Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΣΤΑ ΔΕΙΝΑ ΠΟΥ ΕΠΝΙΞΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ "ΘΥΣΙΑΣ"


"Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενιές που έρχονται."

Το γράμμα αυτό αποτελεί τη πνευματική διαθήκη του πατέρα Λιαντίνη προς τη κόρη του. Αλλά και ο αποχαιρετισμός του σε...
αυτή. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λιαντίνης απέφυγε να συναντήσει τη κόρη του για να της μιλήσει για την απόφαση του και να την αποχαιρετήσει. Γνώριζε ότι θα ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή για εκείνον και κυρίως για το παιδί του. Της είχε μεγάλη αδυναμία. Γνώριζε, επίσης, ότι το γράμμα θα έβλεπε κάποτε το φως της δημοσιότητας. Ήξερε βλέπετε όσο κανένας άλλος τη γυναίκα του και τις αδυναμίες της. Έτσι λοιπόν μας άφησε ένα έξοχο κείμενο, άκρως διαφωτιστικό, σημείο αναφοράς θα λέγαμε για κάθε ερευνητή του φαινομένου Λιαντίνης.

Διοτίμα μου,

Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.

Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.

Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.

Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.

Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.

Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.

Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή*, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή**, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης

Έζησα έρημος και ισχυρός.

Λιαντίνης

Τη μέρα που θα πέσω* έδωσα εντολή

να στεφανωθούν οι μορφές

Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου

στη Σπάρτη.

* Διγενής: γαμπρός του Δ. Λιαντίνη εκείνη την εποχή.

** Οι μορφές στεφανώθηκαν στις 3/6/1998.
πηγη

8 σχόλια:

Οβελίξ είπε...

Τον παραλογισμό και την δυστυχία αυτού του ανθρώπου την εξαίρεται ως μεγαλείο....!!!Την αυτοκτονία που επετέλεσε την λέτε θυσία!!!Την προειδοποίηση για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενιές που έρχονται την είχαν κάνει πολλοί ακόμα άνθρωποι!!Το κακό δεν αντιμετωπίζεται με την αυτοκτονία.Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να πράττουν είτε το καλό είτε το κακό!!!Το πρόβλημα είναι πως βλέπει κανείς τα πράγματα!!Αν πιστεύει σε Θεό και εάν ξέρει για το τι είμαστε προορισμένοι!!Να μην περικλείει την ύπαρξη του σε αυτήν την μικρή επίγεια ζωή!!Χωρίς την προοπτική της αθανασίας τίποτα στον άνθρωπο δεν έχει νόημα!!!

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνω απολυτα με τον οβελιξ..!!!Με καλυψε πληρως!!

Ανώνυμος είπε...

Βλέπω ότι από θρησκεία και Ιερά Κείμενα τα πάμε καλά. Με την Υπαρξιακή Φιλοσοφία όμως δεν τα πάμε και πολύ καλά, έτσι? Ο Δάσκαλος δεν αυτοκτόνησε, απλά επέλεξε το χρόνο του τέλους του.
Π. Λέτσας

Ανώνυμος είπε...

ΧΑ,ΧΑ,ΧΑ ! ΚΑΛΟ Κ ΑΥΤΟ ΤΟΥ Π.ΛΕΤΣΑ...
ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΛΕΜΕ ΟΤΑΝ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΧΕΙ ΣΚΟΤΑΔΙ ΠΙΣΣΑ,ΟΤΙ ΤΑΧΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΠΛΑ ΚΑΗΚΕ Η ΛΑΜΠΑ...ΔΗΛ.ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ..
ΡΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ...

Ανώνυμος είπε...

ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ, ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ!!!
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΑΠΑΡΟΛΟΓΙΕΣ ΜΑΣ ΦΑΓΑΝΕ!
ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΒΕΛΙΞ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ:
Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!
ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΛΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΕ 70-80 ΧΡΟΝΙΑ ΖΩΗΣ, ΤΟΤΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΜΕΝΟΙ!
ΜΟΝΟ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΔΙΝΕΙ ΖΩΗ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ! ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΠΛΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΡΚΕΤΟΥΣ! Ο ΘΕΟΣ ΒΟΗΘΟΣ.
ΕΥΧΟΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΤΥΧΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ ΜΑΣ, ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ!!!!

Ανώνυμος είπε...

Δεν περιμένω να κατανοήσουν την πράξη του Λιαντίνη άνθρωποι που συγχεουν την πίστη με την γνώση και που θεωρούν ότι το νόημα που οι ίδιοι δίνουν στην ζωή τους πρέπει να είναι το νόημα της ζωής όλων. Απλά ελπίζω όταν έρθει η ώρα να σταθούν για αυτά που πιστεύουν, να δείξουν την ίδια συνέπεια λόγων και έργων με του Λιαντίνη.
Π. Λέτσας

Ανώνυμος είπε...

Η αυτοκτονία είναι μια πράξη πολύ προσωπική αλλά ταυτόχρονα είναι μια ανοιχτή διαμαρτυρία κατά των δυσανάγνωστων αποφάσεων. Αλήθεια, τι κοινωνία είναι αυτή, στην οποία μέσα στην αγκαλιά εκατομμυρίων βρίσκεις τη βαθύτερη μοναξιά, στην οποία κάποιον μπορεί να τον καταλάβει ακατανίκητη επιθυμία αυτοκτονίας, χωρίς να το καταλάβει κανείς; Αυτή η κοινωνία δεν είναι κοινωνία, είναι όπως λέει ο Ρουσώ, μια έρημος που την κατοικούν άγρια θηρία.

Ανώνυμος είπε...

Τον Λιαντίνη τον είχα δάσκαλο. Τον θαύμαζα απίστευτα κι ακόμα τον θαυμάζω. Ξέχωρα, όμως, από το πνευματικό και ψυχικό μεγαλείο του, ήταν, υποψιάζομαι, μια μελγχολική φύση και η αγωνία θανάτου τόση που νομίζω τελικά ότι και από αυτήν πήγαζε η συνεχής μελέτη θανάτου. Θυμάμαι να μου περιγράφει πόσο τον προβλημάτιζε που τα σκουλήκια τρώνε το πτώμα -γι'αυτό ήθελε και καύση του νεκρού του κάποτε-, κι εγώ απορούσα σιωπηλά πώς ένα τόσο λαμπρό πνεύμα δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι καμιά σημασία δεν έχει αφού δεν νιώθεις κάτι τότε. Νομίζω ότι συνεπικουρούμενων και των δικαιολογημένων προβληματισμών του, που ήταν ιδιαίτερα οξείς λόγω της υψηλής κρίσης του,ο θάνατός του πράγματι ήταν μια πράξη υπερκέρρασης του θανάτου, σαν να ήθελε να τον προλάβει ο ίδιος λόγω αυτής της μικρής φλόγας μελαγχολίας, ανθρώπινης αδυναμίας μια λιονταρίσιας ύπαρξης που υπέκυψε τελικά στη φωτιά της. Ένας άνθρωπος κι αυτός.Πολύ σπουδαίος όμως. Δεν είναι ανάγκη να τον υπερασπιζόμαστε σε όλα ούτε να τον κατηγορούμε, και μόνο η διδασκαλία του μας έκανε καλύτερους, εξάλλου ο καλός δάσκαλος έχει και δραματικό χάρισμα, έτσι κι αλλιώς ήταν μοναδικός.