Ο Λαζόπουλος ... πρωθυπουργός!

Εάν ο μακαρίτης Ευγένιος Σπαθάρης ζούσε ακόμη και έβλεπε την παράσταση της Τρίτης– με συγχωρείτε show που είναι και πιο ευρωπαϊκό – του Λάκη Λαζόπουλου, ίσως έμπαινε σε πειρασμό να γράψει μια δική του παράσταση του θεάτρου σκιών,  με τίτλο: “Ο Λάκης Λαζόπουλος πρωθυπουργός”. 
Την ίδια στιγμή που δύο νέα παλληκάρια έχαναν την ζωή τους στον δρόμο, στο πλαίσιο της καθημερινής τους δραστηριότητας, αμειβόμενοι με 900 ευρώ, ο πολυεκατομμυριούχος Λάκης Λαζόπουλος, προσπαθούσε να δώσει μαθήματα ηθικής στους Έλληνες πολίτες, σε απευθείας σύνδεση με το κτίσμα “Υπατία” στο οποίο διαμένουν οι 260 λαθρομετανάστες – απεργοί πείνας.
Και δεν έφτανε μάλιστα αυτό, το ότι χρησιμοποιούσε την εκπομπή του για να προβάλλει μια ξεκάθαρα πολιτική ατζέντα – κάτι στο οποίο όπως είναι γνωστό αριστεύει ο κ. Λαζόπουλος, αλλά διεκδικούσε μάλιστα το προνόμιο να μιλά εκ μέρους όλων των Ελλήνων. Όχι, δεν σας κάνουμε πλάκα, αυτό ακριβώς έλεγε ο κ. Λαζόπουλος. Και ανταπαντούσε ο “φύλαρχος” των απεργών πείνας ότι και αυτός γνωρίζει ότι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία είναι με το μέρος τους.
Πού τα είδαν αυτά; Φυσικά όχι σε γκάλοπ και δημοσκοπήσεις, τα οποία συνεχώς αποδεικνύουν ότι η ελληνική κοινωνία είναι κάθετα αντίθετη στην νομιμοποίηση και εισροή περισσότερων μεταναστών. Φυσικά όχι στις καθημερινές συζητήσεις με τον κόσμο που έχει πια αγανακτήσει με το συγκεκριμένο ζήτημα. Δεν το είδαν πουθενά. Απλά το λένε και το επαναλαμβάνουν μέσω τηλεόρασης, προχωρώντας σε έναν διπλό εκβιασμό. Ο ένας είναι ο συναισθηματικός.
Είναι φυσικό κάθε άνθρωπος να στενοχωριέται όταν βλέπει έναν συνάνθρωπό του να ζητά κάτι φτάνοντας μέχρι σημείου να κάνει απεργία πείνας. Το ζήτημα όμως εδώ δεν είναι οι συναισθηματικοί εξαναγκασμοί. Είναι το συγκεκριμένο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, το οποίο σαφώς και δεν λύνεται με την παροχή νομιμοποιητικών εγγράφων σε όλους τους λαθρομετανάστες. Το δεύτερο μέρος του εκβιασμού, είναι το κοινωνικό.
Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν. Και όταν ακούει από την τηλεόραση, τον μεγαλύτερο μηχανισμό κοινωνικής μηχανικής, ότι “όλη” η κοινωνία έχει μια συγκεκριμένη άποψη, αναρωτιέται μήπως αυτός έχει κάτι επειδή έχει διαφορετική άποψη. Και αισθάνεται την ανάγκη να “κονφορμιστεί” να υποτάξει δηλαδή την θέλησή του στο τι λέει η τηλεόραση. Γνωστά όλα τα παραπάνω στον κ. Λαζόπουλο.
Αυτός όμως συνεχίζει να κάνει το παιχνίδι του. Θεωρεί ότι επεμβαίνει στα κοινωνικά δρώμενα και εκτρέπει το λαϊκό συναίσθημα προς τις δικές του πεποιθήσεις. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι ως ένα βαθμό τα καταφέρνει. Οι εποχές όμως της δόξας του, του 2008 έχουν περάσει και πλέον όλο και περισσότεροι Έλληνες καταλαβαίνουν τον ρόλο του.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
www.elora.gr/