Πόσο πολιτικά αδαείς υπήκοοι είμαστε;

Εκείνο που δεν βλέπει ξεκάθαρα η/ο κάθε πολιτικά αδαής ιθαγενής υπήκοος είναι η υποχρέωση στον εαυτό μας, στην οικογένειά μας και στην ελληνική μας κοινωνία να επιλέγουμε το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε. Όμως από το 1821, πότε είχε την ευκαιρία η ελληνική κοινωνία να επιλέξει το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο ζει;

«ΤΩΡΑ!!!» μου απαντά ένας φίλος… «Όσο για τον “πολιτικά αδαή ιθαγενή υπήκοο” – παγκόσμιο φαινόμενο – τουλάχιστον στην Ελλάδα αρχίζει να ξυπνά με ταχείς ρυθμούς.» «Σωστά!» του απαντώ.

Όμως, από το να «αρχίζει να ξυπνά με ταχείς ρυθμούς», μέχρι την αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία, απέχουμε τουλάχιστον 12+ χρόνια. Αυτός δεν ήταν ο χρόνος προετοιμασίας των Αθηναίων πολιτών, τότε, που τα πράγματα ήταν σχετικά απλά και όχι τόσο δυναμικά πολύπλοκα όπως σήμερα;

Τα κοινά διδακτέα αξιακά συστήματα, η κοινή αγωγή και παιδεία και, πάνω από όλα, η φοβερή κοινωνική αλληλεγγύη και γνήσια πολιτειότητα (genuine citizenship) έκαναν την προετοιμασία των Αθηναίων πολιτών σχετικά εύκολη: δύο χρόνια (18-19 ετών) θεωρία και δέκα χρόνια (20-29 ετών) πράξη, με συμμετοχή στην εκκλησία του δήμου της Πνύκας. Άντε όμως τώρα, με όλη την κατάντια της ελληνικής παιδείας στην Ελλάδα, όταν η δυναστική κομματοκρατία κουρνιάζει γιά τα καλά μέσα σε σχολεία και πανεπιστήμια, να προετοιμάζουμε αυθεντικούς, γνήσιους ή πραγματικούς πολίτες.

Τότε δεν υπήρχε η παραπληροφόρηση της ΝΔ (~21.4%) και του ΠαΣοΚ (~20%), της λαίλαπας τούτης του δικομματισμού, που καταδυναστεύει την πατρίδα μας την Ελλάδα. Μήπως όμως η υπάρχουσα δυναστική κομματοκρατία βασίζεται ακριβώς στην/στον κάθε πολιτικά αδαή ιθαγενή υπήκοο της Ελλάδος, όπως και στην/στον κάθε πολιτικά αδαή υπήκοο των ΗΠΑ;

Δεν θέλω να προσβάλλω καμμία και κανέναν. Πρίν από 4 περίπου χρόνια ήμουν και εγώ ένας πολιτικά αδαής ιθαγενής υπήκοος της Ελλάδος, όπως επίσης και ένας πολιτικά αδαής -αν και όχι ιθαγενής- υπήκοος των ΗΠΑ.

Έχει δίκαιο λοιπόν ο φίλος μου, πως το να είμαστε πολιτικά αδαείς υπήκοοι είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ειδικά εδώ στην Νέα Υόρκη, όπως και σε όλη την ελληνική ομογένεια των ΗΠΑ, τα πράγματα είναι πάρα πολύ… πολιτικά άσχετα.

Μόλις προχθές ήμουν πάλι στο Σταθάκειο Κέντρο, στην Αστόρια, όπου στεγάζεται η Ομοσπονδία Ελληνόφωνων Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, Inc. Μιλάς εκεί στον έστω λίγο κόσμο, αυτόν που ακόμη ενδιαφέρεται γιά τα κοινά, γιά την δομή του πολιτικού συστήματος του οργανισμού, γιά το πολιτικό του σκηνικό δηλαδή, και όλες και όλοι σε κοιτούν λες και είσαι από άλλον πλανήτη.

Το μόνο που βλέπουν μέσα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι το εκλογικό σκηνικό, την δομή δηλαδή της διαδικασίας εκλογών με ψήφο και τίποτε άλλο. Όταν αναφέρεις τις λέξεις ‘εντολέας’ και ‘εντολοδόχος’, τότε σε κοιτούν με γουρλωμένα τα μάτια.

Εξηγείς λοιπόν με υπομονή πως, με βάση τα υπάρχοντα πολλαπλά καταστατικά του οργανισμού (διότι ένα μόνον καταστατικό δεν μας φτάνει), η γενική συνέλευση της Ομοσπονδίας είναι ο εντολέας της, ενώ το Δ.Σ. με το προεδρείο είναι ο εντολοδόχος του οργανισμού. Τότε είναι που σταματούν να σε κοιτάζουν και βγαίνουν έξω βιαστικά και γρήγορα γιά καθαρό αέρα και τσιγάρο.

Εξηγείς λοιπόν και πάλι, στους πάρα πολύ λίγους που παραμένουν στην αίθουσα, πως ο πρόεδρος του Δ.Σ. είναι εντολοδόχος. Και το θεωρούν τόσο υποτιμητικό τούτο, που μερικοί αρπάζουν βιαστικά το μικρόφωνο και ρωτούν αν η μοναρχία ή η τυραννία είναι ίσως πλέον αποτελεσματικοί τρόποι διοίκησης της Ομοσπονδίας της Αστόριας…

Αν λοιπόν η Ελλάδα χρειάζεται 12+ χρόνια προετοιμασίας γιά να αρχίσει να γεύεται την αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία, εδώ στην Νέα Υόρκη, ο ελληνικός μας κόσμος πρέπει να χρειάζεται τουλάχιστον 24+ χρόνια προετοιμασίας. Ως συλλογικότητα, χρειαζόμαστε να μάθουμε πολλά ο ελληνικός μας κόσμος και στην πατρίδα μας την Ελλάδα και εκτός Ελλάδος.

Χρειαζόμαστε πολιτικούς επιστήμονες, οικονομολόγους και φιλοσόφους να μας διδάξουν με μεγάλη υπομονή τι είναι τέλος πάντων ένα πολιτικό σύστημα και ποιά είναι και τι ακριβώς είναι η δομή του. Ίσως μερικοί από εμάς έχουμε αρχίσει και υποψιαζόμαστε γοργά πως πέρα από το εκλογικό σκηνικό, την δομή δηλαδή της διαδικασίας εκλογών, πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο, ένα ολάκαιρο πολιτικό σύστημα που μας αφορά άμεσα, του οποίου η δομή λειτουργίας ξεπερνά την δομή της διαδικασίας κομματικών εκλογών.

Το ερώτημα δεν είναι πιά αν η ΝΔ θα πάρει ~21.4% και το ΠαΣοΚ ~20% σε κομματικές εκλογές με ψήφο. Το ερώτημα είναι αν είναι πιά καιρός ανατροπής της λαίλαπας τούτης του δικομματισμού, που καταδυναστεύει όχι μόνον την πατρίδα μας την Ελλάδα, αλλά και την χώρα της εδώ μόνιμης διαμονής μας, τις ΗΠΑ.

Και ανατροπή του πολιτικού συστήματος σημαίνει δομικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα μέσα στο και γύρω από το οποίο ζούμε και εργαζόμαστε. Κάθε πολιτικό σύστημα είναι μία δομή πολιτικών συσχετισμών που μας αφορά άμεσα, διότι επηρεάζει την ζωή μας προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, πέρα από το εκλογικό σκηνικό του.

Το Δημοψήφισμα που διαξάγεται τούτες τις μέρες στο Σύνταγμα και σε άλλες πλατείες της Ελλάδος, με πρόταση την διάλυση της Βουλής και Σύγκληση Λαϊκής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, έστω και ως προσομοίωση, έχει τεράστια σημασία γιά όσους από εμάς δεν κατανοούμε ακόμη το βάθος και την σημασία των όσων συμβαίνουν σήμερα στην πατρίδα μας την Ελλάδα. Ίσως χρειάζεται να περάσει αρκετός καιρός ώσπου η των νέων πολιτικών συσχετισμών δομή που γεννιέται τούτη την στιγμή να δώσει καρπούς, ώστε να καταλάβουμε την μεγάλη πολιτιστική και ιδεολογική επανάσταση που ζούμε.

Μαθαίνουμε να ζούμε και να υπάρχουμε ξανά ελληνικά, χωρίς κόμματα, χωρίς αριστερά και χωρίς δεξιά. Όλες και όλοι που καθημερινά κατεβαίνουν στο Σύνταγμα και στις υπόλοιπες πλατείες της Ελλάδος, δεν κατανοούν ίσως το βάθος και την σημασία των δομικών αλλαγών που έχουν αρχίσει να επιφέρουν ως συλλογικότητα, ενάντια σε έναν ολόκληρο θολο-προοδευτικο-κουλτουριάρικο προδοτικό κόσμο.

Και η ΕΕ αλλά και οι ΗΠΑ έχουν ήδη προετοιμασθεί γιά τις δομικές αλλαγές τούτες, καθώς ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μας διαβεβαιώνει ότι η ευρωζώνη θα αντέξει τις αρνητικές συνέπειες από την χρεοκοπία της Ελλάδας. Ποιός ξέρει όμως, ίσως τόσο η ΕΕ όσο και οι ΗΠΑ χρειάζονται την «θεραπεία σοκ» του Milton Friedman, προκειμένου να ανακτήσουν τις οικονομίες τους και νέες δομές στα πολιτικά τους συστήματα, με την Ελλάδα της πάνω και της κάτω πλατείας αυτήν την στιγμή να δείχνει τον δρόμο προς τα εμπρός.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι της κλασικής Ελλάδος, ο οποίοι εφηύραν την δημοκρατία, δεν είχαν συγγράμματα πολιτικής επιστήμης όταν το έκαναν. Η αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία τους εξελίχθηκε ως ένα κοινωνικό φαινόμενο, αν και μπορούμε να δούμε κάποια ψήγματα δημοκρατίας ακόμη και στην Ιλιάδα του Ομήρου, π.χ., το περιστατικό με τον Θερσίτη.

Αν όμως είναι το εκλογικό σκηνικό που είναι πιά τόσο ενδιαφέρον, τότε ένα χρήσιμο πρώτο ερώτημα είναι να καταλάβουμε γιατί οι αντιπρόσωποί μας πρέπει να εκλέγονται με ψήφο και οι εκπρόσωποί μας με κλήρωση; Διαβάζεις ακόμα ή έφυγες ήδη γιά καθαρό αέρα και τσιγάρο;

*Νικόλαος Κ. Γεωργαντζάς
Kαθηγητής Συστημικής Δυναμικής
Πανεπιστήμιο Fordham, Νέα Υόρκη

πηγή