Στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας αυτού του συστήματος βρίσκεται μια κρατικοδίαιτη τάξη που κερδίζει "τεράστια ποσά" έχοντας τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης. Και μέσω αυτού του ελέγχου, ελέγχει τις προμήθειες του δημοσίου, ολόκληρους τομείς της οικονομίας, και κερδίζει φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις. Σε αρκετές περιπτώσεις η τάξη αυτή της κορυφής, ελέγχει κομβικά ΜΜΕ ώστε να μπορεί να προβάλλει τα επιχειρήματα και τα πρόσωπα που εξυπηρετούν τους σκοπούς της. Και να στριμώχνει τους αντιπάλους της ή όποιον τέλος πάντων της αντιστέκεται και απειλεί την εξουσία και την ηγεμονία της.
Η τάξη αυτή έχει και συμμάχους, πολιτικούς και οικονομικούς, στο εξωτερικό. Και γενικά παίρνει μέρος σε ένα παγκόσμιο σύστημα διαπλοκής και ελέγχου της πολιτικής εξουσίας. Που δεν γνωρίζει πατρίδα. Και που το έθνος-κράτος είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στα σχέδιά του.
Πιο κάτω από αυτήν την παρασιτική κορυφή, και πάντα στο ίδιο σύστημα, βρίσκονται οι πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα. Το πολιτικό σκηνικό, και ιδίως τα δύο μεγάλα κόμματα, έχουν στις τάξεις τους πρόσωπα που σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με την παρασιτική αυτή τάξη της κορυφής και αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντά της μέσα στο πολιτικό γίγνεσθαι. Αντιπρόσωποι της ολιγαρχικής αυτής τάξης βρίσκονται επίσης να κατέχουν νευραλγικές θέσεις σε διάφορους δημόσιους ή ημι-δημόσιους οργανισμούς που έχουν σχέση με τον έλεγχο της εθνικής οικονομίας και την παραγωγή πολιτικής, με ποικίλους τρόπους.
Δηλαδή αυτή η ολιγαρχική κορυφή της κοινωνίας μας, ελέγχει το πολιτικό και οικονομικό σύστημα με τους ανθρώπους που διαθέτει μέσα στο πολιτικό σκηνικό και σε διάφορους οργανισμούς. Κορυφή και προστατευόμενοι αδιαφορούν για τα μεσαία και λαϊκά στρώματα και τα οικονομικά τους δεινά και φροντίζουν να επωμίζονται αυτά τα στρώματα αποκλειστικά, τα δημόσια βάρη. Και τελευταία επιδιώκουν την αναίρεση όλων των λαϊκών κατακτήσεων που έχουν σχέση με την εργασία και το κοινωνικό κράτος, διότι θεωρούν ότι οι λαϊκές αντιστάσεις βρίσκονται τώρα σε περίοδο κάμψης.
Για την τάξη αυτή, και τους υπηρέτες της, οι έννοιες αριστερά και δεξιά έχουν μικρή βαρύτητα και σημασία. Η καλύτερα, δεν σημαίνουν τίποτε. Τις χρησιμοποιούν ως εργαλεία απλώς στις καθημερινές εξουσιαστικές και οικονομικές επιδιώξεις τους, στον βαθμό που ως έννοιες τους είναι χρήσιμες και προωθούν τις θέσεις τους μέσα στην κοινωνική συζήτηση. Πέραν τούτου ουδέν. Οι πολιτικοί αλλάζουν παρατάξεις και πλευρές, μερικές φορές με τέτοια ευκολία, που κάνουν τον απλό πολίτη να μένει με το στόμα ανοιχτό.
Οσοι νομίζουν ότι το κόμμα τους δεν μετέχει στο εν λόγω κάνουν μεγάλο λάθος. Ολα τα κόμματα, και όχι μόνον τα δύο μεγάλα, αλλά και τα μελλοντικά που κυοφορούνται, δημιουργούνται και υπάρχουν, επιτρέπεται να υπάρχουν, διότι εξυπηρετούν ισορροπίες που διευκολύνουν αυτό το σύστημα, δηλαδή την κορυφή του, στην διαιώνιση της εξουσίας του.
Το σύστημα αυτό βρίσκεται σε κρίση τώρα. Η κατάσταση τείνει να ξεφύγει από τον έλεγχό του. Μπροστά στα μάτια μας διαδραματίζονται σκηνές απείρου κάλλους από την προσπάθειά αυτού του παρασιτικού συστήματος, να διασωθεί και να διατηρήσει τον έλεγχο της κατάστασης. Προωθεί οικονομικές και πολιτικές απόψεις, πέρα για πέρα αστήρικτες, σε βαθμό αστειότητας μάλιστα, και απροκάλυπτα αντιφατικές, προκειμένου να αποδυναμώσει τις λαϊκές αντιδράσεις, θολώνοντας τα νερά και μετατοπίζοντας την αναμέτρηση σε πρόσωπα και κόμματα. Φροντίζοντας να μην αμφισβητηθούν οι πολιτικές που προωθεί και επιθυμεί να εφαρμόσει. Καθώς και να μην δεχθούν πυρά και πολεμική κριτική οι διεθνείς συνεταίροι του, στον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο της χώρας μας.
Η ελληνική "κρίση" δεν είναι τίποτε άλλο παρά κρίση βουλιμίας αυτού του παρασιτικού συστήματος. Οι αντιθέσεις που η βουλιμία αυτή επωάζει μπορεί να οδηγήσουν σε λαϊκή έκρηξη που με την σειρά της θα θέσει σε αμφισβήτηση την κυριαρχία του συστήματος. Αυτός είναι ο μεγάλος του φόβος. Η αμφισβήτηση της οικονομικής και πολιτικής του κυριαρχίας. Η αποχή, σωστά ερμηνεύεται από το σύστημα αυτό, ως μια τέτοια πρώϊμη αμφισβήτηση που είναι εν δυνάμει εκρηκτική και επικίνδυνη.
Το σύστημα αν απειληθεί σοβαρά θα επιχειρήσει να διασωθεί. Το εκπληκτικό είναι ότι η βουλιμία του είναι που γεννάει την αντίθεση και την αμφισβήτησή του. Ενδεχομένως κάποιοι ψύχραιμοι στην κορυφή του να το έχουν αντιληφθεί. Οπως και νάχει, αν το σύστημα απειληθεί σοβαρά, αν δηλαδή το ισχύον ολιγαρχικό πολιτικό σκηνικό απειληθεί με κατάρρευση, το σύστημα θα παίξει τα ρέστα του.
Θραξ Αναρμόδιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου