οργανώσει την κοινωνία, να ικανοποιήσει τις πιο ουσιαστικές ανάγκες της.
Είναι τόσο παλιά η ύπαρξη του κράτους, που τώρα, δεν ρωτάμε πια, ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής του. Γιατί οι άνθρωποι ενώθηκαν παλιά;
Σχεδόν σε όλες τις ιστορικές εποχές, οι ανθρώπινες κοινωνίες εμφανίζονται οργανωμένες. Επειδή όμως, ένα φαινόμενο, είναι τόσο διαδεδομένο, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το εξετάζουμε.
Δεν μπορούμε φυσικά να ξέρουμε, σε τι πίστευαν πως εξυπηρετεί το κράτος παλιότερα. Όμως σήμερα, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, σε τι ακριβώς εξυπηρετεί την Ελληνική κοινωνία, το Ελληνικό κράτος;
Αν θεωρήσουμε ότι η κοινωνία αποτελείται από διαφορετικές ομάδες συμφερόντων, θα λέγαμε πως ένα κράτος είναι επιτυχημένο, όταν εξασφαλίζει κάποια στοιχειώδη δικαιώματα για όλους.
Π.χ. τα δικαιώματα της ζωής, της ελευθερίας, της ασφάλειας, δείχνουν να είναι πολύ σημαντικά για τους περισσότερους.
Θα μπλεχτούμε σ ένα σύνολο, όπου θα πρέπει να εξετάσουμε πάρα πολλές παραμέτρους για να δούμε αν το κάθε κράτος, αντεπεξέρχεται στα κριτήρια που έχει θέσει η κοινωνία. Θα μπορούσε να είναι το θέμα, ενός ολόκληρου βιβλίου. Σ’ ένα άρθρο, μόνο απλουστευτικά, μπορούμε να το προσεγγίσουμε.
Με αυτό τον περιορισμό λοιπόν, πως φαντάζει σήμερα στην Ελληνική κοινωνία, το Ελληνικό κράτος;
Σ αυτό, οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως το κράτος, μακράν απέχει από το να ικανοποιεί το ελάχιστο που οι πολίτες ζητούν. Βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, δεν υπάρχουν στην Ελλάδα του 2011. Από την ίδια τη ζωή μας, που δεν μετράει, μέχρι την ασφάλειά μας που έχει αφεθεί στο έλεος του Θεού. Από την ελευθερία του να κάνουμε κάτι, να δημιουργήσουμε, ελευθερία που δεν έχουμε (αφού μας στερούν τα μέσα για να πραγματοποιήσουμε όσα επιθυμούμε), μέχρι την αξιοπρέπεια που μας την έχουν κουρελιάσει. Όλα αυτά τα αντικατέστησαν με ανεργία, φτώχεια, φόρους, βία, ντροπή για την κατάντια μας και χαμένα όνειρα.
Αν η κατάσταση ήταν καλύτερη, ή μπορούσε να γίνει καλύτερη, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως θα ταν χρήσιμο να περιμένουμε. Αλλά όλοι στο βάθος ξέρουμε, πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Πως έρχονται χειρότερες μέρες. Πως οι σημερινοί άνεργοι, δεν είναι τίποτα μπροστά στους ανέργους που θα έχουμε σε 2-3 χρόνια. Πως οι μισθοί μας, τώρα θα αποτελούν ανάμνηση, λίγο αργότερα. Πως τώρα, υπάρχουν νέοι που μένουν στην Ελλάδα. Σε λίγα χρόνια δεν θα μείνει σχεδόν κανείς.
Η απόλυτη κοινωνική καταστροφή. Είναι φανερό, πως αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες του Ελληνικού κράτους, δεν υπηρετούν τα συμφέροντα της Ελληνικής κοινωνίας. Όλα τα λόγια του κόσμου δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα πως το κράτος της Ελλάδας, δεν υπηρετεί το λαό της Ελλάδας. Αλώθηκε από ξένους προς την κοινωνία μας, κατακτητές που σκέφτονται, μιλούν και βαδίζουν στο δικό τους δρόμο. Μας πετάνε πότε- πότε και κανένα κομμάτι ψωμί, για να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια. Και συνεχίζουν το μακάβριο έργο τους. Την πλήρη εκμετάλλευση και διάλυση της κοινωνίας.
Ανενόχλητοι προς το παρόν.
Γιατί;
Γιατί εμείς ακόμα πιστεύουμε πως αυτό για το οποίο αγωνίστηκαν οι πρόγονοί μας, την ύπαρξη δηλαδή «δικού μας» κράτους, είναι πραγματικότητα. Ναι είναι πραγματικότητα. Μόνο που δεν το ελέγχει η Ελληνική κοινωνία. Στην καλύτερη περίπτωση, το επηρεάζει ίσως, και μάλιστα σε ελάχιστο βαθμό. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν το ελέγχει. Τα τελευταία χρόνια ο ουσιαστικός έλεγχος πέρασε σε διαχειριστές πολύ άξιους για αυτό που το σύστημα τους επέλεξε: Για το τελικό γκρέμισμα των πάντων.
Με δεδομένα τα διαφορετικά συμφέροντα κράτους –πλειοψηφίας κοινωνίας (πάντα το κράτος, έχει κάποιες ομάδες συμφερόντων που το στηρίζουν), πως μπορεί σήμερα να οργανωθεί η κοινωνία, ώστε να ικανοποιήσει τις ανάγκες της;
Και πως θα απαντήσει στην επίθεση της οργανωμένης βίας ( του κράτους δηλαδή, που ενεργεί μάλιστα και επ’ ονόματί της), αφού οποιαδήποτε οργάνωση, προερχόμενη εκ των κάτω, θα πολεμηθεί άγρια από το σημερινό πολιτικό και οικονομικό σύστημα;
Σ αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει το λαϊκό κίνημα, αν θέλει ο προορισμός της Ελληνικής κοινωνίας να είναι διαφορετικός από το νεκροταφείο της ιστορίας.
Δηϊδάμεια
http://www.economist.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου