Χαρά Νικοπούλου: “Όλοι πρέπει να θυσιάσουμε κάτι για την πατρίδα μας”

• Της Δήμητρας Τσαμποδήμου

“Μέσα μας έχουμε όλοι έναν Λεωνίδα και έναν Εφιάλτη, και πάντα φτάνει εκείνη η στιγμή που επιλέγουμε τι θέλουμε να κάνουμε”. Συναισθηματικά φορτισμένη η Χαρά Νικοπούλου, η “ηρωική δασκάλα της Θράκης”, όπως την αποκάλεσαν, εξιστόρησε για μία ακόμη φορά την περιπέτειά της στο μειονοτικό σχολείο του Μεγάλου Δερείου, μιλώντας σε εκδήλωση, με αφορμή την..... παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών.
“Είμαι εδώ ως δασκάλα και όχι για να στηρίξω κάποια υποψηφιότητα”, εξήγησε η κ. Νικοπούλου μιλώντας ενώπιον του κοινού που βρέθηκε στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο υποψήφιος δήμαρχος Ελευθερίου-Κορδελιού - Ευόσμου Πέτρος Σούλας. Ο ίδιος την υποδέχτηκε αποκαλώντας την “ηρωική δασκάλα, που κατάφερε με σθένος να προτάξει το πατριωτικό της ανάστημα, και μόνη πάλευε να αποδώσει την ελληνικότητα της Θράκης”. Η καλεσμένη του έσπευσε να αποποιηθεί τον τίτλο της ηρωίδας, εξηγώντας στο ακροατήριο που την παρακολουθούσε με προσήλωση (γεγονός που την χαροποίησε και το σχολίασε λέγοντας πως μάλλον είναι καλή δασκάλα) πως δεν έκανε τίποτε παραπάνω από το αυτονόητο και ό,τι όριζε ο νόμος.

Η πατρίδα και το κράτος
Η Χαρά Νικοπούλου ενημέρωσε τους παρευρισκόμενους πως, όταν το υπουργείο Παιδείας στέλνει κάποιον δάσκαλο στα Πομακοχώρια, δεν τον ενημερώνει προηγουμένως για τις αντιξοότητες, ούτε καν για το τι προβλέπουν οι διεθνείς συνθήκες. Αντίθετα του παρουσιάζουν ένα τοπίο ρομαντικό, γεμάτο ομορφιές. “Στην αρχή γοητεύτηκα με το άγνωστο, αν και ήμουν μια γυναίκα μόνη σε μια κοινωνία όπου μιλάνε τουρκικά, όπου οι άλλες γυναίκες φοράνε φερετζέ και έχουν άλλους κώδικες επικοινωνίας, ακόμη και υγιεινής. Εκεί απλά προσπαθείς να συμβιώσεις και ήμουν έτοιμη γι’ αυτό, έστω κι αν οι νέοι μαθητές μου δεν ήξεραν ούτε το όνομά τους να πουν στα ελληνικά και το σχολείο είχε εικόνα εγκατάλειψης”, εξήγησε, για να περάσει στη συνέχεια της διήγησης στην “προδοσία” που ένιωσε, την οποία απέδωσε εξολοκλήρου στους “χριστιανούς πολιτικούς του Έβρου, και όχι στους εγκάθετους του τουρκικού προξενείου”.
Βουρκωμένη η Χαρά Νικοπούλου εξήγησε πως ακόμη και σήμερα “υπάρχουν σύγχρονα κρυφά σχολειά” και αποκάλυψε πως άντεξε τις επιθέσεις εναντίον της, από τον ξυλοδαρμό της που έφερε και το θέμα στην επιφάνεια μέχρι τις καθημερινές απειλές και τη δημόσια διαπόμπευση, γιατί όταν κοιτούσε το βουνό “πίσω απ’ αυτό υπήρχαν οι Έλληνες”. Ένα από τα μαθήματα που έκανε στους μαθητές του μειονοτικού σχολείου -στα “παιδιά της” όπως συνεχίζει να τα αποκαλεί- αφορούσε τις διαφορές των εννοιών πατρίδα, έθνος και κράτος, λέγοντας πως το τελευταίο είναι εκείνο “που μισώ, που ξεπουλάει τους πάντες και τα πάντα”.
Κλείνοντας, η δασκάλα (που πλέον έχει επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη μετά έξι χρόνια στη Θράκη) είπε πως δεν θέλει χειροκρότημα, “καθώς όλα όσα διηγήθηκα συνέβησαν στ’ αλήθεια και δεν πρόκειται για θεατρική παράσταση... Όλοι πρέπει να χάσετε κάτι για την πατρίδα σας. Όχι απαραίτητα όσα έχασα εγώ. Αλλά κάτι. Αλλιώς δεν γίνεται”, κατέληξε.




http://kostasxan.blogspot.com/2010/10/blog-post_4224.html