών απατεώνων.
Ωστόσο δεν πρέπει να μένουμε στο γέλιο. Γιατί μέσα από αυτές τις θρηνωδίες και τους αφορισμούς της φασιστικής απειλής υποκρύπτεται η δολιότητα των υπερεθνικών καθεστωτικών δυνάμεων, η απόπειρα να επικαλυφτεί ο δικός τους φασισμός, ο φασισμός της Νέας Τάξης.
Όλη αυτή η «σπαρακτική» και συχνά ψυχωτική εκστρατεία κατά του φασιστικού και εθνικιστικού κινδύνου αποσκοπεί στον εγκλωβισμό της Αριστεράς. Ξύνει τα αντιφασιστικά και αντιεθνικιστικά σύνδρομα των αγωνιστών της αριστεράς για να τους τυφλώσει και να τους υποτάξει πιο εύκολα στις βουλές του ολοκληρωτισμού των πολυεθνικών.
Γι’ αυτό ένας αριστερός, που δεν θέλει να νανουρίζεται με επαναστατικά στερεότυπα του παρελθόντος, πρέπει, πατώντας πάνω στην υλιστική διαλεκτική μέθοδο, να αναλύσει το ζήτημα του φασισμού στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Ας σχηματοποιήσουμε τη μαρξιστική ανάλυση του φασισμού, στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών.

Ο Φασισμός αντιπροσωπεύει το όργανο της μονοπωλιακής κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο με πρωτοπόρο το χρηματιστηριακό κατέφευγε, στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών σε δύο διαφορετικά όργανα κυριαρχίας: Στο κοινοβουλευτικό καθεστώς και στο φασιστικό καθεστώς.
Σχηματικά: Η δικτατορία του κεφαλαίου, ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες, χρησιμοποιούσε είτε τον κοινοβουλευτισμό, είτε το φασισμό. Δηλαδή ο φασισμός ήταν το όργανο κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Η οικονομική βάση του φασισμού ήταν τα κατεστραμμένα και εξαθλιωμένα μικροαστικά στρώματα. Η μεσαία, όμως τάξη, ποτέ από μόνη της δεν μπορεί να κυβερνήσει. Ποτέ δηλαδή από μόνη της δεν μπορεί να υψωθεί σε εξουσία (αυτά είναι αλφαβητικά σε ένα μαρξιστή). Είναι η κεφαλαιοκρατία που κινητοποιεί την απελπισία και τη λύσσα των κατεστραμμένων μικροαστών. Απελπισία και λύσσα που το ίδιο το μεγάλο κεφάλαιο σπρώχνει τα λαϊκά στρώματα.
Ο φασισμός, συνεπώς, είναι η ωμή δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου που πατάει πάνω στην καταστροφή, εξαθλίωση και απελπισία των ανίκανων για ανεξάρτητη πολιτική μικροαστών.
Ο φασισμός, με πιο απλά λόγια, είναι η στρατιωτικοποίηση, από το μεγάλο κεφάλαιο, της μικροαστικής εξαθλίωσης και λύσσας.

Ο φασισμός όμως δεν είναι μόνο μιαιδιαίτερη μορφή ταξικής απολυταρχίας του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, αλλά και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: Ο φασισμός μπορεί να υπάρξει και να αντέξει μόνο σε ισχυρούς εθνικούς ιμπεριαλισμούς.
Μόνο ισχυρά εθνικά μονοπωλιακά κεφάλαιαπου ασφυκτιούν και θέλουν να ανοίξουν δρόμους σε σύγκρουση με άλλους εθνικούς ιμπεριαλισμούς καταφεύγουν (και αντέχουν) στη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας.

Σήμερα τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχουν ούτε στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, πόσο μάλλον στην Ελλάδα. Εδώ δεν υπήρξαν ποτέ. Γι αυτό και τα δικτατορικά καθεστώτα στην Ελλάδα δεν είχαν τα στοιχεία του φασισμού (αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση).

Σήμερα μόνο οι πολυεθνικές θέλουν να επιβάλουν την ιδιαίτερη αυτή μορφή ταξικής απολυταρχίας.
Η Νέα Τάξη προωθεί, κόντρα στο σύνολο της ανθρωπότητας, τον πλανητικό ολοκληρωτισμό και τη στρατιωτικοποίηση του κόσμου με τις νέες ιδεολογίες του αντιεθνικισμού, του αντιρατσισμού κλπ.

Σήμερα οι υλικοί και πολιτικοί όροι του φασισμού των εθνικών ιμπεριαλισμών δεν ισχύουν για κάθε μια ξεχωριστή χώρα, δηλαδή σε εθνικό πλαίσιο. Δεν υπάρχει εθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, συνακόλουθα δεν υπάρχει εθνική πολιτική έκφραση αυτού του κεφαλαίου που θα οργανώσει την κινητοποιημένη μικροαστική απελπισία.
Συνεπώς δεν υπάρχει η κυρίαρχη υλική βάση και η πολιτική δύναμη σε εθνικό επίπεδο για φασισμό.
Βεβαίως υπάρχει η κοινωνική βάση: Οι μικροαστοί. Όμως αυτοί από μόνοι τους δεν μπορούν να υψωθούν σε ανεξάρτητη ηγετική πολιτική δύναμη. Ο ρόλος τους είναι να ακολουθούν τις κυρίαρχες τάξεις της κοινωνίας. Η απελπισία αυτών των στρωμάτων δεν μπορεί να υψωθεί σε φασισμό. Αν αυτή την αντίδραση, την απελπισία και την οργή αυτών των στρωμάτων (που τα προκαλεί η παγκοσμιοποίηση) δεν την αξιοποιήσει και πολιτικοποιήσει η αριστερά, αυτή θα ξεθυμαίνει, θα καναλιζάρεται και θαχρησιμοποιείται από το υπερεθνικό κεφάλαιο για την επικάλυψη και προώθηση του πλανητικού φασισμού. Οι αντιεθνικιστικές και αντιρατσιστικές ιδεολογίες των πολυεθνικών προς αυτή την κατεύθυνση λανσάρονται.

Ο σύγχρονος φασισμός του υπερεθνικού κεφαλαίου καλύπτει το πρόσωπό του με τη μάσκα του «αντιφασισμού», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», των ηθικών «προοδευτικών» αφαιρέσεων και των «αριστερών» ήχων…
Οι ακροδεξιές καρικατούρες
Γίνεται φανερό, γιατί στην Ελλάδα οι πολιτικοί αχυράνθρωποι του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου επιχειρούν να τρομοκρατήσουν την ελληνική κοινωνία με το φάντασμα του φασισμού και του ακροδεξιού κινδύνου: Επιδοτούν ακροδεξιές γελοιογραφίες, σαν του Καρατζαφέρη. Φουσκώνουν το «φαινόμενο» της «ακροδεξιάς απειλής» και ωρύονται «αντιφασιστικά» και «αντιεθνικιστικά» τα καθεστωτικά συγκροτήματα των ΜΜΕ και οι έμμισθοι απολογητές της παγκοσμιοποίησης.

Επιδοτούν πολιτικά τον Καρατζαφέρη, συστηματικά και ποικιλότροπα και μετά τον υψώνουν σαν «σκιάχτρο» ακροδεξιάς απειλής.
Σε όλα τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα, παρελαύνει ο Καρατζαφέρης, τη στιγμή που το ΚΚΕ, το αρχαιότερο κόμμα, που είναι στη Βουλή και με υπερδιπλάσιο ποσοστό από το ΛΑΟΣ, το έχουν εξαφανίσει.
Παλαιότερα το ίδιο είχε συμβεί και με το ΔΗΚΚΙ. Ήταν στη Βουλή αλλά ο Τσοβόλας και τα στελέχη του ήταν αποκλεισμένα από τη βιομηχανία της Ενημέρωσης.
Ο Καρατζαφέρης, εκτός Βουλής και κάθε βράδυ δίνει σώου στα κανάλια. Αυτή η σκανδαλώδης ειδική μεταχείριση από τα ΜΜΕ που αποτελούν το πιο δυναμικό τμήμα της ιδεολογικής δομής του μεγάλου κεφαλαίου λέει πολλά σε όσους θέλουν να σκεφτούν.
Κανένα κίνδυνο δεν διατρέχει το διακοσμητικό ντεκόρ του αστικού κοινοβουλευτισμού από τον Καρατζαφέρη. Καμιά «ακροδεξιά απειλή» δεν σηματοδοτεί. Μια ακροδεξιά καρικατούρα είναι που κατασκευάζεται και επιδοτείται πολιτικά από το μεγάλο κεφάλαιο και το «εκσυγχρονιστικό» κατεστημένο με διπλό στόχο:

ΠΡΩΤΟΝ: Να λειτουργήσει σαν ασφαλιστική δικλείδα, συγκεντρώνοντας και εκφυλίζοντας μια υγιή λαϊκή δυσαρέσκεια. Τα μεγάλα εθνικά και εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση προκαλούν καταλυτικές διεργασίες στην κοινωνία και μεγάλη λαϊκή οργή. Το καναλιζάρισμα αυτής της λαϊκής απογοήτευσης και οργής επιχειρείται μέσω Καρατζαφέρη, μια και η Αριστερά αδρανεί.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Να χρησιμοποιείται ανά πάσα στιγμή σαν ο «ακροδεξιός» και «φασιστικός» μπαμπούλας και ταυτόχρονα σαν σημείο αναφοράς για το στιγματισμό κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης ενάντια στις μακάβριες επιδιώξεις του πλανητικού ολοκληρωτισμού.

Με ένα σπάρο δηλαδή δύο τρυγόνια. Από τη μια ανεμίζουμε το «σκιάχτρο» και από την άλλη στιγματίζουμε ως «εθνικιστές», «ρατσιστές» και «φασίστες» όσους θέτουν αγωνιστικά τα προβλήματα που καπηλεύεται δημαγωγικά ο «ακροδεξιός κλόουν».

Το κεφάλαιο ξέρει τι πράττει. Έχει και διορατικότητα και πολιτικές εμπειρίες. Η Αριστερά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Μάλιστα κάποια τμήματά της όχι μόνο στρώνουν το έδαφος στον πλανητικό ολοκληρωτισμό, αλλά αποτελούν και τους ιδεολογικούς εκφραστές αυτού του εφιάλτη…
Πηγη 

1 σχόλιο:

  1. Iσως το καλυτερο πολιτικο αρθρο που ανεβηκε.
    Θα προσθετα μονο οτι δεν εχει σημασια η ταμπελα και δεν πρεπει ποτε να μπαινει ενας τιτλος για το συνολο μιας πολιτικης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή