Marfin: Κλειστά τα στόματα από τους συγγενείς των θυμάτων

της Μαρίας Πανάγου

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος! Σαστισμένοι ακόμα οι συγγενείς αναρωτιούνται πως πέρασαν κιόλας 12 μήνες από την ημέρα που τρεις άνθρωποί τους κάηκαν ζωντανοί την ώρα που δούλευαν για να βγάλουν το ψωμί τους.

Οι νεκροί, τρεις νέοι άνθρωποι από 30 ως 35 ετών. Η εγκυμονούσα Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η Παρασκευή Ζούλια και ο Νώντας Τσακάλης είναι εκείνοι που «πνίγηκαν» από τις αναθυμιάσεις της «επανάστασης»!


Στους δρόμους της Αθήνας υπάρχουν ακόμη τα συνθήματα με μαύρο σπρέι που μοιραία θα οδηγούσαν στο φρικτό αυτό γεγονός. «Αυτό είναι το σωστό. Φωτιά στο σύστημα το τραπεζικό».

Το τραπεζικό σύστημα, βέβαια, έκλεισε αμέσως τις πληγές του. Αλίμονο στις τρεις οικογένειες που έχασαν με αυτόν τον τραγικό τρόπο τους δικούς τους για πάντα!

Αυτό που γεννά ωστόσο τα περισσότερα ερωτήματα είναι το πλέγμα σιωπής που υπάρχει για την τράπεζα. «Μου συμπαραστάθηκαν οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου, αυτό μόνο έχω να σας πω, μη με πιέζετε άλλο», ήταν η απάντηση στο newsbomb.gr του συζύγου της Αγγελικής, κ. Χρήστου Καραπαναγιώτη, ο οποίος πολύ ευγενικά μας ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να μιλήσει.

Και αυτός, όπως και οι άλλοι συγγενείς της Αγγελικής, μίλησαν στην τηλεόραση και μετά αποφάσισαν να μην ξαναμιλήσουν ποτέ σε δημοσιογράφους.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του στενού τους κύκλου, πήραν αυτή την απόφαση γιατί θεωρούν ότι η αλήθεια τους δεν ακούγεται όπου κι αν την πουν τελικά, ειδικά σε ότι αφορά στο κομμάτι της Marfin.

Η αδελφή της Αγγελικής, η Αθανασία, σήμερα το μεσημέρι, θα αφήσει λουλούδια στο σημείο της τραγωδίας και στη τσέπη της θα κρύβει ένα χαρτί σε φωτοτυπίες. «Κάτι θα έχει γράψει και όποιος δημοσιογράφος την πλησιάσει για να του μιλήσει, θα του δίνει σιωπηλή αυτό το χαρτί. Εκεί θα βρίσκεται η απάντηση για κάθε ερώτηση που θα ήθελαν να της κάνουν», λέει κοντινός της άνθρωπος.

Η απογοήτευση είναι διάχυτη στα λόγια τους, είναι φανερό ότι δεν πρόκειται μόνο για τον πόνο του χαμού αλλά και για παράπονα που έχουν δημιουργηθεί. Από ποιους άραγε;

Η μητέρα του Νώντα Τσακάλη, η κυρία Αγαθή, δε μπορεί να μιλήσει. Δε θέλει να μιλήσει. Άλλωστε… δεν έχει τι να πει. Από τη στιγμή που της είπαν ότι το μοναχοπαίδι της κάηκε ζωντανό την ώρα που δούλευε για να τα βγάλει πέρα, η ζωή σταμάτησε και για εκείνη. Κλεισμένη στο σπίτι έκτοτε, αγκαλιά με τις φωτογραφίες του αδικοχαμένου γιου της, προσπαθεί να βρει ανακούφιση, αλλά μάταια.

«Αν μας στάθηκε η τράπεζα; Δε θέλω να μιλήσω γι αυτό. Ναι, εντάξει, έχουμε επικοινωνία μαζί τους» είναι η απάντηση του αδελφού της και θείου του Νώντα, Κώστα Πολίτη, ο οποίος μεταφέρει διστακτικά την κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι τους.

«Η μητέρα του δε ζει πια, απλώς αναπνέει. Εμείς χαθήκαμε, πάει, όλα τελείωσαν! Εγώ είμαι ανύπαντρος, δεν έχω οικογένεια, παιδί μου ήταν ο Νώντας, αυτή ήταν η οικογένεια μου. Όσο περνάει ο καιρός είμαστε χειρότερα».

Ο κ. Πολίτης διατηρούσε κατάστημα τουριστικών ειδών στη Λευκάδα αλλά ο μεγάλος πόνος δεν του άφηνε μυαλό να ασχοληθεί άλλο. Έκλεισε το μαγαζί για να βρίσκεται κοντά στην αδελφή του.

«Πως μου φάνηκε που άφησαν τους 4 ύποπτους ελεύθερους; Τι να πω; Κατ’ αρχάς περίεργο που ασχολήθηκαν τώρα. Λες και το θυμηθήκανε ξαφνικά. Αλλά και τι αλλάζει; Ναι, θα είναι δικαίωση αν τους πιάσουν αλλά τα παιδιά δεν γυρίζουν πίσω. Και δεν το λέω με διάθεση εκδίκησης αλλά να… να μην κλάψει κι άλλη μανούλα»!

Ο Πρόεδρος του χωριού Βασιλική Λευκάδος, κ. Αργυρός, του χωριού απ’ όπου κατάγεται ο Νώντας Τσακάλης, μιλάει για ένα παιδί υπόδειγμα! «Κρίμα στο παλληκάρι που έφυγε αλλά σκέφτομαι κι αυτή τη μάνα που είναι κλεισμένη μέσα σ’ ένα σπίτι, το οποίο απ’ ότι μαθαίνω έχει γεμίσει με φωτογραφίες του παιδιού και κλαίει απαρηγόρητη. Περνάω έξω από το σπίτι της και προσεύχομαι να βρει δύναμη να βγει για λίγο να τη δούμε, να της μιλήσουμε».

Η οικογένεια της Παρασκευής Ζούλια, άφησε τα πάντα και μετακόμισε στη Μήλο. Εκεί, σιωπηρά, μακριά από τα μεγάλα συμφέροντα που «πήραν» την αγαπημένη τους Βιβή, τα αναπάντητα γιατί και τις ανύπαρκτες απαντήσεις, ζουν μονάχοι το δράμα τους.

Ένα χρόνο μετά, οι πληγές δεν έχουν κλείσει για κανέναν, οι ένοχοι είναι «ανύπαρκτοι» και η κοινωνία αλαφιασμένη και άλαλη για άλλη μια φορά, αναζητά κι αυτή απαντήσεις που ξέρει ότι δεν πρόκειται να πάρει.