Οταν ένας πολιτικός δεν μπορεί να βγει από το σπίτι του, πρέπει να πάει ΜΟΝΙΜΑ σπίτι του!

Δεν είναι τρελός ο κόσμος που έχει αγανακτήσει με τον Πάγκαλο
του «όλοι μαζί τα φάγαμε» - Να προσέχει και ο «τσάρος», που χωρίς
να το καταλαβαίνει κινδυνεύει να γίνει ο δεύτερος ΠΙΟ ΜΙΣΗΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ
Το σύνδρομο Φουκουσίμα είναι η πιο τρομακτική υπενθύμιση για όλη την υφήλιο του τι μπορεί να πάθει κανείς παίζοντας χαζοχαρούμενα με την πυρηνική ενέργεια. Στο όνομα... της....
καθαρότερης ατμόσφαιρας και της... εξοικονόμησης χρημάτων, βάλαμε στην άκρη κάρβουνα, λιγνίτες κ.λπ. επειδή... μύριζε ο αέρας και αναπτύξαμε το χάι-τεκ κόλπο! Από το οποίο μπορούμε να πάμε άπαντες... από τήξη Γης ανά πάσα στιγμή. Γι’ αυτό κι εμείς αναδεικνύουμε σήμερα το θέμα ΚΟΖΛΟΝΤΟΥΙ, όπως και τους πυρηνικούς «Αττίλες» της γείτονος, γιατί ΟΤΑΝ (είναι απλώς ζήτημα χρόνου) θα έχουμε δίπλα μας το δικό μας Τσέρνομπιλ, τότε το μνημόνιο θα μας φαίνεται χαρούμενη ανάμνηση. Πόσα θέλουν, τέλος πάντων, οι Βούλγαροιγια να το κλείσουν; Μόνο... τις μίζες από διάφορους εργολάβους της ΔΕΗ να μαζεύαμε, θα κάναμε τη δουλειά. Κι όμως, συμβαίνει τόσο συχνά... Ολοι βλέπουν το κακό, αλλά δεν κάνουν έγκαιρα κάτι γι’ αυτό. Οχι μόνο στα πυρηνικά... Για να έρθουμε και στα δικά μας, το κινούμενο ΑΤΟΜΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ που λέγεται ΠΑΓΚΑΛΟΣ & ΣΥΖΥΓΟΣ είναι ζωντανό σήμα κινδύνου για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό: αν δεν το αντιμετωπίσουν ΤΩΡΑ καθαρά και αποφασιστικά, θα τους παρασύρει άσχημα. Οπως ο προκλητικός και πολιτικά χυδαίος αντιπρόεδρος του «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ» δεν μπορεί να κυκλοφορήσει πια δημόσια χωρίς παλλαϊκό ξεφωνη- τό όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, το ίδιο θα συμβεί κάποια στιγμή και στους λοιπούς ομόβαθμούς του. Επί δικαίους και αδίκους θα πέσει η λαϊκή οργή. Ποιος... ΣΥΡΙΖΑ; Μάταια αναζητεί συνωμότες ο κύριος αντιπρόεδρος. Η αλήθεια είναι ότι μόνος του αποφάσισε να συμβολίσει τον ΤΙΤΑΝΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑΣ και της δημόσιας πρόκλησης. Αυτός δεν είναι που δήλωσε ότι το μνημόνιο είναι... ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ; Δεν... τρελάθηκε ξαφνικά όλη η χώρα που τον έχει για φτύσιμο. Οταν ένας πολιτικός δεν μπορεί να βγει από το σπίτι του, πρέπει μόνιμα να πάει σπίτι του. Ο πρωθυπουργός δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει τα στραβά μάτια. Δεν έχει καν το δικαίωμα όταν ζητά και παίρνει θετικά ή παθητικά τη συναίνεση του λαού στις όλο και βαρύτερες θυσίες. Αδικεί τον εαυτό του και τις επιτυχίες του στον ΤΙΤΑΝΙΟ αγώνα που δίνεται για την επιβίωση της Ελλάδας. Εδώ πια δεν υπάρχουν περιθώρια για ολιγωρίες λόγω προσωπικής πολιτικής. Αν π.χ. το ζητούμενο είναι πριν απ’ ΟΛΑ η ΑΝΑΠΤΥΞΗ, είναι σαφές ότι ο υπερδραστήριος, κατά τ’ άλλα, υπουργός Οικονομικών ΔΕΝ ΤΟ ’ΧΕΙ! Μπορεί σ’ όλα τα υπόλοιπα να δίνει πράγματι μάχες, έστω κι αν τα αποτε- λέσματα δεν τον επιβραβεύουν (ύφεση, ελλείμματα, φορολογικά έσοδα), αλλά ειδικά στον τομέα της ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ και δεν έχει κάνει τίποτα μέχρι σήμερα, αλλά και ΔΕΝ φαίνεται ικανός και πρόθυμος να κάνει. Το αντέχουμε; Το ζήτημα δεν είναι κατ' ανάγκη το αν θα πρέπει να μείνει στην ίδια θέση ή να τον πάνε αλλού… Αλλά να καταλάβει ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου ότι δεν είναι τυχαίο το ότι κινδυνεύει συγχρόνως και να γίνει ο δεύτερος πιο μισητός Ελληνας και να αποτύχει στους στόχους του. Αρα κάπου έσφαλε. Λίγη αυτοκριτική δεν θα τον βλάψει. Ενα χαμόγελο κατανόησης στον κόσμο που υποφέρει, αντί του παγωμένου ύφους Βρυξελλών, δεν τον μειώνει. Κι επειδή δεν δείχνει να καταλαβαίνει τις ανάγκες της αγοράς, επιβάλλεται να έχουμε παράλληλα έναν νέο υπουργό Ανάπτυξης με όλες τις ευθύνες και τις αρμοδιότητες να τη ζωντανέψει. Ας ασχοληθεί ο σημερινός υπουργός με τα κοινοτικά και τα του μνημονίου, με τα ΕΞΩ δηλαδή, και να αφήσει τα ΜΕΣΑ, τα της αγοράς, σε κάποιους που και ξέρουν και θέλουν να αρχίσει η ανάπτυξη. Ας μην μπερδευόμαστε. Πράγματι ο Γ. Παπανδρέου πέτυχε σημαντικά πράγματα στις Βρυξέλλες, τα οποία συνοψίζονται στο ότι πήραμε μια ανάσα και ΚΑΤΙ! Από κει και πέρα; Σε λίγες εβδομάδες, από πλευράς κοινωνικού και εγχώριου οικονομικού κλίματος, θα βρεθούμε στα ίδια και χειρότερα... Η ανάγκη μπορεί να μετατεθεί, αλλά δεν θαματαιωθεί. Αυτό που όλοι βλέπουν σαν ζωτικής σημασίας (αλλά κανείς δεν το ομολογεί), δηλαδή μια κυβέρνηση συνεργασίας και προσωπικοτήτων,θα ανακύψει οσονούπω ως όρος επιβίωσης. Κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει αυτοδύναμος έτσι που είναι τα πράγματα έως... το 2020 που μας πάνε αμνημόνευτα. Αρα; Πολύ καλύτερα ν’ αρχίσουμε να ψαχνόμαστε σιωπηλά, έστω προς αυτή την κατεύθυνση, αντί να φαγωνόμαστε για το ποιος... κέρδισε και ποιος... νίκησε στα σημεία ενός γύρου, σ’ έναν αγώνα διαρκείας κικ μπόξινγκ όπου θέλουν να μας βγάλουν νοκ άουτ.

Θέμος Αναστασιάδης