Tραπεζική κατοχή της Ελλάδας

Του Stephen Lendman

26/6/2011

O οικονομολόγος Michael Hudson, στο ομότιτλο άρθρο του στις 5 Ιουνίου, το αποκαλεί «Αντικαθιστώντας την Οικονομική Δημοκρατία με  Οικονομολογική Ολιγαρχία», λέγοντας:

Αφού παγιδεύτηκε, ή συναίνεσε στο να παγιδευτεί στο χρέος, η κυβέρνηση Παπανδρέου χρειάζεται τη βοήθεια της «διάσωσης» για να πληρώσει τους τραπεζίτες που την παγίδευσαν. Για να το καταφέρει αυτό όμως, απαιτείται «να ....

ξεκινήσει ταξικός πόλεμος, αυξάνοντας τους φόρους (βλάπτοντας ως επί το πλείστον μικρομεσαία νοικοκυριά), χαμηλώνοντας το βιοτικό τους επίπεδο –ακόμα και τις συντάξεις του ιδιωτικού τομέα- και ξεπουλώντας δημόσια γη, τουριστικά θέρετρα, νησιά, λιμάνια, νερό και αποχετευτικές εγκαταστάσεις» - στην πραγματικότητα,  όλα τα φιλέτα της χώρας «με το κλειδί στο χέρι», απογυμνώνοντάς την από ο,τιδήποτε αξίας σε τιμή ευκαιρίας. 

Γιατί; Διότι το απαιτούν το Αμερικανοκρατούμενο ΔΝΤ, η ΕΕ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), η επονομαζόμενη «Τρόικα», ως αντίτιμο για να βοηθήσουν  στη «διάσωση», την οποία η Ελλάδα δεν θα χρειαζόταν αν δεν ήταν εγκλωβισμένη στο ζουρλομανδύα του ευρώ.  Το να γίνεις μέλος του ευρώ σημαίνει να παραιτηθείς του δικαιώματος να υποτιμήσεις το νόμισμά σου για να καταστήσεις ανταγωνιστικότερες τις εξαγωγές σου, να διατηρήσεις την εθνική κυριαρχία πάνω στο χρήμα σου για να νομισματοποιήσεις ελεύθερα το χρέος σου, και να μπορέσεις να νομοθετήσεις οικονομικές πολιτικές που θα τονώσουν την ανάπτυξη.

Αντί για όλα αυτά, η Ελλάδα έχει πέσει στην παγίδα των ξένων τραπεζιτών που απαιτούν φόρο υποτελείας. Τον αποκαλούν «διάσωση». Τον Μάιο του 2010, η κυβέρνηση Παπανδρέου συμφώνησε σε πρώιμα μέτρα λιτότητας με αντάλλαγμα δάνεια. Τώρα το ξανακάνει, απαιτώντας  ακόμα περισσότερα, αλλιώς θα καταρρέυσει ολόκληρη η οικονομία, ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται. Και η ίδια σκευωρία αναπαράγεται σε Ιρλανδία και Πορτογαλία. Επιπλέον, κατευθύνεται προς την Ισπανία, και ενδεχομένως προς το σύνολο σχεδόν της Ευρώπης και της Αμερικής, καθώς οι αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις οδεύουν όλο και πιο κοντά στην «οικονομική ολιγαρχία.»

Με άλλα λόγια, όλο αυτό καταλήγει σε οικονομική πραξικοπηματική εξουσία σε βάρος κυρίαρχων κυβερνήσεων, αν δεν προλάβει η λαϊκή οργή να τη σταματήσει, που συνεπάγεται κάτι περισσότερο από διαδηλώσεις στους δρόμους και μικρής διάρκειας απεργίες που δεν πετυχαίνουν τίποτα.

Ο πρώην χρηματιστής στης Wall Street, οικονομικός αναλυτής, ραδιοτηλεοπτικός παρουσιαστής και άριστος κριτκός Μax Keizer το αποκαλεί «τραπεζική κατοχή», και όχι χωρίς λόγο. Οι τραπεζίτες:

-φτιάχνουν τους κανόνες∙

-θέτουν τους όρους∙

-εγείρουν αξιώσεις∙

-πιέζουν, δωροδοκούν ή αλλιώς, δελεάζουν ή εξαναγκάζουν κυβερνήσεις να συναινέσουν και

-επιβαρύνουν τα μικρομεσαία νοικοκυριά με υψηλότερη ανεργία, περικοπές μισθών και επιδομάτων, υψηλότερους φόρους και άλλα μέτρα λιτότητας, για να εξασφαλίσουν ότι θα ωφεληθούν τα οικονομικά αρπακτικά – πάντα εις βάρος του μισθωτού, εξαναγκάζοντας άλλοτε ακμάζοντα κράτη να παραδώσουν την εθνική τους κυριαρχία σε οικονομικούς ολιγάρχες, που κυβερνούν τις οικονομίες του κόσμου σαν φέουδα.

Ο Hudson είπε ότι ο Ευρωπαϊκός κεντρικός σχεδιασμός συγκέντρωσε εξ’ αρχής την οικονομική δύναμη σε «μη δημοκρατικά χέρια» υπό την κυριαρχία της  ΕΚΤ. Ενεργώντας σαν τσάρος στις οικονομίες των 17 μελών της Ευρωζώνης, η ΕΚΤ:

-«δεν διαθέτει εκλεγμένη κυβέρνηση για να εισπράττει φόρους∙

-το Ευρωπαϊκό σύνταγμα την εμποδίζει να ‘διασώζει’ κυβερνήσεις,» αντίθετα με το ΔΝΤ, το οποίο έχει τη δυνατότητα να νομισματοποιεί απεριόριστα το χρέος των ΗΠΑ και

-«τα άρθρα της σύμβασης του ΔΝΤ επίσης το εμποδίζουν να προσφέρει εσωτερική οικονομική υποστήριξη για ελλείμματα προϋπολογισμού,»  αναφέροντας:

«Κάθε κράτος-μέλος μπορεί να λάβει πίστωση από το ΔΝΤ μόνον υπό την προϋπόθεση ότι έχει ‘ανάγκη να κάνει την αγορά λόγω του ισοζυγίου πληρωμών του ή της κατάστασης του αποθεματικού του ή αξιοποίησης του αποθεματικού του.’»

Ωστόσο, παρά τα άφθονα συναλλαγματικά αποθεματικά, τα δάνεια του ΔΝΤ προσφέρονται «λόγω προβλημάτων του προϋπολογισμού», αυτό ακριβώς που απαγορεύεται να κάνει. Σαν αποτέλεσμα, «όταν πρόκειται για διάσωση τραπεζιτών,» λέει ο Hudson, «οι κανόνες αγνοούνται» για να σώσουν αυτούς και τους αντισυμβαλλόμενούς τους από υφιστάμενες ζημίες. Και το ίδιο γίνεται στην Αμερική με τη Fed (κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ), που μοιράζει λευκές επιταγές στη Wall Street κατά παραγγελία. 

Διόλου παράξενο ότι ο Hudson αποκαλεί την οικονομολογία «μορφή πολέμου», που ενεργεί σαν στρατος λεηλασίας, καταλαμβάνει εδάφη, υποδομές, ακίνητη περιουσία και όλο τον υλικό πλούτο, ερημώνοντας χώρες στην πορεία, προκαλώντας ανεργία, φτώχεια, μια νέα δουλεία, «δημογραφική συρρίκνωση, περιορισμό του προσδόκιμου ζωής, μετανάστευση και διαφυγή κεφαλαίου.»

Η Ελληνική, φιλική προς τις επιχειρήσεις κληρονομιά, ουσιαστικά δημιούργησε τη σημερινή κρίση, συμπιέζοντας τη λαϊκή κατανάλωση προς όφελος των πλουσίων, κυρίως με ευνοϊκές φορολογικές πολιτικές που επέτρεψαν να παραμείνει αδήλωτο μεγάλο μέρος των εισοδημάτων τους.

Ακολούθησε η οικονομική εξαπάτηση. Στις 8 Φεβρουαρίου του 2010, ο συνεργάτης του Der Spiegel, Beat Balzli, τιτλοφορεί το άρθρο του «Πώς η Goldman-Sachs βοήθησε την Ελλάδα να αποκρύψει το χρέος της», λέγοντας:

Το 2002, η Goldman-Sachs τη βοήθησε να δανειστεί δισεκατομμύρια παρακάμπτοντας τους Ευρωπαϊκούς κανόνες, με αντάλλαγμα την υποθήκευση δημόσιας περιουσίας. Χρησιμοποιώντας δημιουργική λογιστική, το χρέος κρύφτηκε με κατεργαριές εκτός ισολογισμού, χρησιμοποιώντας παράγωγα που λέγονται «διανομισματικά swaps, με τα οποία το κυβερνητικό χρέος, το οποίο εκδιδόταν σε δολλάρια και γιέν, ανταλλάσσονταν (swap) με χρέος σε ευρώ για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα – για να ανταλλαχθεί και πάλι στα αρχικά του νομίσματα λίγο αργότερα.»

Ακολούθησε η παγίδευση στο χρέος, έθνη όπως η Ελλάδα κρατούνται όμηροι για την αποπληρωμή του, και το σύνηθες τίμημα είναι η  δομική αγριότητα της προσαρμογής, που κάνει την άσχημη κατάσταση ακόμα χειρότερη. Το 2010, με αντάλλαγμα  δάνειο 150δις δολλαρίων, ο Παπανδρέου επέβαλλε:

--μεγάλο αριθμό απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων (περίπου 10% συνολικά)∙

--10% μείωση αποδοχών στο δημόσιο τομέα, συμπεριλαμβανομένης 30% μείωσης των μισθολογικών δικαιωμάτων∙

--πάγωμα των συντάξεων∙

--αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 χρόνια και

--υψηλότερους φόρους σε καύσιμα, ποτά, τσιγάρα και είδη πολυτελείας, γνωρίζοντας ότι πολύ περισσότερα επρόκειτο να ακολουθήσουν, δεδομένου του προβλήματος χρέους της Ελλάδας, το οποίο χειροτέρευε. 

Τωρα χρειάζεται και άλλη βοήθεια για διάσωση, με αντάλλαγμα ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα, καθώς και το ξεπούλημα φιλέτων της Ελλάδας, όπως εξηγήθηκε παραπάνω.  Στις 24 Ιουνιου, ο συνεργάτης των New York Times, Stephen Castle, τιτλοφόρησε το άρθρο του «η Ευρώπη συμφωνεί σε εκ νέου διάσωση της Ελλάδας υπό όρους», λέγοντας:

Η συμφωνία «επήλθε μια μέρα μετά την συμφωνία της Ελλάδας με διεθνείς πιστωτές για νέα μέτρα λιτότητας (κάτι που απαιτεί την έγκριση του κοινοβουλίου), ως μέρος του αναθεωρημένου σχεδίου για το 2011-2015, το οποίο στοχεύει» να εξασφαλίσει ότι δίνεται προτεραιότητα στο να πληρωθούν οι τραπεζίτες , κι ας καταδικάζονται τα συμφέροντα του λαού και του έθνους.

Η συμφωνία κατ’ αρχάς προϋποθέτει ότι τα μισά κεφάλαια που προσφέρονται, προέρχονται από νέα δάνεια, ένα τέταρτο από πώληση κρατικής περιουσίας και τα υπόλοιπα από συνεισφορές του ιδιωτικού τομέα. 

Ένα απροσδιόριστο, μεγαλύτερο ποσό (περίπου 110δις ευρώ συνολικά) θα ακολουθήσει το αρχικό επείγον δάνειο των 12δις ευρώ, υπό όρους. Αυτοί περιλαμβάνουν:

--την απόλυση 20% επιπλέον των σημοσίων υπαλλήλων∙

--ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων και περιουσίας του δημοσίου σε εξευτελιστικές τιμές∙

--έκτακτη εισφορά εισοδήματος , από 1 εώς 5%, ανάλογα με το εισόδημα∙

--μείωση του αφορολόγητου ορίου στις 8000 ευρώ ετησίως από 12000∙

--ορισμός του κατώτερου φορολογικού συντελεστή στο 10%, με εξαίρεση νέους κάτω των 30 ετών,  συνταξιούχους άνω των 65 και άτομα με ειδικές ανάγκες και

--ετήσια επιπλέον φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών με 300 ευρώ.

Αναμένονται περικοπές της τάξης των 120δις, τα τελικά νούμερα όμως δεν έχουν ανακοινωθεί, επειδή εξαρτώνται από τα ποσά που θα εγερθούν από την πώληση δημόσιας περιουσίας και την ιδιωτική συνεισφορά.

Σαν αποτέλεσμα, η λαϊκή οργή εκφράζεται με καθημερινές διαδηλώσεις. Η δημοτικότητα του κυβερνώντος κόμματος του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο 27%.  Πάνω από 90% του λαού είναι δυσαρεστημένο με την διακυβέρνηση της Ελλάδας. Ένα άλλο 90% λέει ότι η χώρα έχει πάρει «λάθος δρόμο». Περίπου το 80% δεν είναι ικανοποιημένο με τη ζωή του και ένα 70%  ανησυχεί ότι οι συνθήκες θα χειροτερέψουν.

Παρ’ όλα αυτά, στις 22 Ιουνίου ο Παπανδρέου κέρδισε την ψήφο εμπιστοσύνης στη βουλή ηγούμενος δύο ακόμη μέτρων που ζητά το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη για να απελευθερώσουν περαιτέρω κεφάλαια – να συμφωνήσει με την απαιτούμενη λιτότητα και να πάρει μέτρα για να την επιβάλλει. 

Για την ακρίβεια, ο διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ, John Lipsky (πρώην αντιπρόεδρος της JP Morgan) είπε ότι καμία αντίρρηση δεν θα γίνει δεκτή. Με άλλα λόγια, τα έθνη της Ευρωζώνης δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να υποκύψουν στις αξιώσεις του ΔΝΤ, με τον Lipsky να δρα περισσότερο σαν επίτροπος παρά  σαν τραπεζίτης.

Ταυτόχρονα, η λιτότητα, οι ιδιωτικοποιήσεις, και το όλο και μεγαλυτερο χρέος, οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Οι εργαζόμενοι ειναι φυσικά αυτοί που θα χτυπηθούν περισσότερο, εκτός και αν τη σταματήσουν οι μαζικές κινητοποιήσεις. Ιδανικά, μπορούν να το καταφέρουν με καθολικές απεργίες, να παραλύσουν τη χώρα, να θέσουν αδιαπραγμάτευτα αιτήματα, και να μην σταματήσουν μέχρι να απορριφθούν οι αξιώσεις των τραπεζιτών, και να επικρατήσουν,  αφήνοντας τα έθνη να ξανακερδίσουν την κυριαρχία τους και οι άνθρωποι τα δικαιώματά τους. 

Έτσι κερδίζονται οι αγώνες των εργαζομένων. Πετυχαίνει παντού  όταν η αποφασιστικότητα, όπως στο κίνημα Rank and File, οδηγεί στη νίκη. 

Πηγή άρθρου: sjlendman.blogspot.com

ευχαριστούμε την αναγνώστρια που μας το έστειλε!