Αυτοδικία

Σκοπός του παρόντος είναι η απόδειξη της – υπό τις παρούσες συνθήκες ασυδοσίας - νομιμότητος πράξεων αυτοδικίας ή επιβολής των νόμων εναντίον πολιτικών προσώπων και ιδιαιτέρως πρώην ή εν ενεργεία υπουργών.

Αρχικά, ας εξετάσουμε το δικαίωμα των πολιτών στην αυτοδικία. Σύμφωνα με το άρθρο 282 ΑΚ η πράξη της αυτοδικίας «επιτρέπεται μόνο όταν η βοήθεια της αρχής δεν μπορεί να φτάσει έγκαιρα και υπάρχει κίνδυνος από την ...

αναβολή να ματαιωθεί ή να δυσκολευτεί σημαντικά η πραγμάτωση της αξίωσης». Άρα, εφ’ όσον α) ο πολίτης αποδεδειγμένα έχει βλαφθεί από τις – ακόμα και παράνομες – πράξεις κακοπιστίας προς το δημόσιο ή κακοδιαχείρισης εκ μέρους των κυβερνώντων και β) είναι (αποδεδειγμένα λόγω της χρόνιας ατιμωρησίας) ανώφελο και μάταιο πλέον να αναμένει οποιαδήποτε αρωγή εκ μέρους των αρμοδίων οργάνων, του δίνεται το δικαίωμα της αυτοδικίας. Κατά τη διάρκεια ολίγων ετών μεταπολιτευτικού βίου κατόρθωσαν να φέρουν μία αυτάρκη χώρα με μηδενικό εξωτερικό χρέος στο χείλος του γκρεμού. Εκ του γεγονότος αυτού κατήντησαν εντολοδόχοι ξένων οργανισμών οι οποίοι σχεδιάζουν την πολιτική που υλοποιούν οι εγχώριοι διαχειριστές τους. Συνεπεία αυτών ο ελληνικός λαός από κυρίαρχος κατέστη υπήκοος, παρακολουθών τους διαχειριστές των δημοσίων πραγμάτων να εκχωρούν - παράνομα - μέρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε τρίτους. Οι υπεύθυνοι έχουν όνομα κι επώνυμο. Ακόμα κι αν κάποιος δεχθεί ότι δεν υπάρχει δόλος, η εγκληματική πράξη υφίσταται και πρέπει να εξεταστεί in rem ακόμη κι αν διεπράχθη από αμέλεια. Τα καλοθρεμμένα από το φορολογούμενο λαό (αλλά κι από σκοτεινές διαδρομές μαύρου χρήματος) κυβερνητικά κόμματα είναι αποδεδειγμένα πλέον οργανώσεις οι οποίες εγκληματούν κατά της πατρίδας. Για όσο λοιπόν αυτές οι οργανώσεις έχουν αποκλείσει το δρόμο της αυτοκάθαρσης (αν υφίσταται τέτοια έννοια) και τα αρμόδια όργανα δεν αναλαμβάνουν να τις αποκαθάρουν, είναι χρέος των πολιτών ενώπιον της πατρίδας και των επερχομένων γενεών να αναλάβουν το ρόλο αυτό.

Ας εξετάσουμε τώρα το θέμα από την αντίθετη οπτική, δηλαδή το δικαίωμα των κυβερνώντων στην προστασία από τους νόμους. Έχοντας επανειλημμένως χρησιμοποιήσει τη νομοθεσία σαν καθαρτήρια πηγή των ανομημάτων τους έχουν θέσει εαυτούς υπεράνω των νόμων. Ενδεικτικό του γεγονότος είναι ότι σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Βουλής, η βουλευτική ασυλία έχει αρθεί σε ποσοστό 1% των περιπτώσεων (10/808 την περίοδο 1974-2005), παρακωλύοντας τη λειτουργία της δικαιοσύνης ακόμη κι έπειτα από καταγγελίες για κραυγαλέες παραβάσεις των νόμων. Το αποτέλεσμα αυτού είναι η Ελλάς να έχει απολογηθεί ουκ ολίγες φορές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο σε περίπτωση καταδίκης επιβάλλει σημαντικό πρόστιμο. Επιπροσθέτως, νωπές είναι οι μνήμες της απόφασης πρώην πρωθυπουργού να κλείσει το Κοινοβούλιο από αρχές Μαΐου έως τα μέσα Οκτωβρίου, με αποτέλεσμα την παραγραφή των αδικημάτων υπουργών λόγω του επαίσχυντου σχετικού νόμου. Η λίστα των παραδειγμάτων είναι ατελείωτη, όμως αξίζει να σημειώσουμε ένα ακόμα. Σύμφωνα με το Ν. 3126/2003 αίρεται το δικαίωμα του εισαγγελέα ποινικών υποθέσεων στο να ασκεί την εξέταση υποθέσεων σχετικών με πολιτικά πρόσωπα, άρα κι η παραπομπή τους ενώπιον της δικαιοσύνης, και μεταβιβάζεται αυτό το δικαίωμα στη συνομοταξία τους, δηλαδή στις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής των Ελλήνων. Εκτός του γεγονότος ότι οι κατευθυνόμενες αυτές επιτροπές αντίκεινται στην έννοια της αντικειμενικής κι ανιδιοτελούς επιβολής της δικαιοσύνης, λόγω του ότι εξυπηρετούν μικροκομματικές σκοπιμότητες μικροπολιτικού δούναι και λαβείν, οι κύριοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται ταγοί κι ηγέτες των Ελλήνων πολιτών, δε δέχονται να υπόκεινται στη δικαιοδοσία του εισαγγελέα, ο οποίος όμως επιβάλλει τους νόμους έναντι των απλών πολιτών. Δε δέχονται με άλλα λόγια τη συνταγματική ισότητα και ισονομία όλων των πολιτών. Αντιθέτως, διεκδικούν κι επιτυγχάνουν μόνο την προστασία του νόμου όταν δέχονται επίθεση αγανακτισμένων πολιτών (περίπτωση Κ. Χατζηδάκη), όπως και την προστασία από προσωπικούς αστυνομικούς, η οποία είναι ακριβοπληρωμένη (τόσο σε ευρώ, όσο και στο τίμημα της ανόδου της εγκληματικότητος στις γειτονιές λόγω λειψανδρίας). Για να γίνει πιο κατανοητό, οι πολιτικοί αρνούνται να λογοδοτούν στην Ελληνική δικαιοσύνη, πλην όμως προστατεύονται με δρακόντεια μέτρα τη στιγμή που ο απλός πολίτης, ο οποίος τους παρέχει με τα χρήματά του αυτήν την προστασία, διακινδυνεύει καθημερινά τη ζωή του και την περιουσία του στις απροστάτευτες γειτονιές των πόλεων και στην ξεχασμένη επαρχία. Λογική συνέπεια των προηγουμένων είναι ότι εφ’ όσον κατέστησαν εαυτούς υπεράνω των νόμων, δεν πρέπει να απολαμβάνουν ούτε την προστασία αυτών. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι τυπικώς υπόκεινται μερικών, βολικών δι’ αυτούς, διατάξεων (όπως το να διώκονται μόνο από εξεταστικές επιτροπές της Βουλής), πλην όμως όχι ουσιαστικώς, τότε τυπική οφείλει να είναι κι η προστασία τους κι όχι ουσιαστική.

Οι Έλληνες πολίτες έχουν παραχωρήσει μέρος των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων σε αρμόδια όργανα, όντες εντολείς αυτών των οργάνων για τη διατήρηση της τάξης και της ευνομίας. Εφ’ όσον αυτή διασαλεύεται και καθ’ όσον οι πολίτες παρακολουθούν διαρκή ατιμωρησία και υποστήριξη της παρανομίας, έχουν το δικαίωμα μονομερώς να ανακαλέσουν αυτήν την εντολή, να επανακτήσουν τα δικαιώματά τους και να επιβάλλουν τους κειμένους νόμους. Για τους ανωτέρω λόγους και για όσο διαρκεί η παρούσα κατάσταση, έκαστος των πολιτών όχι μόνο δικαιούται αλλά οφείλει να εφαρμόζει και να επιβάλλει την εφαρμογή των νόμων έναντι όλων.

Αναγνώστης